in η σιωπή της Αριστεράς

καρκίνος και δημοσιογραφία

φίλες και φίλοι!

Το 1987-8 δημοσίευα κείμενά μου σε ένα περιοδικό της Αριστεράς, τον Σχολιαστή, κάποιοι, κάποιες θα το θυμούνται αυτό το πολύ καλό περιοδικό, και φιλοδοξούσα να γίνω μεγάλος και τρανός δημοσιογράφος. Αντί για δημοσιογράφος έγινα οικοδόμος, καλουπατζής! Το περιοδικό έκλεισε αρχές του 1988, αν δεν κάνω λάθος. Είχα ετοιμάσει μια έρευνα, η οποία δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και στο σημερινό σημείωμα θα καταπιαστώ με αυτήν. Το θέμα της έρευνας ήταν τα αίτια θανάτου των δημοσιογράφων. Τι με ώθησε να ασχοληθώ με αυτό το θέμα; Διάβαζα στις εφημερίδες για θανάτους δημοσιογράφων και παρατήρησα ότι όλοι και όλες, δεν ήταν γέροι ή γριές,  πέθαιναν από καρκίνο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Πήγα λοιπόν στο Ταμείο των Δημοσιογράφων, βρήκα τον αρχίατρο και μετά από λίγες μέρες μου έδωσε ένα κατάλογο με την αιτία θανάτου των δημοσιογράφων της δεκαετίας 1978-1988. Δυστυχώς, με τις αλλεπαλληλες μετακομίσεις, την έρευνα αυτή την έχω χάσει. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τα αποτελέσματα, θα ήθελα δε να σημειώσω ότι αξίζει το κόπο να ασχοληθεί κάποιος ή κάποια με αυτό το θέμα για να δούμε πως έχουν τα πράγματα από το 1988 μέχρι σήμερα.

Έχουμε και λέμε: 55% από καρκίνο, 30% καρδιά, 12% εγκεφαλικό, μας κάνουν 97%. Το υπόλοιπο 3% πέθαναν από γηρατειά, τροχαίο ατύχημα και δολοφονία.

Εγείρεται λοιπόν ένα μεγάλο ερώτημα: γιατί οι δημοσιογράφοι πέθαναν  από καρκίνο σε ποσοστό 55% ενώ ο μέσος όρος για τη δεκαετία ’78-’88 ήταν 18%; Σήμερα, δεν είναι 18 αλλά πάνω από 25%; Πόσο να είναι άραγε το ποσοστό των δημοσιογράφων σήμερα; Δεν το γνωρίζω. Υποθέτω ότι δεν θα είναι κάτω από το 55%. Τι έχει η δημοσιογραφία και σκοτώνει τους δημοσιογράφους με καρκίνο; Είναι ένα ερώτημα που μόνο οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι μπορούν να απαντήσουν. Πολύ θα θέλαμε να ακούσουμε τη γνώμη τους. Θα την ακούσουμε;

Εάν δεν την ακούσουμε, θα εκθέσουμε τη δική μας. Το φθινόπωρο. Ο τίτλος του σημειώματός μας θα είναι ‘καρκίνος και Αριστερά’, όπου θα αναδείξω της ψυχοθεραπευτικές πλευρές της πολιτικής δράσης της Αριστεράς. Η Αριστερά οφείλει να υπάρξει ως ψυχοθεραπεύτρια. Θα τα πούμε το φθινόπωρο, να ‘μαστε καλά και εσείς κι εγώ.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Προτεινω την αλλαγη της λεξης δημοσιογραφος σε αφεντικογραφος-κακογραφος-αντιγραφος.Οι δημοσιογραφοι και καπνιζουν και πινουν και ξενυχτουν υπερβολικα..Βεβαιως εχουν και πολυ αγχος αλλα και(κυριως αυτο) ” μειωμενη συνειδηση” και χαμηλη αυτοεκτιμηση.Ενα αλλο χαρακτηριστικο των αφεντικογραφων ειναι το μισος και η αποστροφη τους στην κουλτουρα! Οι κουλτουριαρηδες πεθαινουν στην ψαθα λενε…. και γραφουν υποτιτλο στα βρωμικα και υγρα καναλια τους…
    ” δεν πουλαει η κουλτουρα” Ω! Ηλιθιοι Ταρτουφοι, η τεχνη και η ποιηση δεν σε βοηθαει για να ζησεις αλλα για να …πεθανεις!