φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Αντικείμενο του σημερινού σημειώματος θα είναι η σχέση της Κυριαρχίας, της αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, με την απαγωγή. Θα δείξω ότι δεν μπορεί να υπάρξει Κυριαρχία χωρίς την συστηματική και οργανωμένη απαγωγή των υποτελών Παραγωγών, ότι ο Κύριος είναι απαγωγέας. Δεν έχουμε μελετήσει, ούτε κάν θίξει, αυτή την πρακτική: ποια είναι η ιστορία της, για ποιο λόγο γίνεται, με ποιες μορφές εμφανίζεται και, τελικά, με ποιους τρόπους μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε;
Εάν, φίλες και φίλοι, είμαστε θύματα καθημερινής απαγωγής, μικρής ή μεγάλης χρονικής διάρκειας, τότε θα πρέπει να είμαστε και αιχμάλωτοι για τα αντίστοιχα χρονικά διαστήματα. Είμαστε αιχμάλωτοι; Μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική αιχμαλωσία; Ποιος μας αιχμαλώτισε, που μας έχει περιορίσει, μπορούμε να ανακτήσουμε την ελευθερία μας;
Γνωρίζετε ότι κατά τα τέλη του 19ου αιώνα οι ζωολογικοί κήποι του Παρισιού και του Βερολίνου διέθεταν και ανθρώπους; Ναι, καλά διαβάσατε. Στο Παρίσι επεδείκνυαν μια ολόκληρη κοινότητα τροφοσυλλεκτών που την είχαν μεταφέρει από την Ινδονησία – οι δύστυχοι πέθαναν όλοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, δεν μπόρεσαν να συνηθίσουν το κρύο και την υγρασία! Οι άνθρωποι αυτοί είχαν απαχθεί και είχαν εγκλειστεί μέσα στον ζωολογικό κήπο ως αιχμάλωτοι. Το γεγονός αυτό μας προτρέπει να επανεξετάσουμε το ζήτημα των ζωολογικών κήπων. Τι είναι ένας ζωολογικός κήπος; Είναι μια μορφή επίδειξης της απαγωγής και αιχμαλωσίας κάποιων άγριων ζώων, με λίγα λόγια, της άγριας φύσης. Είναι μια μορφή επίδειξης της ισχύος του Κυρίου, της επιθυμίας καθυπόταξης της φύσης. Το άγριο είναι ελεύθερο και το ελεύθερο είναι ένας κίνδυνος, ένα βδέλυγμα, ένα μίασμα το οποίο πρέπει να εξαλειφθεί: να υποταχθεί, κι αν δεν υποταχθεί, θα εξοντωθεί. Βλέπετε τριγύρω σας πως κάθε μέρα η άγρια φύση περιορίζεται, ζώα και φυτά εξαφανίζονται, κι αυτό δεν είναι συνέπεια μόνο της επέκτασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η άγρια φύση, η άγρια ελευθερία, ενοχλούσε και τον φεουδάρχη Κύριο, και τον δουλοκτήτη και τον ποιμένα. Στις ρωμαϊκές αρένες σφάζονταν καθημερινά σχεδόν χιλιάδες άγρια ζώα – ένας θεσμός πολύ κοντινός στους ζωολογικούς κήπους, μιας και προέρχεται από τη φύλαξη και την επίδειξη των άγριων ζώων. Οι δε ταυρομαχίες είναι κατάλοιπο της ρωμαϊκής αρένας.Οι παρελάσεις μπροστά στον Κύριο είναι επίσης μια μορφή επίδειξης της απαγωγής και της κοινωνικής αιχμαλωσίας των νέων (στρατός) και των παιδιών-εφήβων (μαθητές), άρα και της ισχύος του Κυρίου. Υπάρχει λοιπόν μια σαφάσταση σχέση ανάμεσα στην απαγωγή και την κοινωνική αιχμαλωσία από τη μια και την ισχύ του Κυρίου από την άλλη.
Το πιο σημαντικό είναι το εξής: ένας ολόκληρος τρόπος παραγωγής και αρπαγής του κοινωνικού πλούτου, που κυριάρχησε σε πολλούς αιώνες και αποτελεί μια ολόκληρη πολιτισμική περίοδο του δυτικού πολιτισμού, βασίζονταν στην απαγωγή των Παραγωγών: πρόκειται για τον δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας. Τα θεμέλιά του τέθηκαν κατά την αρχαϊκή εποχή στην Ελλάδα (700-500 π.Χ) και κατέρρευσε στην μεν δυτική αυτοκρατορία στον 5ο και 6ο μ.Χ. αιώνα, στην δε ανατολική (Βυζάντιο) πολύ αργότερα. Ο δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής είναι αδιανόητος χωρίς την συστηματική και προγραμματισμένη απαγωγή και αιχμαλωσία αλλοδαπών παραγωγών. Όλοι οι δούλοι ήταν θύματα απαγωγής. Εννοείται ότι κάθε θύμα απαγωγής υποβιβάζεται στην κατάσταση του αιχμάλωτου ζώου ή του δούλου. Ο δούλος, ως θύμα απαγωγής, εκλαμβάνονταν ως ζώο, ως ζώο-εργαλείο. Αυτός είναι ο λόγος που ο Κύριος σήμερα τιμωρεί τόσο αυστηρά την απαγωγή: δεν είναι ότι στρέφεται κυρίως εναντίον του και υποβιβάζεται στην κατάσταση του δούλου αλλά του θυμίζει και το παρελθόν του – κάτι που τον ενοχλεί σφόδρα. Οι ρωμαίοι χαρακτήριζαν τον δούλο ως instrumentum vocale, ομιλούν εργαλείο, ενώ στην Ιλιάδα οι δούλοι εμφανίζονται με το όνομα ‘ανδράποδα’, μια λέξη που πλάστηκε με πρότυπο τη λέξη ‘τετράποδα᾿’.
Γνωρίζουμε ότι ο δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής προήλθε από τον ποιμενικό. Οι ποιμένες ήρωες της γεωμετρικής εποχής στην αρχαία Ελλάδα εγκατέλειψαν την εκτροφή των ζώων και στράφηκαν στην καλλιέργεια της γης με τη χρήση δούλων. Η μετάβαση αυτή εκτυλίχθηκε κατά τα τέλη της γεωμετρικής εποχής (800-700) και κατά την αρχαϊκή εποχή (700-500). Έχουμε δείξει ότι όταν ο ποιμενικός τρόπος παραγωγής προσέγγιζε τα όρια της επέκτασής του ξεπερνούσε τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του με την αρπαγή των ζώων των γειτονικών γενών/φυλών/ομοσπονδιών φυλών, την απαγωγή των γυναικών και των παιδιών και την εξόντωση ή την εκδίωξη των ανδρών. Η απαγωγή γυναικών είναι ένα πολύ συνηθισμένο επεισόδιο της αρχαίας ελληνικής (και ρωμαϊκής) μυθολογίας, το γνωρίζετε. Ο τσομπάνης Ζεύς ήταν ένας μεγάλος απαγωγέας: μεταμορφώθηκε σε ταύρο και απήγαγε την Ευρώπη. Και την βίασε. Ο βιασμός προύποθέτει την απαγωγή. Όπου υπάρχει βιασμός εκεί υπάρχει και απαγωγή. Όπου υπάρχει απαγωγή, εκεί υπάρχει και βιασμός. Η απαγωγή είναι μια μορφή βιασμού.
Ο δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής εμφανίστηκε και επικράτησε επειδή οι φορείς του ήταν εξοικειωμένοι με την κλοπή των ζώων και την αρπαγή-απαγωγή των γυναικών, που υποβιβάζονταν στην κατάσταση του εκτρεφόμενων ζώων, μιας και τις χρειάζονταν για την παραγωγή πολεμιστών. Η Ιλιάδα, και η Οδύσσεια, είναι πολύ φλύαρη όσον αφορά τις επιδρομές των ηρώων που επεδίωκαν να αρπάξουν πλούτο και να απαγάγουν γυναίκες. Όσο επικρατούσε ο ποιμενικός τρόπος παραγωγής, οι άνδρες σφαγιάζονταν. Όταν όμως άρχισε η καλλιέργεια των λιβαδιών και χρειάζονταν εργατικά χέρια, τότε οι άνδρες, ειδικά οι νέοι, έγιναν περιζήτητοι. Δεν τους έσφαζαν αλλά τους απήγαγαν:τους αιχμαλώτιζαν και τους πουλούσαν. Ο δούλος είναι το πρώτο, λογικά και χρονικά, εμπόρευμα του δυτικού πολιτισμού -δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Υπάρχει λοιπόν κάποια άμεση σχέση του εμπορεύματος με την απαγωγή -κι αν ισχύει αυτό, ο καπιταλισμός θα πρέπει να είναι η αποθέωση της απαγωγής! Οι απαχθέντες Παραγωγοί, οι δούλοι, μεταφέρονταν και πουλούνταν σε ένα μέρος που ονομάστηκε αγορά. Η αγορά λοιπόν ήταν ένας τόπος αγοραπωλησίας θυμάτων απαγωγής. Όταν λέμε αγορά το μυαλό μας πρέπει να πηγαίνει στην απαγωγή Παραγωγών. Γύρω από την αγορά, που αρχικά σήμαινε ‘μαντρί, κοπάδι ζώων’ (κρατικά αρχεία της μυκηναϊκής Πύλου) και αργότερα ‘τόπος συγκέντρωσης’ (Ιλιάδα), συγκεντρώθηκαν αφενός τα μεταλλοτεχνικά εργαστήρια της παραγωγής όπλων και εργαλείων (τα όπλα για την απαγωγή, τα εργαλεία για τη παραγωγή –η παραγωγή είναι μια μορφή απαγωγής) και τα κεραμουργικά εργαστήρια για την αποθήκευση και την μεταφορά του πλούτου που παρήγαγαν τα θύματα της απαγωγής (λάδι, κρασί, αρώματα) και αφετέρου οι ίδιοι οι γαιοκτήμονες (συνοικισμός) κι έτσι δημιουργήθηκε η πόλις, η πόλη-κράτος. Χωρίς τους δούλους δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει η αρχαία ελληνική πόλις, δηλαδή χωρίς την απαγωγή των αλλοδαπών Παραγωγών.
Η παρακμή και η κατάρρευση του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής επέφερε το σταμάτημα της απαγωγής του αλλοδαπού Παραγωγού και της χρήσης του εμπορεύματος δούλου, θύματος απαγωγής. Έτσι, ο τρόπος παραγωγής που ακολούθησε, ο φεουδαρχικός, δεν βασίζονταν στην απαγωγή και στο εμπόρευμα αλλά στον εγκλεισμό και τον χωρικό περιορισμό των υποτελών Παραγωγών και στην άσκηση φυσικής βίας (μη οικονομική βία) ως μέσου αρπαγής του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Μέσα από τους κόλπους όμως του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής αναδύθηκε ένας τρόπος παραγωγής που επανέφερε στο προσκήνιο την απαγωγή και το εμπόρευμα – δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο, άρα και το χρήμα ως μέσον αρπαγής και καταστροφής. Η περίοδος της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, ο εμπορικός καπιταλισμός, ήταν μια περίοδος επικράτησης της απαγωγής:μαύροι από την Αφρική, οι αλήτες και οι φτωχοί απαγάγονταν για να επανδρώσουν τα καράβια, γυναίκες και παιδιά για να εργαστούν στα υφαντουργεία. Η μετανάστευση στις αρχές του βιομηχανικού καπιταλισμού δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια γιγαντιαία επιχείρηση απαγωγής, ξεριζωμού. Όλοι οι μετανάστες ήταν θύματα απαγωγής. Και σήμερα, η μετανάστευση απαγωγή είναι – μόνο που δεν φαίνεται σαν τέτοια. Οι ήρωες έκαναν επιδρομές και απήγαγαν τους Παραγωγούς με τη βία – τώρα οι καπιταλιστές κάνουν κάτι άλλο:κρύβουν την απαγωγή καταστρέφοντας τις προϋποθεσεις της ζωής εξαναγκάζοντας τους Παραγωγούς να φύγουν. Αυτό είναι καλυμμένη απαγωγή:τα επόμενα δέκα χρόνια η Ευρώπη θα χρειαστεί, λόγω του δημογραφικού προβλήματος, δυο εκατομμύρια μετανάστες, το γνωρίζετε;
Η απαγωγή του Παραγωγού είναι καταγραμμένη στον πυρήνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στην ίδια την κεφαλαιακή σχέση, είναι καταγραμμένη στην ίδια την υπεραξία. Η υπεραξία είναι αδύνατη χωρίς την απαγωγή: η υπεραξία είναι ο πλούτος που παράγεται κατά τη διάρκεια της απλήρωτης εργασίας. Εργαζόμαστε, ας υποθέσουμε τις τέσσερις από τις οχτώ ώρες του μεροκάματου, χωρίς να πληρωνόμαστε, όπως οι δούλοι! Αυτό το χρονικό διάστημα είναι μια περίοδος κοινωνικής αιχμαλωσίας, άρα απαγωγής. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής τείνει από τη φύση του στην επέκταση της απαγωγής, στην αύξηση της υπεραξίας, δεν είναι όμως βέβαιο ότι μπορεί και τα καταφέρνει πάντα. Πέρα όμως από την επέκτασή της μέσα στον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής, το κεφάλαιο γενικεύει την απαγωγή και την επιβάλλει σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Πέφτουμε θύματα απαγωγής όταν ζούμε στην Αθήνα και εργαζόμαστε στη Χαλκίδα. Όλες οι μετακινήσεις που οφείλονται στη μεγέθυνση των αποστάσεων δεν είναι παρά μορφές απαγωγής. Οι μαθητές είναι θύματα απαγωγής. Το ίδιο και οι ψυχικά ασθενείς, οι φυλακισμένοι, οι ασθενείς , οι γέροι, οι πόρνες, οι εξαρτημένοι από ουσίες, τα νήπια, κλπ. Κάθε κοινωνικός χώρος είναι ένας χώρος εγκλεισμού θυμάτων απαγωγής. Πέφτουμε θύματα απαγωγής πολλές φορές τη μέρα, για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, μόνο που δεν το καταλαβαίνουμε.
Η απαγωγή και η κοινωνική αιχμαλωσία είναι η προϋπόθεση ύπαρξης και αναπαραγωγής της Κυριαρχίας. Κυριαρχία σημαίνει δουλεία, υποτέλεια, κανείς όμως δεν θέλει να είναι δούλος και υποτελής με τη θέλησή του. Εκτός όμως από την απαγωγή και την κοινωνική αιχμαλωσία απαραίτητα είναι όχι μόνο η τιθάσευση (Τιθασευτική) του θύματος απαγωγής και η απόσπαση της αφοσίωσης και της υποταγής του αλλά και η επίδειξη της υποταγής αυτής εκ μέρους του υποτελούς (Υποτακτική). Επειδή όμως η απαγωγή και η κοινωνική αιχμαλωσία είναι μορφές άσκησης φυσικής βίας, ο Κύριος επιχειρεί να κρύψει αυτές τις πρακτικές και θα έλεγα ότι εν πολλοίς τα καταφέρνει. Κανένας γονιός δεν έχει την αίσθηση ότι το παιδί του πέφτει θύμα απαγωγής.
Μένει να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα: από που μας απαγάγουν και που μας κλείνουν; Θα δώσω μια σύντομη απάντηση και θα επανέλθω επί του θέματος: μας απαγάγουν από τον κομμουνισμό του παρόντος, διότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς έναν στοιχειώδη κομμουνισμό, μας αιχμαλωτίζουν, μας τιθασεύουν και μας κλείνουν μέσα σε χώρους που είναι κομμουνιστικοί μεν από τη φύση τους , έχουν μετατραπεί όμως από τον Κύριο σε μαντριά (κομμουνισμός της στάνης).
Μπορούμε, και πως, να σταματήσουμε την απαγωγή, την αιχμαλωσία, την τιθάσευση και τον εγκλεισμό;
Σχολιάστε ελεύθερα!