in Κυριαρχική, θεωρία κομμουνισμού

όταν ψηφίζουμε, καταργούμε τη δημοκρατία

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Όταν ψηφίζουμε, αποφασίζουμε. Έτσι δεν είναι; Αποφασίζουμε ποιος θα αποφασίζει. Αποφασίζουμε ότι δεν θα αποφασίζουμε εμείς αλλά κάποιος άλλος – γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι αυτός ο άλλος: είναι είτε ο Κύριος είτε κάποιο τσιράκι του (πολιτικός ή ειδήμων, ειδικός της γνώσης). Αυτή είναι η εγγενής αντίφαση της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας: κάθε συμμετοχή στις εκλογές είναι μια ενίσχυση, μια εκ νέου εγκαθίδρυση της συμμετοχής όλων στη λήψη των αποφάσεων και ταυτόχρονα μια ακύρωση αυτής της συμμετοχής. Όλοι και όλες μαζί, παραχωρούμε το δικαίωμα της λήψης των αποφάσεων σε κάποιους λίγους. Έτσι, η καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι και δεν είναι δημοκρατία. Διευκρινίζω ότι με τον όρο δημοκρατία (χωρίς προσδιορισμούς)  εννοώ τη συμμετοχή όλων στη  λήψη των αποφάσεων.

Όποιος και όποια θα πάει τη Κυριακή να ψηφίσει, θα επικυρώσει και θα ακυρώσει τη δημοκρατία. Όσο περισσότεροι την επικυρώνουμε, τόσο λιγότερο  την ακυρώνουμε. Όσο λιγότεροι των επικυρώνουμε, τόσο περισσότερο την ακυρώνουμε. Έτσι, υπάρχουν δυο δημοκρατίες: η καπιταλιστική αντιπροσωπευτική (κοινοβουλευτική) δημοκρατία και η δημοκρατία. Όταν η πρώτη κυριαρχεί, η δεύτερη εξοβελίζεται. Όταν η πρώτη περιορίζεται (από τη μη συμμετοχή στη ψηφοφορία). η δεύτερη έρχεται στο προσκήνιο. Πως να εξηγήσουμε αυτή την αντίφαση; Είναι δυνατόν να λυθεί και πως;

Για να επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε κάποια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να διασαφηνίσουμε κατ’ αρχάς τον όρο δημοκρατία.  Δημοκρατία είναι η συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Ο ορισμός αυτός εγείρει το εξής ερώτημα: είναι δυνατόν να συμμετέχουν όλοι και όλες στη λήψη των αποφάσεων; Και βέβαια είναι. Παράδειγμα η καθολική ψηφοφορία! Όλοι και όλες αποφασίζουμε για το ποιος θα αποφασίζει!Μια άλλη μορφή καθολικής συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων είναι το δημοψήφισμα. Υπάρχει κι άλλη μια μορφή λήψης των αποφάσεων με τη συμμετοχή όλων: η λήψη των αποφάσεων σε μια ομάδα, σε μια παρέα. Αυτή είναι η δημοκρατία της ομάδας, της παρέας. Θα μπορούσαμε να της δώσουμε το όνομα παρεΐστικη δημοκρατία.

Η παρεΐστικη δημοκρατία, πανταχού παρούσα από τις πρώτες μέρες της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι ο εφιάλτης του Κυρίου, μιας και βασικό του μέλημα είναι να αποφασίζει μόνο αυτός. Το κύτταρο κάθε κοινωνίας είναι η ομάδα. Η πρώτη κοινωνία ήταν η πρώτη ομάδα ή οι πρώτες ομάδες. Στις ανθρώπινες ομάδες, ο ανταγωνισμός και η συνεργασία συνυπάρχουν και εάν από λίγες δεκάδες έχουμε γίνει 7 δισεκατομμύρια οφείλεται στο γεγονός της πρόκρισης της συμβίωσης και της συνεργασίας σε βάρος του ανταγωνισμού, τον οποίον δεν ξεριζώσαμε και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεριζώσουμε. Εάν οι ανθρώπινες ομάδες ήταν, είναι και θα είναι κομμουνιστικές, μπορούμε να πούμε ότι ήταν, είναι και θα είναι δημοκρατικές. Ο εμμενής κομμουνισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την εμμενή δημοκρατία, με τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Εάν η ομάδα είναι το όριο του εμμενούς κομμουνισμού, η ομάδα είναι επίσης και όριο της εμμενούς δημοκρατίας.

Εδώ και πολλά χρόνια με απασχολεί το εξής ζήτημα: σε πόσους ανθρώπους έχει το δικαίωμα να απευθύνεται κάποιος, κάποια; Έχω καταλήξει στην εξής απάντηση: οφείλουμε να απευθυνόμαστε σε τόσους και τόσες ώστε να μπορούν όλοι και όλες να με αντικρούσουν, ώστε να μπορεί να υπάρξει διάλογος. 1000 άνθρωποι δεν συνιστούν ομάδα διότι δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος. Θεωρώ ότι διάλογος, άρα δημοκρατία, μπορεί να υπάρξει σε ομάδες που δεν ξεπερνούν τα είκοσι, τριάντα το πολύ, πρόσωπα, μέλη. Δεν είναι δημοκρατία η ομιλία ενός πολιτικού αρχηγού σε μια προεκλογική συγκέντρωση μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Δεν είναι δημοκρατία ένα τηλεοπτικό διάγγελμα, μια πολιτική τηλεοπτική διαφήμιση, μια διακαναλική συνέντευξη.

Μόνο η παρεΐστικη δημοκρατία είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας. Μόνο ο κομμουνισμός της παρέας, της ομάδας  είναι το θεμέλιο του κομμουνισμού. Μόνο η δικαιοσύνη της παρέας είναι το θεμέλιο της δικαιοσύνης. Και ποιο είναι το κτίριο της δημοκρατίας, του κομμουνισμού, της δικαιοσύνης;

Είναι η κλιμάκωση της δημοκρατίας, του κομμουνισμού, της δικαιοσύνης.

Τι είναι η κλιμάκωση της δημοκρατίας; Είναι η συμμετοχή όλων των ομάδων σε ένα αντικείμενο διαλόγου, επομένως η συμμετοχή όλων των ομάδων στη λήψη των αποφάσεων.Όλοι και όλες ανήκουμε σε μια ή περισσότερες ομάδες (οικογένεια, εργασία, σχολείο, γειτονιά, τέχνη, κλπ). Μια κοινωνία θα ήταν δημοκρατική μόνο εάν αποφάσιζαν οι ομάδες που αποτελούν την οποιαδήποτε κοινωνία.Ο συντονισμός αυτός δεν υπάρχει. Γιατί; Μπορεί να υπάρξει;

Τα ερωτήματα αυτά μας ωθούν να στρέψουμε το βλέμμα μας στην καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο κομβικός σκοπός της είναι να μην επιτρέψει να ανεγερθεί το οικοδόμημα της δημοκρατίας των ομάδων. Η δημοκρατία του Κυρίου είναι ένα πραξικόπημα κατά της δημοκρατίας της παρέας και της κλιμάκωσής της. Ήταν πραξικόπημα όταν εμφανίστηκε και συνεχίζει να είναι, δεν μπορεί να μην είναι. Η μεταρρύθμιση του Κλεισθένη στην αρχαία Αθήνα, το 508, ήταν ένα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ των γαιοκτημόνων δουλοκτητών. Εκείνη την εποχή η Αττική ήταν ένα μωσαϊκό αυτόνομων αγροτικών κοινοτήτων αλλά ο πάμπλουτος αριστοκράτης γαιοκτήμονας δουλοκτήτης Κλεισθένης κατέλυσε την αυτονομία των διάσπαρτων κοινοτήτων και αποφάσισε η λήψη των αποφάσεων να γίνεται στην Αθήνα. Δηλαδή να γίνεται από λίγους και μόνο από αυτούς που μπορούσαν να πάνε από μια κοινότητα του Λαυρίου στην Αθήνα. Η δημοκρατία στην Αθήνα δεν ήταν το αποτέλεσμα ενός κινήματος, όπως ισχυρίζεται ο Καστοριάδης αλλά το αποτέλεσμα ενός ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ του Κυρίου δουλοκτήτη.

Εάν η πόλις εμφανίζεται στα μέσα και στα τέλη του 8ου π.Χ αιώνα, γιατί η δημοκρατία σκάει μύτη μετά από δυό ολόκληρους αιώνες; Και γιατί η δημοκρατία είναι συνυφασμένη με τον πόλεμο; Γνωρίζετε ότι από το 500 μέχρι το 400 π. Χ. υπήρξαν μόνο 2 ή 3 χρόνια που δεν πολέμησαν οι Αθηναίοι δημοκράτες, κυρίως για να υποτάξουν άλλες πόλεις και να επιβάλουν φόρο υποτέλειας ή να αρπάξουν τη γη τους; Να προσθέσω ότι γι αυτά τα 2 ή 3 χρόνια δεν έχουμε πληροφορίες όχι ότι δεν έγινε πόλεμος! Σε αυτά τα δυο ερωτήματα υπάρχει η εξής απάντηση: η δημοκρατία του γαιοκτήμονα Κυρίου εμφανίστηκε μόνο όταν γενικεύτηκε η χρήση των δούλων στην παραγωγή, μια χρήση που επέτρεψε την απόσπαση των ανδρών από την παραγωγή και την συμμετοχή τους στη λήψη των αποφάσεων και στην διεξαγωγή των κατακτητικών πολέμων. Αυτή είναι η δουλοκτητική δημοκρατία: η ύπαρξη των δούλων μου επιτρέπει να πολεμήσω, ο πόλεμος που αποφέρει δούλους που μου επιτρέπει να αποσπαστώ από την παραγωγή, κλπ. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της δουλκοκτητικής δημοκρατίας. Κάθε μορφή δημοκρατίας του Κυρίου είναι ένας φαύλος κύκλος. Ποιος είναι ο φαύλος κύκλος της καπιταλιστικής δημοκρατίας; Αποφασίζουμε ότι δεν θα αποφασίζουμε εμείς!

Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά μορφή Κυριαρχίας εάν δεν αποφασίζει μόνο ο Κύριος. Στην καπιταλιστική Κυριαρχία αποφασίζει μόνο ο Κύριος και κανένας άλλος. Μερικές φορές είναι σαφές, ολοφάνερο τοις πασι υπηκόοις  ότι ο Κύριος αποφασίζει. Μερικές φορές όμως δεν είναι. Η δημοκρατία του Κυρίου είναι ένας τρόπος συγκάλυψης της κυριαρχικής πρακτικής: θα αποφασίζω εγώ αλλά θα φαίνεται ότι εσείς αποφασίζετε. Πρόκειται για άλλλη μια εκδήλωση της εξαπάτησης και του αποπροσανατολισμού των υποτελών Παραγωγών από τον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος.

Ποιο είναι το μέλλον της δημοκρατίας του Κυρίου, της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ποιο το μέλλον της δημοκρατίας της παρέας, της εμμενούς δημοκρατίας, που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει; Αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Πληθώρα όμως ενδείξεων μας επιτρέπει να διατυπώσουμε την άποψη ότι ζούμε την εποχή της παρακμής της δημοκρατίας του Κυρίου από τη  μια και από την άλλη την αρχή μιας σπερματικής διαδικασίας συντονισμού και κλιμάκωσης της εμμενούς δημοκρατίας, της δημοκρατίας των ομάδων. Η πρώτη σε σημαντικότητα ένδειξη παρακμής της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής χούντας, όπως πολύ εύστοχα την χαρακτηρίζει ο Τ. Φωτόπουλος, είναι η αύξηση του αριθμού των υπηκόων που απέχουν από τις εκλογές. Η τάση αυτή έγινε σαφής στις ευρωεκλογές του 2009 και θα γίνει πολύ σαφέστερη στις εκλογές του 2014, εάν γίνουν. Η τάση αυτή καταγράφεται και στις εθνικές εκλογές. Θα επιβεβαιωθεί και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές σε λίγες μέρες. Πρόκειται για έμπρακτη άρνηση, κι όχι απλά αμφισβήτηση, της δημοκρατίας του Κυρίου. Όσο λιγότεροι ψηφίζουν, τόσο περισσότερο την ακυρώνουν.

Τι θα συμβεί εάν η αποχή ξεπεράσει το 50 ή το 70%; Θα γίνονται εκλογές; Ασφαλώς και θα γίνονται. Θα γίνονται και θα σχηματίζονται κυβερνήσεις ακόμα κι αν πάει να ψηφίσει το 5%! Ο Κύριος θα αντιδράσει, θα αντισταθεί μόνο εάν η εμμενής δημοκρατία ακυρώσει τις αποφάσεις του. Είμαστε βέβαιοι ότι η βία θα αντικαταστήσει την εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό. Ο Κύριος δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταργήσει την δημοκρατία του προκειμένου να μπορέσει να ελέγξει και να συρρικνώσει την εμμενή δημοκρατία.

Η σύγκρουση μεταξύ της δημοκρατίας του Κυρίου και της εμμενούς δημοκρατίας έχει αρχίσει, όπως έχει αρχίσει και η σύγκρουση μεταξύ Κυριαρχίας και εμμενους κομμουνισμού. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης θα δημιουργήσει την αυριανή κοινωνία. Τι θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό και την κοινοβουλευτική δημοκρατία; Μια άλλη μορφή Κυριαρχίας, δηλαδή ένας άλλος τρόπος αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, μια άλλη μορφή πολιτικής Κυριαρχίας ή ο εμμενής κομμουνισμός και η εμμενής δημοκρατία;

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Αδελφέ να αγιάσει το χέρι σου και το στόμα σου γι’ αυτά που γράφεις και λες.
    Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρος για μεγάλη αποχή. Γιατί λίγοι το διαβάζουν και ακόμα πιο λίγοι το κατανοούν. Σχεδόν κανένας δεν το σκέφτεται από μόνος του…

    Να είσαι καλά με την οικογένεια σου και τον κήπο σου.