TAΞI: ιδιόκτητα κοινόχρηστα αυτοκίνητα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Το καλοκαίρι, λόγω διακοπών και Σαμοθράκης, από το σπίτι μας περνούν πολλοί φίλοι και φίλες και  φίλοι των φίλων, τρώμε, πίνουμε, συζητάμε, γελάμε, τσακωνόμαστε, ζούμε μαζί, έστω για λίγες μέρες, κι  αυτός είναι ο λόγος  που δεν γράφω – αυτά όμως που προανήγγειλα ότι θα γράψω, θα τα γράψω και  θα ολοκληρώσω αυτά που άρχισα – όπως το κείμενο για την κατάργηση του χρήματος, που την αντιλαμβάνομαι ως ταύτιση μέσου και σκοπού, ως ένα τρόπο αφοπλισμού του καπιταλιστή Κυρίου πολεμιστή, μιας και το χρήμα στα χέρια του είναι και όπλο αρπαγής και καταστροφής.

Σήμερα, θα γράψω δυο άρθρα για τα ταξί. Αντικείμενο του πρώτου είναι το ταξί ως ιδιόκτητο κοινόχρηστο αυτοκίνητο και του δευτέρου, η μερική κατάργηση του χρήματος ως μέσον διεξαγωγής του πολέμου που υιοθέτησαν μεγαλοφυώς οι ταξιτζήδες και θα υιοθετήσουν και άλλοι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου  εντός των προσεχών ημερών, εβδομάδων, μηνών, ετών και δεκαετιών.

Το ταξί, όπως κάθε άλλο εργαλείο, χώρος, πρακτική, αξία, συμπεριφορά, κλπ., των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών, είναι ένας τόπος συνάντησης της (καπιταλιστικής)  Κυριαρχίας και του εμμενούς Κομμουνισμού. Λόγω της εμμένειας του κομμουνισμού (δεν υπήρξε, δεν υπαρχει, δεν θα υπάρχει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική) η καπιταλιστική  Κυριαρχία είναι μια μορφή διαχείρισης του κομμουνισμού του παρόντος – ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον κομμουνισμό. Οφείλει κάθε στιγμή να τον συρρικνώνει, μέσω της διαρκούς και αέναης πρωταρχικής συσσώρευσης, και να τον διαχειρίζεται προς όφελός του, να τον μετατρέπει δηλαδή σε κομμουνισμό της στάνης, σε κομμουνισμό του στρατώνα.

Η συνύπαρξη κομμουνισμού-Κυριαρχίας είναι σαφής σε όλους τους τόπους της παραγωγής αλλά και σε όλα τα εμπορεύματα. Εργασία σημαίνει συνεργασία και συμβίωση και όπου υπάρχει συνεργασία και συμβίωση εκεί δημιουργείται κομμουνισμός, κοινοχρησία και κοινοκτησία. Εάν σου σπάσει το στυλιάρι από το σκεπάρνι στην οικοδομή και δεν έχεις δεύτερο, θα ανοίξεις τη πρώτη τσάντα που θα βρεις μπροστά σου και θα πάρεις το δεύτερο σκεπάρνι. Εάν δεν ξέρεις κάτι, θα ρωτήσεις – η γνώση είναι κοινό αγαθό. Και βέβαια, αυτό που συμβαίνει στο γιαπί, συμβαίνει σε όλους τους χώρους παραγωγής και εργασίας.

Το παραγώμενο εμπόρευμα δεν είναι μόνο  αποτέλεσμα αυτής της συνύπαρξης, της συνάντησης Κυριαρχίας και κομμουνισμού αλλά και το το ίδιο ο τόπος αυτής της συνάντησης. Η ανταλλακτική αξία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ενσωμάτωση της Κυριαρχίας στο εμπόρευμα, ενώ η αξία χρήσης ενσωματώνει τον κομμουνισμό.

Τα ταξί είναι κοινόχρηστα αυτοκίνητα αλλά εάν δεν έχεις χρήματα δεν μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις. Η κοινοχρησία των ταξί είναι ο κομμουνισμός. Η οικονομική βία, το χρήμα ως μέσον αποκλεισμού, ως μέσον περίφραξης από την κοινοχρησία, είναι η Κυριαρχία. Ποια είναι η στρατηγική μας σε αυτό το σημείο: τα κοινόκτητα και κοινόχρηστα αυτοκίνητα. Αντί να έχει ο καθένας και η καθεμιά του δικό του αυτοκίνητο, θα υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη κοινόχρηστα αυτοκίνητα τα οποία θα χρησιμοποιούμε και θα φροντίζουμε κάθε φορά που θα το χρειαζόμαστε. Ας ξεκαθαρίσω αυτό το ‘κάθε φορά που το χρειαζόμαστε’.  Εννοώ ότι δεν θα το χρησιμοποιπούμε για να πάμε να πάρουμε τσιγάρα δυο τετράγωνα παρακάτω αλλά για έκτακτους και συγκεκριμένους λόγους. Το αυτοκίνητο είναι ένα πολύ χρήσιμο όχημα για έκτακτες καταστάσεις: μεταφορά ή περίθαλψη ασθενούς, βόλτα με την παρέα, πας εκεί που δεν μπορεί να πάει το τρένο και το λεωφορείο. Σε αυτές τις πρακτικές πρέπει να περιορίσουμε το αυτοκίνητο, εάν θέλουμε να εξαλειφτούν οι εκατόμβες των θυμάτων του εμφύλιου οδικού πολέμου, εάν θέλουμε ο δρόμος να γίνει χώρος για όλους, εάν θέλουμε να καθαρίσει ο αέρας και να περιοριστεί η σπατάλη σε εργασία, πρώτες ύλες και ενέργεια.

Κατά συνέπεια, η στρατηγική μας ξεπερνάει το δίλημμα ‘απελευθέρωση ή μη του επαγγέλματος των ταξιτζήδων’  κι αυτό οφείλουμε να το ομολογήσουμε και να το εκφράσουμε ανοιχτά. Ο σκοπός μας είναι η κατάργηση του αποκλεισμού, το ρίξιμο της περίφραξης, η κατάργηση της οικονομικής βίας, η διεύρυνση του κομμουνισμού που ενσωματώνει το ταξί, το ιδιόκτητο κοινόχρηστο αυτοκίνητο. Ο σκοπός μας είναι να κάνουμε το ιδιόκτητο, κοινόκτητο. Να μην υπάρχουν ταξιτζήδες, ούτε ως μικροϊδιοκτήτες ούτε ως κακοπληρωμένοι οδηγοί μεγάλων εταιρειών.

Σήμερα όμως οφείλουμε να πάρουμε μια θέση ως προς το ζήτημα της προλεταριοποίησης των ταξιτζήδων – και η δική μου θέση είναι σαφής: Προτιμώ να είναι μικροϊδιοκτήτες παρά προλετάριοι. Προτιμώ να βγάζουν 2.οοο εβρά το μήνα από τη δουλειά τους παρά 700 εβρά ως οδηγοί σε μεγάλες εταιρείες. Νομίζω ότι είμαι πολύ σαφής. Δεν συμμερίζ0μαι κατά κανένα τρόπο την άποψη ‘να γίνουν εργάτες για να αποκτήσουν ταξική συνείδηση’. Οι ταξιτζήδες ιδιοκτήτες, ως αυταπασχολούμενοι μικροϊδιοκτήτες, είναι Κύριοι και υποτελείς μαζί, είναι αφεντικά του εαυτού τους, εργάζονται οι ίδιοι, είναι παραγωγοί άυλου κοινωνικού πλούτου (μετακίνηση), ξέρουν τι σημαίνει να δουλεύεις. Γνώριζα στην Αθήνα μια παρέα τεσσάρων ανδρών που είχαν ένα συνεταιρικό ταξί, δούλευαν μέρα παρά μερα κι έβγαζαν ένα καλό μεροκάματο. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ως οδηγός σε εταιρεία διότι είναι μια μορφή διεύρυνσης του κομμουνισμού, με όλους τους περιορισμούς της.

Μιας και δεν θα ήθελα να δω αυτούς τους Παραγωγούς να γίνονται εργάτες, υπάλληλοι σε εταιρείες, μιας κι έχω ξεκαθαρίσει τη θέση μου ως προς το ζήτημα της μετεξέλιξης των ιδιόκτητων αυτοκινήτων σε κοινόκτητα, θα πιω ένα καφέ και θα περάσω στο δεύτερο κείμενο μόνο και μόνο για να τους βγάλω το καπέλο διότι οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που έχουν υιοθετήσει έρχονται από το μέλλον.