φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σε λίγες μέρες θα ξεσπάσει ο πόλεμος ανάμεσα στους φοιτητές και τη κυβέρνηση, το Κράτος, τον Κύριο. Μπορούμε να διατυπώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα, ποιος θα νικήσει; Δεν μπορούμε να πούμε ποιος θα νικήσει αλλά τι πρέπει να κάνει για να νικήσει. Το ερώτημα θα μπορούσε να διατυπωθεί και αλλιώς: πως πρέπει να πολεμήσουν οι φοιτητές για να ηττηθούν; Η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από σαφής: να πολεμήσουν μόνοι τους, χωρίς συμμάχους, ξεκομμένοι από τους άλλους υποτελείς Παραγωγούς, και μάλιστα τους εκτός παραγωγής (ανέργους, μαθητές, συνταξιούχους, νοικοκυρές. . .). Εάν οι φοιτητές δεν συνδέσουν την απόσυρση του νόμου του Κυρίου Διαμαντοπούλου με το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα, την ανεργία, και δεν προτείνουν την καθιέρωση επιδόματος σε όλους και όλες, χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς, εάν φοιτητές και μαθητές-άνεργοι-εργαζόμενοι δεν μπλοκάρουν τη λειτουργία του Κράτους, οι καταλήψεις θα εκφυλιστούν και η ήττα θα είναι όλη δική μας.
Τι σημαίνει όμως ‘να πανικοβάλλουν’ τον Κύριο Διαμαντοπούλου; Εάν ο Κύριος Διαμαντοπούλου είναι η προσωποποίηση της στρατηγικής του Κυρίου στο πεδίο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, τότε ‘να πανικοβάλλουν’ σημαίνει να ακυρώσουν αυτή τη στρατηγική καταστρέφοντας το ισχυρό πλεονέκτημά του. Ποιο είναι το ισχυρό Του πλεονέκτημα; Είναι το δικό μας μειονέκτημα: η διάρκεια των καταλήψεων.
Ο Κύριος Διαμαντοπούλου είναι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι οι φοιτητές θα αντιδράσουν, θα ξεσηκωθούν και έχει καταρτίσει από τώρα ένα σχέδιο αντιμετώπισης αυτών των αντιδράσεων. Τι θα κάνει; Θα κάνει αυτό που έκανε με τους ταξιτζήδες: όσο πιο πολύ παραταθεί η απεργία τους, τόσο πιο σφιχτά θα αγκαλιάζουν την ήττα. Η διάρκεια είναι ένα ισχυρό όπλο του υποτελούς Παραγωγού, με την προϋπόθεση ότι έχει καλύψει τα νώτα του, την αναπαραγωγή του. Στην αντίθετη περίπτωση, η διάρκεια είναι ένα μειονέκτημα, στο οποίο ποντάρει διαρκώς ο Κύριος, είναι η καλύτερη συνταγή για την εξασφάλιση της ήττας. Ο Κύριος ωθεί τον απεγνωσμένο αντίπαλο, εμάς δηλαδή, στη διάρκεια για να του καταφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα. Πόσο μπορούν να αντέξουν οι ταξιτζήδες; Πόσο οι δάσκαλοι; Πόσο κι όλοι οι άλλοι μισθωτοί; Στο Δημόσιο δεν απεργούν για να μη χάσουν το μεροκάματο, τόσο πολύ έχουν ανάγκη τα 60 εβρά – πέρα από το ότι έχουν κατανοήσει ότι δεν γίνεται τίποτα με μια μονοήμερη. Δεν θα συμμετείχαν όμως ποτέ σε μια απεργία διαρκείας. Ούτε με σφαίρες. . .
Το ίδιο θα επιχειρήσει να πράξει και ο Κύριος Διαμαντοπούλου. Περιμένει καταλήψεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις. Τώρα, με την κατάργηση του ασύλου να έχει υπερψηφιστεί από 250 χαμερπή και φαιδρά καθίκια, μπορεί να εισβάλει με τις κατασταλτικές Του δυνάμεις και στα Πανεπιστήμια και να κάνει τη ζωή των φοιτητών δυσκολότερη. Εάν λάβουμε υπόψη μας τη δεινή οικονομική κατάσταση της συντριπτικής πλειονότητας των γονιών των φοιτητών, οι οποίοι καταβάλλουν 800-1000 εβρά το μήνα για το φοιτητή τους (σπίτι, φαγητό, διασκέδαση, συγκοινωνία, κλπ), κάθε μήνας καταλήψεων και παράτασης των σπουδών θα αποβεί ένα δυσβάστακτο βάρος και οι πιέσεις που θα ασκηθούν δεν θα είναι αμελητέες.
Το ζήτημα λοιπόν έχει ως εξής: πως θα μπορέσουν οι φοιτητές να πολεμήσουν αποτελεσματικά μέσα στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα και να τρέψουν σε άτακτη φυγή τον Κύριο Διαμαντοπούλου; Θα μπορέσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα μόνο εάν εντοπίσουμε τη βασική αιτία της διάρκειας: η διάρκεια είναι συνέπεια της απομόνωσης: κάθε κοινωνική και επαγγελματική ομάδα, κάθε κατηγορία εργαζομένων επιχειρεί να αντιμετωπίσει, να επιλύσει μόνη της το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Ένας ένας, παιδιά, μην απεργείτε όλοι μαζί, τζιζ. . . Δεν αναζητά συμμάχους, η απεργία τραβάει σε μάκρος και η ήττα είναι βέβαιη. Αυτό περίμενε ο Ραγκούσης με τους ταξιτζήδες, αυτό έγινε. Αυτό περιμένει να γίνει και πάλι – θα γίνει όμως;
Αυτό περιμένει οι Ραγκούσης και Διαμαντοπούλου: να παραταθούν οι αποσπασματικές απεργίες και καταλήψεις. Στο δρόμο οι ταξιτζήδες, μόνοι τους – στα πανεπιστήμια οι φοιτητές μόνοι τους. Ταξιτζήδες και φοιτητές μαζί; Τι λέτε;
Και οι δεητζήδες, και οι μαθητές, και οι δάσκαλοι, και οι καθηγητές, και οι άνεργοι, και οι συνταξιούχοι, και οι φυλακισμένοι, και. . . και. . . και…, μπορούν αυτοί όλοι μαζί; Μπορεί να γίνει, πως;
Ασφαλώς και μπορεί να γίνει – αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα γίνει κιόλας. Αλλά μπορεί να γίνει – είμαι τόσο βέβαιος όσο ότι αύριο θα ανατείλει ο ήλιος. Δυο είναι οι φάσεις της διαδικασίας της συνάντησης:
πρώτον, κάθε ομάδα διατηρεί το δικό της αίτημα, το δικό της σκοπό: οι φοιτητές να αποσυρθεί ο νόμος, οι ταξιτζήδες να μην απελευθερωθεί το επάγγελμα αλλά να σταματήσει και το αίσχος με τις άδειες, κλπ.
δεύτερον, χρειάζεται μια κολλητική ουσία που θα κολλήσει αυτό το ανομοιογενές κοινωνικό υλικό. Κι αυτή η ουσία είναι η σύνδεση των επιμέρους προβλημάτων, αιτημάτων, στοχεύσεων με το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα των ημερών μας, το οποίο ταλαιπωρεί και βασανίζει όλους και όλες μας, άλλους άμεσα, άλλους έμμεσα:
την ανεργία
και να προτείνουν την άμεση αντιμετώπιση της ανεργίας με την χορήγηση επιδομάτων ανεργίας σε όλους και όλες χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς. Εντάξει, η ανεργία λύνεται με την ανάπτυξη ή με τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας αλλά μέχρι να έρθει η ανάκαμψη, η μείωση ή να σχηματίσει κυβέρνηση το ΚΚΕ (ή ο ΣΥΡΙΖΑ – τον πούτσο κλαίγανε), εμείς τι θα κάνουμε, θα πεθάνουμε της πείνας ή θα βγάλουμε καρκίνο; Θέλουν οι φοιτητές να αντιμετωπισθεί αυτό το πρόβλημα; Το θέλουν, νοιάζονται οι ταξιτζήδες; Νοιάζονται οι δεητζήδες; Εάν δεν νοιάζονται, ας τραβήξει ο καθένας το δικό του δρόμο προς την ήττα. Ο δρόμος του αγώνα είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.
Θα μου πείτε: μπορούν να ενωθούν χωρίς να προβάλλουν μια λύση στο πιο επώδυνο κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ναι, μπορούν να το κάνουν μόνο που θα στερηθούν πολλούς συμμάχους: τους άνεργους, τους μαθητές, τους συνταξιούχους, τις νοικοκυρές και άλλους πολλούς. Όλοι μαζί, μπορούμε να μπλοκάρουμε τη λειτουργία του Κράτους, να περιορίσουμε τα έσοδά του, να επεκτείνουμε την απονομιμοποίησή του, να μειώσουμε την ισχύ του και το κύρος του, να μπλοκάρουμε τις προϋποθέσεις (ενέργεια, τράπεζες, νερό, συγκοινωνία, μεταφορές, τηλεεπικοινωνίες) της καπιταλιστικής παραγωγής εμπορευμάτων.
Εάν συμβούν κάπως έτσι τα πράγματα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Κύριος θα επιχειρήσει να εκτονώσει την κατάσταση με εκλογές. Αλλά οι εκλογές είναι μια μορφή φυγής. Τι κάνουμε εμείς όταν ο εχθρός τρέπεται σε τακτική ή άτακτη φυγή; Τον κυνηγάμε.
Ή τον αφήνουμε να παίξει μπάλα μόνος του, απέχοντας από τις εκλογές – με την αποχή να ξεπερνάει το 5ο%, οι εκλογές δεν έχουν νομιμοποίηση, ούτε η κυβέρνηση που θα συσταθεί – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα σχηματιστεί κυβέρνηση και ότι οι μεγάλες πούτσες δεν θα βγουν έξω. . .
ή κατεβαίνουμε στο γήπεδό του με τους δικούς μας όρους (με τις εκλογές παίζουμε πάντα εκτός έδρας – δεν το ξεχνάμε): με την μετεξέλιξη των ενωμένων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων σε πολιτικό φορέα που θα αναδείκνεύει το πρόβλημα της ανεργίας και θα αποσκοπεί στην άμεση επίλυσή του. Τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της δεύτερης επιλογής και προτείνω ο τίτλος του πολιτικού φορέα να συμπυκνώνει τη στρατηγική μας
εικοσάωρο και μισθός για όλους
Όταν είμαστε όλοι και όλες μαζί, η διάρκεια από πλεονέκτημα του Κυρίου γίνεται ο εφιάλτης Του.
Θα αφήσω τα δυο πρόσφατα σημειώματα για τους φοιτητές αναρτημένα μια βδομάδα, ίσως και περισσότερο, κι όταν με το καλό επιστρέψω, θα καταπιαστούμε με τους Ψαλμούς του Δαβίδ, που φέρνουν στο προσκήνιο τη στρατηγική του Κυρίου αλλά και τον βόθρο της ψυχής Του .
Παραθέτω τα δυο πρώτα εδάφια του α’ ψαλμού
1. Μακάριος ο ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη . . . [η βουλή ασεβών και η οδός αμαρτωλών είναι η ανυπακοή,η απειθαρχία, η επανάσταση – ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν περπάτησε την οδό της ανυπακοής και της επανάστασης]
2. αλλ’ η εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού [ η επιθυμία του υποτελούς υπόκειται στην τήρηση του νόμου του Κυρίου (Διαμαντοπούλου) – η υπακοή σώζει τον υποτελή]
Ο Κύριος φοβάται – να μην το ξεχνάμε ποτέ!
Σχολιάστε ελεύθερα!