in Πανταχού Απουσία, θεωρία επανάστασης, Απατητική

οι υποσχέσεις του Κυρίου ως απάτη και τακτική υποχώρηση

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τα τελευταία χρόνια έχω πέσει με τα μούτρα στη μελέτη των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων και έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Ένα από αυτά είναι ότι γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Εκείνο που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να κατανοήσω το πως τα καταφέρνει ο Κύριος και νικάει. Αυτό κατά κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι πάντοτε  αναδεικνυόταν, αναδεικνύεται και θα αναδεικνύεται νικητής. Εάν δεχτούμε κάτι τέτοιο, εάν δεχτούμε την παντοδυναμία του Κυρίου ημών, θα πρέπει να σιωπήσουμε, να εξαφανιστούμε, να πάρουμε τα βουνά.  Δεν το κάνουμε όμως: Ο Κύριος, μας το επιβεβαιώνει η Ιστορία, δεν νικούσε πάντοτε, δεν νικάει πάντοτε, δεν θα νικάει πάντοτε.

Εάν οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι μορφές πολέμου, τότε, ο Κύριος δεν μπορεί να μην καταφεύγει στην ταχύτητα, τον εκφοβισμό και την απάτη για να νικήσει. Σήμερα, θα ασχοληθούμε με μια πρακτική απάτης, τις υποσχέσεις του Κυρίου, και θα αφήσουμε τις συμφωνίες για μια άλλη μέρα. Όλες οι εξεγέρσεις του παρελθόντος που έχουν ηττηθεί, ηττήθηκαν  επειδή οι υποτελείς αποδέχτηκαν τις υποσχέσεις του Κυρίου και προχώρησαν στη σύναψη συμφωνιών. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί έδειξαν εμπιστοσύνη στον Κύριο, γιατί πίστεψαν τα λόγια του;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία οφείλουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα το οποίο προηγείται λογικά και χρονικά: γιατί ο Κύριος δεν τηρεί τις υποσχέσεις του, γιατί αθετεί τις συμφωνίες που έχει συνάψει; Για να μπορέσουμε να διατυπώσουμε μια απάντηση πρέπει να κατανοήσουμε τη φύση της υπόσχεσης και της συμφωνίας. Κι αυτό θα κάνουμε σήμερα.

Με το ζήτημα της υπόσχεσης συνδέεται άμεσα και άρρηκτα το ζήτημα της ελπίδας. Οι υποτελείς πρέπει να ελπίζουν και δε θα ελπίζουν εάν ο Κύριος δεν υπόσχεται. Ο σκοπός των υποσχέσεων είναι η δημιουργία των ελπίδων. Γιατί όμως πρέπει να ελπίζουν; Έχετε προσέξει πόσο συχνά ο Κύριος των ημερών μας, κληρονόμος μιας παράδοσης πολλών χιλιετιών εγκαθίδρυσης της Κυριαρχίας και καταστολής κάθε εξεγέρσης, αναφέρεται στην ελπίδα και διατυπώνει υποσχέσεις; Τι καταφέρνει με την  διατύπωση των υποσχέσεων και την εμφύτευση των ελπίδων;

Η ελπίδα, φίλες και φίλοι, δεν είναι μια βεβαιότητα ότι θα συμβεί κάτι καλό, ωφέλιμο, ευχάριστο, επιθυμητό που πηγάζει από αυτόν που ελπίζει. Δεν είναι μια αυτογενής ψυχική κατάσταση αλλά επιβάλλεται από άλλους ανθρώπους ή άλλες συνθήκες. Εάν δεν παίξω Τζόκερ, δεν μπορώ να ελπίζω ότι θα γίνω εκατομμριούχος. Εάν δεν δώσω εξετάσεις, δεν μπορώ να ελπίζω ότι θα περάσω στο Πανεπιστήμιο. Κατά συνέπεια, η ελπίδα είναι το αποτέλεσμα μιας πρακτικής, μιας σχέσης. Εάν υποσχεθείς ότι θα με παντρευτείς, ελπίζω,,προσδοκώ ότι θα παντρευτούμε.

Η ελπίδα, ως προσδοκία, έχει μια διάρκεια. Περιμένω να γίνει η κλήρωση, περιμένω να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, περιμένω πότε θα σου καυλώσει να παντρευτούμε. Αλλά, φίλες και φίλοι, μπορεί η ελπίδα να είναι βεβαιότητα, είναι όμως μια βεβαιότητα υποκειμενική. Θέλουμε να είμαστε βέβαιοι, δεν είμαστε βέβαιοι  ότι θα συμβεί αυτό που προσδοκούμε: ούτε τον γάιδαρο θα ανεβάσουμε στο αεροπλάνο, ούτε στο Πανεπιστήμιο θα περάσουμε και ο μάγκας θα στρίψει δια του αρραβώνος. Η ελπίδα είναι μια μείξη βεβαιότητας και φενάκης, αυταπάτης. Αν και δεν χρειάζεται να το πούμε, θα το πούμε: το κυρίαρχο στοιχείο είναι η αυταπάτη, η φενάκη, η απάτη: όποιος είναι βέβαιος, δεν ελπίζει. Ελπίζει όποιος δεν είναι βέβαιος. Αυτό σημαίνει ότι η ελπίδα είναι μια ασφαλής ένδειξη αδυναμίας.

Το να σε κάνω να ελπίζεις σημαίνει ότι σε καθιστώ αδύναμο, μιας και διατελείς υπό το κράτος της σύγχυσης και της απάτης/αυταπάτης. Ο πιο αποτελεσμαστικός τρόπος να σε κάνω να ελπίσεις είναι να σου υποσχεθώ κάτι. Η υπόσχεση είναι μια μορφή συμφωνίας, είναι μια υποχώρηση. Τι είναι όμως η υπόσχεση, και μάλιστα η υπόσχεση του Κυρίου;

Η υπόσχεση, φίλες και φίλοι, είναι μια μορφή προσωρινής και σκόπιμης μείωσης της Ισχύος. Πριν προχωρήσω, θα μου επιτρέψετε να κάνω μια συντομότατη παρέκβαση για να διασαφηνίσω αυτόν τον ορισμό, αφού πρώτα πιω ένα καφεδάκι και καπνίσω ένα τσιγαράκι. Η ώρα είναι δυο και μισή, 1 Νοεμβρίου του 2011. Αργεί να ξημερώσει.

Ας στρέψουμε, φίλες και φίλοι, την προσοχή μας στην πρόθεση υπό και στο δεύτερο συνθετικό – σχέση. Η λέξη σχέση προέρχεται από το  θέμα σχηματίζεται το ρήμα έχω (σεχ-, σχε-) και  δηλώνει τη σχέση υπό την οπτική γωνια του Κυρίου: δηλώνει την ισχύ του Κυρίου σε μια σχέση, είναι η σχέση ως ισχύς. Γιατί όταν λέμε έχοντες και κατέχοντες εννοούμε τους πλούσιους, τους Κυρίους δηλαδή; Είναι τυχαίο; Δε νομίζω. Δεν θα επεισέλθω σε ετυμολογικές λεπτομέρειες, για να μην σας κουράσω, μιας και με το ζήτημα θα ασχοληθούμε διεξοδικά στο μέλλον. Το μόνο που θα πω είναι ότι η αρχική σημασία του ρήματος έχω ήταν (και είναι) ‘κρατώ’. Η σχέση του κρατώ με το κράτος είναι σαφέστατη. Κράτος είναι η αδίστακτη ισχύς. Κρατώ δεν σημαίνει έχω κάτι στα χέρια μου αλλά το έχω χάριν της αδίστακτης ισχύος που έχω ασκήσει. Η λέξη ισχύς προέρχεται από την ίδια ρίζα που προέρχεται και το έχω – τυχαίο και αυτό; Τι είναι η ισχύς; Είναι η δύναμη, η δυνατότητα να επιβάλλω τη θέλησή μου, να κάνω αυτό που θέλω, επιδιώκω, σχεδιάζω.

Υπάρχει ένα άλλο ρήμα που σχετίζεται ετυμολογικά και σημασιολογικά με το έχω: το ‘ίσχω’. Ισχνός είναι ο αδύνατος, ο αδύναμος.   Το νεοελληνικό ρήμα υπόσχομαι προέρχεται από το υπισχνούμαι, που  σημαίνει υπόσχομαι. Η πρόθεση υπό κάτω, από κάτω. Γνωρίζοντας (το έχουμε μελετήσει στη λατρεία του ύψους) ότι το πάνω είναι συνώνυμο της δύναμης, της νίκης, της ισχύος και της Κυριαρχίας, το κάτω είναι συνώνυμο της ήττας, της αδυναμίας, της υποτέλειας. Υπισχνούμαι λοιπόν, υπόσχομαι, κυριολεκτικά σημαίνει καθίσταμαι αδύναμος, χάνω ισχύ, μειώνω το κράτος μου, λιγοστεύει η αδίστακτη ισχύς μου. Γνωρίζοντας ότι η βασική επιδίωξη του Κυρίου είναι η σταθερή, αμετακίνητη, διαρκής αύξηση της ισχύος και του κράτους, εγείρεται το σύνθετο ερώτημα: γιατί η υπόσχεση είναι μείωση της ισχύος, γιατί ο Κύριος καταφεύγει στη μείωση της ισχύος, στην υπόσχεση;

Η υπόσχεση είναι λεκτική και εν δυνάμει μείωση της ισχύος διότι είναι παραχώρηση μέρους της ισχύος Του ως εκπλήρωση κάποιου αιτήματος ή υλοποίηση κάποιας συμφωνίας με τους υποτελείς. Με την υπόσχεση φαίνεται ότι ο Κύριος θα παραχωρήσει μέρος της ισχύος του. Θα την παραχωρήσει όμως; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Από τι θα εξαρτηθεί; Θα εξαρτηθεί από την κατανομή ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών, από τον συσχετισμό ισχύος.Εάν είναι ισχυρός, δεν θα υλοποιήσει την υπόσχεσή του. Εάν είναι ανίσχυρος, θα την υλοποιήσει.

Προσεγγίζουμε την ουσία του ζητήματος. Είπαμε ότι η υπόσχεση είναι μια προσωρινή σκόπιμη λεκτική μείωση της ισχύος. Μέχρι να υλοποιηθεί ή να μην υλοποιηθεί, θα περάσει κάποιος χρόνος. Πόσος; Τι θα κάνει σε αυτό το διάστημα ο Κύριος; Θα επιχειρήσει να αυξήσει την ισχύ του! Οπότε, η διάρκεια της υπόσχεσης θα εξαρτηθεί από το πόσο χρόνο θα απαιτηθεί για την αύξηση της ισχύος.Ο Κύριος κερδίζει πολύτιμο χρόνο, τον αποσπά από τον αντίπαλό του. Ολέθριο για τον υποτελή!

Πάρα πολλές εξεγέρσεις ηττήθηκαν επειδή οι υποτελείς αποδέχτηκαν τις υποσχέσεις του Κυρίου, υποσχέσεις που τον επέτρεψαν να συγκεντρώσει στρατό, όπλα, πολεμοφόδια, να φθείρει ποικιλοτρόπως τον αντίπαλο, να τον αποδυναμώσει υλικά και ψυχολογικά (ηθικό). Τι κάνει ο Κύριος με τις υποσχέσεις; Αιχμαλωτίζει τον υποτελή, τον αλυσοδένει, οι υποσχέσεις του Κυρίου είναι αόρατες αλλά πολύ αποτελεσματικές αλυσίδες. Ουσιαστικά, ο Κύριος προσδένει τον υποτελή στο στο άρμα του, υπονομεύει, εξαλείφει την αυτονομία του, τον κάνει εξάρτημα της ύπαρξής Του, τον αφοπλίζει διανοητικά, ψυχολογικά, πολεμικά, κλπ. Ολέθριο για τον υποτελή!

Απομένει να δούμε πως τα καταφέρνει ο Κύριος και πείθει τον υποτελή. Εδώ πια είμαστε στον πυρήνα του ζητήματος. Ο Κύριος υπόσχεται παραχωρήσεις, δέχεται λεκτικά να μειωθεί η ισχύς του για να κερδίζει χρόνο και να εξαλείψει την αυτονομία του Υποτελούς, να τον κάνει μέρος της ύπαρξής του. Το γεγονός ότι υποχωρεί, ότι κάνει υποχωρήσεις, ότι δέχεται να ικανοποίησει τα αιτήματα των υποτελών έχει ως αποτέλεσμα να εμφανίζετας ως καλός και φιλάνθρωπος! Και ο υποτελής τον πιστεύει, του δείχνει εμπιστοσύνη. Τον πιστεύει επειδή είναι αφελής; Όχι μόνο. Τον πιστεύει και γιατί τον φοβάται. Ολέθριο για τον Υποτελή.

Για να εκπλήρώσει τις υποσχέσεις του ο Κύριος άλλοτε επιβάλλει κάποιους όρους κι άλλοτε όχι. Το εάν θα πράξει το ένα ή το άλλο καθορίζεται από το επίπεδο της ισχύος του. Εάν είναι ισχυρός αλλά θέλει να κερδίσει χρόνο για να γίνει πιο ισχυρός πριν τη μετωπική σύγκρουση, θέτει όρους. Ποια είναι η φύση, το περιεχόμενο αυτών των όρων; Είναι όροι που αποδυναμώνουν τον αντίπαλο Υποτελή.

Σήμερα ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος υπόσχεται ανάκαμψη της οικονομίας, ανάπτυξη, έξοδο από τη κρίση θέτοντας όρους. Το γεγονός ότι υπόσχεται σημαίνει ότι επιδιώκει να κερδίσει χρόνο. Ποια είναι η βασική του επιδίωξη; Η συρρίκνωση και η ισχυροποίηση του Κράτους, η προετοιμασία για την πρόληψη της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης. Το γεγονός ότι υπόσχεται με όρους  σημαίνει ότι κρίνει πως είναι πολύ πιο ισχυρός από τον αντίπαλο.

Ποιοι είναι αυτοί οι όροι που αποδυναμώνουν τον Υποτελή;

θυσία και πόνος

Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε μεθαύριο. Το ζήτημα σχετίζεται με τη μείωση των προσδοκιών των υποτελών Παραγωγών, το οποίο θεωρώ ότι είναι κομβικής σημασίας, μιας και σχετίζεται με την στρατηγική της πρόληψης της κοινωνικής επανάστασης. Με αυτό θα ασχοληθούμε την επομένη.

Αύριο, με αφορμή το προεξαγγελθέν δημοψήφισμα,  θα αναρωτηθούμε εάν η συρρίκνωση/διάλυση της ευρωζώνης θα είναι ελεγχόμενη, σταδιακή ή ανεξέλεγκτη, αιφνίδια, εάν δηλαδή το δημοψήφισμα εντάσσεται στο σχέδιο της σταδιακής συρρίκνωσης, αρχής γενομένης με την εκδίωξη των ελληνόφωνων ένοπλων ζητιάνων.


 

Σχολιάστε ελεύθερα!