μαρξισμός και πισωκολλητό (κοιλιο-νωτιαία συνουσία)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Υπόθεση εργασίας: ρωτάμε εκατό άνδρες το εξής: εάν έπρεπε να επιλέξετε μία στάση συνουσίας για ένα χρόνο, ποια θα ήταν αυτή; Έχω την  εντύπωση ότι η συντριπτική πλειονότητα θα επέλεγε το πισωκολλητό. Γιατί; Εάν ρωτούσαμε όμως εκατό γυναίκες, έχω την εντύπωση ότι οι περισσότερες θα επέλεγαν την πρόσωπο με πρόσωπο συνουσία. Γιατί; Γιατί αυτή η διαφορά μεταξύ της προτίμησης των ανδρών με αυτή των γυναικών; Αντιλαμβάνεστε ότι τελικά θα προκρινόταν ένας συμβιβασμός: μια φορά πισωκολλητό, μια φορά πρόσωπο με πρόσωπο.

Θα αντιλαμβάνεστε επίσης ότι τα ερωτήματα αυτά άπτονται του πολύ ενδιαφέροντος ζητήματος της εξέλιξης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας – και αυτό του μείζονος ζητήματος της ανθρωπογένεσης (προτιμώ αυτόν τον όρο από την ανθρωποποίηση). Είναι βέβαιο ότι πριν γίνουμε άνθρωποι ήταν άγνωστη η κοιλιο-κοιλιακή (πρόσωπο με πρόσωπο)  συνουσία. Πως περάσαμε από την κοιλιο-νωτιαία (πισωκολλητό) στην κοιλιο-κοιλιακή (πρόσωπο με πρόσωπο) συνουσία;

Το ερώτημα αυτό θα μπορούσε να ήταν το αντικείμενο μιας διδακτορικής διατριβής στην κοινωνική ανθρωπολογία. Όπως θα μπορούσε να ήταν και η αιδοιολειχία (γλειφομούνι) στην αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία.  Δεν νομίζω όμως ότι θα υπάρξει φοιτητής ή φοιτήτρια που θα επέλεγε κάποιο από αυτά τα δύο αντικείμενα έρευνας. Και δεν είναι τα μόνα. Υπάρχουν πάρα πολλά, πάρα πολλά ζητήματα τα οποία τα Πανεπιστήμια του Κυρίου, του Κράτους και του Κεφαλαίου, δεν θα τα εξετάσουν ποτέ. Τι μας ενδιαφέρει η σχέση της μετάβασης από το πισωκολλητό στην πρόσωπο με πρόσωπο συνουσία με την ανθρωπογένεση, τι μας ενδιαφέρει το γλειφομούνι στην ελληνορωμαϊκή γραμματεία;

Από την άλλη παρατηρούμε ότι εκτός από το Κράτος και το Κεφάλαιο και ο μαρξισμός αδιαφορεί για πάρα, πάρα πολλά ζητήματα. Εάν γνωρίζουμε ή εικάζουμε γιατί αδιαφορούν τα κρατικά και ιδιωτικά πανεπιστήμια, γνωρίζουμε άραγε γιατί αδιαφορούν οι μαρξιστές; Έχετε υπόψη σας κάποια ή κάποιες εργασίες μαρξιστικής έμπνευσης πάνω στο αυτοκίνητο; Πολλοί και αδιάφοροι καταπιάνονται με το αυτοκίνητο, μόνο οι μαρξιστές αδιαφορούν. Κάποιο ή κάποια βιβλία για το ποδόσφαιρο; Για την σωματική αθανασία; Για τις λατρείες της Δύσης; Για τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής; Για την οικονομία του ναού; Για την ανθρωπογένεση; Για τη συνείδηση, την επίγνωση του θανάτου; Για την γένεση της γλώσσας; Για τη μετάβαση από το πισωκολλητό στην πρόσωπο με πρόσωπο συνουσία; Μπορεί ο μαρξισμός να μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε αυτό το τελευταίο ερώτημα; Ή μήπως δεν αξίζει το κόπο να καταπιαστούμε με αυτό; Εάν δεν μπορεί, γιατί δεν μπορεί; Εάν μπορεί, γιατί δεν το έχει κάνει;

Γιατί σε πολλά, πάρα πολλά ζητήματα ο μαρξισμός έρχεται τελευταίος και καταϊδρωμένος; Γιατί καθυστερεί, αφού δείξει την απέχθειά του και την ανοιχτή εχθρότητά του, να κατανοήσει τη σημαντικότητα κάποιων διανοητών που δεν είναι μαρξιστές; Γιατί για πάρα πολλά ζητήματα ο μαρξισμός σιωπεί; Έπρεπε να περάσουν πολλές δεκαετίες για να πάρουν χαμπάρι την αξία των εργασιών του Μισέλ Φουκό, για παράδειγμα, και να ανοίξει ένας διάλογος. Για τον Νίτσε, τι να πω; Και να ήταν μόνο αυτοί οι δύο διανοητές!

Στα ερωτήματα αυτά δίνω τις εξής δύο απαντήσεις.

Ο Κύριος απαγορεύει την ελεύθερη σκέψη στα Πανεπιστήμιά του και οι μαρξιστές διδάσκουν σε αυτά τα Πανεπιστήμια. Εάν υπάρχουν ακόμα κάποιοι θύλακες ελεύθερης σκέψης, πολύ σύντομα θα εξαφανιστούν. Μέχρι τώρα ένα μέρος των τέκνων των υποτελών Παραγωγών και των αυταπασχολούμενων (των πολιτών, αυτών που είναι και Κύριοι και Υποτελείς – τι δράμα!) φοιτούσαν στα Πανεπιστήμια και υπήρχε κάποιος λόγος οι μαρξιστές της διανόησης να κάνουν καριέρα ακαδημαϊκού. Από και πέρα όμως που θα σπουδάζουν μόνο οι γόνοι των Κυρίων και των Υπηρετών τους – φαντάζεστε το δράμα των μαρξιστών! Οι μαρξιστές θα γίνουν δάσκαλοι των γόνων του Κυρίου! Και το τι θα διδάσκεται και τι θα ερευνάται θα το καθορίζει ο Κύριος και τα Τσιράκια του. Κατά συνέπεια, οι μαρξιστές θα διδάσκουν και θα εργάζονται σε ένα περιβάλλον το οποίο (θα) αποκλείει την ελευθερία σκέψης και έρευνας. Ο μαρξισμός αγκάλιασε, αγκαλιάζει και θα αγκαλιάζει τον κομφορισμό, τη συντηρητικότητα, την ατολμία, τη δειλία, την παντελή έλλειψη φαντασίας, την σοβαρότητα και τη σοβαροφάνεια.

Ο δεύτερος λόγος είναι η θεωρητική και μεθοδολογική ανεπάρκεια του μαρξισμού. Ε’ίναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε όλα τα φαινόμενα με την προσφυγή στην έννοια της εργασίας και της ταξικής πάλης. Η ταξική πάλη δεν έχει καμιά σχέση με την ανθρωπογένεση, με την εμφάνιση της γλώσσας, με τη μετάβαση από το πισωκολλητό στην πρόσωπο με πρόσωπο συνουσία. Η απώλεια του οίστρου, η παράταση της παιδικής ηλικίας, η εμφάνιση του γέλιου, για να περιοριστώ σε αυτά,  δεν έχει καμιά σχέση με την εργασία. Οπότε, ή θα μείνει στείρος και θα μαραθεί ή θα αναγκαστεί όχι να αναθεωρήσει τη βασική του μέθοδο αλλά να την εμπλουτίσει – και ο εμπλουτισμός αυτός θα δώσει πολλούς και θρεπτικούς καρπούς.

Ο εμπλουτισμός αυτός δεν μπορεί να γίνει από τους ακαδημαϊκούς μαρξιστές. Θα γίνει από μαρξιστές που θα δράσουν και θα σκεφτούν εκτός των Πανεπιστημίων του Κυρίου – κάτι που θα γίνει τα χρόνια που έρχονται λόγω της μετεξέλιξης των Πανεπιστημίων σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις που θα φοιτούν μόνο οι γόνοι του Κυρίου και των Υπηρετών του (πολιτικών, επιστημόνων, θεωρητικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, αθλητών, κλπ).

Αυτό που είπε ο (φασίστας για κάποιους, όχι και λίγους, αριστερούς) Έζρα Πάουντ [‘Καθηγητής στο Χάρβαντ; Αποκλείεται!’] δεν το είπε και δεν το λέει κανένας μα κανένας αριστερός μαρξιστής.

Αύριο όμως θα αναγκαστούν να το πουν.