Στο πρώτο και δεύτερο κεφάλαιο διαπιστώσαμε ότι οι ινδοευρωπαϊκοί λαοί, αναγκασμένοι να πολεμούν συνεχώς εξ αιτίας των αδιεξόδων του (νομαδικού) ποιμενικού τρόπου παραγωγής, διαμόρφωσαν την αντίληψη ότι η επιβίωση και η νίκη είναι απόρροια της διείσδυσης στο σώμα και στο χώρο του αντιπάλου, ότι ο πόνος που προκαλείται από τη διείσδυση είναι η ασφαλέστερη ένδειξη της επιβολής της κυριαρχίας.
Επισημάναμε επίσης ότι η (ινδο)ευρωπαϊκή πατριαρχία, η κυριαρχία του άνδρα πάνω στη γυναίκα, εμφανίστηκε στους νομαδικοποιμενικούς κοινωνικούς σχηματισμούς όταν έληξε η ειρηνική φάση επέκτασης και ξέσπασε ανάμεσα στα ποιμενικά γένη ο εξοντωτικός πόλεμος που διατηρήθηκε ως ένα από τα εντονότερα χαρακτηριστικά του ποιμενικού πολιτισμού. Στους αδελφοκτόνους αυτούς πολέμους νικούσε το γένος που υπερείχε αριθμητικά. Η εξασφάλιση μεγάλου αριθμού πολεμιστών μπορούσε να επιτευχθεί είτε με σύναψη συμμαχιών είτε με την αιχμαλώτιση των γυναικών των ηττημένων οι οποίες υποβιβάζονταν στη κατάσταση του θηλυκού ζώου αναπαραγωγής Σε αυτή τη πρακτική βρίσκονται οι ρίζες της ποιμενικής (ινδοευρωπαϊκής, τουρκοαλταϊκής, αραβικής, μογγολικής) πατριαρχικής πολυγυνίας. Οι κατσίκες και οι προβατίνες γεννούσαν ζώα που εξασφάλιζαν τη τροφή, οι γυναίκες τους πολεμιστές που θα εξόντωναν το γειτονικό γένος. Ο δυτικός άνδρας, εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, δεν έπαυσε ποτέ να βλέπει τη γυναίκα αφενός ως μέσο παραγωγής πολεμιστών και αφετέρου ως εκτρεφόμενο θηλυκό ζώο, όπως φαίνεται στις πατροπαράδοτες βρισιές και εκφράσεις που διασώζει και εκστομίζει όποια γλώσσα κι αν μιλάει: bitch, dumm Kuh, κατσίκα, σκρόφα (γουρούνα). Εάν στα γαλλικά θέλετε να πείτε “νυμφεύομαι έγκυο γυναίκα” θα πείτε “Je prendre la vache et la veau“ (παίρνω την αγελάδα και το μοσχαράκι). Θα μαθαίναμε πάρα πολλά για το ζήτημα αυτό εάν διενεργούσαμε μια συλλογική συγκριτική μελέτη που θα έπαιρνε υπόψη της όλες τις (ινδο)ευρωπαϊκές γλώσσες, νεκρές και ζωντανές.
Την εποχή της διαμόρφωσης της πατριαρχίας η αιχμάλωτη γυναίκα ήταν χρήσιμη, προέρχονταν όμως από τις τάξεις των εχθρών. Έπρεπε να ζήσει αλλά και να φονευθεί ταυτόχρονα. Μόνος ένας τρόπος υπήρχε να επιτευχθεί αυτό: με τον βιασμό της.
Ο βιασμός των αιχμαλώτων γυναικών από τους νικητές πολεμιστές είναι μια πρακτική που εμφανίστηκε με τις πρώτες μέρες της πατριαρχίας και συνεχίζεται αμείωτα μέχρι τις μέρες μας. Η γυναίκα βιάζεται παρά τη θέλησή της, όπως ο άνδρας φονεύεται παρά τη θέλησή του . Ο πόλεμος, μας λέει ο Karl von Klausewitz, είναι μια πράξη βίας , προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας (η υπογράμμιση δική μου). Ό,τι κάνει ο ηττημένος, το κάνει παρά τη θέλησή του. Η βία είναι το μέσο, μας λέει, και ο σκοπός είναι η επιβολή της θέλησής μας στον εχθρό. Ποιος είναι ο σκοπός του βιαστή πολεμιστή; Η απόλαυση ή ο συμβολικός φόνος; Μήπως και τα δυο μαζί;
Ποιος είναι ο σκοπός του βιαστή; Να προκαλέσει πόνο με τη διείσδυση του πέους. Όποιος διεισδύει, όποιος προκαλεί πόνο με τη διείσδυση είναι κυρίαρχος, θριαμβευτής. Όποιος,α υφίσταται τη διείσδυση, όποιος πονάει από την επιβολή της διείσδυσης είναι ο ηττημένος, ο ταπεινωμένος. Η απόλαυση προέρχεται από την επιβολή της πρόκλησης του πόνου από την διείσδυση.
Η θανάτωση επιτυγχάνεται με το δόρυ ή το ξίφος που διεισδύει στο σώμα του αντιπάλου. Πως επιτυγχάνεται ο συμβολικός φόνος της αιχμάλωτης γυναίκας, με ποιο μέσο προκαλείται η βία; Ποιο είναι το όπλο του βιαστή; Το πέος του. Ο άνδρας, από την εποχή της εμφάνισης της πατριαρχίας μέχρι και στις μέρες μας, βλέπει το πέος και ως όπλο ή ακόμα και μόνο ως όπλο.
Σε πολλές πορνοταινίες, πολύ συχνά οι γυναίκες βάζουν στο στόμα τους και γλείφουν τη μακριά κάνη περιστρόφου ή η μία το βάζει μέσα στο κόλπο μιας άλλης και το κινεί παλινδρομικά. Δεν αγνοούμε ότι οι άνδρες συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν το πέος ως περίστροφο ή ως επαναληπτική καραμπίνα. Η έκφραση τη πήραν τα σκάγια λέγεται όταν ο άνδρας εκσπερματίζει στο πρόσωπο της γυναίκας. Το πέος είναι το πυροβόλο, το σπέρμα τα σκάγια.
Η αντίληψη ότι το πέος εκλαμβάνεται ως μέσο πρόκλησης πόνου, τραυματισμού, πληγώματος, είναι ευρύτατα διαδομένη στην αρχαιοελληνική πατριαρχική κοινωνία. Η λέξη φαλλός (ομοίωμα πέους μεγάλων διαστάσεων) προέρχεται από το θέμα *phel- που η αρχική του σημασία είναι διεισδύω με ορμή, διαρρηγνύω, σχίζω. Από την ίδια ρίζα προέρχεται και η λέξη φάλαγξ, σχηματισμός πεζικού που επιδιώκει να διεισδύσει στις τάξεις του εχθρού και να τις διαλύσει.
Ο θαυμασμός προς το υπερφυσικά μεγάλο πέος οφείλεται στην ικανότητά του να προκαλεί βέβαιο πόνο. Η ανδρική κουλτούρα εκτιμά τη ψωλάρα και τον ψωλαρά και περιφρονεί τον μικροψώλη. Το μεγάλο πέος είναι παλούκι, το μικρό σκουληκάκι. Δεν είναι τυχαίο που στις μέρες μας ανθίζει η βιομηχανία της μεγέθυνσης του πέους.
Η συνουσία εκλαμβάνεται ως πόλεμος, μάχη, ως πράξη τραυματισμού, συντριβής, καταστροφής και επομένως θριάμβου για αυτόν που επιβάλλει τη διείσδυση και ταπείνωσης για αυτόν που την υφίσταται. Στην αρχαία Ελλάδα, η ερωτική πράξη αποδίδεται με τα ρήματα διακορεύω (τρυπάω πέρα για πέρα, ξεσκίζω), διαμερίζω (λιανίζω, κομματιάζω), διαφθείρω (καταστρέφω, εξοντώνω), σποδώ (συντρίβω, κοπανίζω) και παγκρατιάζω. Εάν μπορούσαμε να δούμε ένα αθλητή του παγκρατίου μέσα στα αίματα, με παραμορφωμένο πρόσωπο και να βογκάει από τους πόνους θα καταλαβαίναμε τι γιατί το ρήμα αυτό είναι συνώνυμο του “γαμώ”.
Η αξία της γυναίκας στις πατριαρχικές κοινωνίες καθορίζεται με κριτήριο αν πονάει ή όχι κατά διάρκεια της διείσδυσης του πέους. Πρώτη στις εκτιμήσεις των ανδρών έρχεται η παρθένα. Σε αυτή τη περίπτωση, η διείσδυση του πέους δεν προκαλεί μόνο βέβαιο πόνο αλλά και αίμα, το οποίο συχνά επιδεικνύεται.
Σύμφωνα με τις πατριαρχικές αξίες, η συμβίωση άνδρα και γυναίκας θα πρέπει να αρχίζει με μια πράξη που θα εγκαθιδρύει μια σχέση κυριαρχίας και υποταγής. Με μια πράξη κατά τη διάρκεια της οποίας το ίδιο το σώμα της γυναίκας θα δηλώσει την υποταγή της. Με το πόνο και την αιμορραγία. Με τον πραγματικό τραυματισμό της από το πέος. Με το σπάσιμο της παρθενιάς. Σε κοινωνικό επίπεδο, το δικαίωμα της πρώτης νύχτας, επικύρωνε την κυριαρχία του χωροδεσπότη του Μεσαίωνα όχι μόνο πάνω στη γυναίκα, αλλά σε ολόκληρη τη κοινότητα των υποτελών παραγωγών.
Η αξία της παρθένας εξαρτάται από την ηλικία της. Όσο πιο μικρή είναι τόσο πιο πολύς πόνος θα προκληθεί από τη διείσδυση. Δεν είναι τυχαίο ότι στις μέρες μας ανθίζει το εμπόριο των παρθένων κοριτσιών που προέρχονται από τις φτωχές χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Ν. Αμερικής ενώ ταυτόχρονα ο βιασμός της ανήλικης παρθένας είναι ένα τόσο συνηθισμένο φαινόμενο των πλούσιων δυτικών κοινωνιών που περνά απαρατήρητο. Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών από τον άνδρα αποσκοπεί στην πρόκληση του πόνου που θεωρείται ασφαλής ένδειξη επιβολής κυριαρχίας. Η ηδονή προκαλείται από αυτή την επιβολή.
Η γυναίκα που δεν πονάει κατά τη διείσδυση του πέους δεν έχει καμιά αξία, είναι άχρηστη και περιφρονείται. Είναι φαρδομούνα, κουφάλα, ξεσκισμένη, γαμημένη. Η στενομούνα, ήσφιχτομούνα, το τριζάτο μουνί χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Όσο πιο μικρής ηλικίας είναι η γυναίκα, τόσο πιο στενή είναι. Η έκταση της βρεφικής και παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, της παιδικής πορνείας και πορνογραφίας δείχνουν τις προτιμήσεις των ανδρών της πατριαρχίας.
Ένας άλλος συνηθισμένος τρόπος πρόκλησης πόνου από το γυναικείο κορμί είναι η πρωκτική διείσδυση. Πρόκειται για πρακτική των ανδρών που παρατηρείται σε όλες τις πατριαρχικές κοινωνίες. Οι μαρτυρίες που διαθέτουμε για την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή κοινωνία είναι πολλές και σαφέστατες.
Όταν δεν είναι δυνατόν να προκληθεί πόνος με τη διείσδυση του πέους, ο άνδρας καταφεύγει στην άμεση σωματική βία, πριν ή κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.
Οι προτροπές της γυναίκας προς τον άνδρα να την πονέσει (“ξέσκισέ με με τη ψωλάρα σου“), οι προσποιητές κραυγές πόνου και η ομολογία ότι πονάει είναι συμπεριφορές που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από τη πλευρά των ανδρών.
Ο άνδρας ενεργεί όταν επιβάλλει τη διείσδυση του αιχμηρού βλήματος και του πέους και προκαλεί πόνο. Όποιος διεισδύει, επιβιώνει, υπερέχει, νικά, είναι ισχυρός· όποιος υφίσταται τη διείσδυση, πάσχει, υποφέρει, υστερεί, είναι ανίσχυρος, πεθαίνει.
Αυτός που διεισδύει είναι ενεργητικός, αυτός που υφίσταται τη διείσδυση, παθητικός. Το ενεργητικό ταυτίζεται με το νικηφόρο, το εξαιρετικό· το παθητικό με το ηττημένο και το ταπεινωμένο. Το ενεργητικό είναι ανδρικό, το παθητικό είναι θηλυκό. Κάθε τι το ανδρικό είναι διεισδύον, ενεργητικό, νικηφόρο, εξαιρετικό. Κάθε τι το θηλυκό είναι δεκτικό διείσδυσης, παθητικό, ηττημένο και ταπεινωμένο.
Κυρίαρχος είναι όποιος έχει όπλα και πέος και διεισδύει με αυτά. Η γυναίκα, αν και μπορεί να χειριστεί όπλα, δεν έχει πέος, δεν μπορεί να διεισδύσει, δεν μπορεί να είναι κυρίαρχος. Είναι καταδικασμένη να υφίσταται τη διείσδυση: να γαμιέται, να είναι παθητική, υποταγμένη.
Μια γυναίκα δεν θα μπορούσε ποτέ να απειλήσει ένα άνδρα θα σε γαμήσω παρά μόνο μεταφορικά. Θα μπορούμε όμως να τον ταπεινώσει εκστομίζοντας τη βρισιά γαμιέσαι.
Σύμφωνα με όσα έχουμε εκθέσει, ο φθόνος της γυναίκας για το πέος δεν είναι τίποτα άλλο από μια στοιχειώδη και έμμεση διαμαρτυρία για την υποταγή της στον άνδρα. Ταυτόχρονα όμως είναι και ένας φθόνος για την κοινωνική κυριαρχία του άνδρα, η οποία επιβάλλεται και επικυρώνεται διαρκώς με τη διείσδυση του πέους. Η υιοθέτηση του παντελονιού, ανδρικών στάσεων, συμπεριφορών και αξιών, η ανάληψη ρόλων διεύθυνσης και η αναρρίχηση σε θέσεις ισχύος (οικονομία, πολιτική, αστυνομία, στρατός) μέσα στον πατριαρχικό κόσμο το επιβεβαιώνει περίτρανα.
Ο άνδρας όμως των πατριαρχικών κοινωνιών δεν κυριαρχεί μόνο πάνω στις γυναίκες αλλά και πάνω σε άλλους άνδρες. Σύμφωνα με όσα έχουμε εκθέσει μέχρι τώρα, κυρίαρχος είναι ο άνδρας που επιβάλλει τη διείσδυση και υποτελής αυτός που την υφίσταται. Συνήθως η διείσδυση επιβάλλεται σε λεκτικό επίπεδο, με βρισιές και απειλές. Οι απειλές θα σε γαμήσω, θα σε σκίσω, θα σε πηδήξω, θα σου ανοίξω τη σούφρα και άλλες πολλές, που συνοδεύονται συνήθως με τη χειρονομία του κωλοδάκτυλου, δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά “είμαι ισχυρότερος από σένα”. Οι βρισιές γαμημένε, ξεσκισμένε, τον παίρνεις, γαμιέσαι δεν είναι παρά μια σαφέστατη διαπίστωση της υποτέλειάς του και της αδυναμίας του.
Ο άνδρας που διεισδύει είναι ενεργητικός, ενώ αυτός που υφίσταται τη διείσδυση είναι παθητικός. Το ενεργητικό είναι αξιόλογο, εξαιρετικό και χαίρει εκτίμησης. Το παθητικό είναι ηττημένο, ποταπό και ταπεινωμένο. Το πρώτο είναι αντρίκιο, το δεύτερο πούστικο.
Όταν ένας άνδρας θέλει να επιβληθεί πάνω σε έναν άλλο ή να επικυρώσει την ήδη υπάρχουσα σχέση κυριαρχίας, ο καλύτερος τρόπος είναι να επιβάλλει τη διείσδυση. Η αρχαιοελληνική παιδεραστία αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι έφηβοι ήταν μαθητές και υπηρέτες των ανδρών. Η κυριαρχία των ενηλίκων πολεμιστών πάνω στους έφηβους ήταν απόλυτη με αποτέλεσμα να περιπίπτουν στη κατάσταση των γυναικών. Η κυριαρχία του άνδρα επικυρώνονταν με την επιβολή της διείσδυσης.
Όταν ένας άνδρας θέλει να τιμωρήσει έναν άλλον, ο καλύτερος τρόπος είναι να τον ταπεινώσει, να τον υποβιβάσει στη κατάσταση της γυναίκας, να τον αναγκάσει να υποστεί τη διείσδυση του πέους. Με αυτό το τρόπο τιμωρούνται οι καταδότες στις φυλακές, τα κλεφτρόνια που τόλμησαν να κλέψουν ισχυρό άνδρα. ,
Με αυτό το τρόπο ταπεινώνονται τόσο οι αιχμάλωτοι στον πόλεμο όσο κι αυτοί που βασανίζονται κατά τη διάρκεια ανακρίσεων ή εγκλεισμού σε αστυνομικά τμήματα και φυλακές όχι μόνο φασιστικών ή στρατοκρατικών καθεστώτων αλλά και δημοκρατικών.
Με κριτήριο την επιβολή της διείσδυσης του πέους, ο άνδρας διακρίνει τις παρακάτω κατηγορίες ανδρών:
Οι άνδρες που μόνο διεισδύουν, προκαλούν πόνο, επιβάλλουν την κυριαρχία πάνω στη γυναίκα, στον άνδρα ή και στους δυο: είναι ισχυροί και κυρίαρχοι.
Οι άνδρες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να διεισδύσουν, να προκαλέσουν πόνο και, συνεπώς, θεωρούνται άχρηστοι και ανίκανοι. Κρίμα τα παντελόνια που φορούν: δεν προκαλούν πόνο, δεν παράγουν κυριαρχία, δεν είναι ισχυροί, δεν είναι αξιόλογοι, εξαιρετικοί. Επειδή έχουν το ελαφρυντικό ότι δεν υφίστανται τη διείσδυση, η περιφρόνηση περιορίζεται στο χαρακτηρισμό “είσαι μαλάκας.”
Οι άνδρες που υφίστανται τη διείσδυση ταυτίζονται με τη γυναίκα, δηλαδή με την ήττα, την υποταγή, την ταπείνωση και τη περιφρόνηση. Είναι οι παθητικοί ομοφυλόφιλοι
Οι άνδρες που και επιβάλλουν τη διείσδυση και την υφίστανται αντιμετωπίζονται ως κυρίαρχοι ταυτόχρονα όμως θεωρούνται και άξιοι περιφρόνησης
Μετά από όσα έχουμε εκθέσει στο κεφάλαιο αυτό, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πλήρως ένα σύνθημα των Ελλήνων θεατών μετά το παιχνίδι με τη Γαλλία, κατά την διεξαγωγή του ημιτελικού αγώνα για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 2004:
Ζιντάν Ζιντάν, απ’ το γαμήσι τ’ αρχίδια μας πονάν!
Σχολιάστε ελεύθερα!