in Κυριαρχική, Γαμησιολογία

ο Κύριος τσιμπουκώνει τους Υποτελείς

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Έχετε διαβάσει την Αγαπημένη της Τόνι Μόρισον;

‘Γονατισμένοι [46 σκλάβοι] στην ομίχλη, περίμεναν το καψόνι κάποιου φρουρού, ή δύο, ή τριών. Ή ίσως να το ‘θέλαν όλοι. Να το ‘θελαν από έναν συγκεκριμένο κρατούμενο ή από κανέναν – ή απ’ όλους.

-Πρωινό;  Θες πρωινό, αράπη;

-Μάλιστα, Κύριε.

-Πεινάς, αράπη;

-Μάλιστα, Κύριε.

– Ορίστε.

Συχνά ο γονατισμένος άντρας προτιμούσε μια βολή στο κεφάλι προκειμένου να πάρει μαζί του στον Ιησού, ως αντίτιμο ίσως, ένα κομματάκι πόσθης. Αυτό δεν το ‘ξερε τότε ο Πωλ Ντη. Κοίταζε τα παράλυτα χέρια του, μύριζε το φρουρό, άκουγε τους σιγανούς γρυλισμούς του, τόσο όμοιους με των περιστεριών, καθώς στεκόταν μπροστά σ’ αυτόν που γονάτιζε μες την ομίχλη στα δεξιά του. Σίγουρος ότι θα ήταν η σειρά του, αναγούλιασε – μη βγάζοντας τίποτα. Ο φρουρός που παρατηρούσε του τσάκισε τον ώμο με το όπλο και ο απασχολημένος με τον άλλο φρουρός αποφάσισε να παραλείψει προς το παρόν τον καινούργιο, αρκεί το παντελόνι και τα παπούτσια του να μην λερώνονται από νέγρικα ξερατά’.

Το λήμμα τσιμπουκώνω δεν θα το διαβάσετε σε κάνενα λεξικό. Ούτε το τσιμπούκωμα.  Στο απόσπασμα που παρέθεσα, η Μόρισον περιγράφει πως οι λευκοί φρουροί τσιμπούκωναν τους νέγρους κρατούμενους. Δεν υπάρχουν

 μαρτυρίες αλλά θα πρέπει να θεωρήσουμε βέβαιο ότι στην αρχαία Ελλάδα, οι δουλοκτήτες γαιοκτήμονες θα τσιμπούκωναν και θα γαμούσαν τους νεοφερμένους νεαρούς δούλους από τη Θράκη, τη Σκυθία, την Καρία και άλλες απομακρυσμένες περιοχές. Και όταν οι δούλοι έσπαγαν κανένα χέρι ή πόδι ή αρρώσταιναν βαριά, οι δουλοκτήτες τους καθάριζαν και τους πετούσαν – το να ταϊζεις έναν δούλο που δεν εργάζεται ήταν παντελώς αδιανόητο. 

Η οικονομία, φίλες και φίλοι, αρχίζει με τη δουλεία. Οι δούλοι δεν ήταν αιχμάλωτοι κάποιου πολέμου· ήταν η λεία μιας επιδρομής, μιας επιδρομής  που αποσκοπούσε στην απαγωγή παραγωγών νεαρής ηλικίας. Εάν λοιπόν η οικονομία αρχίζει με τη δουλεία, όπου υπάρχει οικονομία, εκεί υπάρχει και δουλεία – συνεπώς, και τσιμπούκωμα και γαμήσι. Ο καπιταλισμός είναι ένα διαρκές τσιμπούκωμα, ένα διαρκές γαμήσι, ένας ατελείωτος βιασμός. Λέμε, σήμερα, με γάμησε το αφεντικό μου, και εννούμε ότι με ξεπάτωσε, μου έσκισε τον κώλο – μεταφορικά βέβαια. Προφανώς, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η δουλειά, η μισθωτή εργασία,  ενέχει θέση πέους. Βέβαια, δεν είναι και λίγες οι γυναίκες που βιάζονται από τους αφέντες τους  κατά τη διάρκεια της εργασίας. Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια, νεαρή γαλλίδα να βγαίνει τρέχοντας από θερμοκήπιο, στη νότια Κρήτη, για να αποφύγει το αφεντικό της που εβούλετο σφόδρα να τη γαμήσει, να την βιάσει.

Διατύπωσα χτες την εξής υπόθεση εργασίας: εγώ, ο Αθανάσιος Δρατζίδης, ο Άκης Γαβριηλίδης και ο Giorgio Agamen, είμαστε δούλοι, νέγροι, και μας αναγκάζει ο Κύριός μας να του κάνουμε πίπα. Τι θα κάνουμε; Υποθέτω ότι και οι τρεις μας, για μένα είμαι απολύτως βέβαιος, θα υπακούαμε στην προσταγή του Κυρίου. Θα προτιμούσαμε να του κάνουμε πίπα παρά να υποστούμε τις συνέπειες της ανυπακοής και της άρνησης. Μπορεί να μας τον έκοβαν, μπορεί να μαστίγωναν,  μπορεί να μας έκοβαν το κεφάλι. Γιατί να πονάω, μαλάκας είμαι; Πίπα, και πάλι πίπα. Κι αν, Κύριε, θέλεις να κάνω γαργάρα με τα χύσια σου, πολύ ευχαρίστως – και μετά τα καταπίνω.

Η επιθυμία διαφέρει από τη βούληση ως προς αυτό: η βούληση είναι επιθυμία που για πραγματοποιηθεί πρέπει να εκπονηθεί κάποιο σχέδιο και το σχέδιο αυτό να υλοποιηθεί με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα. Όπου υπάρχει σχέδιο (plan A, B, C. . .), εκεί υπάρχει και βούληση. Παρατηρήσαμε χτες ότι η βούληση είναι βλήμα, προϋπουθέτει κάποιον στόχο. Και αναρωτιέμαι: όταν ο Κύριος τσιμπουκώνει τον Υποτελή, επιθυμεί ή βούλεται;

Το τσιμπούκωμα είναι ένας τρόπος να εγκαθιδρυθεί ή να ενισχυθεί, να διαιωνιστεί ή να διατρανωθεί μια σχέση Κυριαρχίας. Ο Κύριος δεν επιθυμεί την ερωτική ικανοποίηση αλλά την παραγωγή της ταπείνωσης και του εξευτελισμού. Αυτό είναι το σχέδιό του. Θα έλεγα ότι η βούληση είναι μια επιθυμία άλλου επιπέδου, μια επιθυμία έκφρασης της Ισχύος του. Τι είναι όμως η ισχύς; Είναι συσσώρευση ένδειας. Όσο πιο ισχυρός είναι ένας Κύριος τόσο πιο ενδεής είναι.

Θα πρέπει λοιπόν να δούμε την επιθυμία και τη βούληση όχι σε ατομικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο κοινωνικής σχέσης. Δεν μπορεί να υπάρξει  σχέση Κυριαρχίας, προσταγής-υπακοής, χωρίς βούληση. Η διαπίστωση αυτή μας παροτρύνει να αναρωτηθούμε: ποια είναι η κομβική βούληση του Κυρίου, ποιο είναι το σχέδιό του, η κομβική του επιδίωξη; Υπάρχει κάποια βούληση που είναι κοινή και στον ήρωα, ποιμένα-πολεμιστή, και στον δουλοκτήτη και στον φεουδάρχη και στον καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος;

Η δυτική μεταφυσική, παράγωγο του φόβου και ένδειας,  καταγράφει τη βούληση του δυτικού Κυρίου. Το ίδιο κάνει και η δυτική αισθητική. Το ίδιο και η δυτική επιστήμη και η τεχνολογία. Ο ισχυρός Θεός που δημιούργησε τον κόσμο, ο Γιαχβέ των Εβραίων ποιμένων, και ο δημιουργός-τεχνίτης του Πλάτωνα (Τίμαιος),  δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον επίγειο Κύριο που θέλει να γίνει πιο ισχυρός από τη φύση, αθάνατος δηλαδή σωματικά, για να γίνει πιο ισχυρός από τους αντιπάλους του, τους Υποτελείς. Η εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας απαιτεί ένα σχέδιο – ο Κύριος λατρεύει το σχέδιο. Η παγκόσμια Ιδέα του Έγελου, η επέλαση του Λόγου, της ελευθερίας, είναι ένα σχέδιο. Στην αρχή, ήταν ένας ελεύθερος: ο ασιάτης δεσπότης. Μετά, έγιναν περισσότεροι (αρχαίοι έλληνες πολίτες). Τώρα, είμαστε όλοι ελεύθεροι (δημοκρατικό Κράτος). Ο Μαρξ λέει ότι πρέπει να αναποδογυρίσουμε αυτό το μοντελάκι για να εντοπίσουμε τη βούληση του Κυρίου-Λόγου: Τώρα, είμαστε όλοι Υποτελείς.

Και ο Κύριος πανίσχυρος: δηλαδή,  ποτέ δεν ήταν τόσο φοβισμένος και τόσο ενδεής. Πληθώρα ενδείξεων μας παροτρύνει να διαπιστώσουμε ότι η βούλησή του είναι να μας πάει στο μέλλον γαμιώντας.

Καθ’ οδόν θα αντιληφτούμε, αντιλαμβανόμαστε  ότι το γαμήσι και το τσιμπούκωμα είναι εκ προμελέτης και βάσει σχεδίου συμβολικός φόνος.

Η βούληση του Κυρίου των ημερών μας: η εξόντωση των άχρηστων και επικίνδυνων πλεοναζόντων πληθυσμών.

Σχολιάστε ελεύθερα!