in Προβληματουργική, Πανταχού Απουσία

τα κρατικά έσοδα ως πεδίο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Λίγες μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας υποβολής φορολογικών δηλώσεων (30 Ιουνίου), πάνω από 5.000.000 φυσικά πρόσωπα δεν έχουν κάνει το καθήκον τους προς το Κράτος και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα δοθεί παράταση, την οποία πιθανόν να ακολουθήσει μια νέα. Με αφορμή αυτό το πολύ σημαντικό γεγονός, θα δούμε γιατί είναι σημαντικό, θα ήθελα σήμερα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις που αφορούν αφενός το μέλλον των κρατικών εσόδων και αφετέρου να υποστηρίξω την γνώμη ότι τα κρατικά έσοδα θα  μετατραπούν σε ένα πεδίο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου στο οποίο θα δοθούν μάχες στις οποίες μπορεί να εφαρμοστούν από την πλευρά των Υποτελών Παραγωγὠν και τα δύο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. 

    Η μείωση των κρατικών εσόδων έχει προβλεφτεί ήδη από τους νεοφιλελεύθερους θεωρητικούς και δεν έχουμε λόγους να διαφωνήσουμε μιας και η θέση τους είναι το συνδυασμένο αποτέλεσμα της ανάγνωσης του μαρξικού corpus, της εξέλιξης δήλα δή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής,  και της ιστορικής εξέλιξης του καπιταλιστικού κράτους. Εάν η εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγική διαδικασία θα επιφέρει την εκδίωξη ενός πολύ μεγάλου μέρους των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου,  τότε η συρρίκνωση του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτη· η διαδικασία αυτή έχει αρχίσει ήδη από το 1975, έχει επιταχυνθεί μετά το 1995 και θα συνεχίζεται να επιταχύνεται κατά τις επόμενες δύο τρεις δεκαετίες. Μέχρι το 1975, όλον τον προηγούμενο αιώνα(1875-1975), το Κράτος, ακολουθώντας την επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής  διογκώνονταν και επεκτείνονταν διαρκώς· στην αρχική του μορφή απαρτίζονταν από δύο μηχανισμούς (apparatus): ἐναν μηχανισμό αρπαγής κοινωνικού πλούτου, εξασφάλισης λείας που τροφοδοτούσε έναν άλλον μηχανισμό διεξαγωγής του πολέμου μεταξύ των Κρατών και μεταξύ του Κράτους και τον Υποτελών·  φορολογικός μαχανισμός και στρατός, αυτό ήταν το αρχικό απολυταρχικό Κράτος, από το οποίο προήλθε το καπιταλιστικό·  προς ένα τέτοιο Κράτος με δύο κομβικούς μηχανισμούς θεωρώ ότι θα μετεξελιχθεί και το καπιταλιστικό καθ’ όλη τη διάρκεια του 21ου αιώνα.

    Η συρρίκνωση του Κράτος είναι αναπόφευκτη: η συρρίκνωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής έχει ως συνέπεια τη μείωση των κρατικών εσόδων, οπότε η διατήρηση του σημερινού Κράτους είναι παντελώς αναχρονιστική. Όπου θα διατηρηθεί, θα διατηρηθεί με την αύξηση της φορολογίας, η οποία όμως έχει και σαφή όρια. Πέραν τούτων, το Κράτος θα αναγκαστεί να αποσύρεται από πολλά κοινωνικά πεδία και κοινωνικές πρακτικές, αφήνοντας πίσω του κοινωνικά ερείπια και συντρίμια και οδυρμό και εξαθλίωση και εξόντωση. Οι εξελίξεις αυτές εγείρουν το εξής δίλημμα:

θα προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τη συρρίκνωση του Κράτους ή θα καταδιώξουμε τον αντίπαλο που αποσύρεται και φεύγει;

    Δύο απαντήσεις δίνονται σε αυτό το δίλημμα: τα θλιβερά κατάλοιπα της  ιστορικής Αριστεράς προκρίνει την απόπειρα υπεράσπισης του Κράτους Πρόνοιας (Δικαίου, Ευημερίας, κτλ) διότι η στρατηγική της είναι η κατάκτηση του Κράτους,  είτε με εκλογές είτε με την ένοπλη πάλη, το οποίο θα χρησιμοποιήσει ως μοχλό για να κινήσει την κοινωνική δικαιοσύνη της αύξησης του μισθού  που θα αυξήσει την κατανάλωση που θα αυξήσει την παραγωγή που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας κι έτσι όλα τα προβλήματα θα λυθούν. Επειδή όμως ούτε με τις εκλογές ούτε με την ένοπλη πάλη θα μπορέσει να κατακτήσει το Κράτος, αναγκάζεται να βλέπει τον ανοιχτό τάφο της κοινωνικής και πολιτικής ανυπαρξίας της και ανατριχιάζει με την ιδέα πόσο σκοτεινά θα είναι εκεί μέσα, αγνοώντας τα λόγια του αναρχοκοινοτιστή Επίκουρου ότι κενόν το μετά τον θάνατον. Κενόν, όχι καινόν.

Η ιστορική Αριστερά του παρελθόντος αλλά και σύγχρονοι λάτρεις της ένοπλης επαναστατικής βίας θεωρούν ότι μπορούν να κατακτήσουν ή να καταργήσουν το Κράτος με τις εκλογές ή τα όπλα. Αυτὀ έγινε μέχρι τώρα, αυτό θα γίνει και τώρα και στο μέλλον. Δύο ενστάσεις: πρώτον, δεν γινόταν μόνο αυτό· και δεύτερον, δεν μπορεί να γίνει πια αυτό που γινόταν μέχρι τώρα, αποκορύφωμα του οποίου ήταν η Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία. Τα ερωτήματα που απορρέουν από τις ενστάσεις: τί άλλο γινόταν στο παρελθόν; Γιατί αυτό που γινόταν δεν μπορεί να γίνει στις μέρες μας; Κι αν δεν γίνεται, τι μπορούμε να κάνουμε, δήλα δή, πως θα διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο του παρόντος και του μέλλοντος;

    Η μέχρι τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο σχετική οπλική ισορροπία μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς  επέτρεπε την ένοπλη επαναστατική βία. Από τότε και μέχρι τις 6 και 9 Αυγούστου του 1945 (ρίψη ατομικών βομβών) ο Κύριος εξασφάλισε μια οπλική υπεροχή που είναι συντριπτική (τανκς, αεροσκάφη, υποβρύχια, δόρυφόρους, διηπειρωτικούς πυραύλους, πυρηνικά όπλα, λέιζερ, κτλ), οπότε έληξε και η δυνατότητα της ένοπλης επαναστατικής πάλης. Αλλά κατά την μακραίωνη περίοδο της σχετικής οπλικής ισορροπίας, υπήρχαν δύο τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: η χρήση των όπλων, που δεν ήταν παρά μια εκδήλωση της μίμησης του τρόπου με τον οποίο ο Κύριος διεξήγαγε τον κοινωνικό πόλεμο, και ένας άλλος τρόπος που αποκαλούμε λαϊκό πόλεμο, ο οποίος ως μέσα χρησιμοποιούσε (ή δεν χρησιμοποιούσε) πρωτευόντως το περιβάλλον, τις σχέσεις και τα εργαλεία παραγωγής ως μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό του λαϊκού πολέμου ήταν η όσον το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή των ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικία, φύλου, κλπ. Η απεργία, λόγου χάριν. Η οποία εστιάζει στον έλεγχο του χρόνου παρά του χώρου, ένα ακόμα πολύ βασικό χαρακτηριστικό του λαϊκού πολέμου.

Η παράδοση του λαϊκού πολέμου είναι πολύ βαθειά καταχωνιασμένη, δεν θα επιρρίψω ευθύνες στον μπολσεβικισμό και τον λενινισμό, κτλ., θεωρώ όμως ότι θα έρθει στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο και η έλευσή της θα σηματοδοτήσει τόσο την οριστική αποχώρηση της ιστορικής Αριστεράς όσο και την εμφάνιση της νέας Αριστεράς, ας την πούμε έτσι. Διότι το μεγάλο δράμα της εποχής μας δεν είναι η συνειδητοποίηση από τους Παραγωγούς ότι οι εκλογές και η ένοπλη επαναστατική πάλη ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν αλλά η αδυναμία να διεξάγουν με νέους  τρόπους τον κοινωνικό πόλεμο. Διότι, εάν ο Κύριος έχει εξασφαλίσει συντριπτική οπλική υπεροχή, δηλαδή απόλυτο έλεγχο του χώρου, τότε και όλοι οι άλλοι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που αφορούν τον έλεγχο του χώρου είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία: ζούμε το τέλος των διαδηλώσεων, των συλλαλητηρίων, των καταλήψεων των πλατειών κτλ.

    Δύο είναι οι λόγοι της μη διεξαγωγής ή της ανεπιτυχούς διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: δεν γνωρίζουμε πως να τον διεξαγάγουμε αλλά και να το γνωρίσουμε δεν μπορούμε, είμαστε ανίκανοι, μιας και είμαστε απομονωμένοι, φοβισμένοι και αποβλακωμένοι.  Διότι ο κοινωνικός πόλεμος, η κοινωνική επανάσταση δεν είναι αντανακλαστικό, δεν είναι εκτόνωση, δεν είναι παρορμητισμός αλλά είναι τέχνη και γνώση.

    Κι ενώ δεν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον χώρο, μπορούμε να ελέγξουμε τον χρόνο. Κι ενώ δεν μπορούμε να πάρουμε τα όπλα στα χέρια μας, μπορούμε να μην πάρουμε στα χέρια μας δύο όπλα του Κυρίου που η χρήση τους από τους Υποτελείς τον ισχυροποιεί καθυμερινά: το εμπόρευμα και το χρήμα. Μιας και ξημέρωσε και σπεύδω να πάω στον λαχανόκηπο, συνοψίζω:

μονομερής μείωση του χρόνου εργασίας, οργανωμένη συλλογική και ατομική απουσία (στραός, σχολείο, κτλ)

διαρκής αποεμπορευματοποίηση (καταναλωτική στάση, αυτοπαραγωγή, δίκτυα παραγωγής και κατανάλωσης)

διαρκής μείωση της χρήσης του χρήματος (στάση πληρωμών, στάση υποβολής φορολογικών δηλώσεων).

     Φαντάζομαι μια Αριστερά του μέλλοντος που θα εστιάσει την προσοχή της,  μεταξύ των άλλων, στην επισήμανση ότι το μεροκάματο και ο μισθός δεν είναι εισοδήματα και ότι, επομένως, οι Υποτελείς Παραγωγοί δεν οφείλουν να υποβάλουν φορολογικές δηλώσεις, ότι η υποβολή αυτή είναι ένας τρόπος αρπαγής κοινωνικού πλούτου από τους λογιστές του ορθού λόγου και θα προτείνει την συλλογική μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων, η οποία είναι ήδη υπαρκτή.

    Γι αυτό το  κοινωνικό δεδομένο, γι αυτόν τον εμβρυώδη τρόπο άρνησης του κοινωνικού ελέγχου, άρα καινοφανούς διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου,  η ιστορική Αριστερά  αδιαφορεί πλήρως. Όταν όμως τα κρατικά έσοδα θα μετεξελιχθούν σε ένα κομβικής σημασίας  πεδίο μάχης, οφείλει να πάρει θέση. Και τότε θα περιέλθει σε πολύ δύσκολη θέση.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Πιστεύω πως θα ήταν πολύ χρήσιμη μια συνοπτική συγκριτική προσέγγιση του (σύγχρονου) πολέμου και του κοινωνικού τέτοιου αντιστοίχως. Διαφορές, ομοιότητες, κλπ. Αν και από την άλλη είναι αρκετά ανόμοια πράγματα. Δεν ξέρω, από μόνος μου δυσκολεύομαι, γι αυτό ρίχνω και την ιδέα. Απλώς πιστεύω πως θα συνέβαλε σημαντικά στην κυκλοφορία της γνώσης για τη διεξαγωγή του.