in Κυριαρχική, Κυριολογία, η γένεση του θεού, Εξοντωτική, ποιμενικός τρόπος σκέψης

από την Κρίση του αδίστακτου Κυρίου Θεού στην Κρίση του αδίστακτου Κυρίου καπιταλιστή: λίγοι θα πάτε στον Παράδεισο, όλοι οι άλλοι στην Κόλαση.-

θαλασσινο τοπιο (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα 

    ‘Αυτό το αφήνω στη κρίση σου’, λέμε και εννοούμε ότι εσύ θα αποφασίσεις· απόφαση, αυτή ήταν η αρχική σημασία της λέξης κρίση,  η οποία και επιβιώνει ακόμα. Κι ενώ διαβάζουμε το ρήμα κρίνω ήδη στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια (χωρίζω, ξεχωρίζω, ξεδιαλέγω), το όνομα κρίσις απαντάται για πρώτη φορά στο πρώτο μισό του 5ου π. Χ. αιώνα – στον Πίνδαρο, στον τρίτο Ολυμπιόνικο, στ. 21 ( και μεγάλων αέθλων αγνάν κρίσιν)· μετά το 450 η λέξη εμφανίζεται ολοένα και πιο συχνά –  τη διαβάζουμε στον Ηρόδοτο, στον Θουκυδίδη, στους αττικούς ρήτορες, στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη – μέχρι στις μέρες μας. Η βασική της σημασιολογική εξέλιξη ήταν η εξής: ενώ αρχικά δήλωνε την απόφαση που στηριζόταν σε μια αξιολόγηση, κατέληξε να δηλώνει αφενός την αιφνίδια και βίαιη επιδείνωση μιας χρόνιας πάθησης και αφετέτου τις περιστάσεις, τη χρονική περίοδο κατά την οποία, λόγω της επιδείνωσης, υπάρχει  εκτροπή, υπάρχει  εξαίρεση από τη θεωρούμενη ως  φυσιολογική, κανονική  κατάσταση της προηγούμενης περιόδου.     

    Όταν στη Θεολογία λέμε Κρίση εννοούμε τη Δευτέρα Παρουσία του Θεού κατά την οποία ο Θεός κρίναι ζώντας και νεκρούς– , θα κρίνει, θα ξεχωρίσει τους δίκαιους (χρήσιμους, πιστούς, αφοσιωμένους, υπάκουους Υποτελείς) από τους  άδικους (άχρηστους, περιττούς, άπιστους, απείθαρχους, ανυπάκουους Υποτελείς), θα αποφασίσει ποιοι θα πάνε στον Παράδεισο και ποιοι στην Κόλαση. Αυτό θα γίνει κάποτε στο μέλλον – είναι η μέλλουσα Κρίση, η μέλλουσα Απόφαση του Θεού, είναι η ώρα, η ημέρα της Κρίσεως·  είναι η ώρα, η ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.       

    Οι χριστιανοί και οι χριστιανές θα περιμένουν να δούνε τον Θεό για δεύτερη φορά και θα περιμένουν για πολύ – την πρώτη φορά σταυρώθηκε, τη δεύτερη θα μας γαμήσει. Εγώ δεν τον περιμένω, τον βλέπω·  εγώ ζω τη Δευτέρα Παρουσία, ζω την ώρα και την ημέρα της Κρίσεως. Και τη ζω γιατί ζω τη γένεση του θεού, ζω τη γένεση του πανίσχυρου Κυρίου καπιταλιστή. Δεν ζω όμως τη γένεση του Θεού, δεν ζω τη γένεση του αθάνατου και αήττητου Κυρίου καπιταλιστή.

 

 

    Ζω τη γένεση του θεού αλλά όχι τη γένεση του Θεού διότι ο Θεός είναι η προσωποποίηση της εκπλήρωσης της πυρηνικής επιθυμίας του Κυρίου δουλοκτήτη, φεουδάρχη, καπιταλιστή να γίνει πιο ισχυρός από τη φύση, να γίνει δηλαδή αθάνατος, και να γίνει πιο ισχυρός από τους Υποτελείς τους, από τους οποίους εξαρτάται – χωρίς την εργασία των οποίων τόσο ο επίγειος Κύριος, όσο και ο επουράνιος, το πλάσμα της φαντασιωσικής επιθυμίας του, θα φάνε τ’  αρχίδια τους.  Τις επιθυμίες  αυτές του Κυρίου τις καταγράφει η λογοτεχνία του Κυρίου (η Ιλιάδα πρώτα) και η θρησκεία του Κυρίου. Δεν έχουμε εξετάσει τη σχέση μεταξύ αυτών των δύο θεσμών – το είχε παρατηρήσει ήδη ο Ηρόδοτος, όταν έγραψε ότι οι αοιδοί επλασαν τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων.  Η θρησκεία εμφανίζεται ως λογοτεχνία· οι μεταξύ τους σχέσεις διερράγησαν όταν άρχισε η γένεση του θεού με τις πρώτες κανονιές των πρώτων πυροβόλων όπλων, γύρω στα 1300 μ. Χ. Το τελευταίο λογοτεχνικοθρησκευτικό κείμενο ήταν η Θεία Κωμωδία του Ντάντε (Δάντης)· αξίζει να μνημονευθεί η Πολιτεία του Θεού του Αυγουστίνου, του 50υ π. Χ. αιώνα.  Αλλά τα λογοτεχνικοθρησκευτικά αριστουργήματα είναι η αρχαιοελληνική Ιλιάδα και οι εβραϊκές Παλαιά και Καινή Διαθήκη.  Τα δύο πρώτα καταγράφουν τις επιθυμίες του Κυρίου δουλοκτήτη, η Καινή Διαθήκη όμως δίνει ρέστα!  Ο δουλοκτήτης πεθαίνει αλλά ανασταίνεται. Και μας υπόσχεται ότι μια μέρα όλοι μας και όλες μας θα νικήσουμε τον θάνατο – ακόμα και οι νεκροί θα αναστηθούν!  Πώς;  Δεν ήξεραν ακόμα πως. Όταν όμως οι χριστιανοί διάβασαν Πλάτωνα, και ειδικά την Πολιτεία, έμαθαν πως: με την επιστήμη, με την καθυπόταξη της φύσης. Να πως προέκυψε ο ελληνοϊουδαϊκοχριστιανικός πολιτισμός! Ένα πρωινό, μα την Παναγία, θα ασχοληθώ με το τι λέει για την επιστήμη, για τη γνώση, ο Πλάτων στην Πολιτεία και θα πάθετε πλάκα, όσες και όσοι δεν έχετε διαβάσει τα επίμαχα εδάφια.

 [Μα ο Χριστούλης μας, θα μου πείτε, δεν ήταν δουλοκτήτης γαιοκτήμονας, ήταν γιος ενός φουκαρά μαραγκού. Από πότε, φίλες και φίλοι, οι γιοί των μαραγκών πεθαίνουν κι ανασταίνονται; Θα μπορούσε ο Χριστός να ήταν γιος δουλοκτήτη γαιοκτήμονα; Δε νομίζω, δεν θα είχε απήχηση το λογοτεχνικό παραμύθι!  Τα Ευαγγέλια είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις υψηλού μπουρλέσκ: ένα  φτωχό  μαραγκοπαίδι  συμπεριφέρεται ως ήρωας, ο οποίος πεθαίνει και νικάει τον θάνατο (θανάτω θάνατον πατήσας – βγάλτε το βρακί σας).  Ποιοί τα έγραψαν αυτά τα παραμύθια, για ποιό λόγο, ποιό ήταν το ίδιον όφελος, το συμφέρον τους – αυτά είναι ερωτήματα που ένας πιστός χριστιανός δεν θα τα σκεφτεί. Επανέρχομαι στο θέμα μου.]

    Εάν η θρησκευτική λογοτεχνία του Κυρίου ποιμένα που έγινε δουλοκτήτης καταγράφει τις επιθυμίες του να γίνει πιο ισχυρός από τους αντιπάλους του (φύση, ανταγωνιστές, Υποτελείς παραγωγοί), η Τέχνη του Κυρίου είτε επιδεικνύει την ισχύη του (αρχιτεκτονική!) είτε αναπαριστάνει τις επιθυμίες του ως να έχουν εκπληρωθεί: ένας μαρμάρινος Ζεύς είναι ένας αθάνατος Ζεύς! 

   Ώσπου ήρθε μια μέρα που οι επιθυμίες του άρχισαν να πραγματοποιούνται – μετά το 1300 μ. Χ.  Από τότε μέχρι σήμερα, όλες σχεδόν οι επιθυμίες, η μία μετά την άλλη πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται χάριν της τεχνολογίας και της επιστήμης. Τώρα, λένε, θα χτίσουν υποβρύχια ξενοδοχεία – μα ο Ποσειδώνας και η Θέτιδα, η μάνα του Αχιλλέα, ζούσαν σε μεγαλοπρεπή ανάκτορα στο βένθος της θαλάσσης πολύ πριν την εποχή της σύνθεσης της Ιλιάδας!  Την εποχή αυτή, από το 1300 μέχρι σήμερα αποκαλώ εποχή της γένεσης του θεού: ο Κύριος καπιταλιστής είναι πανίσχυρος αλλά όχι αήττητος. Θα γίνει αήττητος, θα γίνει Θεός, εάν γίνει αθάνατος. Δεν θα γίνει αθάνατος, άρα δεν θα γίνει αήττητος. Ο θεός καπιταλιστής είναι πανίσχυρος αλλά δεν είναι αήττητος.

   Κι αφού είναι πανίσχυρος και δεν ανησυχεί μήπως κάποιος τον νικήσει (μόλις λίγες δεκαετίες πριν τα έκανε πάνω του από το φόβο του), μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις δυσχέρειες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει – με γνώμονα ασφαλώς το συμφέρον του, με γνώμονα βεβαίως την ενίσχυση και αναπαραγωγή της Κυριαρχίας του, τη διαιώνιση της αρπαγής του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Δύο είναι τα κομβικά προβλήματά του: η κερδοφορία και οι άχρηστοι, περιττοί πληθυσμοί. Η κερδοφορία έχει πέσει διὀτι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επακταθεί – μάλλον, επεκτείνεται ολοένα και με μικρότερο ρυθμό, πλησιάζουμε 1%  – 0%!  Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αποκατασταθεί η κερδοφορία κάποιων: να εξανεμιστεί η κερδοφορία άλλων. Ο  ανταγωνισμός, οι ισχυροί καπιταλιστές δηλαδή,  θα βγάλουν από τη μέση τους αδύναμους ανταγωνιστές του.  Ο ανταγωνισμός είναι ο ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος, αλλά είναι πόλεμος δεν είναι ένας φυσικός νόμος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής τον οποίο υφίστανται οι καπιταλιστές. Οι ισχυροί καπιταλιστές κλείνουν τους μικρούς κι αδύναμους – διαθέτουν πολλούς τρόπους για να το κάνουν.

   Αλλά το κλείσιμο των μικρών και αδύναμων θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των περιττών κι άχρηστων πληθυσμών, φτωχών και εξαθλιωμένων και ανέργων. Ο Κύριος θεός καπιταλιστής θα κρίνει, θα αποφασίσει ποιοι θα πάνε στον Παράδεισο της εργασίας και ποιοι στην Κόλαση της εξαθλίωσης. Ποιοι θα επιβιώσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Θα επιβιώσουν, δεν θα ζήσουν. Διότι αυτό που ο Κύριος θεός καπιταλιστής ονομάζει Παράδεισος είναι μια επίγεια Κόλαση με πολλές ανέσεις.

   Υπήρξαν κάποιες αιρέσεις που υποστήριζαν ότι όλοι στον Παράδεισο θα πάμε.  Κάποιοι υποστήριζαν ότι όλοι και όλες θα πάμε κατ’ ευθείαν στον Παράδεισο ενώ κάποιοι άλλοι ότι θα πάμε μέσω του Καθαρτηρίου, αφού πληρώσουμε για τα αμαρτήματά μας και τα εγκλήματά μας. Ενώ ο Κύριος επιθυμούσε να γίνει πιο ισχυρός, για να γαμάει και να δέρνει, οι Υποτελείς επιθυμούσαν να πάνε όλοι και όλες στον Παράδεισο. Δεν φαντάστηκαν μόνο έναν επέκεινα Παράδεισο αλλά κι έναν ενθάδε. Ένα Παράδεισο που θα ζούμε όλοι μονιασμένοι κι ευτυχισμένοι – τα χιλιαστικά κινήματα του όψιμου Μεσαίωνα στη κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Αργότερα, με την εμφάνιση του εργατικού κινήματος, αυτός ο Παράδεισος ονομάστηκε Κομμουνισμός και θεωρήθηκε ότι το προλεταριάτο είναι ισχυρό και ικανό να τον εγκαθιδρύσει. Την μετονομασία παρατήρησε ο ευφυέστατος εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός φιλόσοφος Καρλ Σμιτ και  κατέληξε στο συμπέρασμα (Πολιτική Θεολογία) ότι όλες οι πολιτικές έννοιες είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες: θαύμα – επανάσταση! Ότι δηλαδή οι πολιτικές επιθυμίες είναι εκκοσμικευμένες θρησκευτικές επιθυμίες!  Αυτό το είχε κατανοήσει και ο Μαρξ λίγο πριν πεθάνει – γι αυτό και κουρεύτηκε και ξυρίστηκε.

   Εγώ κουρεύτηκα και ξυρίστηκα 39 ετών, το 1997,  4 Μαΐου: ο κομμουνισμός δεν είναι ουτοπία, δεν είναι ιδεώδες – τον κομμουνισμό τον ζούμε: όσοι και όσες τον ζουν, ζουν στον επίγειο Παράδεισο. Ο κομμουνισμός είναι εμμενής διαδικασία οργάνωσης της κοινωνίας (και της ζωής και της ύλης), διευρύνεται και συρρικνώνεται: οι διαδικασίες αυτές προσδιορίζονται από την έκβαση του πολύμορφου και πολύτροπου  κοινωνικού πολέμου.  Όσοι και όσες συμμετέχουν, τον ζουν – οι άλλοι και οι άλλες ή θα το ξανασκεφτούν ή  θα περιμένουν. 

Εφτά η ώρα. Σε μια ώρα φεύγω για Ξάνθη, θα επισκεφτώ μια οικοκοινότητα,  να μάθω κάποια πράγματα για την παρασκευή της μπύρας. Αύριο το πρωί θα γράψω για τις δυο παραδόσεις του κομμουνισμού: τη νικήτρια που αποχωρεί (ο κομμουνισμός ως ουτοπία, ιδεώδες) και την ηττημένη, την απωθημένη που επιστρέφει (εμμενής κομμουνισμός).

 http://eparkeiakoinsep.weebly.com/

 

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Στο θέμα του πρώιμου Χριστιανισμού (και, συνακόλουθα, της Καινής Διαθήκης) νομίζω ότι δεν έχεις δίκιο, Αθανάσιε. Αφήνω βέβαια ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην κατάλαβα εγώ καλά τι ακριβώς εννοείς και πού το πας, αλλά δε με βοηθάει και ο αποσπασπατικός -“κρυπτικός”, θα έλεγα- τρόπος που εκφράζεσαι για το θέμα.
    Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα επανέλθεις, οπότε θα μπορέσω κι εγώ να τοποθετηθώ κάπως πληρέστερα. Σε κάθε περίπτωση όμως, το θέμα είναι μάλλον περιφερειακό, σε σχέση με τα κοινά μας ενδιαφέροντα. Ανυπομονώ για τη διάλεξη σχετικά με τις δύο παραδόσεις του κομμουνισμού. Ο πρώιμος Χριστιανισμός μπορεί να περιμένει…

  2. Αγαπητέ Αθανάσιε (τώρα έμαθα το όνομά σας) θα ήθελα να σας εκφράσω πάλι τον θαυμασμό μου για την γραφή σας και την διεισδυτικότητά (!) της, αποτέλεσμα συνδυασμού βαθιάς γνώσης και λαϊκής σαρκαστικής διάθεσης που δύσκολα συναντάς σήμερα στους υπερεγκεφάλους που κυκλοφορούν στη πιάτσα. Θα ήθελα πραγματικά να σας γνώριζα από κοντά για να άκουγα και τον προφορικό σας λόγο που υποθέτω θα είναι ακόμα πιό απολαυστικός. Αλλά για να μην περάσετε για κόλακα θα ήθελα να σας πω πως η γοητεία του λόγου σας δεν είναι αποτέλεσμα της (απόλυτης) συμφωνίας μου με μερικές απόψεις σας. Λόγου χάριν σε αυτή την ανάρτησή σας αναφερόμενος στο παμπόνηρο-ευφυέστατο φασιστικό κάθαρμα (τον Κ.Σμιτ) αισθανομαι πως δεν ελέγχετε τις παμπόνηρες επιχειρηματολογίες του μέσα από τα εννοιολογικά του μαγειρέματα. Όσον αφορά τον Σμιτ θα έλεγα πως σε αυτό μοιάζει με την άλλη την αλεπο-ύαινα, τον Χαι(λ)ντεγκερ, που αντί και αυτός να πέφτει σε αλεπο-παγίδες στήνει λεκτικές και εννοιολογικές παγίδες.. Μια από αυτές τις παγίδες είναι η αυθαίρετη εξ-ομοίωση που κάνει του κομμουνισμού με μιά εγκόσμια θρησκεία ή μάλλον με μια διαδικασία εγκοσμιοποίησης του υπερβατικού. Άποψη που δεν είναι εντελώς λάθος, αλλά έχει και προπαγανδιστικές ουρές. Δηλαδή, καλά να λέμε τον μαρξισμό-κομμουνισμό υλιστική αθειστική επιστημονιστική θεωρία-ιδεολογία, τώρα μας βγαίνει και θρησκεία χριστιανο-ειδής ή πλατωνο-ειδής ;
    Πιθανόν η άποψή σας σχετίζεται με αυτά που λέτε για τον πατέρα ημών Πλάτωνα (ημών και όχι υμών..). Ανυπομονώ για την αλίευση αποσπασμάτων από το πλατωνικό έργο που δείχνουν τι ακριβώς θέλετε να πείτε.
    Θα ήθελα επίσης να μου δώσετε την άδεια σας να αναδημοσιεύσω κάποιες από τις αναρτήσεις σας, αν και δεν μπορώ να βρώ πως θα τις λινκάρω αφού ως τεχνικά άσχετος δεν μπορώ να βρώ τον τρόπο να συνδεθώ με το μπλόγκ σας (δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιό ψηφιακό μονοπάτι το έχετε στήσει)..

  3. Η Καινή Διαθήκη είναι μια στιγμή, από τις πολλές, εκ των οποίων πολλές δεν γνωρίζουμε, αφομοίωσης και καταστολής μιας περιόδου διεύρυνσης του κομμουνισμού που αποκαλούμε πρώιμο χριστιανισμό. Τα γνωστά τέσσερα Ευαγγέλια καταγράφουν πολλές πτυχές του πρώιμου χριστιανισμού και ήταν, είναι και θα είναι από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα – λόγω του ενδιαφέροντος μου για τον (εμμενή) κομμουνισμό. Από την εποχή που γράφτηκαν τα κείμενα αυτά, οι αντιφάσεις των οποίων μας λένε πάρα πάρα πολλά, άρχισε ο έλεγχος και η καταστολή του πρὠιμου χριστιανισμού, άρχισε η ποιμενικοποίησή του – οι φίλοι και οι αγαπώμενοι έγιναν ποίμνιο, ο Χριστός βοσκός με ένα αρνάκι στην αγκαλιά, οι περιστασιακοί και προσωρινοί συντονιστές της αλληλεγγύης έγιναν μόνιμοι πνευματικοί ποιμένες, εμφανίστηκε ιεραρχία και γραφειοκρατία και έτσι φτάσαμε να γίνει η επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού Κράτους. Η συμβολή του Παύλου είναι σαφής και γνωστή. Ήταν ο πρωτεργάτης της ποιμενικοποίησης – μιας διαδικασίας που αξίζει τον κόπο να μελετήσουμε. Διαβάζοντας τα Ευαγγέλια διατυπώνω το εξής ερώτημα – και δίνω μια απάντηση: Από τον τρόπο με τον οποίο μας αφηγούνται αυτά που μας αφηγούνται τα Ευαγγέλια μπορούμε να βρούμε κάποια στοιχεία που να μαρτυρούν μια διάθεση ελέγχου, αφομοίωσης και καταστολής του πρώιμου χριστιανισμού, της διεύρυνσης του κομμουνισμού, σε μια εποχή οξύτατης κρίσης της ρωμαϊκής δουλοκτητικής κοινωνίας; Και απαντώ πως ναι, υπάρχουν αυτά τα στοιχεία. Και το υψηλό μπουρλέσκ που αναφέρω είναι ένα από αυτά. Με ενδιαφέρει τι λένε αλλά με ενδιαφέρει και πως το λένε – πρόκειται για μια αφηγηματολογική προσέγγιση. Νομίζω ότι το θέμα έχει ενδιαφέρον και θα επανέλθουμε επί το διεξοδικότερον.
    Κοντεύει να περάσει ο Φλέβάρης, Φιλίστωρ . . .

  4. Ιωάννη, έχω φάει τόσα σκατά στη ζωή μου που μπορώ να διακρίνω την κολακεία από την αναγνώριση, το τρίτο απαραίτητο αγαθό (μετά το οξυγόνο και το νερό) που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Έχουμε παρεξηγήσει την αναγνώριση, ταυτίζοντας την με την τσομπαναραίϊκη αναγνωρισιμότητα, φήμη, δόξα, κλέος, κύδος.

    Θα χαιρόμουν πολύ να τα πούμε από κοντά αλλά δεν γνωρίζω πόσα χιλιόμετρα μας χωρίζουν. Αν κατοικείς στην Αθήνα, μέχρι τον Ιούνιο θα κάνω κάποια βόλτα. Εάν κατοικείς στη Θεσσαλονίκη, είναι ένα τσιγάρο δρόμος, τριάντα σελίδες ανάγνωση δρόμος, με τον σιδηρόδρομο. Εάν θέλεις να τα πούμε πιο προσωπικά, στην Επικοινωνία θα βρεις ό,τι χρειαζόμαστε για να επικοινωνήσουμε.

    Ξαναδιαβάζω το Είναι και Χρόνος του Χάιντεγγερ και μόλις το τελειώσω θα γράψω ένα σημείωμα για τους φασίστες/εθνικοσοσιαλιστές/ναζιστές. Εκ προοιμίου θα ήθελα να σημειώσω τα εξής. Μεταξύ των Κυρίων υπάρχει μια διαφωνία η οποία έχει διαμορφώσει δύο αντικρουόμενες παραδόσεις, τις οποίες εντοπίζουμε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής οργάνωσης. Να ποια είναι η διαφωνία. Οι μεν ισχυρίζονται ότι ο Κύριος είναι πανίσχυρος και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, κατα συνέπεια κάθε υποχώρηση και συμβιβασμός με τους Υποτελείς είναι απαράδεκτη ως υποσκάπτουσα μακροπρόθεσμα την Κυριαρχία, οι δε ότι δεν είμαστε πανίσχυροι, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και ότι είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς μόνο και μόνο για να ενισχύσουμε την Κυριαρχία. Η διαφωνία αυτή εμφανίστηκε στην αυγή του 5ου π. Χ. αιώνα με τη μορφή της σύγκρουσης μεταξύ ολιγαρχικών και δημοκρατικών αριστοκρατών δουλοκτητών γαιοκτημόνων στην Αρχαία Αθήνα – τότε ετέθησαν τα θεμέλια αυτών των δύο παραδόσεων. Όταν διαβάζω έναν Κύριο με ενδιαφέρει να μάθω σε ποια παράδοση ανήκει, ακόμα κι αν ο ίδιος το αγνοεί, με ενδιαφέρει να μάθω την άποψή του για αυτή τη διαφωνία περί της απεριόριστης ή περιορισμένης ισχύος του Κυρίου.

    Οι της απόλυτης ισχύος έχουν πάθει πολλές νίλες κι αν δεν έτρεχαν να καθαρίσουν οι της περιορισμένης ισχύος θα είχαμε πολλά ντράβαλα. Σε ποιά παράδοση ανήκει ο νεοφιλελευθερισμός; Σε αυτήν της απόλυτης ισχύος – άρα περιμένουμε νίλες και την αρωγή των άλλων. Ο φασισμός/ναζισμός; Στην ίδια παράδοση; Ο Σμιτ και ο Χάιντεγγερ στην ίδια. Ο Πλάτων; Και αυτός σε αυτήν.

    Δεν θα ήθελα να χαλάσουμε τις καρδιές μας για τον Πλάτωνα. Τον διαβάζω και τον ξαναδιαβάζω, τον θεωρώ, την Πολιτεία του εννοώ κυρίως, μαζί με την Ιλιάδα τους ακρογωνιαίους θεμέλιους λίθους της σκέψης τους Κυρίου και του δυτικού πολιτισμού. Η Πολιτεία του Πλάτωνα είναι η πρώτη και η μόνη ουτοπία που πραγματοποιήθηκε. Αύριο μεθαύριο θα γράψω τι λέει για το επάγγελμα για να επιβεβαιώσουμε τη βασική, κεντρική ιδέα του βιβλίου: εμείς οι Κύριοι θα κοιμόμαστε ήσυχοι μόνο εάν οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί. Εάν το κάνουμε, οι Υποτελείς μας θα περιέλθουν στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου, άρα δεν θα επαναστατήσουν διότι τα εκτρεφόμενα ζώα δεν επαναστατούν. Η σκέψη του Πλάτωνα είναι καθαρά ποιμενική. Θα ήθελε να ήταν πιο ισχυρός αλλά δε μπορούσε. Αυτή την ανέφικτη επιθυμία την εξέλαβε ως πραγματικότητα: η μεταφυσική του είναι αντεστραμμένη τελολογία (κι όχι τελεολογία). Όταν γράφει ότι το απόλυτο αγαθό, το όντως όντως όν, υπάρχει και βάσει αυτού είναι κατασκευασμένη η πραγματικότητα (μέθεξις), θέλει να πει ότι το απόλυτο αγαθό είναι ο σκοπός μας, με βάση αυτόν τον σκοπό θα επινοήσουμε την πραγματικότητα. Και το απόλυτο αγαθό είναι η απόλυτη ισχύς, η σωματική αθανασία.

    Για να άλλα θέματα που θίγεις, και ειδικά για τον μαρξισμό και τον κομμουνισμό, θα επανέλθουμε.

    Μπορείς να αναδημοσιεύσεις ό,τι θέλεις. Κι εγώ είμαι άσχετος με την ηλεκτρονική τεχνολογία, φίλος μου το έφτιαξε το σάιτ. Θα ψάξω για βοήθεια και θα σε ενημερώσω.

  5. Αθανάσιε λες :
    “Η Πολιτεία του Πλάτωνα είναι η πρώτη και η μόνη ουτοπία που πραγματοποιήθηκε.”

    Τι εννοείς; Που πραγματοποιήθηκε; Πραγματοποιήθηκε όπως ακριβώς την περιέγραφε ο Πλάτωνας ή αποσπασματικά; Εννοείς μήπως ότι η Πολιτεία είναι τρόπο τινά το 5ο κρυφό ευαγγέλιο του Κυρίου;

    Και αν πραγματοποιήθηκε αυτή η ουτοπία μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα να πραγματοποιηθεί και η κομουνιστική ουτοπία έστω και ασυμπτωτικά;

    Επίσης, αν θεωρείς σκόπιμο σε επόμενο σημείωμα που θα αφορά την Πολιτεία ένα σχόλιο σου για τους δυο μύθους του Ηρός και του Σπηλαίου.

  6. Δε μπορώ να ξέρω πώς το εννοούσε ο Αθανάσιος, ούτε είμαι σε θέση να απαντήσω για λογαριασμό του. Σκέφτομαι όμως ότι υπήρξε πράγματι μια κοινωνία, όπου εν μέρει πραγματοποιήθηκε όντως η πλατωνική Ουτοπία. Πρόκειται για τη Μεσαιωνική Δύση, με την τριμερή διαίρεση της Civitas σε oratores, bellatores και laboratores.

    http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cd/Cleric-Knight-Workman.jpg/585px-Cleric-Knight-Workman.jpg

    Βέβαια, υπάρχουν επιμέρους διαφορές. Η κοινοκτημοσύνη των γυναικών, που συνιστούσε ο Πλάτωνας για την τάξη των Φυλάκων (των bellatores), υλοποιήθηκε ως αγαμία του κλήρου (που χοντρικά αντιστοιχούν στην τάξη των πλατωνικών Φιλοσόφων). Αλλά η βασική ιδέα είναι, νομίζω, η ίδια.

  7. Γιώργο, όλοι οι κοινωνικοί χώροι της εργασίας, της εκπαίδευσης, της περίθαλψης, της μετακίνησης, της διασκέδασης, της άθλησης, του θεάματος, της δικαιοσύνης δεν είναι μαντριά, δεν είναι οργανωμένοι με πρότυπο το μαντρί; Οι υπήκοοι εκεί μέσα δεν έχουν περιέρχονται στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου; Αυτή δεν ήταν η πρόταση του Πλάτωνα στην Πολιτεία του;

    Δεν θεωρώ τον κομμουνισμό ουτοπία οπότε δεν μπορώ να απαντήσω στο σχετικό ερώτημα.

    Από δω και πέρα θα γράφω πιο συχνά για τον Πλάτωνα οπότε θα αναφερθώ και στα ζητήματα που θίγεις.