πίπα, γλειφομούνι και κομμουνισμός: τί χρώμα έχει η ανθρώπινη σάρκα;

Το βουνο μας. (της Αποστολίας)

     Την απάντηση στο ερώτημα αυτό, φίλες και φίλοι,  τη γνωρίζουν οι φοιτητές της Ιατρικής και οι γιατροί· εμείς όμως δεν είμαστε ούτε φοιτητές Ιατρικής ούτε γιατροί, άρα δεν γνωρίζουμε. Λάθος!  Γνωρίζουμε αλλά δεν γνωρίζουμε ότι γνωρίζουμε.    

    Πώς γίνεται να γνωρίζουμε χωρίς να γνωρίζουμε ότι γνωρίζουμε; Εάν σας πω την απάντηση, θα αναφωνήσετε, ναι, ναι, αυτό είναι το χρώμα της ανθρώπινης σάρκας. Δεν θα σας τη πω όμως· το θέμα είναι να ψάξουμε μαζί να τη βρούμε – η αλήθεια, η αναζήτηση της γνώσης  δεν είναι απόφανση, είναι διαδικασία – απλά χρειάζεται κάποιος συντονισμός, τον οποίο στη προκειμένη περίπτωση αναλαμβάνω εγώ. Θα μου πείτε, μα γιατί να μας ενδιαφέρει το χρώμα της σάρκας μας; Μα από περιέργεια!  Όχι μόνο αυτό. Κατά τη διαδικασία αναζήτησης θα προκύψουν κι άλλα ερωτήματα κι άλλες γνώσεις, χρήσιμες και χρησιμοποιήσιμες – και μη. Το περιττό, φίλες και φίλοι, δεν είναι άχρηστο. Τα περιττώματα των χορτοφάγων ζώων είναι περιττά γι αυτά αλλά τι νόστιμες ντομάτες που τρώμε! Μιας και ζούμε τον κομμουνισμό, δεν μπορεί να μην φέρουμε στην επιφάνεια το περιττό – ο κομμουνισμός είναι η επικράτεια του φαινομενικώς περιττού.    Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το χρώμα της σάρκας μας – η έκφραση έχει η σάρκα μας χρώμα είναι παντελώς απαράδεκτη –  η σάρκα δεν έχει χρώμα, διατύπωσα με αυτόν τον τρόπο το ερώτημα για να υπαινιχθώ την αυτοκρατορία του τσομπαναταΐικου ρήματος έχω. Δεν γνωρίζουμε το χρώμα της σάρκας, πολύ ωραία, το βλέπουμε όμως; Πόσο συχνά βλέπουμε σάρκα; Εάν τη βλέπουμε, θα βλέπουμε και το χρώμα της. Θα πει κάποιος ότι σάρκα βλέπουμε όταν κοβόμαστε. Ναι, στην περίπτωση όμως αυτή βλέπουμε  το αίμα που τρέχει και το χρώμα του, βλέπουμε το αίμα που καλύπτει τη σάρκα, την κρύβει όμως, κρύβει και το χρώμα της. Ο τρόμος της θέας του αίματος είναι γνωστός – εάν υπάρχει αυτός ο τρόμος, και υπάρχει, θα υπάρχει και ο τρόμος της θέας της σάρκας; Υπάρχει όταν κοβόμαστε. Υπάρχει κι όταν δεν τραυματιζόμαστε. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που η σάρκα δεν μας προκαλεί τρόμο.

     Γιατί δεν βλέπουμε τη σάρκα μας; Δεν τη βλέπουμε γιατί καλύπτεται από το δέρμα. Η σάρκα είναι ευαίσθητη και χρειάζεται κάλυψη, προστασία. Το δέρμα δεν είναι τόσο ευαίσθητο  – εξ ου και ο σκληρόπετσος, ο χονδροπέτσος, το τομάρι, το παλιοτόμαρο. Ερωτὠ: υπάρχει σάρκα που δεν καλύπτεται από δέρμα; Εάν υπάρχει θα πρέπει να επιτελεί κάποια πολύ ειδική, πολύ σημαντική, κομβική λειτουργία.  Εάν είναι έτσι, τότε θα πρέπει κι αυτή η χωρίς δέρμα σάρκα να προστατεύεται κατά κάποιο τρόπο.

    Χρειαζόμαστε χρόνο για να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε. Και αυτό εγώ το λέω κομμουνισμό, είναι μια έκφανση του κομμουνισμού. Θα  έχετε παρατηρήσει (πόσο απεχθάνεται ο Κύριος την παρατηρητικότητα των Υποτελών!) ότι αναφέρω το ζήτημα του κομμουνισμού και το συσχετίζω με το υπό εξέταση ζήτημα. Πιθανόν να θεωρήσετε ότι δεν σχετίζονται – θα δείξω όμως στο τέλος ότι σχετίζονται με δύο τρόπους. Επανέρχομαι στο ερώτημα: υπάρχει σάρκα που δεν καλύπτεται με δέρμα, άρα μπορούμε να τη δούμε και να δούμε και το χρώμα της σάρκας; Ναι, φίλες και φίλοι, υπάρχει: η στοματική κοιλότητα και τα γεννητικά μας όργανα – εννοώ τη βάλανο του πέους, το κεφάλι της ψωλής, και το μουνί.

    Νομίζω πώς τώρα γνωρίζετε το χρώμα της σάρκας, οπότε τελειώνει και το σημείωμα. Όχι, τώρα αρχίζει.  Δεν υπάρχει  λόγος να σας πω το χρώμα, όποια λέξη και να μεταχειριστώ δεν θα το αποδώσω με πληρότητα. Ας μείνει αυτή η εκκρεμότητα – με αρέσουν οι πνευματικές εκκρεμότητες. Πόσο συχνά βλέπουμε την ακάλυπτη από το δέρμα σάρκα; Πολύ συχνά, καθημερινά. Όχι με την ίδια συχνότητα την κάθε μία από αυτές τις τρεις (στόμα, μουνί, πούτσος) αλλά συχνά. Εφόσον λοιπόν την βλέπουμε καθημερινά, καθημερινά θα βλέπουμε και το χρώμα της. Πώς γίνεται όμως να βλέπουμε το χρώμα της αλλά να μην το γνωρίζουμε, να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει; Πολλά πράγματα, φίλες και φίλοι, γνωρίζουμε αλλά δε ξέρουμε ότι τα γνωρίζουμε –  πολλά επιθυμούμε αλλά δεν ξέρουμε ότι τα επιθυμούμε. Γιατί; Γιατί τα απωθούμε, δεν θέλουμε να τα παραδεχτούμε διότι μας ενοχλούν.

   Γιατί να μας ενοχλεί το χρώμα της σάρκας μας; Μας ενοχλεί γιατί μας αρέσει!  Πάρα πολύ! Γιατί όμως σε αυτές τις σάρκες δεν υπάρχει δέρμα; Δεν υπάρχει δέρμα στη στοματική κοιλότητα διότι,  εάν υπήρχε,  δεν θα υπήρχαμε! Δεν θα υπήρχαν οι γεύσεις! Θα τρώγαμε ό,τι σκατά και δηλητήρια βρίσκαμε μπροστά μας. Πώς προστατεύεται αυτή η άδερμη σάρκα; Μα βρίσκεται μέσα σε κοιλότητα, είναι κοιλότητα, είναι κρυμμένη από την πάνω και κάτω γνάθο και άλλα μέρη του κρανίου.  Γιατί δεν υπάρχει δέρμα στα γεννητικά όργανα; Πώς προστατεύεται εκεί η άδερμη σάρκα;

   Εάν υπήρχε δέρμα στα γεννητικά όργανα, δεν θα υπήρχαμε!  Δεν θα υπήρχε ηδονή!  Υπάρχουμε εξ αιτίας της ηδονής. Το μουνί, η βασίλισσά του η κλειτορίδα,  καλύπτεται από τα μικρά και τα μεγάλα χείλη κι από το τρίχωμα. Δεν μπορώ να φανταστώ μια κλειτορίδα με δέρμα!  Το μουνί δεν είναι πληγή λόγω της περιόδου – εκλαμβάνεται ως πληγή λόγω του χρώματος της άδερμης σάρκας. Όταν γλείφουμε το μουνί, γλείφουμε σάρκα χωρίς δέρμα. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ βεβαιώνομαι ότι το γλειφομούνι είναι έμφυτο – είναι στη φύση του αρσενικού να θέλει να γλείψει το μουνί. Μπορεί να είναι έμφυτο, κοινωνικά όμως αντιμετωπίζεται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως. Κατά συνέπεια θα μπορούσε να γραφτεί μια Ιστορία του Γλειφομουνιού -Δεν γνωρίζω εάν έχει γραφτεί – εάν όχι, θα γραφτεί ποτέ; Κι αν δεν έχει γραφτεί, γιατί δεν έχει γραφτεί;

    Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που δεν τους αρέσει το γλειφομούνι. Η κατάσταση είναι τραγική. Οι γυναίκες, πολλές γυναίκες, νομίζουν ότι υπάρχει κολπικός οργασμός και τίποτα άλλο. Δεν έχω κλειτορίδα αλλά η Ντόρι, φίλη που ζει στο Βερολίνο, αναρχοφεμινίστρια στη νιότη της, παραμένει ακόμα,  μου είχε πει: Μέχρι τα τριανταπέντε νόμιζα ότι να κάνεις έρωτα είναι να ανοίγεις τα μπούτια σου, να σου τον χώνει ο άλλος, να χύνει και να σε ρωτάει αν σου άρεσε. Έλεγα ναι αλλά κάτι μου έλειπε – μου έλειπε ο οργασμός, εκτόνωση άγχους και κάθε εκτόνωση είναι ηδονική. Μέχρι που έμαθα ότι εάν δεν χαϊδέψεις την κλειτορίδα σου οργασμό δεν πρόκειται να νιώσεις. Οι νυμφομανείς γυναίκες, αυτές που θέλουν να έχουν ένα πούτσο συνεχώς μέσα στο μουνί τους,  είναι κολλημένες στον κολπικό οργασμό –  διψάνε αλλά μόλις πλησιάσουν το νερό αυτό απομακρύνεται.

   Οι ποιμενικές πατριαρχικές κοινωνίες απεχθάνονται την κλειτορίδα και το γλειφομούνι – λατρεύουν όμως την πίπα (των γυναικών) -θ α εξηγήσουμε γιατί.  Για την κλειτοριδοκτομή σε ισλαμικές κοινωνίες θα έχετε ακούσει. Η παπάρα του κολπικού οργασμού είναι μια μορφή κλειτοριδοκτομής που αφήνει ακέραια την κλειτορίδα αλλά και ανέγγιχτη, από άνδρες και γυναίκες. Οι γυναίκες δεν θα ηδονίζονται, θα είναι μηχανές παραγωγής πολεμιστών και δοχεία ηδονής για τον άνδρα – στόμα, μουνί, κώλος!

     Από τον Αριστοφάνη μαθαίνουμε ότι στην αρχαία Ελλάδα ήταν αδιανόητο για τους άνδρες να κάνουν γλειφομούνι. Τί ωραίος πολιτισμός!  Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, το γλειφομούνι γίνεται όλο και πιο συχνά από τους άνδρες, ότι οι γυναἰκες το απολαύουν όλο και περισσότερο, όλο και πιο συχνά, ότι η περιφρονημένη αξία της κλειτορίδας αποκαθίσταται – επιτέλους.  Με αυτόν τον τόν τρόπο, με το γλείψιμο του μουνιού και της πούτσας, με το γλείψιμο της αδερμης σάρκας ταΐζουμε πολύ καλά το τέρας μέσα μας, ικανοποιούμε πολύ ηδονικά και συμβολικά την επιθυμία του φαγώματος του άλλου και ο κομμουνισμός διευρύνεται αδιόρατα και απρόσκοπτα χωρίς να μας παίρνει χαμπάρι ο Κύριος.

    Να λοιπόν πως σχετίζεται ο κομμουνισμός με το χρώμα της σάρκας μας. Σχετίζεται όμως και με έναν άλλο τρόπο: εάν γνωρίζουμε κάτι και δεν γνωρίζουμε ότι το γνωρίζουμε, όπως το χρώμα της σάρκας, μήπως γνωρίζουμε ότι υπάρχει κομμουνισμός αλλά δεν γνωρίζουμε ότι το γνωρίζουμε;  Κι αν έχουμε επιθυμίες που δεν τις γνωρίζουμε, μήπως η επιθυμία για κομμουνισμό είναι μια επιθυμία που δεν την γνωρίζουμε; Μήπως ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε ότι τον γνωρίζουμε κι ότι τον επιθυμούμε; Μήπως έχουμε απωθήσει, μήπως απωθούμε καθημερινά τον κομμουνισμό – επειδή, όπως ο έρωτας, μας αρέσει και μας τρομάζει;

Αύριο πάλι.