in Νεκροζώντανη Αριστερά

αυταπάτης (διαμαρτυρίας) το απόσπασμα: ‘ Το Ισραήλ δεν μπορεί να βομβαρδίσει τους Παλαιστίνιους για να τους κάνει να υποταχτούν, και σίγουρα δεν μπορεί να τους βομβαρδίσει για να φέρει την ειρήνη’ (‘ Israel cannot bomb Palestinians into submission, and it certainly cannot bomb them into peace’)

φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ

    Ο τίτλος του σημειώματος είναι η τελευταία πρόταση του κειμένου που δημοσιεύτηκε στο The Nation και μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στον Παραλληλόγραφο και μπορείτε να τα βρείτε εδώ:

http://parallhlografos.wordpress.com/2014/07/27/debunkisrael/

     Το έχει γράψει η Noura Erakat, αλλά δεν γνωρίζω τίποτα άλλο πέρα από το όνομα.

    Με αυτή την τελευταία πρόταση θα ασχοληθούμε απόψε, φίλες και φίλοι, την οποία δυσκολεύομαι να κατανοήσω αλλά θα κάνω μια προσπάθεια, την οποία θα εξωτερικεύσω για να κρίνετε εσείς σε ποια σημεία το σκεπτικό μου πάσχει και υποφέρει και χρειάζεται θεραπεία.  Η πρόταση αυτή, τελευταία επαναλαμβάνω, αφενός συμπυκνώνει  το κείμενο (Πέντε επιχειρήματα του Ισραήλ καταρρίπτονται) και αφετέρου αποτελεί μια σαφή έκδήλωση ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, αυτόν της Ιστορικής Αριστεράς. 

   Εάν διαβάσουμε την πρόταση ως έχει, και ως έχει μεταφραστεί, είναι πραγματικά ακατανόητη.  Δεν μπορεί το Ισραήλ να βομβαρδἰσει τους Παλαιστίνιους για να τους υποτάξει – μπορεί και παραμπορεί· δεν μπορεί να τους βομβαρδίσει για να φέρει την ειρήνη – μπορεί και παραμπορεί. Το περιεχόμενο της πρότασης είναι τόσο αντίθετο με την πραγματικότητα που κάτι άλλο θέλει να μας πει η συγγραφέας και δεν κατανόησε ίσως ο μεταφραστής: θέλει να πει ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να βομβαρδίζει, όχι δεν μπορεί να βομβαρδίσει!  Κι όταν λέει ότι δεν μπορεί να βομβαρδίζει εννοεί ότι δεν έχει το δικαίωμα να βομβαρδίζει!   

    Κι εδώ, φίλες και φίλοι, αρχίζουν τα ωραία. Η συγγραφέας διαμαρτύρεται, όλοι και όλες διαμαρτύρονται, η ιστορική Αριστερά διαμαρτύρεται αλλά εμείς έδώ ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ, δεν μας ενδιαφέρει η διαμαρτυρία – θα επαναλάβω για άλλη μια φορά γιατι δεν μας ενδιαφέρει: κάθε διαμαρτυρία απευθύνεται στον Κύριο, ενώ όμως κάποτε η διαμαρτυρία ενίοτε είχε κάποιο νόημα, αποτελεσματικότητα δηλαδή, τώρα δεν έχει. Και στην περίπτωσή μας δεν έχει απολύτως κανένα: δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να διαμαρτύρεσαι όταν ο σκοπός του άλλου είναι η εξόντωση.

     Θα το πω και θα το γράψω άλλη μια φορά κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε – όποιος δεν κατάλαβε, ελπίζω να καταλάβει: ο τελικός σκοπός του ισραηλινού Κράτους, με τη συναίνεση ή και την αμέριστη συμπαράσταση και συνδρομή ενός μεγάλου μέρους των Υποτελών Υπηκόων, είναι

η εκδίωξη/εξόντωση όλων των Παλαιστινίων.  

   Η διαπίστωση αυτή εγείρει πληθώρα ερωτημάτων: γιατί θέλει το ισραηλινό Κράτος να εκδιώξει/εξοντώσει τους Παλαιστίνιους;  Θα τα καταφέρει;  Ποιος μπορεί και πώς να το σταματήσει; Εάν τα καταφέρει, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να πραγματοποιηθεί αυτός ο στόχος; Το πιο ενδιαφέρον από όλα: τι μπορούν να κάνουν οι Παλαιστίνιοι για να αποφύγουν την εκδίωξη/εξόντωση;

   

     Η τελευταία πρόταση του κειμένου στο οποίο αναφέρομαι καταγράφει τον τελικό, κατά τη συγγραφέα, στόχο του Ισραήλ ( με τον όρο αυτό εννοεί και το ισραηλινό Κράτος και τον ισραηλινό λαό;): ο τελικός σκοπός του Ισραἠλ είναι να υποτάξει τους Παλαιστίνιους ή να επιβάλει την ειρήνη με τους δικούς του τρόπους αλλά δεν έχει το δικαίωμα ούτε να τους υποτάξει (cannot bomb into submission) ούτε να επιβάλει την ειρήνη με τους δικούς του όρους (cannot bomb into peace). Δεν σκέφτηκε μήπως ο τελικός σκοπός είναι να τους εκδιώξει/εξοντώσει, δεν περνάει από το μυαλό της, δεν περνάει από το μυαλό της ιστορικής Αριστεράς ότι ο απώτατος σκοπός του ισραηλινού Κράτους είναι να τους καθαρίσει όλους, να μην μείνει κανένας ζωντανός Παλαιστίνιος στην Παλαιστίνη.

    Γιατί το Ισραηλινό Κράτος θέλει να εξοντώσει τους Παλαιστίνιους; Πολύ απλή η απάντηση: να τους πάρει τη γη, αυτή την  ελάχιστη που τους έχει απομείνει. Θα μπορούσε να τους διώξει όμως, έτσι δεν είναι; Ναι,  έτσι είναι και δεν είναι λίγοι οι Παλαιστίνιοι που έφυγαν κι έχουν διασπαρεί ανά την Υφήλιο γιατί δεν μπορούσαν πια να ζήσουν εκεί λόγω φτώχειας και πολιτικής δράσης, όπως κάποτε είχαν διασπαρεί οι πρόγονοι αυτών που τους εξοντώνουν σήμερα – μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για Παλαιστίνιους της Διασποράς. Το Ισραηλινό Κράτος στην πραγματικότητα διώχνει τους Παλαιστίνιους – με τις συνθήκες διαβίωσης που επιβάλλει, χωρίς νερό, ρεύμα, παραγωγή τροφής, περίθαλψη. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) μας λέει ότι η λωρίδα της Γάλας θα είναι μη κατοικήσιμη το 2020.  Εάν μείνετε, τους λέει το ισραηλινό Κράτος, σε λίγα χρόνια θα πεθάνετε. Πολλοί Παλαιστίνιοι έφυγαν, το επαναλαμβάνω και το τονίζω, και αύριο μεθαύριο θα δείτε γιατί το κάνω. 

     Οι Παλαιστίνιοι όμως της Γάζας, γύρω στα 2 εκ., δεν φεύγουν, ζητούν να πάρουν πίσω τη γη που τους έχει αφαιρεθεί, να κάνουν Κράτος, να αυτοκυβερνηθούν, να συγκροτήσουν στρατό. Από ποιόν τα ζητούν όλα αυτά; Από το ισραηλινό Κράτος, ο σκοπός του οποίου είναι η εκδίωξη/εξόντωσή τους. Κι αφού δεν τους τα δίνει, διαμαρτύρονται, διαδηλώνουν ειρηνικά και, φυσιολογικά θα έλεγε ένας αριστερός,  παίρνουν και τα όπλα – από μολότοφ και βόμβες φτιαγμένες από λίπασμα μέχρι ρουκέτες, για να πολεμήσουν με έναν από τους ισχυρότερους στρατούς που υπάρχουν πάνω στη Γη.

     Έτσι, με πρόσχημα τον ένοπλο αγώνα των Παλαιστινίων, η  πολιτισμένη εξόντωση ( μέσω της στέρησης των αναγκαίων αγαθών που είναι απαραίτητα για την αναπαραγωγή της ζωής) μετατρέπεται σε καθαρή εξόντωση, σε εξόντωση μέσω των όπλων. Ο ένοπλος αγώνας δημιουργεί μια νέα επιθυμία στο ισραηλινό Κράτος και σε πολλούς Υπηκόους: δεν θέλουν μόνο να τους πάρουν τη γη, θέλουν να τους εξοντώσουν για να κοιμούνται ήσυχοι, μιας και παίρνουν τα όπλα και σκοτώνουν μερικούς πότε πότε: οι Παλαιστίνιοι είναι ένας ανεπιθύμητος γείτονας

      Η άποψη ότι ο τελικός στόχος του ισραηλινού Κράτους είναι η εκδίωξη/εξόντωση των Παλαιστινίων αποτελεί σκάνδαλο για τους αριστερούς: τους βγάζει έξω από τα νερά τους, έξω από τον τρόπο σκέψης τους. Αντί όμως να αλλάξουν τρόπο σκέψης, δίνουν παράταση στον ήδη υπάρχοντα αλλά νεκροζώντανο τρόπο σκέψης με αποτέλεσμα και μαλακίες να λένε και να γράφουν αλλά και να μην μπορούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα, δηλαδή τις σκέψεις και τις αποφάσεις του Κυρίου ημών.

    Για τους ισραηλινούς, οι Παλαιστίνιοι είναι άχρηστοι, περιττοί και επικίνδυνοι, άρα πρέπει να εκδιωχτούν, κι αν δεν φύγουν, να εξοντωθούν με τα όπλα. Δεν είναι μόνο οι Παλαιστίνιοι, είναι πολλοί ακόμα, ένα πολύ μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού, που  χαρακτηρίζονται  άχρηστοι, περιττοί και επικίνδυνοι· όλους αυτούς ο Κύριος επιθυμεί να τους εξοντώσει, το κάνει ήδη και θα το κάνει ακόμα πιο αποφασιστικά στο κοντινό και μακρινό μέλλον. Αυτή τη στρατηγική του Κυρίου η ιστορική Αριστερά δεν την έχει αντιληφθεί, δεν την έχει σκεφτεί, δεν μπορεί να την αντιληφθεί και να την σκεφθεί, τη βγάζει έξω από τα νερά της.

    Να ποιο είναι το πρόβλημα: εάν ο σκοπός του Κυρίου είναι η εξόντωση, είμαστε καταδικασμένοι, δεν μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε, να διαδηλώσουμε, ειρηνικά ή δυναμικά, έως και μαχητικά, να αγωνιστούμε, να πάρουμε τα όπλα, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε· ναι, έτσι όμως ποιος είναι ο λόγος ύπαρξής μας; Εάν για να υπάρξουμε πρέπει να κλείσουμε τα μάτια και τα αφτιά, καλύτερα είναι να τα κλείσουμε.

    Οι νεκροί δεν βλέπουν και δεν ακούν.

    Ποια είναι η στρατηγική του ισραηλινού Κράτους, αυτό είναι το πρώτο ζήτημα που πρέπει να συζητήσουμε και να διατυπώσουμε τις απόψεις μας.  Ο τελικός σκοπός, η στρατηγική του ισραηλινού Κράτους είναι η εκδίωξη/εξόντωση των Παλαιστινίων – αυτή είναι η δική  μου γνώμη, η δική μου άποψη. Πιθανότατα να διαφωνείτε, κανένα απολύτως πρόβλημα· εάν διαφωνείτε, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο τελικός σκοπός του ισραηλινού Κράτους; 

    Μέχρι να διαβάσω την δική σας άποψη, θα συνεχίσω να επεξεργάζομαι τη δική μου. Τα επόμενα ερωτήματα είναι εάν θα καταφέρει να διώξει/εξοντώσει τους Παλαιστίνιους το ισραηλινό Κράτος , και, εάν τα καταφέρει, πότε θα ολοκληρωθεί η πραγματοποίηση του σκοπού του. Θα απαντήσουμε αύριο το βράδυ: 

   Πότε δεν θα ζουν Παλαιστίνιοι στην Παλαιστίνη;  

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Για μένα είναι σαφές -και όχι μόνο για μένα- ότι η στόχευση του ισραηλινού κράτους δεν είναι άλλη από την εξόντωση/εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας και από τη Δυτική Όχθη. Καθολική εξόντωση/εκδίωξη; Όχι απαραίτητα. Όλο και κάποιοι εξανδραποδισμένοι θα επιτραπεί να μείνουν, γιατί κάποιος θα πρέπει να κάνει και τις παλιοδουλειές.

    Εάν λοιπόν συμφωνούμε σε αυτό -και νομίζω ότι συμφωνούμε- οι πιθανές επιλογές των Παλαιστινίων είναι δύο: (α) Αποδεχόμαστε τον εξανδραποδισμό, και (β) Αντιστεκόμαστε. Η Δυτική Όχθη, όπου κάνει κουμάντο η Φατάχ, επέλεξε το (α). Η Γάζα, όπου κάνει κουμάντο η Χαμάς, επέλεξε το (β). Και -οποία έκπληξις!- όλος ο κόσμος μιλάει για τη Γάζα, ενώ κανένας δεν ασχολείται με τη Δυτική Όχθη.

    Αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ: Ποια από τις δύο στρατηγικές είναι ορθολογικά προτιμότερη; Η στρατηγική της Φατάχ, που καταλήγει καταλήγει εξ ορισμού στην ήττα; Ή η στρατηγική της Χαμάς, που επιτρέπει έστω κι ένα αμυδρό περιθώριο νίκης; Αλλά και περιθώριο νίκης να μην επιτρέπει, η στρατηγική της Χαμάς θέτει πολύ περισσότερα προβλήματα στην υλοποίηση των επιδιώξεων του Ισραήλ, παρά η στρατηγική της Φατάχ.