πεθαίνοντας στην Αμυγδαλέζα
στη μνήμη του Ahmad Mohamed Farogh
του λαμπε ρατ
Με ρωτάτε για ποιους λόγους παίρνω μέρος στην Αντίσταση. Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει νόημα για ανθρώπους σαν και μένα. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλού, αυτό είναι όλο. Μου φαινόταν, και θα μου φαίνεται πάντα, ότι δεν γίνεται να είσαι με το μέρος των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι μισούσα λιγότερο τη βία από τους θεσμούς της βίας.
Albert Camus
Ένας πακιστανός λιγότερος, θα χλευάσουν οι καριόληδες. Κι αυτή η χώρα έχει μπόλικους. Τους τρώμε στη μάπα καθημερινά. Αυτούς και τα μίση τους. Αυτούς και τα κόμπλεξ τους. Αναίσθητοι, κυνικοί, υποτακτικοί, γυμνοσάλιαγκες, αυλοκόλακες, εθελόδουλοι. Οι πακιστανοί και οι άλλοι κρατούμενοι στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας όμως έχουν ακόμα την καρδιά τους ζεστή, παρόλο που έχουν την ψυχή τους στο στόμα. Και τους φτύνουν, όλους αυτούς, κατάμουτρα. Όχι στην κυριολεξία· γιατί οι τρόποι τους δεν τους το επιτρέπουν. Βρίσκονται σε ξένη χώρα και σέβονται τους «ντόπιους», όταν βέβαια κι αυτοί τους σέβονται. Τους φτύνουν με το καθαρό βλέμμα και το πικραμένο χαμόγελό τους, με την αξιοπρεπή στάση τους, την υπομονή, τη δύναμη και το σθένος τους. Αρετές που πηγάζουν και από τη βαθιά θρησκευτική πίστη τους. Όχι, φίλοι και φίλες του Νίκου Μαζιώτη, δεν είναι ήρωες ούτε και μάρτυρες. Δεν παίζουν στα κανάλια. Δεν ταυτίζεται κανείς μαζί τους. Δεν θα μιλάνε στο μέλλον για τα ανδραγαθήματά τους, για την αδιαλλαξία τους, για την τόλμη τους. Δεν θα πεθάνουν ποτέ με το όπλο στο χέρι. Είναι common people, σαν εσένα και σαν εμένα. Πεθαίνουν όμως σαν «τα σκυλιά στο αμπέλι». Κι αυτό δεν είναι
καθόλου common, ούτε για εσένα ούτε για εμένα. Αιχμάλωτοι μιας βαθιά ρατσιστικής, σαδιστικής και απάνθρωπης κρατικής μηχανής, δεν θα ενδιαφερθεί κανείς για τη μοίρα τους. Στο έλεος του κάθε τελειωμένου, ηθικά, πολιτισμικά και διανοητικά, μπάτσου, γιατρού και κοινωνικού επιστήμονα. Χωρίς τα στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων. Χωρίς καν να μπορούν να μετρήσουν αντίστροφα τις μέρες για την απελευθέρωσή τους, για την επιστροφή τους στον κόσμο των ανθρώπων. Πέρα από τη φυλακή, πέρα από το στρατόπεδο, μια μαύρη τρύπα όπου ρίχνονται οι παρίες και οι απόβλητοι. Πέρα από τον εγκλεισμό, πέρα από την αιχμαλωσία, πρέπει να βρούμε καινούριες λέξεις και έννοιες για να ορίσουμε και να περιγράψουμε αυτή τη συνθήκη. Και θα τις βρούμε. Γιατί όσο μιλάμε για τους μετανάστες/τριες και τα σύγχρονα lager, τόσο σπάμε την αορατότητα, τόσο αφαιρούμε πόντους από τα χιλιόμετρα των συρματοπλεγμάτων. Και μιας και το ‘φερε ο λόγος, η σιωπή δεν είναι συνενοχή, ως είθισται να λέγεται. Η σιωπή συντηρεί την, τόσο βολική, αθωότητα. Όλοι προτιμούν να παραμένουν αθώοι μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει γοργά και δραματικά. Αναμενόμενο. Εμείς όμως θέλουμε συνένοχους. Συνένοχους και κολασμένους. Όχι στρατευμένους· αλλά με λίγη από τη δύναμη για ζωή, λίγη από την αστείρευτη αξιοπρέπεια, λίγη από την εγκαρδιότητα και την αλληλεγγύη αυτών των ανθρώπων. Και θα βρεθούνε. Θα αναδυθούν εκεί όπου κανείς δεν θα τους περιμένει, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή άλλωστε. Καμιά προσμονή μέχρι τότε σύντροφοι και συντρόφισσες. Και κυρίως, καμιά απελπισία. Ας μεταστοιχειώσουμε την αίσθηση ανημπόριας, που συχνά μας κατακλύζει όταν βλέπουμε τους κοινωνικούς συσχετισμούς, σε βάθεμα της λιποταξίας και σε εμπλουτισμό της ζωής στο εδώ και το τώρα. Ούτε αισιοδοξία ούτε απαισιοδοξία μήτε της σκέψης μήτε της πράξης. Γιατί όλα τα πράγματα κάποτε χορεύουν σχεδόν από μόνα τους. Γιατί είμαστε και θα είμαστε εδώ.
Μας λένε γραφικούς, ρομαντικούς, φανατικούς. Εμείς τους λέμε νεκροζώντανους. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας και φτωχαίνουν την εμπειρία και το βίωμα της ζωής. Περαστικά τους. Για τους υπόλοιπους, καλή δύναμη και φτου ξελευθερία.
καλοκαίρι 2014
λαμπε ρατ
Σχολιάστε ελεύθερα!