in Τιθασευτική, κοινωνικός πόλεμος, Εξοντωτική

Νίκος Ρωμανός: ελευθερία ή θάνατος, όταν το μόνο μας όπλο είναι η ζωή μας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εκφράζω δημόσια τη θλίψη μου και την αγωνία μου για τη δοκιμασία και τον κίνδυνο που διέρχεται όχι πια η υγεία αλλά η ζωή του Νίκου Ρωμανού που κάνει απεργία πείνας, εδώ και δεκαοχτώ μέρες,  με αίτημα τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, μιας και πέρασε στο Πανεπιστήμιο ενώ ήταν έγκλειστος στη φυλακή. Δέχομαι χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό την επιθυμία του, το αίτημά του· δυστυχώς, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.

Εύχομαι ολόψυχα, το μόνο που μπορώ να κάνω,  προς το παρόν,  να  τελειώσει αυτή η περιπέτεια με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο. Συμβαίνει συχνά, σε οριακές καταστάσεις, να θέτουμε εμείς οι ίδιοι το δίλημμα ελευθερία ή θάνατος στον  εαυτό μας και στους αντιπάλους μας: καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω όπως ζω. Το Κράτος, οι διαχειριστές του Κράτους, υπηρέτες του Κυρίου καπιταλιστή, εκλαμβάνουν το δίλημμα ως απειλή,  κι άλλοτε υποχωρούν, άλλοτε όχι. Υπήρξαν απεργοί πείνας που το αίτημά τους εκπληρώθηκε, υπήρξαν όμως και περιπτώσεις στις οποίες το Κράτος δεν υποχώρησε με τα γνωστά αποτελέσματα. Υποχωρεί όταν κρίνει ότι ένας πιθανός θάνατος πιθανόν να προκαλέσει ρωγμές στην κοινωνική ευταξία, όπως εννοούν την κοινωνική πειθαρχία· δεν υποχωρεί όταν κρίνει ότι δεν θα προκαλέσει ρωγμές ή και να προκαλέσει θα κλειστούν γρήγορα και αποτελεσματικά.

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω τι θα κάνουν τα τσιράκια του Κράτους. Έχουν την εντύπωση ότι διαθέτουν τέτοια ισχύ ώστε μπορούν να αποσοβήσουν τις όποιες ρωγμές προκληθούν, εάν προκληθούν. Η Ισχύς όμως είναι μια μορφή αδυναμίας και τύφλωσης: ο ισχυρός πολύ συχνά φτάνει σε τέτοιο σημείο αλαζονείας που σχηματίζει μια εικόνα για την κοινωνική κατάσταση η οποία δεν είναι παρά η επιθυμία του το πως θα ήθελε να είναι αυτή η κατάσταση: ενώ το κοινωνικό σώμα έχει γεμίσει με πληγές, ενώ το κοινωνικό οικοδόμημα έχει γεμίσει  ρωγμές, ενώ ακούγονται τριξίματα, αυτοί ούτε βλέπουν ούτε ακούνε. Και μετά σκάει μύτη η Έκπληξη.

Δεν θα ήθελα να προστεθεί άλλος ένας ανοιχτός λογαριασμός σε αυτούς που έχουμε ήδη με τον Κύριο και τους υπηρέτες του· εύχομαι και θέλω με όλη μου την καρδιά η περιπέτεια του Νίκου Ρωμανού να λήξει με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο. Είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τον Νίκο, τώρα, πριν να είναι αργά. Τρόποι υπάρχουν πολλοί, και ο πρώτος από αυτούς η μεγαλύτερη δυνατή δημοσιοποίηση της κατάστασης, τώρα, πριν να είναι αργά, και η έκφραση συμπαράστασης στο αίτημά του. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, υπήρξε πλήρης αδιαφορία, εκτός κι αν κάνω λάθος.

Θα γνωρίζετε ότι οι περισσότεροι έγκλειστοι στις φυλακές είναι πρόσωπα με πολύ αναπτυγμένο αίσθημα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Όχι της Δικαιοσύνης ως θεσμού αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων αλλά της δικαιοσύνης της δικής μας:  θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε· κι όποιος, όποια επιχειρεί να ζήσει, με όποιον τρόπο επιλέξει, το Τέρας με τα πολλά μάτια και τα πολλά χέρια   τον αντιμετωπίζει ανάλογα με τον τρόπο που έχει επιλέξει ο καθένας μας και η καθεμιά μας: άλλους ωθεί στο περιθώριο και την κοινωνική απομόνωση, άλλους στην τρέλα, άλλους στην απόγνωση και την αυτοκτονία, άλλους στη φυλακή και στα ψυχιατρεία.

Όσο συνεχίζεται η ήδη γενικευμένη μεταξύ μας απομόνωση, η Δικαιοσύνη του Λεβιάθαν, του Άργους και άλλων τεράτων θα επελαύνει ακάθεκτη· όσο θα συρρικνώνεται, τόσο οι τριγμοί θα γίνονται πιο εκκωφαντικοί, τόσο οι ρωγμές αχανή χάσματα.

Mind the gap: προσέξτε το χάσμα μεταξύ συρμού και αποβάθρας, μας προειδοποιεί η φωνή του Κυρίου στο Μετρό. Σιγά να μην νοιάζεται για τη σωματική μας ακεραιότητα ή τη ζωή μας ο Κύριος! Η μεγάλη του αγωνία, ο εφιάλτης του είναι ακριβώς το χάσμα: Δεν ακούω Προστακτική, ακούω Οριστική, ακούω τον Κύριο να λέει:

I mind the gap.

 

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Το πραγματικό αίτημά του όπως καταλαβαίνεις δεν είναι μόνο και μόνο να σπουδάσει, μην το ρομαντικοποιούμε. Αυτό που θέλει είναι να ζήσει πιο ελεύθερα. Ερώτημα τώρα: δεν θεωρείς ότι αν αποκήρυσσε λεκτικώς και δημοσίως την ανατρεπτική δράση, θα ικανοποιούταν το αίτημά του? Σιγά το κόστος! Κι αν δεν, τότε, ναι, θα μπορούσε να παίξει και το τελευταίο χαρτί του. Με αυτή την έννοια η πράξη του είναι ανορθολογική. Ας ελπίσουμε όχι και μοιραία.

  2. Ναι, Ceorge, συμφωνώ μαζί σου, θα ήταν πολύ έξυπνη κίνηση να αποκήρυσσε ευθαρσώς και δημοσίως την ανατρεπτική, ένοπλη δράση. Σκέφτηκα να το γράψω αλλά το μετάνιωσα, δεν ήθελα να κάνω υποδείξεις. Δεν μπορεί να μην το σκέφτηκε το περιβάλλον του, φίλοι και συγγενείς! Έτσι κι αλλιώς, η ένοπλη βία είναι μια ιστορία που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το θέμα είναι γιατί δεν το κάνει. Θεωρώ ότι δεν θέλει να απεκδυθεί το, κατά πολλούς και πολλές, μεγαλείο, αλλά και το αδιέξοδο, για μένα και για πολλούς άλλους, της ένοπλης βίας. Ας ελπίσουμε όχι και μοιραία.

  3. Πολύ σωστά. Άρα, από την συγκεκριμμένη άποψη η στάση του δεν είναι ανορθολογική γιατί στοχεύει στη μεγιστοποίηση ενός άλλου οφέλους, ηθικού, ψυχολογικού, του μεγαλείου, της κοινωνικής υπόληψης κλπ. Το θέμα είναι ποιό είναι ανώτερο: η συνέπεια του λόγου (δηλαδή η εικόνα) ή η συνέπεια της πράξης (που προϋποθέτει τη ζωή); Τι είναι πιο συνεπές;
    Όπως και να’ χει η ψυχική του δύναμη είναι αξιοζήλευτη, σ’ αυτό δεν αντιλέγει κανείς.

  4. Πιο συνεπές, George, είναι να ζήσει. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, με βοήθησες να ξεπεράσω την ατολμία μου και την αυτολογοκρισία μου. Αύριο το πρωί θα γράψω για το ζήτημα που συζητάμε: μερικές φορές, νικάμε όταν υποχωρούμε. Ευχαριστώ για άλλη μια φορά.