in Νεκροζώντανη Αριστερά, κοινωνικός πόλεμος

αν δαγκώσει τον Τσίπρα οχιά, η οχιά θα ψοφήσει: κάθε πολιτική νίκη (θα) είναι μια κοινωνική ήττα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΟ σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Παντελή.

ΑΠΟ τον Φεβρουάριο του 2009, από τότε που έσκασε μύτη η Κακιά Σχολή, μέχρι σήμερα δημοσίευσα πολλές δεκάδες κείμενα στα οποία διατύπωνα τη θέση ότι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, μέχρι το 2019 δηλαδή,  η ιστορική Αριστερά θα αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο, δεν θα υπάρχει – ή, εάν υπάρχει, θα υπάρχει με τέτοιο τρόπο που θα είναι σαν να μην υπάρχει: θα είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο, ένα σύνολο εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, με εξαίρεση το ΚΚΕ, το οποίο θα επιβιώνει κοινοβουλευτικά για ένα μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έως ότου και αυτό αναπόφευκτα τεθεί εκτός Βουλής και έκτοτε χαθούν τα ίχνη του.

ΜΕ απασχολούσε πολύ ο τρόπος της εξαφάνισης της Αριστεράς. Υποστήριξα ότι ή θα φθίνει με τον χρόνο έως ότου περιέλθει στην κατάσταση της αμελητέας πολιτικής δύναμης ή θα γίνει κυβέρνηση και ακολούθως θα κατρακυλήσει ταχύτατα και αναπόφευκτα προς την πολιτική ανυπαρξία. Τα βασικά μου επιχειρήματα ήταν και είναι τα εξής.

ΤΟ  πρώτο είναι η  μικρομεσοαστική κοινωνική προέλευση της Αριστεράς. Η πολιτική, η διαχείριση του Κράτους με λίγα λόγια, είναι ένα πεδίο δράσης στο οποίο οι μικρομεσοαστοί μπορούν να αυξήσουν την ισχύ τους, τον πλούτο τους και τη φήμη τους. Αναφέρονται στην εργατική τάξη για να μεταχειριστούν αυτήν την αναφορά ως διαπιστευτήρια υπακοής και αφοσίωσης στον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Η πυρηνική φιλοδοξία, η κομβική επιδίωξη των μικρομεσοαστών είναι να γίνουν ισχυρότεροι και ο μόνος τρόπος να το πετύχουν είναι να γίνουν σύμβουλοι, υπηρέτες, τσιράκια του Κυρίου ημών.

ΤΟ δεύτερο. Οι μικρομεσοαστοί ευρισκόμενοι μεταξύ διασταυρωμένων πυρών θέλουν να τα έχουν καλά με όλους. Άλλα σκέφτονται, άλλα πιστεύουν, άλλα λένε, άλλα κάνουν. Δεν γίνεται όμως να τα έχεις καλά με όλους – οι μικρομεσοαστοί το γνωρίζουν πολύ καλά, κοινωνικός πόλεμος είναι αυτός! Δεν μπορεί άλλα να σκέφτεσαι, άλλα να πιστεύεις, άλλα να λες κι άλλα να κάνεις κι αυτή τη στάση να την κρατάς και προς τους εργάτες και προς τους καπιταλιστές – δε γίνεται, με κάποιον πρέπει να είσαι ειλικρινέστατος. Και είναι: προς τους καπιταλιστές, ασφαλώς.

ΤΟ τρίτο, σαφής επιβεβαίωση του προηγούμενου αλλά και επιχείρημα ταυτόχρονα. Τα κόμματα και οι οργανώσεις της ιστορικής Αριστεράς είναι οργανωμένα με πρότυπο τον στρατό, την Εκκλησία, το Κράτος. Η επιδίωξη όλων αυτών των οργανώσεων και μηχανισμών της Κυριαρχίας είναι  η διαιώνισή τους, η αναπαραγωγή τους. Η βασική επιδίωξη του ΚΚΕ είναι ακριβώς αυτή η αναπαραγωγή και αυτή η επιδίωξη είναι που θα το εξαφανίσει – αργά, σταδιακά, βασανιστικά. Βεβαίως και μπορώ να φανταστώ μια κυβέρνηση ΚΚΕ – θα διαχειριστεί με πυγμή τα συμφέροντα του Κράτους, άρα και του καπιταλισμού. Δεν θα δούμε όμως ποτέ κάτι τέτοιο: ο Περισσός γνωρίζει πολύ καλά ότι μια κυβέρνηση ΚΚΕ θα ήταν το τέλος του. Αυτός είναι ο λόγος που υποστήριζα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να γίνει κυβέρνηση αλλά ή θα αναγκαστεί να πιει το πικρό ποτήρι ή να γεμίσει το ποτήρι σαμπάνια της νίκης και της αύξησης της ισχύος.

ΤΟ τέταρτο. Η βασική επιδίωξη όλων των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς, εκτός των αναρχικών, είναι η κατάκτηση, η διαχείριση του Κράτους. Γνωρίζουμε πολύ καλά την επιχειρηματολογία τους, ζούμε τώρα την πρακτική εφαρμογή της: με μοχλό την κοινωνική δικαιοσύνη (αύξηση μισθών, επιδομάτων, συντάξεων) θα αυξήσει την κατανάλωση που θα αυξήσει την παραγωγή που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Κατάκτηση όμως του Κράτους και ίδια διαχείρισή του δεν μπορεί να υπάρξει. Το Κράτος είναι μεν καπιταλιστικό, είναι όμως και οντότητα με αυτοτελή ύπαρξη – προϋπήρχε του καπιταλισμού και θα υπάρχει και μετά τον καπιταλισμό, όποιος τρόπος παραγωγής και αρπαγής τον διαδεχτεί (η νεοδουλεία κατά τη γνώμη μου και πολλών άλλων). Και, εάν η στρατηγική του Κράτους είναι το κλείσιμο (η απαξίωση) των αδύναμων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων για να αυξηθεί η κερδοφορία των μεγάλων, ντόπιων και ξένων, τότε η κοινωνική δικαιοσύνη πετάγεται στα σκουπίδια με τη ταχύτητα ανοιγοκλεισίματος των βλεφάρων.

ΑΥΤΑ είναι, φίλες και φίλοι, τα επιχειρήματά μου. Το 2019 δεν είναι πολύ μακριά, είναι πολύ κοντά – να είμαστε γεροί και χαρούμενοι, πρώτα η Ζωή, θα τα ξαναπούμε και θα δούμε σε τι αστοχήσαμε και θα επανεξετάσουμε όλα εκείνα τα ζητήματα που ή δεν τα λάβαμε υπόψη μας ή δεν θα ερμηνεύσαμε σωστά. Ούτε θα θριαμβολογήσουμε ούτε θα μετανιώσουμε ούτε θα απολογηθούμε – νομίζω ότι είμαι πολύ σαφής.

ΕΚΕΙΝΟ όμως που με απασχολεί πολύ είναι κάτι άλλο. Η πρόσφατη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ βιώθηκε, εκλήφθηκε ως πολιτική νίκη, ως πολιτική επανάσταση, θα έλεγα. Αντιλαμβανόμαστε τώρα, εκ των υστέρων, ότι πρόκειται για ήττα, για κοινωνική ήττα, η οποία θα ολοκληρωθεί τους προσεχείς μήνες. Εάν γίνει δημοψήφισμα, και η πλειονότητα των ψηφοφόρων ταχθεί υπέρ του εβρού, όπως αναμένεται,  ή εάν γίνουν εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει περισσότερους ψήφους και εξασφαλίσει αυτοδυναμία, όπως επίσης αναμένεται, τότε η εξέλιξη αυτή θα είναι μια κομβικής σημασίας εξέλιξη. Θα έχει τόσες πολλές συνέπειες που σήμερα δεν μπορούμε να τις εξετάσουμε όλες. Θα εξετάσουμε όμως μία από τις σημαντικότερες. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε πολιτική νίκη, κάθε πολιτική επανάσταση είναι ένα ανάχωμα της κοινωνικής επανάστασης. Θα σας τρομάζει η μεγαλοστομία της έκφρασης κοινωνική επανάσταση. Θα εκθέσω πάραυτα τη γνώμη μου σχετικά με αυτόν τον τρόμο.

Η κοινωνιολογία των επαναστάσεων διατείνεται ότι για να γίνει μια επανάσταση απαιτείται ένα μεγάλο χρονικό διάστημα επώασης, ας πούμε έτσι την επαναστατική διαδικασία. Για να βγουν τα κοτοπουλάκια από τα αβγά πρέπει η κότα να τα ζεσταίνει για 21 μέρες. Για να ξεσπάσει μια επανάσταση απαιτείται χρονικό διάστημα μιας γενιάς το περισσότερο, μισής το λιγότερο, δηλαδή 15 με 30 χρόνια. Η πρώτη σαφής ένδειξη της επαναστατικής διαδικασίας είναι η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, η διαταραχή της κοινωνικής συνοχής. Η κοινωνία διασπάται σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Το Κράτος (και) ως προληπτικός μηχανισμός της καταστολής της επανάστασης επαγρυπνεί και οφείλει να αντιμετωπίσει την έναρξη και την εκτύλιξη της επαναστατικής διαδικασίας – σε πρώτη φάση την αντιμετώπιση του κινδύνου της επιτάχυνσης, της όξυνσης  της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, τη διάλυση του αντίπαλου στρατοπέδου. Όλα αυτά τα καθήκοντα δεν τα φέρει σε πέρας το ίδιο το Κράτος αλλά οι διαχειριστές του. Και οι πιο κατάλληλοι διαχειριστές όλων αυτών των προβλημάτων είναι η ιστορική Αριστερά. Η λατινική Αμερική μας λέει πολλά. Αυτήν την εργολαβία έχουν αναλάβει και οι μικρομεσοαστοί του ΣΥΡΙΖΑ – οι  μισοί υπουργοί είναι καθηγητές Πανεπιστημίων!

Η διάρρηξη όμως του κοινωνικού ιστού αντιμετωπίζεται προσωρινά, αναβάλλεται απλά η επιτάχυνσή της, η γενίκευσή της, η όξυνσή της. Το δημοψήφισμα θα την καταγράψει σαφηνώς, οι εκλογές διαστρεβλωμένα – να γιατί θεωρώ ότι, αν επιχειρηθεί η προσφυγή στη ‘βούληση του λαού’, θα προκριθεί η λύση των εκλογών και όχι του δημοψηφίσματος. Και όταν θα παρθούν τα νέα μέτρα, όταν δηλαδή τον συντονισμό της καπιταλιστικής επίθεσης, που πρέπει να συνεχιστεί έως ότου ολοκληρωθεί, αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε πολλές αυταπάτες θα εξανεμιστούν και θ΄ αρχίσει μια νέα εποχή, η εποχή της παθητικότητας και της αποχής.

ΑΥΤΟ όμως είναι ένα πολύ κομβικό και ενδιαφέρον ζήτημα. Και η αποχή και η παθητικότητα με ενθουσιάζουν γιατί είναι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που δεν καταστέλλονται. Αναζητούμε εναγωνίως και εσπευσμένως να βρούμε, να εντοπίσουμε, να επινοήσουμε, να θυμηθούμε αυτούς τους τρόπους. Είναι αναγκαία συνθήκη αλλά όχι και επαρκής. Είναι άμυνα, δεν είναι επίθεση. Και χωρίς επίθεση, νίκη δεν υπάρχει. Είχα γράψει προ ημερών το πρώτο μέρος ενός σημειώματος με τίτλο Πως μπορούμε να νικήσουμε. Και υποστήριξα ότι ο μόνος τρόπος είναι η απεργία. Η γενική απεργία; Όχι!  Πρέπει να απεργήσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίσουμε  την επιβίωση των απεργών τόσο κατά τη διάρκεια της απεργίας όσο και σε περίπτωση ανταπεργίας ή και κλεισίματος της επιχείρησης. Θεωρώ λοιπόν ότι μπορούμε να νικήσουμε μόνο εάν απεργήσει μια μεγάλη επιχείρηση,  ή και δύο, και τρεις, αλλά όχι περισσότερες,  και όλη η κοινωνία αναλάβει την εξασφάλιση της επιβίωσης των απεργών, μόνο εάν όλη η κοινωνία αναλάβει τη φροντίδα των οικογενειών των απεργών. Εάν μπορούμε να το κάνουμε, θα νικήσουμε – εάν δεν μπορούμε, θα ηττηθούμε και η κατάστασή μας θα επιδεινώνεται διαρκώς.

ΠΟΙΟ θα είναι το  διακύβευμα (η επιδίωξη) της απεργίας; Να μειωθεί ο χρόνος εργασίας στο μισό ώστε και οι εργαζόμενοι να ξεκουραστούν και άνεργοι να εργαστούν, χωρίς μείωση του μισθού. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ούτε για ένα δέκατο του δευτερολέπτου ότι η επίλυση της ανεργίας σημαίνει την μείωση των κερδών των καπιταλιστών. 

Βρέχει, βρέχει και δεν μπορούμε να φυτέψουμε αρακά, κρεμμύδια και πατάτες. Θα τα φυτέψουμε όψιμα και η Ζωή και η φύση αρωγός.

Φασολάδα σήμερα, με όλα τα βασικά υλικά δικά μας (φασόλια, καρότα, ντοματοπελτές, κρεμμυδάκια, μαϊντανό). Το μυστικό της φασολάδας: δεν ρίχνουμε τα κρεμμύδια ωμά μέσα στα φασόλια αλλά τα σοτάρουμε να καραμελώσουν, να βγάλουν τη γλύκα τους, ψιλοβράζουμε όλα τα υλικά μαζί και μετά τα ρίχνουμε στα βρασμένα φασόλια.

Τάισα τις κότες – 8 αβγά σήμερα.

Σχολιάστε ελεύθερα!