in θεωρία επανάστασης, κοινωνικός πόλεμος

η ωραιότητα του κοινωνικού διχασμού: ΝΑΙ σύνταξη στα 67 – ΟΧΙ σύνταξη στα 67

φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ

ΕΝΤΕΚΑ και πέντε. Έστριψα ένα γαράκι – φύλλα, τρίμματα και πασπάλια έχουν μείνει – και λέω να γράψω. Έρχονται αύριο φίλοι, ένας από Αθήνα και τρεις από Θεσσαλονίκη. Έβγαλα από την κατάψυξη μισό κατσικάκι και μισό κόκκορα, θα τα κάνω με βότανα στη γάστρα, στο φούρνο. Σε λίγο θα αναπιάσω το προζύμι, θα το κάνω περισσότερο, αύριο στις πέντε το πρωί θα ζυμώσω. Τώρα περιμένω να κατέβει το γάλα στους 35 για να ρίξω τη τυρομαγιά, σε μια ώρα θα πήξει, θα το κόψω και θα το βάλω στις τσαντίλες να στραγγίξει. Φίλος τσομπάνης μας φέρνει μια μέρα είκοσι λίτρα αγελαδινό και κατσικίσιο γάλα, μια μέρα δώδεκα λίτρα κατσικίσιο, φτιάχνουμε εμείς το τυρί και το μοιραζόμαστε.

ΑΥΡΙΟ έχουμε γλέντι. Θα φάμε, θα πιούμε,  θα θυμηθούμε ιστορίες, η ζωή είναι ό,τι θυμάται κανείς, θα συζητήσουμε, θα διαφωνήσουμε, θα συγκρουστούμε, θα σκεφτούμε, θα γελάσουμε, θα κάνουμε πλάκα. Θα γίνουμε, θα είμαστε μαθητές, δάσκαλοι, θεράποντες  και καλλιτέχνες της σύγκρουσης, αυτής της έξοχης τέχνης του ξεκαθαρίσματος: ή θα χωρίσουμε ή η επικοινωνία μας, η συμβίωση και η συνεργασία μας, θα ανέβουν σε ένα ανώτερο επίπεδο, δηλαδή θα είμαστε πιο ειλικρινείς μεταξύ μας, δηλαδή πιο άνετοι – το λέω με τη βεβαιότητα ότι και η ειλικρίνεια και η άνεση σας ενδιαφέρει. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει δεν θα υπάρξει κοινωνία χωρίς διεκδίκηση, με την ανθρωπολογική σημασία του όρου, και χωρίς σύγκρουση. Αυτό στις προκυριαρχικές κοινωνίες – υπήρξαν μη κυριαρχικές κοινωνίες. Στις κυριαρχικές,  εκτός από τη μεταξύ των ανθρώπων και ομάδων σύγκρουση, υπάρχει και άλλη μία, μετεξέλιξη της ανθρωπολογικής: ο κοινωνικός πόλεμος μεταξύ του Κυρίου και των Υποτελών, ο οποίος, αν και ελάχιστες φορές εμφανίζεται στην καθαρή του μορφή, είναι καθημερινός αλλά νοθευμένος, διαστρεβλωμένος, παραμορφωμένος.

ΕΠΕΙΔΗ  εμφανίζεται όπως σας τον περιέγραψα, πολλοί και πολλές θεωρούν ότι δεν υπάρχει. Όταν όμως δεχόμαστε ότι υπάρχει, τότε δυσκολευόμαστε και να αποφασίσουμε εάν θα συμμετάσχουμε ή όχι και να τον διεξαγάγουμε αλλά κατ΄ αρχήν και να τον κατανοήσουμε. Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε την εμπλοκή μας είναι να κάνουμε αυτό που λέει μια κινέζικη παροιμία: Τι κάνει ο σοφός όταν γίνεται πόλεμος; Πάει σε μια κορυφή λόφου και βλέπει τον πόλεμο. Εάν δεν ανέβουμε στην κορυφή του λόφου, οφείλουμε, αυτή είναι η γνώμη μου, να εμπλακούμε. ΓΝωρίζουμε το γιατί: εάν νικήσεις ή ηττηθείς, θα έχεις έναν αντίπαλο· εάν απέχεις, θα έχεις δύο – και τον νικητή και τον ηττημένο, δεν θα συγχωρήσει κανείς τη στάση σου γιατί δεν μπορεί να σε τιμωρήσει. Hannah Arend said.

ΕΙΝΑΙ πολύ γνωστή η διαρκής ανησυχία του Κυρίου και των υπηρετών του για μια  επαπειλούμενη μελλοντική διχόνοια, το διαρκές του μέλημα να την αποτρέψει, η διαρκής προσπάθεια να κρύψει τον κοινωνικό πόλεμο, η επαγρύπνησή του να επισημάνει τις καταστροφικές συνέπειες του διχασμού.  Ο εθνικισμός, λόγου χάριν, και όλη η αστική και δημοκρατία  ιδεολογία  είναι χαρακτηριστικές εκφάνσεις αυτής της στάσης: είμαστε της ίδιας φυλής, μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε την ίδια θρησκεία, ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες (να γίνουμε όλοι, γρήγορα και εύκολα πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι). Όλα όμως αυτά και άλλα πολλά μπορούν να αποκρύψουν, να καταχωνιάσουν τον κοινωνικό πόλεμο αλλά να τον εξαλείψουν δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν ποτέ.

ΠΕΡΙΜΕΝΩ πως και πως να ξημερώσει η Κυριακή να πάω να ψηφίσω ΟΧΙ. Ένα από τα πρώτα δέκα ψηφοδέλτια που θα πέσουν σε όλη την επικράτεια θα είναι δικό μου. Όταν κάνω κάτι, όταν πιστεύω κάτι το κάνω με όλη μου την ψυχή, με όλη μου την ύπαρξη. Καλύτερα να κάνεις λάθος παρά να μην κάνεις τίποτα – ένα από τα καλύτερα αντικαρκινικά φάρμακα. Το λάθος είναι η πινακίδα που μας δείχνει τον σωστό δρόμο. Όταν κάνεις κάτι με όλη σου την ύπαρξη είσαι καλά προετοιμασμένος, ο εγκέφαλος συνεργάζεται μαζί σου πολύ ευγενικά – το πιο βασικό όμως είναι άλλο: το λίγο είναι σπατάλη – εάν ρίξεις ένα ποτήρι νερό στη ντοματιά, το σπατάλησες, έναν μεγάλο κουβά θέλει, μεγάλο με δροσερό και καθαρό νερό.

ΕΤΣΙ θα πάω να ψηφίσω, ως αναρχολαϊκός πολεμιστής. Το δημοψήφισμα δεν είναι τρόπος, μέσον αλλά  πεδίο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Θα κατέβω στο πεδίο να πολεμήσω επιδιώκοντας τη νίκη ακόμα κι αν είναι κάλπικη. Διότι γνωρίζω ότι το δημοψήφισμα είναι απάτη και κοροϊδία αφού είτε σε δυο μήνες (δεν ξέρουμε πότε, μπορεί και τώρα) είτε σε δέκα χρόνια, μέχρι το 2025, είτε γρήγορα και βίαια είτε αργά και σταδιακά, η προσφιλής αλλά άκρως αντιπαθής μικρομεσοαστική τάξη θα πάθει ψυχικό τραλαλά:θα βιώσει τον θάνατό της είτε ΝΑΙ πούμε είτε ΟΧΙ πούμε είτε την ΑΠΟΧΗ επιλέξουμε.  Δεν είναι ώρα να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας – η ειλικρίνεια και η άνεση δεν μας αρέσει;

ΑΦΟΥ λοιπόν το δημοψήφισμα είναι πεδίο μάχης θα κατέβω να πολεμήσω. Το όπλο μου είναι η ψήφος μου. Καλό, κακό είναι ένα όπλο. Θα εξετάσω την κατάσταση και θα ψάξω να βρω ένα αδύναμο σημείο, το πιο αδύναμο σημείο του αντιπάλου. Αυτό το αδύναμο σημείο θα πλήξω. Δεν κατεβαίνω να πολεμήσω έτσι γενικά και αόριστα, να ρίχνω μπουνιές στον αέρα κι αν είμαι τυχερός μπορεί καμιά ξώφαλτση να βρει το αυτί του αντιπάλου και ενώ του έχω κλάσει τ΄ αρχίδια να νομίζω ότι κατήγαγα νίκη μεγάλη.

Ο τίτλος του σημειώματος, το δεύτερο επιχείρημα γιατί θα ψηφίσω ΟΧΙ, καταγράφει αυτό το αδύναμο σημείο, που εγώ θεωρώ αδύναμο σημείο. Γιατί όμως να είναι αυτό το αδύναμο σημείο; Θα καπινίσω ένα απλό τσιγαράκι και θα συνεχίσω. Αυτό είναι το αδύναμο σημείο γιατί παραπέμπει σε μία μεγάλη νίκη, στην ακύρωση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου του ΠαΣοΚ  και το Γιαννίτση, την άνοιξη του 2002, που προέβλεπε αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης,  με μια πραγματική γενική απεργία που ανάγκασε το Κράτος να υποχωρήσει άτακτα. Και τώρα, το κεντρικό αυτό επίδικο αντικείμενο έγινε μια απλή παράγραφος στη πρόταση για συμφωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ που μας καλεί να το απορρίψουμε ενώ δέχεται την σύνταξη στα 67!

ΔΕΝ θα πάω να ψηφίσω ΟΧΙ γενικά και αόριστα στην πρόταση των δανειστών αλλά θα ψηφίσω ΟΧΙ στη σύνταξη στα 67. Η ελληνική κοινωνία θα διχαστεί σε δύο κοινωνικά  στρατόπεδα: σε αυτό που θέλει σύνταξη στα 67 και σε αυτό που δεν θέλει σύνταξη στα 67. Το ζήτημα της σύνταξης, φίλες και φίλοι, είναι πολύ σημαντικό. Εάν είστε νεώτεροι πιθανόν να μην το αντιλαμβάνεστε. Εμείς όμως που πλησιάζουμε τα γηρατειά μας απασχολεί. Είμαι 57 χρονών, δεν έχω πάνω από 1100 ένσημα, δεν πρόκειται να κολλήσω άλλα. Τι θα κάνω όταν θα είμαι γέρος; Θα δοθεί εθνική σύνταξη; Εάν δοθεί, καλώς, όσο μικρή και να είναι καλή θα είναι. Θα μου φτάνουν να αγοράζω πάνες για την ακράτεια και τα φάρμακά μου. Εάν δεν δοθεί; Θα τρώω κάνα αυγουλάκι, καμιά πατάτα και καμιά ντομάτα από τον μικρό μου κήπο, που όλο και θα μικραίνει όσο εγώ θα μεγαλώνω. Θα ήθελα  βέβαια να γεράσω και να πεθάνω παρέα με δέκα, είκοσι φίλους και φίλες, άντρες και γυναίκα, γέρους και παιδιά αλλά δεν ξέρω αν αυτό το όνειρό μου θα πραγματοποιηθεί.

ΌΛΟΙ και όλες που θα ψηφίσουν ΟΧΙ έχουν ένα συγκεκριμένο λόγο που θα το κάνουν. Ο δικός μου είναι η σύνταξη στα 67. Φαντάζεστε οικοδόμο 65 χρονών να εργάζεται; Ή οδηγό λεωφορείου; Ή καθαρίστρια; Ή δασκάλα; Και να νέα παιδιά να πίνουν φρέντο στις καφετέριες, να είναι όλοι μέρα μπροστά στον υπολογιστή ή να είναι χαπακωμένα ή να αυτοκτονούν; Θα αφήσουμε τον  Κύριο και τα τσιράκια Του να ρυθμίζουν τον χρόνο της μισθωτής δουλείας μας; Εμείς τι θέλουμε; Θέλουμε; Αρχίδια θέλουμε, δεν θέλουμε και δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Κι αν ξέρουμε δεν ξέρουμε πως να το υλοποιήσουμε.

Η δική μου η πρόταση είναι η εξής – πρόταση προς τους άλλους Υποτελείς, όχι προς τα τσιράκια του Κυρίου. Προτείνω να ρυθμίσουμε ως εξής τον χρόνο της εργασίας μας: είκοσι ώρες τη βδομάδα, σύνταξη στα 55. Εάν υπάρχουν κι άλλοι άνεργοι, δεκαπέντε ώρες τη βδομάδα, σύνταξη στα 50. Δέκα ώρες τη βδομάδα, σύνταξη στα 45. Και μετά, αφού κάνουμε την κοινωνική μας θητεία στον στην παραγωγή του πλούτου, δημιουργική, ξένοιαστη, γλεντζέδικη, μερακλίδικη δημιουργία.

ΔΕΝ ξέρω αν το ΟΧΙ πάρει 40 ή 55 ή 65%. Όσο πιο πολύ πάρει, τόσο πιο πολύ θα χαρώ. Όσο και να πάρει όμως ο κοινωνικός διχασμός θα καταγραφεί και θα οπτικοποιηθεί, θα συμβολικοποιηθεί. Την Δευτέρα το πρωί θα γνωρίζουμε πόσοι θέλουν σύνταξη στα 67, πόσοι αδιαφορούν εάν η σύνταξη δίνεται στα 67 ή στα 65 ή στα 69 και πόσοι δεν θέλουν σύνταξη στα 67 – σίγουρα θα θέλουν νωρίτερα αλλά δεν ξέρουν πόσο. Το μεγαλύτερο τμήμα του στρατοπέδου του ΟΧΙ  είναι το στρατόπεδο της κοινωνικής επανάστασης, είναι το στρατόπεδο του ζωντανού κομμουνισμού, είναι το στρατόπεδο της χαράς της ζωής.

ΘΕΛΟΥΜΕ να ζήσουμε και δεν μας αφήνουν. Το ΟΧΙ το δικό μου είναι ένα ΟΧΙ  σε αυτή τη θέληση. Δεν μου αρκεί όμως, κατά κανένα τρόπο.

 

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Και τώρα, το κεντρικό αυτό επίδικο αντικείμενο έγινε μια απλή παράγραφος στη πρόταση για συμφωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ που μας καλεί να το απορρίψουμε ενώ δέχεται την σύνταξη στα 67!ΔΕΝ θα πάω να ψηφίσω ΟΧΙ γενικά και αόριστα στην πρόταση των δανειστών αλλά θα ψηφίσω ΟΧΙ στη σύνταξη στα 67.!καλημέρα θανάση,θα ήθελα να μου εξηγήσεις την παραπάνω πρόταση γιατί σαν να με μπέρδεψε ολίγον τι.Πώς γίνεται να πούμε οχι στην σύνταξη των 67 ενώ είναι μια απο τις παραγράφους της πρότασης του τσίπρα?

  2. Εάν κάναμε δημοψήφισμα για την πρόταση των δανειστών, πρέπει να κάνουμε και για την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτήν την περίπτωση πάλι ΟΧΙ θα ψήφιζα. Το ότι ο κόσμος ψήφισε ΟΧΙ δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει μέτρα – εκτός κι αν την κάνει.