φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΑ αρχίσω να ξεδιπλώνω το νήμα των σκέψεων μου με την διατύπωση καινοφανών ερωτημάτων:
ΓΙΑ πόσα ακόμα χρόνια οι πρόσφυγες θα κατευθύνονται προς τις ευρωπαϊκές ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες; Θα αυξηθεί ο αριθμός τους ή θα μειωθεί; Θα σταματήσουν και πότε οι ευρωπαϊκές ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες να δέχονται πρόσφυγες; Πώς, πού θα τους σταματήσουν; Τί θα γίνουν όσοι δεν μπορέσουν να περάσουν τα τείχη του ευρωπαϊκού φρουρίου; (Το γερό κάστρο μας είναι ο Θεός μας, Λούθηρος, παροιμιώδης φράση των φεουδαρχών της Βαυαρίας). Θα ενισχυθούν τα τείχη αυτού του φρουρίου και πώς; Ποια είναι η θέση των προσφύγων σε αυτές τις κοινωνίες, πώς εντάσσονται; Ποιο είναι το μέλλον των ήδη ενταγμένων; Μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ότι θα εκδιωχθούν ή θα εξοντωθούν; Αν γίνει, πότε και γιατί θα γίνει η εκδίωξη και η εξόντωση; Οι ήδη εγκατεστημένοι πρόσφυγες θα είναι τα αυριανά θύματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς; Θα είναι τα μόνα θύματα ή θα υπάρξουν και άλλα – ποια;
ΘΑ επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα, φίλες και φίλοι, αφού πρώτα φέρω στο προσκήνιο της συζήτησης και της σκέψης ένα επίσης καινοφανές ζήτημα, μια υπόθεση εργασίας. Μπορεί ο Νεύτων (που βρήκε τον Θεό στους νόμους του, που θεμελίωσε τη μηχανική σε παντελώς μεταφυσικά θεμέλια) να έλεγε ότι hypotheses non fingo (δεν επινοώ υποθέσεις), εμείς όμως θα επινοήσουμε μία, μόνο που δεν θα ζήσουμε να την δούμε να πραγματοποιείται – ή μήπως ζήσουμε; Να ποια είναι η υπόθεση: η διαρκούσα πολλούς αιώνες διαδικασία της εγκατάλειψης της γης, της μείωσης των παραγωγών της τροφής, της εξαφάνισης των χωριών και της γιγάντωσης των πόλεων κάποια μέρα θα λήξει και θα αρχίσει μια αντίστροφη διαδικασία – αυτή της εγκατάλειψης των πόλεων. Εξετάζω το ζήτημα των προσφύγων υπό το πρίσμα αυτής της μελλοντικής εξέλιξης, την οποία θεωρώ, και θα το δείξω, νομοτελειακή. Δεν μπορώ ασφαλώς να γνωρίζω πότε θα εκκινήσει αλλά πληθώρα ενδείξεων μας επιτρέπει να εικάσουμε βάσιμα ότι μπορεί να συμβεί και κατά τη διάρκεια της ζωής μας, εάν βέβαια ζήσουμε άλλα είκοσι χρονάκια, μπορεί και τριάντα, θα ήθελα σαράντα, δεν θα με χαλούσαν και τα πενήντα, αρκεί να περπατούσα κι ας μην γαμούσα.
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ των καπιταλιστικών τερατουπόλεων! Όχι, φίλες και φίλοι, εγκατάλειψη, αργή στην αρχή, εσπευσμένη στη συνέχεια, όλων των χωρών του Βορρά, σε Ευρώπη και Αμερική, από όλους τους κατοίκους, πλούσιους και φτωχούς, δούλους και ελεύθερους! Εάν γελάτε, χαίρομαι. Αυτό που ζούμε σήμερα, θα του δούμε αύριο αντεστραμμένο και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα: πλήθη να εγκαταλείπουν τον Βορρά και να προσπαθούν να εγκατασταθούν νοτιότερα. Στον δε νότο, να εγκαταλείπουν τις πόλεις και να καταφεύγουν στην ύπαιθρο. Εάν δεν επιβιώσουν εκεί, εκεί θα πεθάνουν.
ΟΙ ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες του Βορρά θα αντιμετωπίσουν ανεπίλυτα προβλήματα εξ αιτίας του συνδυασμού της κλιματικής αλλαγής και της αδυναμίας εξασφάλισης τροφής, ενέργειας και πρώτων υλών. Η κλιματική αλλαγή θα επηρεάσει αρνητικά την παραγωγή τροφής με αποτέλεσμα τα διαθέσιμα αποθέματα να μειώνονται χρόνο με το χρόνο. Τη μείωση αυτή θα τη δούμε στο άμεσο προσεχές μέλλον, σε πέντε με δέκα χρόνια, το πολύ. Το άμεσο αποτέλεσμα θα είναι η εξάπλωση της πείνας, από τη στιγμή μάλιστα που πολλά ισχυρά κοινωνικά στρώματα αυτών των χωρών δεν θα δεχτούν κατά κανένα τρόπο τον περιορισμό, χάριν της δικαιοσύνης και της κοινωνικής ειρήνης, των διατροφικών προνομίων τους. Διαθέτουμε μια πολύ ασφαλή ένδειξη αυτής της εξέλιξης: την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μέσα σε δέκα το πολύ χρόνια, τα ακροδεξιά κινήματα και κόμματα θα είναι πλειοψηφικά.
Ο αρνητικός συνδυασμός κλιματικής αλλαγής και μείωσης της παραγόμενης τροφής, της μείωσης των αποθεμάτων τροφής, θα επιταθεί από τοπικούς πολέμους και εξεγέρσεις που αφενός θα σταματήσουν, μερικώς ή ολικώς, την μεταφορά ενέργειας και πρώτων υλών και αφετέρου θα προκαλέσουν νέα πλήθη προσφύγων. Με ανεπαρκείς ποσότητες τροφής, με πολικούς χειμώνες, με ανεπάρκεια ενέργεια και πρώτων υλών, οι κοινωνίες του Βορρά θα εισέλθουν στη επίγεια Κόλαση της πείνας, της εξαθλίωσης, των εμφύλιων εξοντωτικών σπαραγμών, της μαζικής δίωξης των ανεπιθύμητων Υποτελών, ελεύθερων και δούλων μέχρι που να αναγκαστούν, σε βάθος χρόνου, να εγκαταλείψουν όλοι αυτές της χώρες πριν πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, πριν τους φάει η βρώμα και η ανημπόρια εξ αιτίας της έλλειψης παντός είδους δούλων, ειδικά των οικιακών και δημόσιων. Δεν αποκλείεται ασφαλώς και το ενδεχόμενο μια περιόδου στρατωνισμού και ενσταυλισμού των κοινωνιών – δελτία τροφής, ηλεκτρικό ρεύμα εκ περιτροπής, αδιανόητη καταστολή και πειθάρχηση. Κοινωνίες του ελέγχου σε ύψιστο και έσχατο βαθμό! Όσο για την κοινοβουλευτική δημοκρατία θα είναι μια ανάμνηση από τα παλιά,
ΤΑ πλήθη των προσφύγων εγκαθίστανται στις κοινωνίες του Βορρά προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή αλλά δεν γνωρίζουν τι τους περιμένει. Οι Κύριοι όμως και οι υπηρέτες Τους αλλά και η πλειονότητα των Υποτελών γνωρίζουν πολύ καλά. Επιβεβαιώνεται από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων. Μιας και ο αριθμός των προσφύγων θα αυξάνει διαρκώς – σκεφτείτε την Ινδία και την Κίνα, την Αφρική, την Λατινική Αμερική! – πολύ σύντομα οι κοινωνίες του Βορρά θα σταματήσουν να δέχονται άλλους πρόσφυγες. Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα, ως προς τον αριθμό των προσφύγων! Πολύ σύντομα, τα πλήθη των προσφύγων θα εγκλωβίζονται στις χώρες από τις οποίες περνάνε για να κατευθυνθούν προς τον Βορρά: Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία. Οι χώρες αυτές θα γίνουν στην αρχή τεράστια στρατόπεδα και στη συνέχεια τόποι ανηλεούς σφαγής από τους στρατούς του ευρωπαϊκών Κρατών που θα συνδράμουν ή θα αναλάβουν πλήρως την εκκαθάριση, την εξαφάνιση των προσφύγων.
ΕΝΑ πανύψηλο, αόρατο και αδιαπέραστο τείχος θα εγερθεί στα νότια θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης με την Ασία και την Αφρική. Ο Τράμπ, υποψήφιος πρόεδρος των Ρεμπουμπλικάνων, υπόσχεται, και θα υλοποιήσει εάν εκλεγεί, την ανέγερση ενός τείχους κατά μήκος όλων των συνόρων του Μεξικού με τις Ηνωμένες Πολιτείες! Μετά το Σινικό Τείχος, το Αμερικάνικο. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο στην παρεμπόδιση ή και την εξόντωση των προσφύγων να συμμετέχουν και οι ίδιοι οι κάτοικοι, όταν ο αριθμός των προσφύγων αυξηθεί κατά πολύ αύριο, μεθαύριο. Μπορεί τώρα να συμπαραστέκονται αλλά η συμπεριφορά του ανθρώπου αλλάζει πολύ γρήγορα, ας μην το ξεχνάμε.
ΌΛΑ αυτά θα δούμε και θα ζήσουμε, φίλες και φίλοι. Ας υποδεχτούμε τον παροξυσμό του παραλογισμού της Κυριαρχίας: καλώς ήλθατε στη Φρίκη του 21ου και 22ου αιώνα! Το πως γίνεται εν μέσω τόσο τεράστιου κοινωνικού πλούτου να υπάρχει τόση ένδεια και εξαθλίωση μόνο ένας το γνωρίζει, ο Θεός. Ο Κύριος ημών.
Όταν είσαι ευτοπικός μου έρχεται να πάρω το λεωφορείο και να έρθω να σε αρχίσω στα βρισίδια (καλοπροαίρετα) αλλά όταν είσαι δυστοπικός τότε ξεδιπλώνεις τον πραγματικό κοφτερό νου-εαυτό σου και μένω εδώ που είμαι θαυμάζοντας. Θα αναδημοσιεύσω αυτό το δυστοπικό άρθρο μαζί με το άρθρο ενός ιταλού νεοφασίστα διανοούμενου για να φτιάξω μια παράδοξη αντίστιξη των αντιθέτων και για να ξεδιπλώσω και γω τις σκέψεις μου που είναι δυστοπικότερες όλων, και για να πάρω και καμμία απάντηση (που δεν το βλέπω).
Γειά..
Γιάννη, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την αναδημοσίευση του κειμένου. Η αντιπαραβολή με το κείμενο του νεοφασίστα δεν με ενοχλεί. Πολύ συχνά, μαρξιστές και αναρχικοί από τη μια και φασίστες από την άλλη έχουν καταλήξει σε ίδια συμπεράσματα (π.χ. δημοκρατία, επανάσταση) αλλά οι μεν από τη σκοπιά του κομμουνισμού και της ελευθερίας και οι δε από τη σκοπιά της εξόντωσης και της πειθαρχίας.
Η οργή σου για κάποιες θέσεις μου, κατά τη γνώμη μου, λειτουργεί ως παραμορφωτικός φακός με αποτέλεσμα να με παρερμηνεύεις. Και αναφέρομαι στις θέσεις μου για τον θάνατο της ιστορικής Αριστεράς και για τον κομμουνισμό. Ως προς προς το πρώτο, επαναλαμβάνω ότι οι διαδηλώσεις, οι ταραχές, η διαμαρτυρία, τα αιτήματα, οι εκλογές, η ένοπλη βία ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν και το ζήτημα είναι πως διεξάγεται σήμερα και πως θα διεξάγεται αύριο ο κοινωνικός πόλεμος. Ως προς το δεύτερο, ο κομμουνισμός υπάρχει από τότε που γίναμε άνθρωποι, ο κομμουνισμός μάς έκανε ανθρώπους, ο κομμουνισμός βιώνεται άμεσα και δεν μπορεί να είναι πρόταγμα ή όραμα συλλογικό. Το κείμενο του νεοφασίστα είναι ένα σχόλιο πάνω στο έλλειμμα και τη συρρίκνωση του ζωντανού, εμμενούς κομμουνισμού. Σε γενικές γραμμές η προσέγγισή σου είναι περισσότερο κανονιστική παρά περιγραφική.