φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΟΤΑΝ λέω σήμερα εννοώ από το 2010 μέχρι το 2020. Σήμερα, 4 Φεβρουαρίου 2016, μέρα πανελλαδικής, πανεργατικής, πανυπαλληλικής, παναγροτικής, παναυτοαπασχολουμενικής, παμμικρεμπορικής, παμμικροεπιχειρηματικής διαμαρτυρίας, θα ζήσουμε έναν ακόμα επιθανάτιο ρόγχο του θνήσκοντος υπερκομματικού και μικροαστικού (γιατί όχι και υπερταξικού) αγωνισμού, αυτής της μεγάλης απάτης, της απύθμενης υποκρισίας, της απερίγραπτης προσποίησης, της ανίατης δηλητηρίασης του πνεύματος και του αισθήματος.
ΣΗΜΕΡΑ γιορτάζει ο αγωνισμός και οι αγωνιστές, είναι μέρα της αγωνιστικής αντίστασης και διάθεσης: θα γιορτάσουμε άλλη μια μέρα τη γιορτή της ήττας. Διότι αγωνισμός και ήττα είναι ταυτόσημες έννοιες – ο αγωνισμός θέλει και αναζητά την ήττα μέσω της διαμαρτυρίας. Οι πρωτοπόροι του αγώνα χρησιμοποιούν την διαμαρτυρία ως μέσον εξαπάτησης με σκοπό να γίνουν βουλευτές, ευρωβουλευτές, υπουργοί, σύμβουλοι υπουργών, κυβέρνηση, πρωθυπουργοί.
ΣΗΜΕΡΑ είναι μέρα θλίψης και απελπισίας για όσους και όσες δεν θέλουν να αγωνίζονται αλλά να πολεμούν. Αγωνίζομαι σημαίνει δεν σκέφτομαι – πόλεμος σημαίνει σκέφτομαι. Αγωνίζομαι, άρα δεν υπάρχω! Αγωνίζομαι σημαίνει ότι έχω πέσει θύμα εξαπάτησης και δεν το καταλαβαίνω.
ΣΗΜΕΡΑ είναι μέρα χαράς για όσους και όσες βλέπουν το τέρας του αγωνισμού να ξεψυχά. Το τέρας αυτό γεννήθηκε μετά από μια μεγάλη ήττα, την ήττα του εμφυλίου, το 1949 και θα πεθάνει το 2019 – του έμειναν τρία τέσσερα χρονάκια. Μετά από μια ιστορική ήττα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να διεκδικείς το δικαίωμα της διαμαρτυρίας – κι ας μην έχει κανένα αποτέλεσμα αυτή η διαμαρτυρία. Ο πόλεμος μετά από ήττα σε τρομάζει, η νίκη σε τρομάζει, αυτό που θέλεις, αφού έμαθες να χάνεις, είναι να χάνεις, να ηττάσαι. Όποιος ξέρει να χάνει, μόνο να χάνει ξέρει: καλύτερα να αγωνίζεσαι και να χάνεις, παρά να μην αγωνίζεσαι: ο μόνος μάταιος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται. Αυτός είναι ο αγωνισμός, η εξύμνηση του μάταιου, δηλαδή, η πλέον αξιόπιστη παροχή υπηρεσιών στον Κύριο καπιταλιστή από μικροαστούς που κάνουν πως ενδιαφέρονται για τους αγωνιζόμενους με το βλέμμα όμως στραμμένο στο κόκκαλο που θα τους πετάξει ο Κύριός τους.
70 σχεδόν χρόνια διαμαρτυρίας και αγώνα έφεραν την ιστορική Αριστερά στη κυβέρνηση, στην ανάληψη του συντονισμού της καπιταλιστικής επίθεσης κατά των εργατών, ενεργών και μη, των υπαλλήλων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Η ιστορική Αριστερά δεν θέλει να εξαφανιστεί ο αγωνισμός, χάριν αυτού υπάρχει κι αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ παρακινεί σε αγώνες κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ! Η ιστορική Αριστερά και ο αγωνισμός θα ψοφήσουν μαζί. Τους βλέπουμε τους επιθανάτιους σπασμούς τους.
ΚΑΠΟΙΑ θλιβερά και φαιδρά κατάλοιπα (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι) θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, όχι γιατί νοιάζονται για τους άλλους αλλά γιατί νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους· φιλοδοξούν να δώσουν νέα πνοή στον αγωνισμό, φιλοδοξούν να γίνουν κι αυτοί κι αυτές βουλευτές και υπουργοί αλλά είναι τόσο καθυστερημένοι διανοητικά που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ήδη είναι πολύ αργά.
ΕΑΝ δεν σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, εάν δεν αρχίσουμε να πολεμάμε, εάν δεν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη. Η γνώμη μου είναι ότι θα αναγκαστούμε να τα κάνουμε όλα αυτά κατά την ζοφερή και φοβερή δεκαετία 2020-2030· έχουμε πέντε χρονάκια μπροστά μας για να προετοιμαστούμε – δεν είναι πολύς χρόνος αλλά είναι πάρα πάρα πολύς για αυτούς και αυτές που σκέφτονται.
Σχολιάστε ελεύθερα!