του λαμπε ρατ
στον Τ.
ούτε δικέφαλα τέρατα ούτε αυτοκρατορικά μόνοι
Έχουμε ταυτίσει τον έρωτα με το ρομαντισμό. Όσοι διατηρούν ακόμα μια ευαισθησία δεν μπορούν να δουν, να σκεφτούν και να αισθανθούν πέρα απ’ το ρομαντικό έρωτα. Ακόμα και οι πλέον πραγματιστές, ακόμα και οι πλέον κυνικοί, όταν κάποτε ερωτεύονται, σπανίως ομολογουμένως, ερωτεύονται ρομαντικά: παιχνίδι της σαγήνης, ακόρεστη ικανοποίηση των αισθήσεων, μεγάλα, πρόωρα, υπερβολικά λόγια, απώλεια του εαυτού και ταυτόχρονη αποθέωση του εαυτού, εσωτερική ζωή με μεγάλο βάρος, συναισθηματικό και πνευματικό. Ο μεγάλος ρομαντικός έρωτας βιώνεται ιλιγγιωδώς και βασανιστικά, ακόμα και αυτοκαταστροφικά. Βιώνεται μεν ως άνοιγμα του Εγώ προς το Εσύ αλλά δεν παύει να πρόκειται για ένα άνοιγμα εγωιστικό, για μια αξίωση του Εγώ από το Εσύ, για μια αναζήτηση του Εγώ μέσα στο Εσύ, για μια στην ουσία εσωτερικά βιωμένη κατάσταση που όμως πασχίζει να κατισχύσει επί του πραγματικού, εν τέλει για έναν έρωτα με τον ίδιο τον Εαυτό που έχει συγκροτηθεί ως Εγώ κι όχι ως Εγώ, ένας Άλλος, κι όμως εγώ, κι όμως ένας άλλος. Ο ρομαντικός έρωτας διαλύει μέσα στο Ένα, τόσο σε υποκειμενικό όσο και σε διυποκειμενικό επίπεδο, την ένταση μεταξύ του εγώ και του άλλου. Αυτή η ένταση όμως, καθώς και η σχέση της με το χρόνο και τα πράγματα, είναι πολύτιμη και καίρια για έναν έρωτα διαφορετικά βιωμένο, πέρα και από το ρομαντισμό και από τον πραγματισμό, πέρα και από το ζωτικό ψεύδος και από τη νεκρική αλήθεια.