Τι είναι αυτό που το λένε έρωτα; υστερόγραφο

του λαμπε ρατ

 

Ο/Η ερωτευμένος/η με την κλασική έννοια είναι ένας άνθρωπος εγωιστής και ηθικιστής. Βλέπει τα πράγματα αποκλειστικά μέσα από το δικό του πρίσμα και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ηθικά ανώτερος αφού μόνο αυτός νιώθει, μόνο αυτός νοιάζεται, μόνο αυτός πονάει. Ο Άλλος, αυτός ή αυτή που δεν ανταποκρίνεται στο τεχνούργημα του έρωτα που ο ερωτευμένος έχει με μόχθο κατασκευάσει, εγκαλείται πάντοτε -και συνήθως με μια αβρή, αγαπητική επιθετικότητα που εξελίσσεται κάποτε σε σφοδρότητα-, ως ελαφρύς, σαρκικός, επιφανειακός, ότι θέλει απλώς να διασκεδάσει και να περάσει ευχάριστα την ώρα του.

Continue reading

ευχαριστίες (2)

Ανεβήκαμε στο τρένο μια μέρα του Ιουνίου, του 1969, η μάνα μου, εγώ και ο αδερφός μου. Με δυο μπόγους, ένα μεγάλο και ένα μικρό. Θα πήγαινα στην Έκτη, ο αδερφός μου στην Τετάρτη. Όχι όμως στους Πετράδες – στην Παλιά Πεντέλη, στην Αθήνα. Το τρένο ήταν σχεδόν άδειο αλλά μέχρι τη Ξάνθη είχε γεμίσει, με γυναικόπαιδα και μπόγους. Όλοι για την Αθήνα. Το ανδρικό προλεταριάτο περίμενε.
Μέχρι τους Πετράδες το τρένο είχε περάσει από λίγους σταθμούς, δεν είχε πολύ κόσμο και έκανα μια βόλτα στο βαγόνι, από κουπέ σε κουπέ. Στο διπλανό, είδα δύο ανθρώπους, κάθονταν απέναντι, κοντά στο τζάμι, τόσο παράξενους, τόσο αλλόκοτους, τόσο ήρεμους, τόσο γλυκούς, θα τους θυμάμαι μέχρι να πεθάνω, που μια δύναμη με τράβηξε κοντά τους. Ήταν νεαροί άνδρες, με πολύ μακριά μαλλιά, μεγάλη γενειάδα, δεν θα είχαν τριανταρίσει, με ρούχα παρδαλά και πολύχρωμα, πουκάμισα και σαλβάρια, με πολλά κοσμήματα στα χέρια και στο στήθος. Πήγα και κάθισα κοντά τους. Δεν θα παρεξήγησαν το ερευνητικό και

Continue reading