φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΡΙΝ κάποιους μήνες υποστήριξα ότι η Αριστερά του μέλλοντος θα διακηρύξει ανοιχτά και δημόσια ότι δεν θα κυβερνήσει ποτέ. Σήμερα ερωτώ: και τι θα κάνει; Και απαντώ: επιχειρηματολογώ υπέρ της συνειδητής αποφυγής της διακυβέρνησης ή της συμμετοχής σε κυβέρνηση και υποστηρίζω ότι η Αριστερά του μέλλοντος θα προσανατολιστεί προς την αύξηση και ενίσχυση της αποχής, θα ενισχύσει κάθε τι που θα προκαλεί (την) ακυβερνησία, θα ενισχύει την σύμπηξη κυβερνήσεων εθνικής ενότητας που είναι ο καλύτερος τρόπος διάρρηξης ακριβώς αυτής της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.
ΕΝΑ και μόνο βλέφαρο να ρίξουμε στην Ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων θα αντιληφθούμε ότι κάθε δημοκρατική περίοδος, κάθε Δημοκρατία, έχει προέλθει είτε από μοναρχικό είτε από δικτατορικό πολίτευμα, είτε ακόμα και από μια μεταβατική περίοδο ακυβερνησίας. Για να μην πάμε πολύ μακριά στον χρόνο και στον χώρο, ο τρόπος εγκαθίδρυσης της Γ΄Ελληνικής Δημοκρατίας (1974 – ; ) είναι πολύ σαφής. Προήλθε μετά από ένα κενό πολιτικής εξουσίας (Ιούλιος 1974), από μια σύντομη περίοδο ακυβερνησίας, που προκάλεσε τόσο φόβο και τρόμο στους Κυρίους, ώστε για να το αντιμετωπίσουν κήρυξαν επίστρατευση και έδιωξαν όλον τον ανδρικό πληθυσμό από τις πόλεις προς τα σύνορα και τα χωριά. Ήμουν δεκαέξι χρονών τότε και τα θυμάμαι καλά γιατί τα έζησα. Την ημέρα της επιστράτευσης δούλευα μπογιατζής στην Νέα Ιωνία, διακόπηκε η συγκοινωνία και πήγα στην Παλιά Πεντέλη με τα πόδια!
ΔΕΝ μπορούμε να γνωρίζουμε πότε και πώς θα καταλυθεί η Γ΄Ελληνική Δημοκρατία· η διάρκειά της δεν θα είναι τόσο μακρά όσο νομίζουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε. Η προϊούσα συρρίκνωση της Δημοκρατίας σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης· η γνώμη μου είναι ότι οφείλεται στη συρρίκνωση του Κράτους και του καπιταλισμού. Η συρρίκνωση της Δημοκρατίας παρώθησε πολλούς ακαδημαϊκούς και διανοουμένους να μιλάνε για Μεταδημοκρατία (Μουφ, Ρανσιέρ, Κράουτς) και τους κάνει να αγωνιούν και να ελπίζουν σε μια επιστροφή στο παλιό καλό παρελθόν μέσω της διεύρυνσης της Δημοκρατίας ή της αναζωογόνησής της. Φρούδες ελπίδες!
Η Δημοκρατία διευρύνεται όταν οξύνεται ο κοινωνικός πόλεμος. Δεν διευρύνεται με υποδείξεις ακαδημαϊκών και διανοουμένων. Μιας και δεν αναμένεται η όξυνση του κοινωνικού πολέμου, η περαιτέρω συρρίκνωση της Δημοκρατίας είναι βέβαιη. Η βεβαιότητα αυτή γεννά κάποια ερωτήματα. Μέχρι σε ποιο σημείο θα φτάσει η συρρίκνωση; Έχει κάποια σχέση αυτή η συρρίκνωση με τη τάση αύξησης της αποχής στις εκλογές; Θα φτάσουμε, λίαν συντόμως, σε μια Δημοκρατία της Αποχής, όταν θα ψηφίζει το 20 ή το 30%; Μας επιτρέπεται να εικάσουμε ότι από την δραστική συρρίκνωση της Δημοκρατίας θα περάσουμε στην κατάλυσή της;
ΜΕ αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε τις επόμενες μέρες, φίλες και φίλοι. Και με άλλα, πολλά! Εάν η ακυβερνησία είναι η μητέρα της Δημοκρατίας, θα το εξετάσουμε διεξοδικά, τότε θα πρέπει να ξαναδούμε την ακυβερνησία με άλλα μάτια, με άλλο βλέμμα, με άλλη ματιά. Γιατί οι Υποτελείς τρομάζουν με την ακυβερνησία; Τι είναι ακριβώς η ακυβερνησία; Γιατί να τρομάζουν αφού είναι η μητέρα της Δημοκρατίας; Μήπως κάποιος τους εκφοβίζει; Και γιατί; Με 80% αποχή θα έχουμε κυβέρνηση, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, θα έχουμε μια νόμιμη κυβέρνηση. Θα είναι όμως νομιμοποιημένη, θα υπάρχει νομιμοποίηση; Εάν όχι, αυτή η έλλειψη νομιμοποίησης δεν είναι μια μορφή ακυβερνησίας; Μήπως θα πρέπει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση;
Νομοτέλεια #789:
«Η ακυβερνησία είναι η μητέρα της Δημοκρατίας»!
Ναι. Το είδαμε εξ άλλου στην περίοδο της ακυβερνησίας μετά την απελευθέρωση του ’44 και στην περίοδο της παρατεταμένης κρίσης κυβερνησιμότητας μετά τα Ιουλιανά τού ’65!
Τι διαβάζουμε, Θε μου, κι έχουμε, παρ’ όλα αυτά, τα ματάκια μας ακόμα στη θέση τους…