Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Φίλε Left, η απάντηση είναι ναι, μιά ζωή την έχουμε και είναι προτιμότερο να προσαρμοστούμε στο υπάρχον και να προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε τις όποιες δυνατότητες μας προσφέρει για μια όσο το δυνατόν ευτυχέστερη ζωή. Βέβαια τυχαίνει αυτή να είναι και η λαική σοφία για την οποία έχει μιλήσει ο δάσκαλος, είναι ο τρόπος αντίδρασης της μάζας και είναι εμφανές και αδιαμφισβήτητο στις μέρες μας. Το αστείο είναι πως αυτή η λαική σοφία που είναι τόσο κοινή και κατανοητή στους πολλούς, χρειάστηκε κοντά 47 χρόνια για να γίνει κατανοητή από εμένα. Δυστυχώς , δυστυχώς.

  2. Καλησπέρα σας,

    Τολμώ να παρεισφρήσω με την θεώρηση πως τόσο οι δυο τιτλοφορούσες στάσεις αλλά και ο συγκερασμός τους σύμφωνα με την ρεαλιστική σας προσέγγιση, εμπεριέχουν αναπόφευκτη κίνηση, καθώς είτε το τι πιστεύουμε ή ακόμα φανταζόμαστε ή πόσο μάλλον αποφασίζουμε πως θα μας βγάλει μια ευτυχής ζωή, απαιτεί κάθε επόμενο βήμα και κυρίως προσδοκά κάθε επόμενο βήμα σε μια αδιόρατη άλλοτε ισσοροπία και άλλοτε σύγκρουση με το κατεστημένο. Έτσι η πορεία που ακολουθείται μπορεί να χαρακτηρίσει την διάθεση, μα δεν μπορεί ποτέ να αποφευχθεί ως ζωτικό στοιχείο της έμφυτης ροής μας στον κόσμο αυτό.

    Με απλά λόγια μήπως η ευτυχία είναι κάτι που υπερβαίνει τον τρόπο που την προσεγγίζουμε, όπως κι η ίδια η ζωή, αλλά συνίσταται στην τάση μας να προσεγγιστεί;

    Κι αυτό ενίοτε δεν απαιτεί ρήξεις; Ή επίθεση;

    Μια διαμάχη, ως το απαραίτητο πεδίο της δόξας μας;

  3. Άνθρωπε και φίλε ένα έτσι, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να κατανοήσω την άποψή σου. Αν λοιπόν κατάλαβα καλά, θεωρείς πως όπως η ζωή (ανώτερη από τις δυνάμεις μας δύναμη), μας υπερβαίνει, έτσι και η ευτυχία είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει ή όχι λόγω δυνάμεων (συνθηκών πχ.) ανεξάρτητων της θέλησής μας. Παρόλα αυτά επηρρεάζεται από την στάση μας, όπως και η ίδια η ζωή κι έτσι η θέλησή μας (συνειδητή ή ασυνείδητη) να δημιουργεί ή να καταστρέφει ευτυχία και ζωή. Αν λοιπόν κατάλαβα καλά, απαντώ πως έτσι είναι αλλά και δεν είναι. Λόγου χάρη η αισιοδοξία μπορεί πραγματικά να γεννά καλοτυχία (ευτυχία) και η απαισιοδοξία να την διώχνει μακριά. Αισιοδοξία όμως σημαίνει και υπερεκτίμηση των ευνοικών παραγόντων και υποτίμηση των ενάντιων. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τι σημαίνει απαισιοδοξία και που οδηγεί, ούτε να τονίσουμε τους λόγους που οδηγούν την ανθρωπότητα -νήπιο στην ανάγκη για αισιοδοξία και βραδυνό (πριν τον ύπνο) παραμύθι . Οπότε ο καθείς όπου βρεθεί, άλλοτε εδώ, άλλοτε εκεί και κάποτε στη μέση. Όμως όσο η αλήθεια υπέρ-υπό- τιμάται και θρησκείες ή ιδεολογίες, πολιτικές όλες στην ουσία τους δημιουργούν μύθους η ανθρωπότητα θα παραμένει ανήλικη. Σοφή μεν αλλά ανήλικη.

  4. Φίλε gianni,

    Κατανοώ πως η διατύπωση μου ήταν αρκετά συγκεχημένη. Ομολογώ πως την συγκεκριμένη στιγμή, ήμουν κάπως ζαλισμένος. Ίσως αυτό με παρακίνησε να συμμετάσχω στο διάλογο. Πάραυτα δράττομαι της ευκαιρίας να χαιρετίσω και επισήμως τη σχολή, το Δάσκαλο και όλους του συμμετέχοντες σε αυτή.

    Επαναδιατυπώνοντας, λοιπόν, σκέφτομαι πως τόσο η αισιοδοξία όσο και η απαισιοδοξία, με το κατεστημένο σαφώς φορτίο τους, μπορούν να γίνουν φορείς της πορείας μας προς την ευτυχία. Αυτό προυποθέτει, συνηγορώντας με τα λεγόμενα σου, να ταυτίσουμε την την διαδρομή αυτή με την καλύτερη δυνατή προσέγγιση της αλήθειας. Η αλήθεια, που όπως λες, οφείλει να παραμένει ανεξάρτητη των διαθέσεων μας. Η αλήθεια, που θεωρώ, οφείλει να είναι η έμφυτη μας τάση να διατηρούμε τον αέναο βηματισμό μας προς αυτήν. Σαν η αλήθεια να ταυτίζεται με την θέληση μας να την διαβούμε ως διαδικασία. Η αλήθεια, που μόνο αυτή μπορεί να λειτουργήσει τόσο ολιστικά προς όφελος όλων μας.
    Και ήταν η κοινή σας παραδοχή, με τον Left G700, που λειτούργησε ως έναυσμα για την προσπάθεια που αναπτύσσω, στην οποία έχω να αντιπαραθέσω πως η αλήθεια, ο δρόμος της, ταυτόσημα όπως τα παρουσιαζώ, δεν γίνεται παρά να έχουν και συγκρουσιακή υφή. Πιθανώς ενίοτε η προσαρμογή να είναι προτιμότερη για λόγους τακτικής, μας πως μπορείς να αντιπαρατεθείς στην κυρίαρχη αφήγηση του κόσμου και την οποία προσωπικά αναγνωρίζω ως δυστυχής, χωρίς να εναντιωθείς σε αυτή, προσδοκώντας τίποτα άλλο παρά την ολόπλευρη ευτυχία σου;
    Ένας κάποιος συμβιβασμός δεν αντιτίθεται στο υπερβατικό όραμα της αληθινής ευτυχίας;
    Δεν είναι μια διαρκής οπισθοδρόμηση, που δύναται να καταλήξει σε μια αλλοτριωμένη νοηματοδότηση των εννοιών ευτυχία και αλήθεια;

    Θα κλείσω εδώ, περιοριζόμενος τόσο χρονικά αλλά και διασφαλίζοντας πιθανά λάθη στη θέση μου. Η αλήθεια είναι πως η μικρή μου συμμετοχή με κινητοποίησε πνευματικά, πέραν του προσδοκώμενου και το χάρηκα δεόντως. Αν μη τι άλλο είναι ίσως κι αυτό ένα παράδειγμα του πως ευτυχία και αλήθεια συνοδοιπορούν.

  5. Φίλε left, το περίμενα ότι θα στενοχωρηθείς. Με χαιρεκακία θα σου πω πως ναι, η αλήθεια πονάει. Γι’ αυτό και προτιμούμε (παρά την αναρχική μας φύση) κανονιστικές ιδεολογίες – θρησκείες που μας δίνουν τουλάχιστον κάποια ελπίδα απέναντι στο μηδενισμό της πραγματικότητας. Παρόλα αυτά ακόμα και το μηδέν δίνει δύναμη κι ενθουσιασμό, δεν είναι υποχρεωτικό μετά το μηδέν να αυτοκτονήσεις, μπορεί κάποιος να πει, αι γαμήσου μηδέν, εγώ θα φτιάξω κάτι, έστω και λειψό. Κι εγώ θα ακολουθήσω κάποιον που κατεβαίνει από το δέντρο, αρκεί να το κάνει και όχι να το παριστάνει. Καταλαβαίνεις πως έχω κουραστεί από το πολύ κακάρισμα κι από αβγό τίποτα. Οπότε είμαι παρών, αρκεί να μου την καρφώσει. Καλή καρδιά παιδιά.