φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
‘ΟΤΑΝ περνάει ο αφέντης, σκύβουμε το κεφάλι και υποκλινόμαστε· μόλις απομακρυνθεί, κλάνουμε’. Η παροιμία αυτή των χωρικών της Σομαλίας συμπυκνώνει εξαίσια τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο ζωντανός, εμμενής κοινωνικός πόλεμος απ΄άκρη σ΄άκρη του πλανήτη εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο διεξάγεται και σήμερα και θα διεξάγεται στο μέλλον, όποιο κι αν είναι αυτό. Οι Υποτελείς πολεμούν τον Κύριο από τότε που εγκαθιδρύθηκε για πρώτη φορά η κυριαρχική σχέση· πολύ συχνά, σχεδόν πάντα θα έλεγα, δεν το γνωρίζουν, δεν το συνειδητοποιούν, μιας και είναι διάχυτος, μοριακός, πανταχού παρών, είναι η ίδια η ζωή τους, είναι η ίδια η ανάσα τους. Όμως, δεν πολεμούν μόνο, υπακούουν κιόλας και συνεργάζονται – αυτή είναι η αντιφατική κατάσταση των Υποτελών. Δεν κατηγορούμε, κατανοούμε, που έλεγε και ο Μπαρούχ Σπινόζα.
ΕΜΕΙΣ στρέφουμε το βλέμμα μας και στην υπακοή και την συνεργασία αλλά πιο πολύ μας ενδιαφέρει η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Οι επαναστάτες παρατηρούν – παρατηρούν και προτείνουν ή ακόμα και πράττουν χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τον υπάρχοντα τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος, που είναι διάχυτος και μοριακός, πολύ συχνά κλιμακώνεται· δεν είναι λίγες και μικρής διάρκειας οι εποχές όπου η επιθετικότητα και η ετοιμότητα προς χρήση βίας αυξάνει, αποτέλεσμα ανησυχίας και δυσφορίας μακράς διάρκειας, ανησυχία και δυσφορία, λίαν επιεικώς, που πλανάται στον αέρα και φτάνει στις μύτες όλων, θέλοντας και μη.