in κοινωνικός πόλεμος

Εθνική Ομάδα (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, στίβου, κτλ) και εθνική ενότητα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΡΙΝ λίγες μέρες έγινε ο ποδοσφαιρικός αγώνας Εθνικής Βελγίου ανδρών  – Εθνικής Ελλάδας ανδρών, 1-1. Το αποτέλεσμα κρίθηκε τόσο θετικό για την Ελλάδα, για να προκριθεί στο μουντιάλ της Μόσχας, ώστε σε πολλά δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης ήταν πρώτη είδηση. Δεν είναι πρώτη φορά –  και δεν θα είναι η τελευταία. Μα είναι τόσο σημαντική είδηση;  Γιατί να είναι;  

ΤΟΝ  αγώνα παρακολούθησαν και οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Βελγίου. Δεν είναι πρώτη φορά –  και δεν θα είναι η τελευταία. Γιατί είναι τόσο σημαντικό να παρακολουθούν, και να μαθαίνουμε ότι παρακολουθούν,  οι πρωθυπουργοί, οι καγκελάριοι, οι πρόεδροι εθνικών Κρατών ποδοσφαιρικούς αγώνες της Εθνικής ομάδας τους;   Γιατί υπάρχουν  εθνικές ομάδες στον αθλητισμό; 

ΜΙΑ οποιαδήποτε αθλητική εθνική ομάδα, ιδίως ανδρών, και ειδικά του ποδοσφαίρου, που είναι το πιο δημοφιλές ομαδικά επαγγελματικό άθλημα και θέαμα διείσδυσης, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συμβολικό στράτευμα. Το οποίο μάχεται ένα άλλο συμβολικό στράτευμα. Πρόκειται για μια συμβολική μάχη μεταξύ δύο εθνών. Επειδή είναι συμβολική, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι και ισοπαλία. Και επειδή το ποδόσφαιρο είναι άθλημα και θέαμα διείσδυσης ( νικάει όποιος επιτύχει τις περισσότερες διεισδύσεις), δεν είναι μόνο συμβολική μάχη αλλά και συμβολικό γαμήσι, όπου η μία ανδρική ομάδα προσπαθεί να γαμήσει όσο γίνεται περισσότερες φορές την άλλη. Μια σφαίρα των Βέλγων μας πέτυχε, μία φορά πετύχαμε εμείς τους Βέλγους· μια φορά μας τον έχωσαν οι Βέλγοι, μία φορά τους τον χώσαμε εμείς: 1-1.

ΤΟ αντρικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων αναπαράγει τον εθνικισμό και τον σεξισμό, την αντρική πατριαρχική κουλτούρα του γαμησιού. Εκτός από αυτές τις δύο πολύ σημαντικές ιδεολογικές λειτουργίες του ποδοσφαίρου σε εθνικό επίπεδο υπάρχει κι άλλη μία, πολύ πιο σημαντική: η σύμπηξη, η ενίσχυση, η διαιώνιση, η δήλωση, η κατάφαση  της εθνικής ενότητας.

ΜΙΑ Εθνική ομάδα στον αθλητισμό συμβολίζει την ενότητα του έθνους. Δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να υπάρχει μια Εθνική των Κυρίων και μια των Υποτελών! Ποτέ! Jamais! Το δύο δεν υπάρχει, μόνο το ένα υπάρχει –  δεν υπάρχει κοινωνικός πόλεμος, αυτό δηλώνει το ένα! Το ένα είναι η ενότητα, είναι η απουσία, η ανυπαρξία του κοινωνικού πολέμου. Όταν παρακολουθούμε την Εθνική Ομάδα, την παρακολουθούμε ως ενωμένο έθνος. Όταν νικάμε, νικάμε όλοι μαζί. Όταν χάνουμε, χάνουμε όλοι μαζί.

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, και το επαναλαμβάνουμε καθημερινά το μάθημά μας, να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ενταγμένο στο έθνος, το οποίο είναι μία μεγάλη ομάδα, ενιαία και αδιαίρετη και ομοούσια, σαν την Αγία Τριάδα (καπιταλιστές, μεσαία στρώματα, εργάτες –  υπάλληλοι). Το μάθημα αυτό εξυπηρετεί μια άλλη κατάσταση, ένα άλλο επίπεδο: την οικονομική – κοινωνική –  πολιτική. Εάν το έθνος νικάει σε αυτό το επίπεδο, όλοι νικάμε, Κύριοι και Υποτελείς. Εάν υπάρχει κρίση, υπάρχει κρίση για όλους, Κυρίους και Υποτελείς. Κι όταν θα βγούμε από την κρίση, θα βγούμε όλοι μαζί, Κύριοι και Υποτελείς. Μία είναι η νίκη, μία η κρίση, μία η ήττα, μία η σωτηρία, μία η οικονομία, μία η πολιτική, μία η ιδεολογία –  ποτέ δύο, ποτέ.

ΘΑ πρέπει λοιπόν στους δύο  τρόπους σύμπηξης και ενίσχυσης της εθνικής ενότητας, που παραθέσαμε πριν λίγες μέρες, την επίκληση του εξωτερικού κινδύνου και το εθνικό αφήγημα, να προσθέσουμε άλλον ένα:  αυτόν των αθλητικών εθνικών ομάδων, ειδικά του ποδοσφαίρου ανδρών. Μπορεί να είναι συμπληρωματικού χαρακτήρα, είναι όμως άκρως αποτελεσματικός: είναι ο πιο διαδεδομένος, ο πιο δημοφιλής, ο πιο ανώδυνος, ο πιο ανάλαφρος.

Ο Κύριος δεν αφήνει τίποτα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιβάλει και να ενισχύει την εθνική ενότητα, να επιβάλει δηλαδή το συμφέρον του ως συμφέρον όλου του έθνους. Είναι τέτοια η αγωνία του ώστε το μέλημά του είναι καθημερινό –  η εθνική ενότητα πρέπει να επιβάλλεται και να αναπαράγεται κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε όλους τους χώρους, σε όλες τις τάξεις, σε όλες τις δραστηριότητες, σε όλες τις πρακτικές. Η εθνική ενότητα είναι ένα πανίσχυρο τείχος, πάνω στο οποίο πέφτουν και συντρίβονται εξεγέρσεις, ανταρσίες, διαδηλώσεις, ταραχές, επαναστάσεις. Η εθνική ενότητα είναι η ασπίδα, η άμυνα, η οχύρωση του Κυρίου καπιταλιστή και των Υπηρετών Του. Δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτήν ο Κύριος και τα τσιράκια του, δεν μπορούν.

ΟΠΟΙΟΣ και ΟΠΟΙΑ σκέφτεται τον κοινωνικό πόλεμο, την πνευματική και κοινωνική επανάσταση και δεν σκέφτεται την σύμπηξη και αναπαραγωγή της εθνικής ενότητας, είναι ήδη ηττημένος. Έχει ηττηθεί, πριν πολεμήσει. Είναι δυνατόν να δημιουργηθούν ρωγμές στο πανίσχυρο τείχος της εθνικής ενότητας;  Πώς μπορεί να γίνει αυτό;  Ποιος θα το κάνει, πότε; Μπορεί να γκρεμιστεί αυτό το τείχος, μπορούμε να το γκρεμίσουμε; 

 

 

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΟΣ, ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΛΙΝ ΝΙΚΗΣΕ, Ο ΤΡΟΤΣΚΥ ΕΧΑΣΕ , ΓΙΑΥΤΟ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΝΙΚΑ, Η ΔΥΣΗ ΧΑΝΕΙ!!ΑΛΛΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ , ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ Η ΑΤΙΜΗ!!