in 21ος αιώνας, κοινωνικός πόλεμος

το πρωινό των στελεχών, των βουλευτών και των ψηφοφόρων του κόμματος ‘Εναλλακτική για τη Γερμανία’ (Alternative fűr Deutschland)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ γνωρίζω εάν αυτό που περιέγραψε ο Nair Kusum το 1961 στο βιβλίο του Blossoms in the Dust (Oxford, σελ. 83) συμβαίνει και σήμερα στην Ινδία. Το 20% του πληθυσμού, αγροτικό προλεταριάτο, μαζεύει τους αχώνευτους σπόρους δημητριακών που βρίσκει στα περιττώματα των αγελάδων, τα καθαρίζει και τα τρώει. Μεταχειρίζομαι ενεστώτα διότι εικάζω βάσιμα ότι συμβαίνει και σήμερα. Και το εικάζω διότι η πρακτική αυτή δεν θεωρούνταν αηδιαστική και νομίζω πώς και σήμερα δεν θεωρείται.

ΤΟ 1990, προπαραμονές Χριστουγέννων,  πήγα για πρώτη φορά στη Γερμανία, στο Αμβούργο. Εκεί, τη δεύτερη κιόλας μέρα, 24 Δεκεμβρίου, περπατώντας στους δρόμους, πέρασα από ένα μανάβικο κι έπαθα την πλάκα τη ζωής μου με αυτό που είδα: λαχανικά και φρούτα από όλα τα σημεία του πλανήτη: σταφύλια, καρπούζια, κεράσια, ροδάκινα, ντομάτες, αγγούρια, βερίκοκα, μάνγκο και άλλα πολλά από Χιλή, Νότια Αφρική, Ισραήλ, Ινδονησία, Βραζιλία, από όλον τον πλανήτη, λαχανικά και φρούτα όλων των εποχών. Σοκαρίστηκα.

ΚΑΙ θυμήθηκα εκείνο το περιστατικό που μου διηγήθηκε κάποιος γέρος: κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου έπεσε έξω από κάποιο χωριό της Μακεδονίας ένα αεροπλάνο, το οποίο δεν κάηκε και το οποίο ήταν γεμάτο πράσινα φασολάκια –  γέμισε ο τόπος με πράσινα φασολάκια. Κάποιος βοσκός που βρισκόταν εκεί ειδοποίησε το χωριό το οποίο βέβαια έσπευσε και τα μάζεψε να τα μαγειρέψει.

ΚΑΙ τώρα, φίλες και φίλοι, είμαι έτοιμος να σας περιγράψω το πρωινό των στελεχών, των βουλευτών, 95 τον αριθμό, και των εκατομμυρίων ψηφοφόρων (όχι όλων, των περισσότερων όμως, μην παρεξηγηθώ, αφού υπερψηφίστηκε και από εργάτες, στην Δυτική και Ανατολική Γερμανία)  του κόμματος ‘Εναλλακτική για τη Γερμανία’. Τι εναλλακτική;  Στρατηγική, λύση; Θα το δούμε αύριο, μεθαύριο. Αυτό το πρωινό δεν το παίρνουν μόνο αυτοί και αυτές που προανέφερα αλλά και άλλοι πολλοί σε όλα τα κόμματα. Και της Αριστεράς και των Οικολόγων, εννοείται. Αυτό το πρωινό το απολαύει το 40%, το λιγότερο, των καθαρόαιμων Γερμανών. Όχι οι εργάτες – μεσοστρώματα και πάνω. Δικηγόροι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι και άλλοι πολλοί. Αφού λοιπόν το πρωινό αυτό το παίρνει το 40% των καθαρόαιμων Γερμανών, εικάζω ότι το εκλογικό ποσοστό του κόμματος  ‘Εναλλακτική για τη Γερμανία’ θα φτάσει μια μέρα, σε δέκα, είκοσι χρόνια,  το 40%. Θα το επαναλάβω άλλη μια φορά και ήρθε ο καιρός για να επιμείνω επί το διεξοδικότερον σε προσεχή σημειώματα: δεν θα ήθελα να ζω στη Γερμανία το 2030 ή το 2040.

ΠΡΩΤΑ πρώτα πίνουν καφέ έξω, σε καφέ, σε πρωινάδικα, αλλά σε μια κούπα που είναι πολύ μεγάλη, ρε φίλε! Σαν κουβαδάκι πήλινο είναι! Θα πρέπει να χωράει σίγουρα μισό λίτρο! Και σκεφτόμουν τότε, και σκέφτομαι και τώρα και θα σκέφτομαι και αύριο, εάν δεν έχουν να πιουν καφέ οι καθαρόαιμοι Γερμανοί, δεν ισχύει αυτό μόνο γι΄αυτούς, τι θα κάνουν; Να τι θα κάνουν: θα δείρουν και θα γαμήσουν. Θα ξεχυθούν στους δρόμους και για να ξεσπάσουν θα καθαρίζουν καμιά δεκαριά στο καθισιό τους. Ξένους βέβαια, κατά προτίμηση Αφγανούς, Πακιστανούς, Νιγηριανούς, Σύρους, Τούρκους, τεμπέληδες μελαχρινούς Έλληνες και Πορτογάλους. Και άλλους. Θα μου πείτε, μα γιατί να μην έχουν καφέ να πιουν; Πριν διαβάσετε τη δική μου τη γνώμη, αύριο, μεθαύριο, σκεφτείτε το, σας παρακαλώ, αυτό το ενδεχόμενο. Αποκλείεται να συμβεί; Εγώ όχι μόνο δεν το αποκλείω αλλά το θεωρώ βέβαιο.

ΠΙΝΟΥΝ καφέ, διαβάζουν εφημερίδες και ψιλοτσιμπάνε. Θα τα γνωρίζετε όλα αυτά αλλά ας τα θυμηθούμε άλλη μια φορά. Τι ψιλοτσιμπάνε; Θα σας πω. Θα δείτε μπροστά τους τρεις ξύλινους δίσκους: ο ένας έχει αλλαντικά από όλον τον πλανήτη, ο άλλος τυριά από όλον τον πλανήτη και ο τρίτος φρούτα από όλον τον πλανήτη. Μέχρι και του πουλιού το γάλα θα δείτε.Το μόνο που δεν θα δείτε εκεί πάνω είναι σπόροι δημητριακών που έχουν μαζευτεί από τα περιττώματα των αγελάδων της Ινδίας. Το μόνο.  Και σκεφτόμουν το 1990, και σκέφτομαι και τώρα και θα σκέφτομαι και αύριο, και αναρωτιέμαι, εάν αύριο αυτοί οι δίσκοι είναι άδειοι, τι θα κάνουν; Θα κάνουν αυτό που θα κάνουν εάν δεν έχουν καφέ να πιουν: θα ξεχυθούν στους δρόμους και όποιον πάρει ο Χάρος.

ΜΑ θα μου πείτε και πάλι: γιατί να μην έχουν αλλαντικά και τυριά και φρούτα από όλον τον πλανήτη; Μιας και η απάντηση είναι ίδια με αυτήν σχετικά με τον καφέ, δεν θα εκθέσω σήμερα τη γνώμη μου. Θα πω και θα γράψω μόνο ότι η κομβική αθέατη πλευρά των καπιταλιστικών παραδείσων είναι ο φόβος, το άγχος, η αγωνία για το μέλλον του τρόπου ζωής, της υπάρχουσας ευημερίας, του σημερινού επιπέδου διαβίωσης. Η εναλλακτική (στρατηγική, λύση) εκεί παραπέμπει.

ΔΕΝ γνωρίζω, δεν ρώτησα ο βλάκας να μάθω: τα μισά από τα αλλαντικά, τα τυριά και τα φρούτα που μένουν αφάγωτα πάνω στους δίσκους, τι γίνονται; Τα πετάνε στα σκουπίδια, τα κομποστοποιούν, τα ξανασερβίρουν ή τα δίνουν σε χοιροστάσια να τα φάνε τα γουρούνια; Ένα, ή και περισσότερα, από αυτά τα τέσσερα θα συμβαίνει –  αλλά ποιο, ποια; Μα θα μου πείτε, γιατί δεν παραγγέλνουν λιγότερα, να μην μένουν, να τρώνε τα γουρούνια αλλαντικά και τυριά και φρούτα από όλον τον πλανήτη; Ω,  δεν είμαστε αφελείς, κάθε άλλο! Πρέπει να μείνουν πολλά αφάγωτα για να επιδείξουμε ότι έχουμε πάρα πολλά, ότι είμαστε πολύ πλούσιοι, ότι ξεχωρίζουμε, ότι είμαστε και οι πρώτοι, είμαστε οι καλύτεροι, είμαστε εργατικοί. Μόνο οι τεμπέληδες δεν μπορούν και δεν δικαιούνται να παίρνουν ένα τέτοιο πρωινό. Τα αφάγωτα αλλαντικά και τυριά και φρούτα είναι επίδειξη κοινωνικής θέσης, κοινωνικού γοήτρου. Λιγούρης είμαι να τα φάω όλα; Επίδειξη σπατάλης. Και είναι μια σαφής προβολή αξιώσεων κατάκτησης και ελέγχου του μέλλοντος. Τώρα, όποιον, όποια  και να ρωτήσεις εάν μπορούν όλοι πάνω στον πλανήτη  να εξασφαλίσουν τόσες πρωινές διατροφικές απολαύσεις, θα σου πουν, όχι, δεν γίνεται αυτό. Ως οι άριστοι, οι ξεχωριστοί, θέλουμε,  και είμαστε βέβαιοι ότι θα το εξασφαλίσουμε, να τρώμε ό,τι καλύτερο υπάρχει σε όλον τον πλανήτη. Οι άριστοι θα τρώνε ό,τι καλύτερο υπάρχει πάνω στη Γη. Και άριστοι μπορούν να είναι, και είναι, μόνο οι καθαρόαιμοι Γερμανοί που δεν είναι εργάτες ή φτωχοϋπάλληλοι.

ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι δεν  γνωρίζουν τι γίνονται τα αφάγωτα αλλαντικά, τυριά και φρούτα, ούτε που τους νοιάζει.  Εκείνο που γνωρίζω, εκείνο που παρατήρησα στο βλέμμα τους, στην συμπεριφορά τους, στα λόγια τους είναι αυτό: γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο καπιταλιστικός παράδεισος, οι καπιταλιστικοί παράδεισοι μάλλον, είναι η κατάληξη της πλανητικής λεηλασίας. Δεν μπορεί να τρώει σταφύλια τον Φεβρουάριο και να νομίζει ότι είναι γερμανικά! Θα υποθέτει ο Πράσινος ότι θα τα φέρνουν με το αεροπλάνο από Χιλή ή από Νότια Αφρική. Μακριά είναι;  Δυο βήματα είναι, όλος ο πλανήτης έχει γίνει ένα χωριό! Η επίγνωση της λεηλασίας δεν τους δημιουργεί ενοχές ή τύψεις, όχι, όχι, κατά κανένα τρόπο. Τους δημιουργεί άγχος και αγωνία για το μέλλον. Θα ζούμε κι έτσι αύριο, μεθαύριο; Γιατί ανησυχούν για το μέλλον; Εκφράζεται ιδεολογικά και πολιτικά αυτός ο φόβος, αυτό το άγχος; Δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε αυτά που έχουμε –  αυτή είναι μια εναλλακτική. Υπάρχουν κι άλλες πολλές αλλά θα τις εξετάσουμε άλλα πρωινά.

ΤΟ σημερινό σημείωμα είναι η εισαγωγή για αυτά που θα γράψω στο μέλλον για την γερμανική κοινωνία, τον γερμανικό καπιταλισμό, τον γερμανικό ποιμενισμό, τον γερμανικό ηρωισμό, την γερμανική μεγαλομανία και παράνοια, τους καπιταλιστικούς παραδείσους, για τον νεοφιλελευθερισμό ως ήπιο φασισμό/ναζισμό, για τις φεουδαρχικές επιβιώσεις (τεράστιο θέμα, πολύ ενδιαφέρον), για την μετακαπιταλιστική νεοδουλεία. Αύριο θα εξετάσουμε το ερώτημα εάν αυτοί και αυτές που πίνουν το πρωί ένα κουβά καφέ και τρώνε αλλαντικά και τυριά και φρούτα από όλον τον πλανήτη, από τα οποία τα μισά τα πετάνε επιδεικτικά, θέλουν να κάνουν δούλους τους ξένους που έρχονται από όλον τον πλανήτη και ζουν στη Γερμανία. Προκαταβολικά: το θέλουν διακαώς. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Εσείς έχετε τη δική σας.

 

Σχολιάστε ελεύθερα!