in αδρομερές σκιαγράφημα δυο ιστοριών του ανθρώπινου γένους, θεωρία κομμουνισμού

‘πολιτισμός’ και ζωντανός κομμουνισμός

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΘΕ φορά που ακούω τη λέξη ‘πολιτισμός’ αισθάνομαι τρόμο και απελπισία· και σκέφτομαι πολλά, πάρα πολλά. Αισθάνομαι τρόμο και απελπισία γιατί η λέξη ‘πολιτισμός’ είναι μια βάναυση, μια έντονη, μια βίαιη, μια δριμύτατη λέξη. Είναι μια λέξη του Κυρίου, της Κυριαρχίας. Κύ-ριος είναι αυτός που φουσκώνει, σωματικά και κοινωνικά, επειδή αυξάνεται ο πλούτος του και η ισχύς του – ετυμολογικά συγγενεύει με το κύ-μα και την έγ-κυ-ο: κύ-ρος είναι η αύξηση της ισχύος και ταυτόχρονα το δέος που προκαλεί αυτή η αύξηση στον Υποτελή. Κυριαρχία είναι μια κοινωνική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, ομάδων. κτλ και κατά την οποία άρχει (διατάζει, αποφασίζει) ο Κύριος, ο ισχυρός, αυτός που θέλει να αυξάνει διαρκώς την ισχύ του.

ΘΑ εκθέσω τι σκέφτομαι για τον ‘πολιτισμό΄του Κυρίου και θα αντιληφθείτε γιατί αισθάνομαι τρόμο και απελπισία. Αν και υπάρχουν πολλοί ορισμοί για τον πολιτισμό, ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους. Κατά συνέπεια υπάρχει μόνο ένας ορισμός για τον πολιτισμό, αυτός του Κυρίου. Μιας όμως και το ένα δεν υπάρχει στις κυριαρχικές κοινωνίες, υπάρχει το δύο, τουλάχιστον, τότε δύο θα είναι οι ορισμοί του πολιτισμού – αυτός της Κυριαρχίας και αυτός του ζωντανού κομμουνισμού. Αυτόν τον τελευταίο θα επιχειρήσω να διατυπώσω σήμερα. Θα επιχειρήσω δηλαδή να καρφώσω το παλούκι στη καρδιά του βρικόλακα Κυρίου. Θα χρειαστούμε πολλά παλούκια – ο Κύριος έχει πολλές καρδιές.

ΟΠΟΙΟ λεξικό και να ανοίξουμε, θα διαβάσουμε πάνω κάτω ότι πολιτισμός είναι το σύνολο των υλικών, πνευματικών, τεχνικών επιτευγμάτων και επιδόσεων, που είναι αποτέλεσμα των δημιουργικών δυνάμεων και ικανοτήτων του ανθρώπου και που εκφράζεται ιστορικά στους τύπους και στις μορφές οργάνωσης και δράσης της κοινωνίας, καθώς και στη δημιουργία (υλικών και πνευματικών) αξιών. Τα πυρηνικά όπλα είναι ένα επίτευγμα του ανθρώπου, άρα είναι πολιτισμός! Και τα πυρηνικά όπλα τα κατασκεύασε ο άνθρωπος! Ο παραπάνω ορισμός μας λέει ότι ο πολιτισμός των τροφοσυλλεκτικών ομάδων, που υπήρξε για τα 90.000 χρόνια από τα 100.000 που υπάρχει ο άνθρωπος πάνω στη Γη, είναι ένας πολιτισμός που σαφέστατα υστερεί έναντι του δυτικού. Ή: υστερεί σε τέτοιο βαθμό ώστε μπορούμε να πούμε, και το λέει ο Κύριος, ότι οι κοινωνίες των τροφοσυλλεκτών ή των νεολιθικών κοινοτήτων δεν είχαν πολιτισμό, αφού ο πολιτισμός εμφανίζεται μόνο με την ύπαρξη του Κράτους! Ο πολιτισμός ορίζεται με κριτήριο τον πολιτισμό της δυτικής Κυριαρχίας! Θα δείξουμε μια μέρα ότι ο δυτικός πολιτισμός είναι προϊόν της δυτικής Κυριαρχίας· κατά συνέπεια, όπου δεν υπάρχει Κυριαρχία, δεν υπάρχει και πολιτισμός!

ΚΑΙ τι είναι η Κυριαρχία; Θα μας βοηθήσει να την κατανοήσουμε η ίδια η λέξη ‘πολιτισμός᾿, η οποία δεν είναι αρχαία ελληνική λέξη. Πρώτη φορά τη διαβάζουμε τον 3ο μ. Χ. αιώνα στον Διογένη Λαέρτιο (που έχει γράψει τους Βίους Φιλοσόφων) αλλά δεν έχει τη σημερινή σημασία – δηλώνει τη διοίκηση της πολιτείας. Η σημερινή σημασία δεν είναι παρά ένα σημασιολογικό δάνειο, μια απόδοση της γαλλικής λέξης civilisation. Ο πολιτισμός παραπέμπει ετυμολογικά στην πολιτική, τον πολίτη, την πόλιν (φρούριο) – όχι την πόλη. Και τι είναι η πολιτική, που σχετίζεται με τον πολιτισμό;

ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι, φίλες και φίλοι, η τέχνη και η επιστήμη του συντονισμού της αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου. Όπου δεν υπάρχει αυτή η αρπαγή και καταστροφή, δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική. Σε κοινωνικό επίπεδο, δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει Κυριαρχία χωρίς αρπαγή και καταστροφή του κοινωνικού πλούτου, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει Κυριαρχία χωρίς Πολιτική. Η Πολιτική είναι ο κοινωνικός πόλεμος όπως των διεξάγει η Κυριαρχία.

ΔΕΝ είναι όμως μόνο αυτό η Κυριαρχία. Για να αρπαχτεί και να καταστραφεί ο κοινωνικός πλούτος θα πρέπει να παραχθεί και αυτοί που τον παράγουν είναι οι Υποτελείς Παραγωγοί. Η κυριαρχική σχέση είναι μια σχέση εξάρτησης πρώτα και μετά αλληλεξάρτησης: χωρίς τους Υποτελείς ο Κύριος δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό τον ενοχλεί και πάντα φαντασιώνεται να απαλλαχτεί από αυτούς αλλά είναι αδύνατον. Αυτό που κάνει είναι να καταστήσει τους Υποτελείς εξαρτημένους από τον ίδιο τον Κύριο και σήμερα τα καταφέρνει όσο ποτέ άλλοτε. Έτσι δεν είναι;

Η Κυριαρχία διαχειρίζεται και συντονίζει την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου από τους Υποτελείς, η οποία παραγωγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συμβίωση και συνεργασία, χωρίς κοινοχρησία και κοινοκτησία. Η Κυριαρχία λοιπόν διαχειρίζεται τον ζωντανό κομμουνισμό: χωρίς ζωντανό κομμουνισμό δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει η Κυριαρχία. Επιχειρεί να τον περιορίσει, να τον συρρικνώσει αλλά η επιχείρηση αυτή έχει τα όρια της.

Η Κυριαρχία λοιπόν με την αρπαγή και καταστροφή του κοινωνικού πλούτου, με την Πολιτική, με τον κοινωνικό πόλεμο όπως τον διεξάγει, προκαλεί πολλά προβλήματα στους Υποτελείς. Αυτό δεν είναι πρόβλημα για την Κυριαρχία, τουναντίον. Όσο πιο πολλά προβλήματα υπάρχουν, τόσο πιο αναγκαία κρίνεται και προβάλλεται η ύπαρξη του Κυρίου και τους Κυριαρχίας, η ύπαρξη της προστασίας και της σωτηρίας. Μιας όμως και τα προβλήματα, εάν δεν επιλυθούν,  προκαλούν άλλα προβλήματα, αυτά πολλαπλασιάζονται συνεχώς, με αποτέλεσμα ο Κύριος να κρίνεται περισσότερο αναγκαίος και έτσι να ενισχύεται η θέση του. Αυτή είναι η τάση· στο τέλος, κατά τη διάρκεια του 21ου ή του 22ου αιώνα, τα προβλήματα θα είναι τόσο πολλά που η Κυριαρχία θα λυγίσει κάτω από το βάρος τους. Και ή θα καταλυθεί, εν μέρει, και θα διευρυνθεί ο ζωντανός κομμουνισμός ή θα αντικατασταθεί από μία άλλη μορφή, με ή χωρίς διεύρυνση του ζωντανού κομμουνισμού. Η γνώμη μου είναι ότι, εάν σήμερα η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου γίνεται κυρίως με το χρήμα και το εμπόρευμα, η επόμενη θα γίνεται με τη βία.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ λοιπόν, αγαπητέ Κύριε βρικόλακα, φίλες και φίλοι, δεν είναι το σύνολο των επιτευγμάτων και των επιδόσεων και όλες οι άλλες παπαριές που λες αλλά το σύνολο των προβλημάτων που προκαλεί η αρπαγή και η καταστροφή του τεράστιου και συλλογικά και συνεργασιακά παραγόμενου σήμερα κοινωνικού πλούτου. Να μην αισθάνομαι τρόμο και απελπισία; Και τι να κάνω, να χορεύω από τη χαρά μου;

ΑΣ πάμε τώρα στις μη κυριαρχικές κοινωνίες. Υπήρξαν; Και βέβαια υπήρξαν! Υπήρξαν κοινωνίες χωρίς Πολιτική, χωρίς αρπαγή και καταστροφή του κοινωνικού πλούτου. Οι κοινωνίες αυτές ήταν κομμουνιστικές. Μπορούμε να πούμε τι ήταν σε αυτές τις κοινωνίες αυτό που λέμε εμείς σήμερα ‘πολιτισμός’;  – τι απαίσια λέξη! Πόσο δείχνει τα όρια της γλώσσας μας, που είναι η γλώσσα του Κυρίου μας! Πώς θα επινοήσουμε, πότε, μια νέα λέξη, μια λέξη δική μας; Δεν ξέρω, θα πεθάνω και δεν θα το μάθω.

ΟΙ μη κυριαρχικές κοινωνίες αντιμετώπιζαν πάρα πολλά προβλήματα, στη σχέση τους και με τη φύση και μεταξύ των μελών της (κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων του ανθρώπου με τη φύση και του ανθρώπου με τον άνθρωπο) και τα επίλυαν με θαυμαστό τρόπο. Η λύση ενός προβλήματος μπορεί, όχι μπορεί, είναι βέβαιο, δημιουργεί άλλο ή άλλα προβλήματα, τα οποία πρέπει να επιλυθούν και ούτω καθ΄ εξής. Η κοινωνική δραστηριότητα δεν ήταν στραμμένη μόνο προς την παραγωγή του αναγκαίου για την αναπαραγωγή κοινωνικού πλούτου αλλά και στον ταχύ εντοπισμό, κατανόηση και επίλυση των αναπόφευκτα και αναπότρεπτα εμφανιζομένων προβλημάτων. Τα προβλήματα που εμφανίζονται στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και μεταξύ των ανθρώπων πρέπει να εντοπίζονται, να κατανοούνται και να επιλύονται όσο γίνεται πιο γρήγορα και όσο γίνεται από περισσότερους και περισσότερες. 

ΑΥΤΟΣ είναι ο ορισμός του ζωντανού κομμουνισμού για τον πολιτισμό, όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι. Για την Κυριαρχία πολιτισμός είναι η δημιουργία και η διαχείριση προβλημάτων με γνώμονα την ενίσχυση και διαιώνισή της. Οι δύο αυτές πρακτικές συγκρούονται καθημερινά μέσα στην κοινωνία και πολύ συχνά οι λύσεις που επινοεί η Κυριαρχία δεν είναι παρά λύσεις που προτείνει ο ζωντανός κομμουνισμός. Ο Κύριος και η Κυριαρχία είναι και άρπαγες λύσεων! Έτσι, αναπαράγει, εκών άκων, τον ζωντανό κομμουνισμό, χωρίς τον οποίο δεν μπορούν να υπάρξουν.

 

 

Σχολιάστε ελεύθερα!