in 21ος αιώνας

από τον άξονα Βορρά-Νότου στον άξονα Δύσης-Ανατολής

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΓΙΑ να κατανοήσουμε (όχι να εξηγήσουμε –  τους φυσικούς νόμους εξηγούμε) την σημερινή παγκόσμια κατάσταση, θα πρέπει να εντοπίσουμε, να επισημάνουμε  τον βασικό προσανατολισμό της ζωτικότητας του παγκόσμιου Κυρίου, του παγκόσμια κυρίαρχου καπιταλιστικού δυτικού πολιτισμού. Ο προσανατολισμός αυτός είναι ο γεωπολιτικός άξονας Δύσης-Ανατολής, ο οποίος αντικατέστησε εν πολλοίς, όχι εξ ολοκλήρου, τον γεωπολιτικό άξονα Βορρά-Νότου των προηγούμενων πολλών αιώνων. (Η γεωπολιτική είναι μια άλλη λέξη για την Αρπακτική). Γιατί αυτή η μετατόπιση; Πίσω από αυτήν θα υπάρχουν οπωσδήποτε κάποιες ανάγκες και επιθυμίες. Ποιες να είναι άραγε αυτές;  Ποιος είναι ο συγκεκριμένος στόχος αυτού του προσανατολισμού;  Είναι εφικτή η πραγματοποίησή του;

Ο δυτικός πολιτισμός, ο καπιταλιστικός δυτικός πολιτισμός εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε στον Βορρά, στο βόρειο ημισφαίριο: βόρεια Ευρώπη, βόρεια Αμερική. Μιας και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η επέκταση, η αρπαγή πλούτου, η διαρκής αύξηση της ισχύος, για πολλούς αιώνες ο νότος (του Βορρά και το νότιο ημισφαίριο) ήταν το αντικείμενο της επέκτασής του. Αυτός ήταν ο γεωπολιτικός άξονας Βορρά-Νότου. Και είναι· ο πλούτος που εισρέει και συσσωρεύεται στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες προέρχεται από τον Νότο. Η αποτίναξη όμως του αποικιοκρατικού ζυγού και η ανάπτυξη της αστικής τάξης στις χώρες του Νότου έχει περιορίσει τη λεηλασία και τα ηνία της αρπαγής τα έχει πάρει το εμπόριο.

ΑΠΟ τις αρχές ήδη του 20ού αιώνα το βλέμμα του Βορρά στράφηκε οριστικά πλέον προς την Ανατολή. Ο Βορράς ξανάγινε Δύση. Όταν λέμε Δύση εννοούμε τις περιοχές δυτικά του τόπου εμφάνισης του δυτικού πολιτισμού –  την Αθήνα και τη Ρώμη της αρχαιότητας. Ως τάση υπήρχε ήδη από την εποχή του Ναπολέοντα. Για δεύτερη φορά, το βλέμμα και τα όπλα στράφηκαν ανατολικά κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επιδρομές αυτές ήταν ευκαιριακές και έληξαν με ήττα, με πανωλεθρία. Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα διατυπώθηκε η επιθυμία από τους καπιταλιστές των Ηνωμένων Πολιτειών της κατάκτησης της Σιβηρίας, η πραγματοποίηση της οποίας όμως τοποθετήθηκε στο μακρινό και ακαθόριστο μέλλον. Η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας από τα ρώσικα στρατεύματα συνέβαλε στην κατανόηση των δυσκολιών της πραγματοποίησης της επιθυμίας κατάκτησης της Σιβηρίας. Όχι όμως και στην αποκήρυξη της επιθυμίας –  και του σχεδίου, όπως θα δούμε παρακάτω.

Η καπιταλιστική Δύση, ενωμένη, θέλει αλλά δεν μπορεί να κατακτήσει τη Σιβηρία. Ας δούμε πρώτα γιατί δεν μπορεί. Τι την εμποδίζει;  Τα πυρηνικά όπλα, φίλες και φίλοι, και η συμμαχία των πυρηνικών δυνάμεων της Ρωσίας και της συμμάχου της Κίνας. Πυρηνικός πόλεμος δεν πρόκειται να γίνει –  για μένα αυτό ανήκει στη σφαίρα της βεβαιότητας. Δε σηκώνουν ατυχήματα εδώ. Αυτό είναι το ‘καλό’ με τα πυρηνικά όπλα: από το 1945 μέχρι σήμερα έχουν γίνει λίγοι πόλεμοι και αυτοί με συμβατικά όπλα. Είναι μία από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια ειρηνικές περιόδους του δυτικού πολιτισμού. Μεταξύ τους οι δυτικές καπιταλιστικές χώρες δεν πρόκειται να ξαναπολεμήσουν. Η Δύση γνωρίζει ότι εάν γίνει πυρηνικός πόλεμος, θα ηττηθεί.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ όμως η ανάγκη της επέκτασης του καπιταλισμού δεν επιτρέπει την αποκήρυξη της επιθυμίας και του σχεδίου κατάκτησης της αχανούς και πλούσιας σε υδρογονάνθρακες, ξυλεία, μέταλλα Σιβηρίας. Από το 1973 ο ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ των καπιταλιστικών χωρών μειώνεται συνεχώς:  από το 5%, που ήταν κατά την χρυσή τριακονταετία 1945-1973, έχει φτάσει σήμερα στο 1-2% και το 2040 θα αγγίξει το 0%, στασιμότητα δηλαδή, ένταση του ανταγωνισμού δηλαδή. Φυσικές καταστροφές, που δεν είναι καθόλου φυσικές, και περιφερειακοί πόλεμοι θα είναι μια κάποια λύση αλλά δεν θα είναι ριζική λύση.

Η Δύση δεν εγκαταλείπει την επιθυμία και το σχέδιο της κατάκτησης της Σιβηρίας. Η πρώτη φάση του σχεδίου της είναι η στενή πολιορκία της Ρωσίας και της Σιβηρίας. Με την προσάρτηση, οικονομική και στρατιωτική, των χωρών της ανατολικής Ευρώπης, του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, η πολιορκία έγινε πιο στενή. Υπήρξαν όμως και υπάρχουν προβλήματα: η Κίνα, το Αφγανιστάν, το Ιράν. Η διάλυση της Κίνας είναι ένα επί μέρους σχέδιο αλλά δύσκολα μπορεί να πραγματοποιηθεί, τουλάχιστον στις επόμενες δεκαετίες. Η πολιορκία αυτή δεν επιτρέπει την πολεμική σύρραξη χωρών που ανήκουν στο ΝΑΤΟ, μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, για παράδειγμα. Μην ανησυχείτε, αυτός ο πόλεμος δεν θα γίνει. Το απαγορεύει η νευραλγική θέση αυτών των δύο χωρών στον πολιορκητικό κλοιό. Η μεταξύ τους έριδα είναι μια έριδα μεταξύ δύο νταβατζήδων που επιδιώκουν τον έλεγχο, οικονομικό και στρατιωτικό, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Η επιθετικότητα της Τουρκίας αναβιώνει όταν αναζωπυρώνεται το κουρδικό ζήτημα, θα το έχετε επισημάνει –  εάν όχι, ας το έχετε υπ΄όψει σας:  δεν θα τους βοηθήσετε ούτε καν φραστικά όταν τους σφάζουμε και τους διώχνουμε από τις εστίες τους. Η Τουρκία έχει ξακαθαρίσει το ζήτημα και το ΝΑΤΟ, οι USA,  έχει συμφωνήσει:  τι το θέλετε το κουρδικό Κράτος, όταν είμαι εγώ εδώ;  Οι σχέσεις της με τη Δύση είναι και θα παραμείνουν τεταμένες. Η Τουρκία, η αστική της τάξη, επιθυμεί τον καπιταλισμό αλλά δεν ανέχεται τις συνέπειές του –  υποχώρηση της θρησκείας. Και είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίζει τις κοινωνικές ανισότητες με τη χρήση των όπλων παρά με παραχωρήσεις προς τις υποτελείς τάξεις, όπως της υποδεικνύει η ευρωπαϊκή δύση. Αυτοί είναι οι λόγοι που η Τουρκία θα αργήσει πολύ να ενταχθεί στην ΕΕ και το ευρό.

Η Ρωσία επιχειρεί να σπάσει τον κλοιό ή να αποτρέψει να γίνει πιο στενός με όποιον τρόπο μπορεί. Συμμαχεί με την Κίνα, εισβάλλει στο Αφγανιστάν αλλά ηττάται, συνάπτει σχέσεις με την Ινδία και το Πακιστάν, με το Ιράν και τη Συρία. Κατασκευάζει υπερόπλα, τα οποία επιδεικνύει και με αυτόν τον τρόπο επιδεικνύει την στρατιωτική ισχύ της. Εφοδιάζει με φυσικό αέριο την Ευρώπη όλη, το οποίο γίνεται πια όπλο στα χέρια της Ρωσίας:  Θα ψοφήσετε όλοι από το κρύο, θα ζείτε στο σκοτάδι χωρίς εμένα!

ΕΤΣΙ θα πορευθούμε, φίλες και φίλοι, και τις επόμενες δεκαετίες. Δεν θα είναι πολλές. Από το 2040, με την έναρξη της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με την στασιμότητα της παραγωγής και των κερδών, η ένταση του ανταγωνισμού μέσα στους κόλπους του καπιταλιστικού κόσμου θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Εάν δεν μπορέσει, και δεν θα μπορέσει, κατά την γνώμη μου, να εκτονώσει την κατάσταση προς τα έξω, αυτό που θα δούμε θα είναι μια προϊούσα αύξηση της ανεργίας: με την εφαρμογή της επιστήμης στην παραγωγή θα χαθούν πολλές θέσεις εργασίας, όπως και με το κλείσιμο πολλών μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Η καπιταλιστική Δύση θα θα κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της, θα γίνει ένα πολύ καλά ελεγχόμενο φρούριο (Europa-burg), η αντιπροσωπευτική καπιταλιστική δημοκρατία θα παρακμάζει, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα θα περιορίζονται και θα εξαφανίζονται. Οι Υποτελείς θα συνδέουν το μέλλον τους και την τύχη τους με τους ισχυρούς καπιταλιστές, έως ότου μια κάποια αναταραχή, αστοχία του συστήματος, που δεν μας επιτρέπεται να την αποκλείσουμε (κλιματική αλλαγή, παγκόσμια μείωση παραγωγής τροφής σε συνδυασμό με την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού,  εξεγέρσεις) κάνει τη Δύση μια περιοχή του πλανήτη που μαστίζεται από έλλειψη τροφής. Τότε ο άξονας Δύσης –  Ανατολής θα παραμεριστεί και θα επιστρέψουμε σε αυτόν του Βορρά –  Νότου. Θα βγουν και θα χρησιμοποιηθούν τα όπλα –  όχι πυρηνικά: ο Νότος είναι ανίσχυρος. . .

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. το σκεπτικό σου είναι σωστό φίλε μου, κι όσο κι αν νιώθουμε ανίσχυροι πολλές φορές, δεν μας μένει παρά να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να οργανωνόμαστε όπου και όπως μπορούμε στη βάση της αλληλεγγύης και του κοινοτισμού θα έλεγα εμείς οι υποτελείς
    καλή σου μέρα

  2. Καλή σου μέρα, φίλε. Συμφωνώ μαζί σου, δεν μας μένει ΤΙΠΟΤΑ άλλο, τίποτα. Κατεβαίνεις καμιά βόλτα Σαλονίκη;

  3. δύσκολα φίλε Αθανάσιε, όταν όμως γίνει αυτό να είσαι σίγουρος πως θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω νωρίτερα μαζί σου ώστε να συναντηθούμε και να τα πούμε από κοντά, σε φιλώ, καλημέρα, Μιχάλης