in θεωρία επανάστασης, κοινωνικός πόλεμος

αριστερή ευθυμία

Η προσφάτως ανακαλυφθείσα και αναγνωρισμένη αριστερή μελαγχολία (Λεβί, Τραβέρσο και άλλοι) δεν με αγγίζει – πένθησα την ήττα και τις αποτυχίες την δεκαπενταετία 1978-1993. Έκτοτε διατελώ εν αριστερή ευθυμία. Να γιατί:
Ο αντίπαλος ζει με τον τρόμο της επανάστασης – το μέγεθος των θυμάτων μιας κατεσταλμένης εξέγερσης δείχνει το μέγεθος του τρόμου Του – 35.000 τουφέκισε στο Παρίσι το 1870-71! Άλλους 10.000 εξόρισε στις αποικίες – συνολικά το 1/10 του παρισινού πληθυσμού. Περνάει τη ζωή του μέσα στον φόβο – να μην χαίρομαι; Χαίρομαι!
Ο αντίπαλος ζει μέσα στο άγχος: γνωρίζει ότι εξαρτάται από εμάς, ότι δεν μπορεί αν ζήσει χωρίς εμάς! Να μην χαίρομαι; Χαίρομαι!


Κατανόησα την αιτία των αποτυχιών, των ηττών, έτσι νομίζω τουλάχιστον – να μην χαίρομαι; Χαίρομαι!
Αποτύχαμε, ηττηθήκαμε γιατί πολεμήσαμε και αγωνιστήκαμε για κάτι που μας υπέδειξε ο αντίπαλος – για ένα όραμα, μια ελπίδα, μια ουτοπία (Β΄Παρουσία). Ποτέ πια! Never more!
Αποτύχαμε, ηττηθήκαμε γιατί πολεμήσαμε και αγωνιστήκαμε όπως ο αντίπαλος μας, τον μιμηθήκαμε, πολεμήσαμε όπως αυτός μας υπέδειξε: με τα όπλα, τις εκλογές και τις διαμαρτυρία στο δρόμο. Ποτέ πια! Never more!
Τώρα θα πολεμήσουμε αλλιώς και για άλλα! Τώρα θα πολεμήσουμε για να διευρύνουμε τον ζωντανό, υπάρχοντα γλεντζέδικο κομμουνισμό (συνεργασία, συμβίωση, δημιουργία, αλληλεγγύη, αμοιβαιότητα, ελεύθερη κυκλοφορία της γνώσης, ευρύτητα και ελευθερία πνεύματος) με τη στάση (σταμάτημα) και το πέρασμα στη πράξη. Με μια σιωπηλή, αφανή, υποδόρια επανάσταση την οποία δεν μπορεί να καταστείλει, είτε τη δει είτε δεν την δει – νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε! Σημείο εκκίνησης ο κομμουνισμός, όχι όραμα! Πραγματοποίηση όχι διεκδίκηση!
Το αντιλαμβάνονται κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο πολλές. Να μη χαίρομαι;  Χαίρομαι.

(το έγραψα στο fb)

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Δυστυχώς, δεν μπορώ να δω αυτό που λες, ότι όλο και περισσότεροι συμμετεχουν στο γλετζεδικο κομμουνισμο. Εγώ βλέπω όλο και περισσοτερο αποβλακωμένο κόσμο να χάνεται μέσα στο θέαμα. Μπορείς να μου πεις, που το βλέπεις αυτό ?
    Από την αλλη δε μου φτάνει να ζει ο αντίπαλος μέσα στο αγχος. Θελώ να σταματήσουμε ΕΜΕΙΣ να έχουμε άγχος.Πώς μπορεί να χαρεί κανεις αν ξέρει ότι δεν κερδίζει ?

  2. Αυτό που με χαροποιεί είναι ότι ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία δεν αλλάζει με διαμαρτυρία-όπλα-εκλογές. Ότι υπάρχει αδιαφορία για το όραμα – τώρα ζούμε. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της συνειδητοποίησης δεν το γνωρίζουμε αλλά δυο τάσεις είναι σαφείς: της παραίτησης (συναίνεσης, ατομικισμός, ανταγωνισμός) και της κλιμάκωσης της συνεργασίας. Η δεύτερη τάση είναι αμελητέα, μειοψηφική αλλά νομίζω πως υπάρχει. Το βλέπω στο φιλικό μου περιβάλλον αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα. Μου κάνει εντύπωση πόσα αυτοδιαχειριζόμενα και συνεταιριστικά καφενεία και μεζεδοπωλεία υπάρχουν στην Αθήνα, ίσως και σε άλλες πόλεις. Στα χωριά υπάρχει αλληλεγγύη και συνεργασία, το ζω καθημερινά. Κι από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε σε μια μετωπική σύγκρουση, αυτό κάθε άλλο παρά μας προκαλεί άγχος. Υποστηρίζω ότι ζούμε σε μια μεταβατική εποχή, που θα έχει μεγάλη διάρκεια, και ότι μια από τις πολλές εξελίξεις θα είναι και η βίωση του κομμουνισμού, όσο και όπου και όπως μπορούμε, σήμερα. Η τάση αυτή είναι παρούσα και θα ενισχύεται στο μέλλον. Πολλές συμπεριφορές και πρακτικές και αξίες και αντιλήψεις κινούνται ήδη πέραν του δυτικού πολιτισμού.