in αποανθρωποποίηση

σκέψεις για το τέλος του γλειψίματος και του γλειφομουνιού

τρελαίνομαι όταν βλέπω ιδρωμένη γυναίκα· θέλω να την πλύνω με τη γλώσσα μου

Αθανάσιος Δρατζίδης (1959-2069)

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ γλείφουμε πια . Σταματήσαμε, εδώ στον δυτικό πολιτισμό, να γλείφουμε εδώ και πολύ καιρό. Δεν γλείφουμε κόκαλα, δεν γλείφουμε τα δάχτυλά μας, δεν γλείφουμε τις πληγές μας, δεν γλείφουμε το σώμα των άλλων. Αναρωτιέμαι εάν ο άνθρωπος που δεν γλείφει είναι άνθρωπος. (Ο γλείφτης άνθρωπος, ο κόλακας, δεν είναι ο άνθρωπος ο γλείφων). Απαντώ: και είναι και δεν είναι. Ενώ είναι, τείνει να μην είναι. Θα θεωρήσετε πως είναι υπερβολικό να υποστηρίζουμε ότι το γλείψιμο των κοκάλων και των δαχτύλων μας έκανε ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους και το γλείψιμο –  των κοκάλων, των δαχτύλων, του σώματος των άλλων. Πρώτα γλείφαμε και μετά μιλήσαμε. Εάν δεν γλείφαμε με τέτοια συχνότητα και τέτοια μανία, δεν θα μιλούσαμε. Ποιος, ποια δεν είναι βέβαιος, βέβαιη ότι πρώτα γλείψαμε μουνί (δεν ξέρω για τον πούτσο) και μετά μιλήσαμε;

ΤΟ  γλείψιμο είναι μια ηδονική πρακτική –  εννοώ το γλείψιμο των κοκάλων. Ήταν και είναι ηδονική γιατί ενισχύει τη ζωή –  με το γλείψιμο αποσπούσαμε και τα τελευταία ίχνη κρέατος από τα κόκαλα. Όταν αρχίσαμε να το ψήνουμε, όχι πριν. Πριν δούλευαν τα δόντια, με το ψήσιμο η γλώσσα. Μια πολύ σημαντική στιγμή της ανθρωποποίησης, αυτής της διαδικασίας των 3 εκ. ετών, ήταν η μετάβαση από τη σημαντικότητα των δοντιών σε αυτήν της γλώσσας και των χειλιών, συνέπεια της χρήσης της φωτιάς και του μαγειρέματος της τροφής. Το γλείψιμο των κοκάλων έφερε αναπόφευκτα το γλείψιμο των δαχτύλων, των δικών μας και των άλλων. Αυτό ήταν το δεύτερο στάδιο. Το τρίτο ήταν το γλείψιμο του άλλου, της άλλης.

ΤΟ γλείψιμο δεν είναι ίδιον το ανθρώπου. Πολλά θηλαστικά γλείφουν και το σώμα τους, γλείφουν και το σώμα των άλλων. Γλείφουν για να καθαριστούν, μεταξύ των άλλων και τα γεννητικά τους όργανα,  και για να περιθάλψουν τις πληγές τους. Οι μητέρες γλείφουν τα νεογέννητα για να τα καθαρίσουν. Τα όντα που επρόκειτο να γίνουν αυτό που λέμε ‘άνθρωποι’ δεν έγλειφαν το σώμα τους  για να καθαριστούν – ούτε τα γεννητικά τους όργανα. Έγλειφαν μόνο τα δάχτυλά τους. Κάποτε τα αρσενικά άρχισαν να γλείφουν και το μουνί. Δεν θα το έκαναν, επαναλαμβάνω, εάν δεν υπήρχε μια μακρόχρονη παράδοση γλειψίματος των κοκάλων και των δαχτύλων. Γιατί αρχίσαμε να γλειφόμαστε μεταξύ μας;  Πότε άρχισε αυτό; Σε ποιες περιστάσεις το κάνουμε;

ΟΤΑΝ γλείφουμε κόκαλα αποσπάμε το κρέας. Το ίδιο κάνουμε κι όταν γλείφουμε τα δάχτυλά μας. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Όταν γλείφουμε τα δάχτυλά μας, γλείφουμε και το σώμα μας, γλείφουμε το δικό μας σώμα, το δικό μας κρέας. Κρέας, επαναλαμβάνω. Έτσι, η ηδονή διπλασιάστηκε, η μία έφερε την άλλη. Η ηδονή της απόσπασης των τελευταίων ιχνών του ψημένου κρέατος πάνω στα δάχτυλά μας προκάλεσε την ηδονή του γλειψίματος ζωντανού οργανισμού, του δικού μας. Το γλείψιμο δεν έχει πια μόνο πρακτική αξία –  ή μήπως έχει και σε αυτή την περίπτωση;

ΔΕΝ θα μάθουμε ποτέ πότε και γιατί και πώς άρχισε το γλειφομούνι. Δύο εικασίες αναπόφευκτα προκύπτουν:  ή μιμηθήκαμε τα ζώα, τα αδέρφια μας, ή ήταν αποτέλεσμα μιας γενίκευσης του γλειψίματος του άλλου. Εάν γλείφω τα δικά μου δάχτυλα γιατί να μην γλείψω και τα δικά σου; Και γιατί να μην γλείψω και κάτι παραπάνω; Το γλειφομούνι θα πρέπει να προέκυψε μετά την απώλεια του οίστρου στο ανθρώπινο θηλυκό. Η γενετήσια πράξη ήταν τόσο συχνή ώστε ο άνθρωπος άρχισε να συνευρίσκεται ερωτικά όχι μόνο για την αναπαραγωγή. Έτσι προέκυψε η ερωτική ηδονή. Έτσι αυξήθηκε η διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης. Η οποία ερωτική συνεύρεση έγινε τόπος συνάντησης και άλλων δύο ηδονών  (οι ηδονές έχουν την τάση να πλησιάζονται και να αλληλοενισχύονται): της ηδονής του παιχνιδιού και της ηδονής του γλειψίματος. Το γλείψιμο του μουνιού είναι ερωτικό παιχνίδι.

ΜΑΖΙ με το γλείψιμο έχουμε και το δάγκωμα και το ρούφηγμα. Νομίζω πως σήμερα τείνουμε να δαγκωνόμαστε και να ρουφιόμαστε ολοένα και λιγότερο. Ανησυχώ. Ανησυχώ πολύ. Φοβάμαι ότι κακό θα μας συμβεί. Όταν γλείφουμε το σώμα της άλλης, ας είναι και ιδρωμένη, όταν την πλένουμε με την γλώσσα μας, όταν γλείφουμε το κορμί της, το κρέας της, όταν της δαγκώνουμε το κρέας, όταν της ρουφάμε το αίμα, ικανοποιούμε μια ασυνείδητη επιθυμία: να φάμε τον άλλον –  την άλλη, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τα ερωτικά παιχνίδια του ανθρώπου είναι συμβολική ικανοποίηση ανθρωποφαγικών φαντασιώσεων. Να είναι τυχαίο ότι οι πιο ερωτογόνες ζώνες βρίσκονται εκεί όπου υπάρχει πολύ κρέας (κώλος, στήθια, κοιλιά) ή εκεί όπου θα μπήγαμε τα δόντια μας για να φονεύσουμε; (λαιμός). Όσο πιο συχνά το κάναμε, τόσο πιο πολύ ταΐζαμε το τέρας μέσα μας, τόσο πιο ήρεμοι ήμασταν, τόσο λιγότερο παρανοϊκοί. Ο έρωτας έχει μεγάλη σχέση με την παράνοια –  εάν δεν την καταλαγιάσει, την φουντώνει. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, δεν μπορεί να μην είμαστε παρανοϊκοί.

ΓΙ΄ αυτό σας λέω το γλείψιμο, το γλειφομούνι μας έκανε ανθρώπους; Ποιο άλλο αρσενικό ζώο κάνει γλειφομούνι;  Κανένα. Μα τώρα ούτε αυτό κάνει. Οι αρχαίοι Έλληνες το απεχθάνονταν. Οι χριστιανοί το απαγορεύουν –  όπως και την πίπα. Αν θες πίπα, να πας στην πουτάνα. Η γυναίκα σου δεν κάνει να σου κάνει πίπα –  θα κάνει  στον κουμπάρο!  Παρατηρώ με μεγάλη θλίψη την υποχώρηση του γλειφομουνιού. Λέτε μια μέρα να εξαφανιστεί; Όπως εξαφανίστηκε το γέλιο σε πολλές αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες;  Να ήταν μόνο το γέλιο! Είναι άνθρωπος ο άνθρωπος που δεν γελάει; Είναι αλλά τείνει να μην είναι. Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν γαμούσε τόσο λίγο όσο σήμερα. Αγαμία, παγκοσμιοποίηση της αγαμίας. Δυστυχώς, ένα κίνημα αντιπαγκοσμιοποίησης της αγαμίας, του ερωτικού υποσιτισμού, δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει. Η μοναξιά; Που για να την αντιμετωπίσουν έστησαν και Υπουργείο Μοναξιάς; Η τεχνητή γονιμοποίηση τι είναι;  Δεν είναι εκφυλισμός;  Ο ατομικισμός; Ο ατομικιστής είναι άνθρωπος; Είναι άνθρωπος που τείνει να μην είναι; Το περπάτημα; Το παιχνίδι; Δεν χάνονται; Χορεύουμε και τραγουδάμε; Λέμε και ακούμε παραμύθια;  Έχουμε γιορτές;  Εννοώ το συλλογικό γλέντι όχι τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά! Πότε ο πολιτισμός ήταν η αιτία τόσο πολλών επιδημιών; Τις πολιτισμικές επιδημίες εννοώ (καρκίνος, εγκεφαλικό, καρδιά, σκλήρυνση κατά πλάκας, αυτοάνοσα, σύνδρομο του κινητικού νευρώνα, άλτσχάιμερ και άλλα)

ΤΟ τέλος του γλειψίματος και του γλειφομουνιού είναι μια μόνο πτυχή της διαδικασίας της αποανθρωποποίησης. Ένα ένα τα ιδιάζοντα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, τα διακριτά γνωρίσματα του ανθρώπου, ξηλώνονται. Μας πήρε τρία εκ. χρόνια για να τα ‘αποκτήσουμε’ , λίγοι αιώνες είναι αρκετοί για να ‘χάσουμε’. Καπιταλιστικοί αιώνες, μην παρεξηγηθούμε! Η ανθρωποποίηση δεν είναι μια διαδικασία που έληξε με την εμφάνιση του ανθρώπου –  αυτό που λέμε ‘ άνθρωπος’ δεν υπάρχει! Δεν υπάρχει κάτι μόνιμο και σταθερό για να το ονομάσουμε άνθρωπο. Βρίσκεται σε μια συνεχή αλλαγή, σε μια συνεχή εξέλιξη. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, για 3 εκ. χρόνια, το ένα χαρακτηριστικό εμφανιζόταν μετά το άλλο, ή ταυτόχρονα πολλά μαζί,  και όλα τον βοηθούσαν να επιβιώσει και να ζήσει, όλα επίλυσαν προβλήματα ή ήταν συνέπεια επίλυσης κάποιου προβλήματος, όλα του χάριζαν ηδονή. Όλα! Και έρχεται μια εποχή, η Κυριαρχία, όπου η ενίσχυση της ζωής, γιατί αυτό είναι τα διακριτά γνωρίσματα του ανθρώπου, σταματάει –  σταματάει η ανθρωποποίηση και αρχίζει η αποανθρωποποίηση.

ΠΟΙΟ είναι το μέλλον της; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της; Έχει σχέση με την Κυριαρχία και τον καπιταλισμό; Είναι αποτέλεσμα της καταστροφής του Υποτελούς ώστε να μην μπορεί να καταλύσει την (καπιταλιστική) Κυριαρχία; Μπορούμε να τη σταματήσουμε και πώς; Είναι ερωτήματα με τα οποία θα ασχοληθούμε κάποιο άλλο πρωινό.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Δεν ξερω για την κυριαρχία και τον καπιταλισμό, αλλά μερικές το έχουν πολύ γλυκό!
    Κανταϊφι έφτιαχνε η γιαγιά τους