σκέψεις για το τέλος του γλειψίματος και του γλειφομουνιού

τρελαίνομαι όταν βλέπω ιδρωμένη γυναίκα· θέλω να την πλύνω με τη γλώσσα μου

Αθανάσιος Δρατζίδης (1959-2069)

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ γλείφουμε πια . Σταματήσαμε, εδώ στον δυτικό πολιτισμό, να γλείφουμε εδώ και πολύ καιρό. Δεν γλείφουμε κόκαλα, δεν γλείφουμε τα δάχτυλά μας, δεν γλείφουμε τις πληγές μας, δεν γλείφουμε το σώμα των άλλων. Αναρωτιέμαι εάν ο άνθρωπος που δεν γλείφει είναι άνθρωπος. (Ο γλείφτης άνθρωπος, ο κόλακας, δεν είναι ο άνθρωπος ο γλείφων). Απαντώ: και είναι και δεν είναι. Ενώ είναι, τείνει να μην είναι. Θα θεωρήσετε πως είναι υπερβολικό να υποστηρίζουμε ότι το γλείψιμο των κοκάλων και των δαχτύλων μας έκανε ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους και το γλείψιμο –  των κοκάλων, των δαχτύλων, του σώματος των άλλων. Πρώτα γλείφαμε και μετά μιλήσαμε. Εάν δεν γλείφαμε με τέτοια συχνότητα και τέτοια μανία, δεν θα μιλούσαμε. Ποιος, ποια δεν είναι βέβαιος, βέβαιη ότι πρώτα γλείψαμε μουνί (δεν ξέρω για τον πούτσο) και μετά μιλήσαμε;

ΤΟ  γλείψιμο είναι μια ηδονική πρακτική –  εννοώ το γλείψιμο των κοκάλων. Ήταν και είναι ηδονική γιατί ενισχύει τη ζωή –  με το γλείψιμο αποσπούσαμε και τα τελευταία ίχνη κρέατος από τα κόκαλα. Όταν αρχίσαμε να το ψήνουμε, όχι πριν. Πριν δούλευαν τα δόντια, με το ψήσιμο η γλώσσα. Μια πολύ σημαντική στιγμή της ανθρωποποίησης, αυτής της διαδικασίας των 3 εκ. ετών, ήταν η μετάβαση από τη σημαντικότητα των δοντιών σε αυτήν της γλώσσας και των χειλιών, συνέπεια της χρήσης της φωτιάς και του μαγειρέματος της τροφής. Το γλείψιμο των κοκάλων έφερε αναπόφευκτα το γλείψιμο των δαχτύλων, των δικών μας και των άλλων. Αυτό ήταν το δεύτερο στάδιο. Το τρίτο ήταν το γλείψιμο του άλλου, της άλλης.

Continue reading