[1]
Γιατί λέμε το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και όχι ο παρελθών (χρόνος), ο παρών, ο μέλλων; Γιατί ουσιαστικοποιημένη μετοχή άψυχου (ουδέτερου!) και όχι αρσενικού γένους, ενικού αριθμού, ονομαστική; Γιατί άψυχο και όχι έμψυχο, και μάλιστα αρσενικού γένους;
Ο παρελθών χρόνος είναι βιωματικός χρόνος, το παρελθόν είναι ιστορικός χρόνος. Η κυριαρχία του ιστορικού χρόνου και ο εξοβελισμός του βιωματικού χρόνου είναι το αποτέλεσμα της σκέψης και της πράξης του Κυρίου, όχι του υποτελούς, φέρνει τη σφραγίδα της νίκης του Κυρίου. Τον εξαντικειμενικευμένο, πραγμοποιημένο χρόνο (ιστορικός) μπορείς να τον ελέγξεις, να τον αλλάξεις, να τον αποικίσεις, όχι όμως τον βιωματικό. (Δεν μπορείς λόγου χάριν να ελέγξεις, να αλλάξεις το όνειρο!). Ο Κύριος θέλει να έχει μεγάλο παρελθόν, θέλει να το γνωρίζει και να το διαμορφώνει όπως αυτός θέλει (η Ιστοριογραφία είναι δικό του έργο), έχει παρόν (ως νικητής), έχει μέλλον, αφού μπορεί και το ελέγχει κατά μεγάλο μέρος (επινόηση πραγματικότητας, be wise before the event, πειθαρχία, τάξη κ.α.) Ο υποτελής έχει μόνο παρόν – ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Τι παρελθόν, τι μέλλον να έχει ένας δούλος, ένας δουλοπάροικος; Ένας εργάτης, υπάλληλος πόσο μακριά μπορεί να δει στο παρελθόν, πόσο μακριά στο μέλλον, μπορεί να δει κάτι πέραν του υπάρχοντος;
Γι αυτό άραγε να είναι νικητής ο Κύριος, εδώ και 2.700 χρόνια δυτικού πολιτισμού;