φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ που είναι το Λαύριο. Είναι παραλιακή κωμόπολη, καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Αθήνας, το καλοκαίρι ο πληθυσμός της υπερδιπλασιάζεται, μιας και πολλές οικογένειες έχουν εξοχικά εκεί. Φέτος όμως ο πληθυσμός της διπλασιάστηκε ήδη αρχές Απριλίου. Όλοι και όλες γνωρίζουμε το γιατί. Έφυγαν από Αθήνα και Πειραιά και εγκαταστάθηκαν εκεί λόγω του κορονοϊού παρ΄ όλες τις απαγορεύσεις. Και δεν είναι μόνο το Λαύριο. Όλων των παραλιακών κωμοπόλεων της Αττικής διπλασιάστηκε ή σχεδόν διπλασιάστηκε – παρ΄ όλες τις απαγορεύσεις. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα: έκαναν καλά που δεν υπάκουσαν, έκαναν καλά που έγραψαν στ΄ αρχίδια τους και στο μουνί τους την απαγόρευση κυκλοφορίας;
ΕΠΡΑΞΑΝ σοφά, έπραξαν κομμουνιστικά!
ΓΙΑΤΙ έφυγαν από τη πόλη για να πάνε στα εξοχικά τους; Για να κάνουν διακοπές; Για να μεταδώσουν τον ιό στους μόνιμους κατοίκους; Έβγαιναν οι δήμαρχοι και οι μόνιμοι κάτοικοι και λέγανε, δεν σας θέλουμε, θα μας μεταδώσετε τον ιό, θα αρρωστήσουμε, θα πεθάνουμε και αιτία θα είσαστε εσείς. Εσείς οι ανεύθυνοι που κοιτάτε την πάρτη σας και δεν νοιάζεστε για τους άλλους. Τι λέτε, ρε μαλάκες, ρε καθίκια, ρε τσόγλανοι, τι λέτε; Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι όσοι και όσες πήγαν στα εξοχικά τους, στην Αττική και αλλού, όσοι και όσες πήγαν στα χωριά τους συμπεριφέρονται άψογα. ΑΨΟΓΑ! Είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, όπως κι εσείς, βγαίνουν και περπατάτε χωρίς κίνδυνο, υπάρχει άπλα άπλετη. Με τη φυγή τους μειώθηκε ο πληθυσμός των πόλεων κι αυτό βέβαια είναι πολύ θετικό. Έχεις αμέσως ένα πλεονέκτημα. Το ζήτημα δεν είναι ότι έφυγαν αυτοί που έφυγαν αλλά ότι δεν έφυγαν πολλοί και πολλές. Εάν δεν υπήρχε η απαγόρευση, όλοι και όλες που θα μπορούσαν να φύγουν θα έφευγαν, και μαζί τους κι άλλοι. Αλλά δεν το επέτρεψαν. Παρ΄ όλα αυτά όμως ένα πολύ μεγάλο μέρος έφυγαν και έπραξαν σοφά. Δεν υπάκουσαν. Και αυτοί είναι καλύτερα και την κατάσταση στη πόλη βοήθησαν με τη φυγή τους και την απουσία τους.
ΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ λοιπόν πολλά ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης του κορονοϊού. Θα αρχίσουμε σιγά σιγά να τα αντιλαμβανόμαστε και να τα συζητάμε. Ποια στρατηγική θα έπρεπε να υιοθετήσουμε, πριν εμφανιστούν τα πρώτα κρούσματα ή με τα πρώτα κρούσματα; Θα έπρεπε να υπάρχουν απαγορεύσεις ή όχι; Λύνουν προβλήματα οι απαγορεύσεις ή μήπως προκαλούν προβλήματα; Εάν προκαλούν, γιατί να προτιμήσουν τις απαγορεύσεις; Γιατί αυτή η άμεση προσφυγή στις απαγορεύσεις για κάθε πρόβλημα που παρουσιάζεται; Γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν κάτι άλλο πέραν της απαγόρευσης; Γιατί λατρεύουν την απαγόρευση, αυτή την κατάρα; Ποια είναι η λειτουργία της απαγόρευσης; Τι κάνει η απαγόρευση, πέραν του να απαγορεύει; Ποια είναι η σχέση της με την διαταγή, την προσταγή; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του ‘κάνε αυτό!’ και του ‘μην κάνεις αυτό!’;
ΓΙΑ να απαντήσουμε σε αυτά τα προβλήματα, αν προλάβουμε σήμερα, ας φανταστούμε ότι ζούμε σε μια άλλη κοινωνία – αναρχική, κομμουνιστική, αυτοδιαχειριζόμενη, αυτόνομη, σοσιαλιστική, δίκαιη, εξισωτική, ελεύθερη, όπως θέλετε πείτε την, όπως θέλετε. Ας φανταστούμε ότι δεν υπάρχει κράτος ή κυβέρνηση, λέμε τώρα. Τι θα κάναμε, εάν εμφανιζόταν ο κορονοϊός; Μη μου πείτε ότι δεν θα εμφανιζόταν, δεν έχω διάθεση να γελάσω μόνος μου πρωινιάτικα. Τι θα κάναμε; Υποθέτω ότι σε μια τέτοια κοινωνία θα υπήρχαν πόλεις, και μεγάλες μάλιστα, και πολλά ταξίδια, πολλές επαφές με όλον τον πλανήτη, πολύ πιο πολλές από ό,τι σήμερα. Από αυτή την άποψη, θα ήμασταν πιο ευάλωτοι. Εμείς εδώ στην Ελλάδα, τι θα κάναμε, μόλις εμφανιζόταν τα πρώτα κρούσματα;
ΟΙ γιατροί θα μας έλεγαν ότι έχουμε δυο στρατηγικές. Η πρώτη: συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούμε αλλά μιας και είμαστε 10.000.000 και υπάρχει η βεβαιότητα να νοσήσουμε όλοι και όλες, τότε θα πεθάνουν γύρω στους 25.000-50.000 άνθρωποι. Μπορεί και λιγότεροι, 15.000. Αυτό εξαρτάται από την γενικότερη κατάσταση υγείας του πληθυσμού και σε μια κοινωνία που φανταστήκαμε μάλλον η κατάσταση της υγείας μας θα είναι πολύ καλύτερη. Η άλλη στρατηγική είναι να κλειστούμε στα σπίτια μας για δέκα τέσσερις μέρες για να βεβαιωθούμε ότι δεν έχουμε νοσήσει ή εάν νοσήσαμε, νοσήσαμε ήπια και πέρασε. Μετά θα μπορούμε να συμβιώνουμε χωρίς κανένα πρόβλημα. Μέχρι να εξαφανιστεί ή να αλλάξουν οι όροι της ασθένειας, προσέχουμε να κρατάμε τις αποστάσεις, φροντίζουμε την υγιεινή μας. Εν τω μεταξύ, όσοι και όσες θέλουν να φύγουν από τις πόλεις να το κάνουν όσο γρηγορότερα μπορούν, όσο λιγότεροι μείνουμε στις πόλεις τόσο το καλύτερο. Καμιά απολύτως απαγόρευση – καμιά απολύτως απαγόρευση. Όλοι και όλες μαζί, συνεργαζόμενοι και συντονίζοντας και κλιμακώνοντας τη δράση μας θα αντιμετωπίζαμε την κατάσταση και θα το κάναμε – ποιος θέλει να πεθάνει; Όποιος θέλει να πεθάνει, δεν θα περίμενε τον κορονοϊό! Εάν υπάρξει κάποια ανευθυνότητα, αμέσως οι ανεύθυνοι θα κλάσουν τυρί τριμμένο, όπως λένε και στην πιάτσα, θα φοβηθούν δηλαδή και θα απομονωθούν από εμάς τους ίδιους. Θα βοηθήσουμε τους ασθενείς, θα τους περιθάλψουμε, θα θάψουμε τους νεκρούς μας. Θα κάνουμε ό, τι απαιτούν οι συνθήκες.
ΚΙ αυτό κάναμε, φίλες και φίλοι. Συμπεριφερθήκαμε και συμπεριφερόμαστε ως εάν να ζούσαμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία. Μα ζούμε σε κομμουνιστική κοινωνία και γι΄ αυτό πράξαμε κομμουνιστικά. Υπάρχει όμως ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Η κομμουνιστική μας συμπεριφορά εμποδίζεται και αποκρύπτεται από το Κράτος και την Κυβέρνηση. Η δική μας αποτελεσματική, υπεύθυνη, συλλογική, κομμουνιστική και ελεύθερη δράση εμφανίζεται ως αποτέλεσμα των απαγορεύσεων του Κράτους και της Κυβέρνησης. Έχουμε εδώ άλλη μια καραμπινάτη διαχείριση του ζωντανού κομμουνισμού από το Κράτος και την Κυβέρνηση, από την Κυριαρχία.
ΟΙ αντιφάσεις και η σύγχυση που βιώνουμε (οι μισοί κυκλοφορούν και πάνε στις δουλειές τους οι άλλοι μισοί υπό απαγόρευση κυκλοφορίας, να μείνουμε στα σπίτια μας αλλά να πηγαίνουμε να ψωνίζουμε, να περπατάμε αλλά τα πάρκα οι παραλίες κλειστές και άλλες πολλές) δεν είναι τίποτα άλλο από την πολυχιλιετή τιτάνια σύγκρουση μεταξύ Κυριαρχίας και ζωντανού κομμουνισμού. Η οποία σύγκρουση υπάρχει σε όλους τους θεσμούς και σε όλες τις πρακτικές και σε όλες τις αντιλήψεις. Η επιστήμη, η δημοκρατία, τα δικαιώματα, οι ελευθερίες δεν είναι παρά μερικά από τα πεδία αυτής της τιτάνιας σύγκρουσης.
ΕΣΠΕΥΣΑΝ λοιπόν να απαγορεύσουν. Απαγόρευσαν τη μετακίνηση προς τα περίχωρα και τα χωριά. Γιατί το έκαναν; Για να μην κολλήσουμε τους μόνιμους κατοίκους; Όχι βέβαια! Για να μην χάσουν πελάτες τα σούπερ μάρκετ των πόλεων και άλλες επιχειρήσεις! Έκλεισαν τα μικρά καταστήματα των ελεύθερων επαγγελματικών και των μικρομεσαίων καταστηματαρχών για να μας προστατεύσουν; Όχι, βέβαια! Βρήκαν ευκαιρία για να τα αποτελειώσουν. Είναι χαμένα κέρδη το εισόδημά τους, το όποιο εισόδημά τους. Έτσι κι αλλιώς μύγες βαράνε, ποιος συνωστισμός; Έκλεισαν γήπεδα, εκκλησίες, συναυλίες, θέατρα, κινηματογράφους, καφέ και εστιατόρια λες και δεν θα έκλειναν, είμαστε μαλάκες ή μωρά και δεν θα αντιλαμβανόμασταν την κρισιμότητα της κατάστασης!
ΕΙΝΑΙ Κύριοι, γουστάρουν, τρελαίνονται για απαγορεύσεις, για διαταγές, για εγκλεισμό, για παρακολούθηση και επιτήρηση. Γουστάρουν τρελά. Μας λένε έτσι ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι άνθρωποι, δεν φοβόμαστε μην πεθάνουμε, είμαστε μωρά, μικρά παιδιά, είμαστε πρόβατα, χρειαζόμαστε προστασία, είναι οι σωτήρες μας, χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να ζήσουμε! Αυτό μας λένε! Κι έτσι καθιστούν και παρουσιάζουν την ύπαρξή τους και την παρουσία τους ως αναγκαία, ως απαραίτητη, ως εκ των ων ουκ άνευ, sine qua non conditio για την ύπαρξη της κοινωνίας.
ΜΕ τις απαγορεύσεις συρρικνώνουν τον ζωντανό κομμουνισμό, με τις διαταγές και προσταγές επεκτείνουν την κυριαρχική σχέση. Αυτό έκαναν πάντα, αυτό κάνουν και σήμερα, αυτό θα κάνουν κι αύριο. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Εμείς με τον ζωντανό κομμουνισμό προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με ελευθερία και υπευθυνότητα και να επιλύσουμε γρήγορα και εύκολα κάθε πρόβλημα που παρουσιάζεται, και που θα παρουσιάζεται, κι αυτοί με τις απαγορεύσεις και τις διαταγές, με τη συρρίκνωση του ζωντανού κομμουνισμού και την επέκταση της κυριαρχικής ζωντοβολικής σχέσης μας εμποδίζουν, μας περιφρονούν, μας συκοφαντούν, μας χλευάζουν και μας δημιουργούν συνεχώς νέα προβλήματα. Αυτός είναι ο κοινωνικός πόλεμος. Αυτός είναι ο ζωντανός κομμουνισμός. Εάν τον διευρύνουμε περαιτέρω, εάν δηλαδή οξύνουμε τον κοινωνικό πόλεμο, θα επιλύσουμε πολλά προβλήματα. Εάν όχι, τι να πω;
ΑΥΤΗ είναι η δική μας στρατηγική. Η δική τους είναι η επιτήρηση και η τεχνική, η εξαθλίωση και η εξόντωση, η ανθρωποβοσκητική και η κορωνίδα της: το εμβόλιο κατά του κορονοϊού.
Σχολιάστε ελεύθερα!