in 21ος αιώνας

θα ζούμε χωρίς να δουλεύουμε; πώς;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΝΑΣ όχι και πολύ μικρός, σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό,  αριθμός οικογενειών, ζευγαριών και ατόμων στις κοινωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αλλού,  ζει χωρίς να δουλεύει, προσωρινά με το επίδομα ανεργίας, μόνιμα με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Εάν σε αυτόν τον αριθμό προσθέσουμε τους συνταξιούχους, τα παιδιά και τους εφήβους, τους νέους και τις νέες που σπουδάζουν, εάν προσθέσουμε και κάποιες άλλες κοινωνικές κατηγορίες (ΑΜΕΑ, μετανάστες, ασθενείς και άλλες) τότε ο αριθμός αυτός δεν είναι καθόλου μικρός. Θα πρέπει να προσθέσουμε και τις νοικοκυρές, οι οποίες εργάζονται μεν, και μάλιστα σκληρά,  αλλά δεν δουλεύουν (μεροκάματο, μισθός). Τελικά, αυτοί και αυτές που δεν δουλεύουν αποτελούν πια την πλειονότητα του πληθυσμού. Επίσης, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που δουλεύει περιστασιακά ενώ επίσης ένα μεγάλο μέρος εργάζεται λίγες ώρες τη μέρα.

Η κατάσταση αυτή είναι πρωτοφανής για τον δυτικό πολιτισμό. Αυτοί που δεν δούλευαν και δεν εργάζονταν ήταν μια μικρή μειονότητα, ήταν οι Κύριοι, οι άρπαγες του κοινωνικού πλούτου, που παρήγαγε όλος ο πληθυσμός, παιδιά, έφηβοι, νέοι, ενήλικες και γέροι. Δεν υπήρχαν επιδόματα για τα παιδιά, για τους ανέργους, τις ανύπαντρες μητέρες, τους ανάπηρους, δεν υπήρχαν συντάξεις ούτε εγγυημένο εισόδημα. Δεν υπήρχε δωρεάν (που δεν είναι δωρεάν) περίθαλψη. Υπήρχε μόνο η κοινωνική αλληλεγγύη, η οικογένεια, η γειτονιά, το χωριό, η χριστιανική εκκλησία, η φιλανθρωπία. Με τον καπιταλισμό, με τον νεοφιλευθερισμό, με τις παραχωρήσεις δηλαδή των Κυρίων, με το Κράτος Πρόνοιας, με την βιοπολιτική, όλες αυτές οι μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από την επιτήρηση και έλεγχο του Κράτους. Εγείρονται τρία ζητήματα, που δεν θα μας απασχολήσουν στο εγγύς μέλλον, μας απασχολούν ήδη σήμερα.

ΘΑ αυξηθεί κι άλλο ο αριθμός αυτών που δεν δουλεύουν και αυτών που δουλεύουν λίγες ώρες και περιστασιακά; Τι θα κάνουν οι Κύριοι και το Κράτος σε αυτήν την περίπτωση; Το ότι δεν δουλεύουν ή δουλεύουν λίγο τι σημαίνει, ότι ζουν ή ότι επιβιώνουν;

ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι ο αριθμός αυτών που δεν δουλεύουν ή δουλεύουν λίγο και περιστασιακά θα τείνει να αυξάνεται. Ο αριθμός αυτός έχει ξεπεράσει κατά πολύ το 50% και μπορεί να φτάσει μέχρι και το 70% τα επόμενα 30 χρόνια. Γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί θα αυξάνεται. Η ενίσχυση του αυτοματισμού της παραγωγής, η καταστροφή των μικρομεσαίων και των αδύναμων παραγωγικών κεφαλαίων, το κλείσιμο πολλών μικρών και μεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων, η ψηφιακή αναδιάρθρωση πολλών τομέων της παραγωγής και της κυκλοφορίας εμπορευμάτων και του χρήματος (Τράπεζες), η ψηφιακή αναδιάρθρωση πολλών διοικητικών μηχανισμών του Κράτους θα αυξήσει δραστικά τον αριθμό αυτών που δεν θα δουλεύουν. Αυτό σημαίνει ότι ο τεράστιος κοινωνικός πλούτος που παράγεται, θα παράγεται από μια μειονότητα, η οποία θα βαίνει συρρικνούμενη. Έτσι, δεν θα υπάρχουν πια εργαζόμενοι και άνεργοι αλλά εργαζόμενοι και άεργοι. Η αεργία είναι ήδη ένα από τα εντονότερα χαρακτηριστικά των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών. Οι κοινωνίες αυτές τείνουν να γίνουν κοινωνίες της αεργίας.

ΘΑ είμαστε άεργοι αλλά δεν θα ζούμε, θα επιβιώνουμε μέσα στην εξαθλίωση και στην ένδεια σε κοινωνίες με τεράστιο κοινωνικό πλούτο. Και όσο θα αυξάνεται ο αριθμός των ενδεών αέργων τόσο θα μειώνεται και η κατανάλωση, άρα και η παραγωγή, άρα θα εντείνεται και ο ανταγωνισμός μεταξύ των κεφαλαίων και καπιταλιστών. Η κοινωνία της αεργίας ανησυχεί και προβληματίζει έντονα και τους Κυρίους και το Κράτος. Μπορεί να υπάρχει καπιταλισμός με το 70% του πληθυσμού να μην δουλεύει; Δεν διατρέχει κινδύνους η Κυριαρχία με τον εξοβελισμό της ηθικής της εργασίας; Τι θα κάνουν αυτοί που δεν δουλεύουν; Θα εμφανιστούν άτυπες μορφές δημιουργικής, ελεύθερης εργασίας; Διατυπώνονται δύο στρατηγικές: της εξόντωσης και της ενδεούς επιβίωσης με στενή επιτήρηση και πειθαρχία, με έμφαση στην παρεμπόδιση της ελεύθερης δημιουργικής επικοινωνίας, συνεργασίας και εργασίας.

ΝΟΜΙΖΩ πως έχει προκριθεί η δεύτερη στρατηγική, η στρατηγική των παραχωρήσεων.  Ενδεής επιβίωση μέσω επιδομάτων, μέσω ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μέσω συντάξεων αλλά με αυστηρή επιτήρηση ώστε να παραμείνουν εντός των πλαισίων της ενδεούς επιβίωσης, ώστε να μην εμφανιστούν ενδείξεις ελεύθερης και δημιουργικής επικοινωνίας, συνεργασίας, επαφών, εργασίας, τέχνης, έκφρασης και άλλων πολλών. Αυτό το πιθανό ενδεχόμενο είναι που τους τρομάζει, είναι η πιο μεγάλη τους ανησυχία, είναι ο μεγάλος τους εφιάλτης.

ΔΕΝ θα δουλεύουμε αλλά θα δεν θα ζούμε, θα επιβιώνουμε. Νομίζω πως η διαφορά είναι σαφής διότι είναι έντονη. Ζωή δεν είναι η δυνατότητα κατανάλωσης, κατοχής αυτοκινήτου, διακοπών και άλλων πολλών – αυτή είναι πολυτελής επιβίωση, πολυτελής μιζέρια, εξαθλίωση με όλες τις ανέσεις. Ζωή είναι η ανάπτυξη και καλλιέργεια των πνευματικών, σωματικών, ψυχικών, συναισθηματικών και κοινωνικών ικανοτήτων μας μέσω της ενεργητικής, καθημερινής αλληλεπίδρασης. Αυτή είναι η προϋπόθεση αλλά και το αποτέλεσμα της ελεύθερης, δημιουργικής συνεργασίας και εργασίας. Πώς θα μπορέσουν να αποτρέψουν την εμφάνισή της;

ΕΝΑΣ και μόνο ένας  τρόπος υπάρχει: να παρεμποδίσουν, να εξοβελίσουν την ενεργητική, καθημερινή αλληλεπίδραση μέσω της ένδειας και μέσω του οικιακού εγκλεισμού. Αυτά τα δύο πάνε πακέτο, δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Το ξεφάντωμα της διαρκούς και μεγάλης κατανάλωσης και το μαζικό ξεφάντωμα του κομμουνισμού της στάνης  (εργοστάσιο, σχολείο, συναυλία, γήπεδο, θέατρο, κινηματογράφος, οδική κυκλοφορία, διασκέδαση και άλλα πολλά) θα παραχωρήσουν τη θέση τους στην ένδεια, την ελάχιστη κατανάλωση και στο ορνιθοτροφείο με τηλεόραση και φέις μπουκ. Στη στάνη και στον στάβλο τα ζώα ζουν όλα μαζί, στο ορνιθοτροφείο όμως οι κότες ζουν η μία απομονωμένη από την άλλη, κλεισμένη σε ένα μικρό κλουβί από το οποίο περνάει η τροφή, το νερό, με την απαραίτητη αντιβίωση και τα αναγκαία εμβόλια, γεννάει η κότα το αυγό,  έχει ημερομηνία χρήσης, άρα ημερομηνία σφαγής. Εάν ενσκήψει κάποια επιζωοτία και ψοφήσουν όλες ή οι περισσότερες, δεν τις πάνε στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, τις πετάνε να τις φάνε τα γουρούνια και μετά εμείς τρώμε τα γουρούνια. Μην τρώτε χοιρινό, ούτε μουσουλμάνος είμαι ούτε βίγκαν, έχω εργαστεί σε χοιροστάσια και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται εκεί πέρα – μακριά από το χοιρινό!

ΑΠΟ την κατανάλωση λοιπόν και τον συνωστισμό του κομμουνισμού της στάνης οδεύουμε προς την ένδεια και το ορνιθοτροφείο. Δεν (θα) τους ενδιαφέρει πια τόσο το κέρδος όσο η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της Κυριαρχίας, η οποία σήμερα είναι καπιταλιστική, αύριο όμως μπορεί να μην είναι, μπορεί να πάρει άλλη μορφή. Μέχρι τώρα μας χρειάζονταν όλους και όλες ως εργατικά χέρια και μυαλά, τώρα μόνο ένα μικρό μέρος, μια μειονότητα ανδρών και γυναικών. Και αφού δεν (θα) τους ενδιαφέρει τόσο το κέρδος, θα μεταβούμε από τη χρήση του χρήματος (και) ως μέσου αρπαγής και ελέγχου στη χρήση της βίας, της επιτήρησης, του ελέγχου, της αμείλικτης καταστολής, του εγκλεισμού, της ακινησίας, της απραξίας, της απάθειας, της δυσφορίας, του μίσους, της επιθετικότητας, της αλληλοφαγίας – προς τα εκεί μας σπρώχνουν και μας οδηγούν.

ΔΕΝ ξέρουμε αν θα τους ακολουθήσουμε ή όχι.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Θα δουλεύουμε λιγότερα λόγω των αυτοματισμών, σωστά, αλλά όχι ζώντας στην εξαθλίωση οπως αναφέρεται, η ολιγαρχία εχει τοσα χρηματα (ασύλληπτα) που καποια τα επιστρεφει στον κοσμο για να καταναλώσει.

  2. Για να μην καταρρεύσουν τα πάντα, το κάνει. Αυτό είναι καλό για μας και μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο!