φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΡΟΧΤΕΣ μια δεκαεφτάχρονη κοπελιά μου έστειλε ένα μέιλ που με αναστάτωσε. Εξεπλάγην ευχάριστα που μια 17χρονη διαβάζει κείμενα της Σχολής. Φιλομάθεια και ευρύτητα πνεύματος! Εσείς, μου γράφει μεταξύ άλλων, η γενιά σας, οι σημερινοί εξηντάρηδες, άνδρες και γυναίκες, κουτσά στραβά τα καταφέρατε κάπως. Εμείς τι θα κάνουμε; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί κι εμένα εδώ και πολύ καιρό. Ζούμε με δυο παιδιά, εφήβους, Β΄Λυκείου και Γ΄Γυμνασίου. Τα βλέπω κλεισμένα μέσα στο σπίτι τώρα με τον κορονοϊό και η καρδιά μου γίνεται κομμάτια. Θα σπουδάσουν, θα ζήσουν την εμπειρία να είσαι φοιτητής, φοιτήτρια, νέος και ελεύθερος; Αν δεν σπουδάσουν, τι θα κάνουν; Το μήνυμα τελειώνει με τα εξής ερωτήματα: ‘ πώς μπορεί ένας σύγχρονος νέος να αναπτύξει πλήρως τις ικανότητές του στον τομέα που τον ενδιαφέρει αν δεν φοιτήσει στο πανεπιστήμιο του Κράτους? Πώς βλέπετε το μέλλον για τα παιδιά σας? Τι επιλογές έχουν αν επιλέξουν να μην φοιτήσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο?’ Υπάρχει όμως ένα άλλο ερώτημα, πολύ πιο βασικό, το οποίο δεν διατυπώνεται αλλά δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Πώς θα ζήσουν, τι δουλειά θα κάνουν; Θα μπορέσουν να εργαστούν; Αυτό είναι το πρωταρχικό ερώτημα.