φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Βρέθηκα κάποτε στη Νέα Υόρκη και πήγα μια μέρα σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσω κάτι να φάω. Ξέρετε, στη Νέα Υόρκη, στο Αμέρικα, είναι όλα μεγάλα, πολύ μεγάλα, παθαίνεις ψυχικό πέρα δώθε. Πάω λοιπόν και βρίσκω στο ράφι κρέας ελέφαντα. Αγοράζω τι είναι να αγοράσω, αγοράζω και μια κονσέρβα με κρέας ελέφαντα.
Πάω εκεί που κοιμόμουνα, την ανοίγω και δεν βλέπω τίποτα απολύτως μέσα! Τίποτα, μάγκες μου, τίποτα. Παίρνω τη κονσέρβα και πάω να διαμαρτυρηθώ εντόνως. Πολύ εντόνως. Και πάω και αντιλαμβάνομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου τι είναι η διαμαρτυρία και κατανοώ γιατί δεν πρέπει διαμαρτύρομαι. Εγώ, όχι εσείς. Εσείς να διαμαρτύρεστε, εγώ δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ για τίποτα. Για τίποτα. Θυμήθηκα και τη μάνα μου και τον παππού μου που μου έλεγαν , Νιάσιου (Θανάση), να μη ζητάς ποτέ!
{Κάποτε έτρωγα μόνο ληγμένα γιαουρτάκια και όταν έπιασα κάποιες δραχμές στα χέρια μου, αγόρασα να φάω ένα κανονικό γιαουρτάκι κι έπαθα δηλητηρίαση, μα το τσουτσούνι του Χριστούλη μας! }