από την απόσπαση της Ουκρανίας στην κατάκτηση της Σιβηρίας (2)

Το τερας με τα δυο μυτερα δόντια (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα· βρέχει      

Υποστήριξα στο προηγούμενο σημείωμα ότι δεν νοείται Κυριαρχία χωρίς αρπαγή αλλότριου κοινωνικού πλούτου· όσα πιο πολλά αρπάζει ο δυτικός Κύριος καπιταλιστής, απόγονος των ηρώων ποιμένων,  τόσα πιο πολλά χρειάζεται, τόσο πιο πολύ ένας ισχυρός ενδεής γίνεται, τόσα πιο πολλά είναι αναγκασμένος να αρπάζει. Ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη πραγματικότητα σημαίνει αρπακτικότητα – η αρχική σημασία του ρήματος πράττω ήταν αρπάζω με εισβολή – τί κάνει ο εισπράκτωρ; Ο πράκτωρ (007) δεν είναι άρπαγας πληροφοριών; Λόγω του πεπερασμένου οικοσυστήματος της Γης, θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορεί να αρπάζει όσα χρειάζεται για να αναπαραχθούν οι δυτικές αρπακτικές καπιταλιστικές κοινωνίες.  Και θα αρχίσει το ξέφτισμα της πραγματικότητας, της αρπακτικότητας δηλαδή, θα αρχίσει η Αποκάλυψη του Κυρίου.

     Το πρώτο αλλά και έσχατο μέσο αρπαγής είναι τα όπλα, με το (δυτικό) χρήμα να είναι μια μετεξέλιξή τους – το χρήμα είναι (και) μέσο αρπαγής. Στον ποιμενικό τρόπο παραγωγής, τα όπλα είναι το μοναδικό μέσο αρπαγής· κατά τη διάρκεια της γένεσης του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής επινοήθηκε το εμπόρευμα και το χρήμα και χρησιμοποιήθηκε ως μέσον αρπαγής υπό τη σκιά των όπλων (ο πολεμιστής έγινε [και] έμπορος – ο έμπορος είναι παραλλαγμένος πολεμιστής) · στον φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου γίνεται με εξωοικονομική βία, δηλαδή με τα όπλα·  η αποσύνθεσή του άρχισε όταν οι ανίσχυροι στρατιωτικά αστοί έμποροι μπόρεσαν να επεκτείνουν την αρπαγή μέσω του εμπορεύματος/χρήματος κάτω από τα άγρυπνα βλέμματα του απολυταρχικού Κράτους, που συγκροτήθηκε ως άμυνα των φεουδαρχών στην προϊούσα κρίση της φεουδαρχίας, οφειλόμενη τόσο στην αδυναμία εξεύρεσης νέων καλλιεργήσιμων εδαφών όσο και στην εξάντληση των ήδη  καλλιεργούμενων. Το απολυταρχικό Κράτος επέβαλε φόρο σε χρήμα για την συγκρότηση του στρατού και, επομένως, της  αρπακτικής/διοικητικής γραφειοκρατίας, πρακτική την οποία υιοθέτησαν και οι φεουδάρχες, εκτοπίζοντας έτσι την πρόσοδο σε είδος. Το περιβάλλον για την γένεση και επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είχε  δημιουργηθεί και ήταν έργο των αστών εμπόρων/πολεμιστών.      Όσο επεκτεινόταν ο καπιταλισμός, το χρήμα προκρίνεται έναντι των όπλων, τα οποία ασφαλώς ουδέποτε σιγούν. Τώρα, με την προϊούσα συρρίκνωση του καπιταλισμού, τα όπλα θα έχουν τον πρώτο λόγο: εάν τα κέρδη, η λεία του χρήματος ως μέσον αρπαγής, περιοριστούν, η στρατιωτική και πολεμική ισχύς θα πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο. Όσο περνάνε τα χρόνια η μετατόπιση από τα κέρδη (χρήμα) στην ισχύη θα γίνεται ολοένα και πιο σαφής – θα δούμε, λόγου χάριν, μια πολύ ισχυρή στρατιωτικά Γερμανία.  Θα γίνουμε όμως μάρτυρες και μιας άλλης μετατόπισης: της μετατόπισης του άξονα Βορράς-Νότος. Ο κομβικός άξονας της γεωπολιτικής του 21ου αιώνα θα είναι ο άξονας Δύση-Ανατολή. Κι αυτό διότι η κομβική, η άκρως ζωτική γεωπολιτική επιδίωξη είναι η κατάκτησης της Σιβηρίας από τον συνασπισμένο δυτικό καπιταλιστικό σύμπαν. Επιδιώκει όμως πράγματι η Δύση να κατακτήσει τη Σιβηρία; Πώς θα το κάνει;  Μέχρι πότε πρέπει να την κατακτήσει; Θα τα καταφέρει; Τί θα γίνει αν τα καταφέρει, τί θα γίνει αν δεν τα καταφέρει; 

  Continue reading

από την απόσπαση της Ουκρανίας στην κατάκτηση της Σιβηρίας: το ΝΑΤΟ θα επιτεθεί στη Ρωσία, όταν διαλυθεί η Κίνα

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο 21ος αιώνας θα είναι ένας από τους συνταρακτικότερους, ίσως ο συνταρακτικότερος, αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας. Θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά –  θα ζήσουμε και θα δούμε κοσμοϊστορικές και κοσμογονικές κοινωνικές αναστατώσεις, αλλαγές, μεταβολές. Έχοντας κατά νου  ότι  κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων των ανθρώπων με τη φύση και των ανθρώπων με τους ανθρώπους, οι αναστατώσεις θα αφορούν τις σχέσεις μας με τη φύση και τις μεταξύ μας σχέσεις. Ως προς τη φύση, τα αποτελέσματα της  υπερφίαλης επιδίωξης του δυτικού Κυρίου να την καθυποτάξει ολοσχερώς, με απώτατο σκοπό την  μέσω της επιστήμης επίτευξη της σωματικής αθανασίας, την οποία ασφαλώς ασπάζονται και οι Υποτελείς Παραγωγοί,  θα είναι τόσο καταστροφικά που θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να εγκαθιδρύσουμε μια άλλη σχέση: θα παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση και το μόνο που μας απομένει είναι να συμβιώσουμε και να συνυπάρξουμε μαζί της, αποδεχόμενοι βέβαια, μεταξύ των άλλων, και τη θνητότητά μας.

     Ως προς τις μεταξύ μας σχέσεις, η αντίφαση μεταξύ των δυνατοτήτων της εποχής μας, δημιούργημα της μακραίωνης συμβίωσης και συν-εργασίας  των Υποτελών Παραγωγών,  και της επιβαλλόμενης ένδειας, αποτέλεσμα της αρπακτικής, καταστροφικής και εξοντωτικής πρακτικής του δυτικού Κυρίου, θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που, σε συνδυασμό με τις φυσικές καταστροφές, ολόκληρος ο πλανήτης θα γίνει το πεδίο ενός διάχυτου εμφύλιου πολέμου, ο οποίος θα παίρνει πολύ συχνά και τη μορφή διακρατικών πολέμων.

   Ζούμε το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της δυτικής προόδου, της ιδεολογίας της σταδιακής μέσω της επιστήμης και της οικονομίας επίλυσης όλων των προβλημάτων. Ζούμε το τέλος του δυτικού πολιτισμού –  θα το συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι Υποτελείς. Το τέλος αυτό προκαλεί αδιέξοδα και τα αδιέξοδα μας φέρνουν ενώπιον του εξής διλήμματος:  ή θα πάμε πέραν του δυτικού πολιτισμού ή θα βιώσουμε ανείπωτης φρίκης καταστροφές και εξοντώσεις. Σήμερα, βλέπει το αδιέξοδο, βιώνει και συνειδητοποιεί το δίλημμα μια μειοψηφία του δυτικού πολιτισμού. Δεν θα τη χαρακτήριζα σε καμιά περίπτωση πρωτο-πορία:  ο όρος προέρχεται από το εννοιολογικό οπλοστάσιο της ιδεολογίας της προ-όδου· δεν υπάρχει πια μπροστά να πάμε, το μπροστά, όπως και το πίσω,  είναι ερείπια και αποκαΐδια. Εκτός αν πάμε στον Άδη, με συγχωρείτε, στον Άρη ήθελα να γράψω.

    Σήμερα, ο Κύριος, και πολλοί Υποτελείς, ιδίως των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να κινηθεί πέραν του δυτικού πολιτισμού, να παραιτηθεί από την επιθυμία του να καθυποτάξει τη φύση και να επιβάλει την ένδεια και τη σπάνη για να διαιωνίζει και να ενισχύει την Κυριαρχία, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει το τέλος του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού, επιταχύνοντας με αυτόν τον τρόπο την παρακμή του. Διότι όσο πιο πολύ επεκτείνεται ένας αρπακτικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, τόσο πιο γρήγορα προσεγγίζει τα όρια του, τόσο πιο κοντά στη συρρίκνωση, την παρακμή και την αποσύνθεση βρίσκεται. Ο δυτικός καπιταλιστικός πολιτισμός ασφαλώς και έχει κι άλλες δυνατότητες επέκτασης (εάν δεν επεκταθεί, θα συρρικνωθεί και θα καταρρεύσει), μόνο που η επέκταση πρέπει αφενός να διογκώνεται ποσοτικά και αφετέρου να επιταχύνεται. Με άλλα λόγια, οι δυτικές κοινωνίες θέλουν όλο και περισσότερα σε ολοένα και μικρότερο χρονικό διάστημα: 

πολλά και τώρα! Τροφή και Ενέργεια!

Continue reading

2. η προληπτική αντεπανάσταση του νεοφιλελευθερισμού

 φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Διατυπώνουμε την εξής υπόθεση εργασίας: θα μπορούσε να υπάρχει ένας παγκόσμιος καπιταλισμός της καθολικής τρίωρης εργασίας; Ναι, θα μπορούσε αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει.  Κάθε μία από αυτές τις απαντήσεις εγείρει ένα ερώτημα: Γιατί θα μπορούσε; Γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει;

    Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα δεν είναι απλή, είναι απλοϊκή έως αφελής: εάν εργαζόμασταν όλοι και όλες για να παραγάγουμε τον πλούτο που παράγουμε σήμερα θα έπρεπε να εργαζόμαστε τρεις ώρες. Επειδή όμως η απλοϊκότητα και η αφέλεια δεν έχει όρια, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το εξής: εάν επρόκειτο να επιλύσουμε την ανεργία, με βάση τη λογική και την αλληλεγγύη,  θα έπρεπε να μειώσουμε δραστικά το χρόνο εργασίας, στις τρεις ή τέσσερις ώρες,  ώστε να εργαζόμαστε όλες και όλοι.  Σε αυτήν την δυνατότητα του παρόντος είχε καταλήξει ο Μαρξ πριν από 150 χρόνια: εάν συνεχιστεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με την εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή, θα φτάσουμε στο σημείο να παράγεται τεράστιος κοινωνικός πλούτος, πολύ γρήγορα και από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς. Αυτός ήταν και ο λόγος των διθυραμβικών ύμων του για τον καπιταλισμό και την αστική τάξη της εποχής του. Και σήμερα αυτή η δυνατότητα είναι πραγματική: θα μπορούσαμε όλοι και όλες να εργαζόμασταν τρεις ώρες.

     Ποιές όμως θα ήταν οι συνέπειες μιας καθολικής τρίωρης εργασίας;

Continue reading

Παγκόσμια Ιστορία και παραγωγή τροφής: η τροφή ως μέσον αρπαγής, καταστροφής και εξόντωσης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Εδώ και καμιά εξακοσαριά χρόνια, ο αριθμός των παραγωγών τροφής μειώνεται συνεχώς. Ουδέποτε άλλοτε πάνω στη Γη παράγονταν τόσο μεγάλες ποσότητες τροφίμων όσο σήμερα, ικανές να εξασφαλίσουν την διατροφή ενός πληθυσμού που αγγίζει τα 7 δισ.· κι ουδέποτε άλλοτε η γη ανήκε σε τόσο λίγους ιδιοκτήτες όσο σήμερα – κι αν αποκαλέσουμε ‘παραγωγούς’  τους μισθωτούς της πρωτογενούς παραγωγής, μας επιτρέπετε να αποφανθούμε ότι ουδέποτε άλλοτε παράγονταν τόση τροφή από τόσο λίγους παραγωγούς. 

    Όλα δείχνουν ότι η τάση αυτή συνεχίζεται σήμερα και θα συνεχίζεται και στο μέλλον. Είμαστε βέβαιοι ότι η τάση αυτή είναι υπαρκτή στην Ελλάδα: σε δέκα, είκοσι χρόνια η καλλιεργήσιμη γη θα ανήκει σε ένα πολύ μικρό αριθμό γαιοκτημόνων, τσιφλικάδων. Γνωρίζω προσωπικά έναν γαιοκτήμονα σε χωριό των Σερρών που έχει (δικά του και νοικιάζει) και καλλιεργεί, όχι μόνος του βέβαια, 6.000  στρέμματα.  Κάποια μέρα όμως η τάση αυτή θα εξαντλήσει τη δυναμική της. Σε αυτή την περίπτωση, ποιά κατάσταση θα διαμορφωθεί;  

    Δεν μπορούμε να διατυπώσουμε μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, εάν δεν απαντήσουμε πρώτα στο παρακάτω: γιατί εδώ και 6οο χρόνια η γη συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια, γιατί η τροφή παράγεται από ολοένα και μικρότερο αριθμό παραγωγών;  Τι συνέβαινε πριν εξακόσια χρόνια;

    Να και κάποια άλλα: θα υπάρχει τροφή για όλους; Κι αν δεν υπάρχει; Υπάρχει το ενδεχόμενο της αντικατάστασης της φυτικής και ζωικής τροφής με την χημική διατροφή; Θα γίνουμε φυτά; Ή θα πεθάνουμε από τη πείνα λόγω έλλειψης τροφής; Μήπως θα υπάρχει τροφή αλλά δεν θα μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτήν;

Continue reading

who are thou, my Lord?

φίλες και φίλοι, πολλές καλημέρες

Στη Γραμματικοποίηση της Ιστορίας επιχειρώ να δείξω ότι η Γραμματική (φωνητική, μορφολογία, σύνταξη, σημασιολογία) είναι μια ιστορική πηγή μεγάλης σπουδαιότητας που δεν έχει εκτιμηθεί και χρησιμοποιηθεί από τους ιστορικούς. Πριν καταπιαστούμε με το αντικείμενο του σημερινού σημειώματος, θα ήθελα να παραθέσω μερικά  παραδείγματα, η κατανόηση των οποίων θα μας βοηθήσει να προσεγγίσουμε το θέμα μας με περισσότερη χάρη και χαρά.

Οι φθόγγοι β, γ και δ στην πρωτοελληνική, ήτοι στην προδιαλεκτική αρχαία ελληνική, δεν προφέρονταν όπως σήμερα (τριβόμενοι)  αλλά ως b (μπ), g (γκ) και d (ντ), ήταν δηλαδή ηχηροί κλειστοί. Είμαστε βέβαιοι ότι δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς άρχισε αυτή η φωνητική  αλλαγή· πληθώρα ενδείξεων μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι είχε ολοκληρωθεί τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Γιατί τότε και όχι κατά την κλασική εποχή; Να ένα ερώτημα!

Την ίδια εποχή, μάλλον λίγο αργότερα, μετά τον 6ο μ. Χ. αιώνα, όταν άρχισε να διαμορφώνεται η νέα ελληνική, μια διαδικασία που η διάρκειά της ξεπερνάει τους 5-6 αιώνες, η ονομαστική πληθυντικού του θηλυκού άρθρου (αι γυναίκες) αντικαταστάθηκε από αυτήν του αρσενικού: οι γυναίκες!  Γιατί τότε και για ποιό λόγο;

Η Ιλιάδα μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι η καθ΄ υπόταξη σύνταξη (μια δευτερεύουσα, εξαρτημένη  πρόταση που εξαρτάται από μια κύρια) ήταν ένα περιθωριακό φαινόμενο, κατά συνέπεια άγνωστο στο παρελθόν, που γενικεύθηκε κατά την γεωμετρική και αρχαϊκή εποχή. Οι λεγόμενες δευτερεύουσες προτάσεις ήταν κάποτε ανεξάρτητες, αυτοτελείς, αυτόνομες, έχασαν όμως την αυτονομία τους.   Γιατί την έχασαν; Τι εικασίες μπορούμε να διατυπώσουμε για την προέλευση αυτού του συντακτικού φαινομένου; Γιατί οι περισσότερες γλώσσες που μιλήθηκαν και μιλιούνται αγνοούν την καθ’ υπόταξη σύνταξη; Γιατί εμφανίζεται στις κλιτικές γλώσσες και δη στις ινδοευρωπαϊκές;

Ας δούμε τώρα κι ένα παράδειγμα από τη σημασιολογία. Η λέξη ‘αγρός’ δήλωνε αρχικά τον λειμώνα, τον βοσκότοπο, το λιβάδι. Πότε, και γιατί,  απέκτησε τη σημασία της καλλιεργήσιμης γης;

 Πότε πλάστηκε και τι σήμαινε αρχικά η λέξη Lord, Κύριος;

Continue reading

το ανέφικτο της ανάκαμψης, το μέλλον της ανεργίας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Έχω διατυπώσει την πρόγνωση ότι οδεύουμε ολοταχώς προς ένα ποσοστό ανεργίας γύρω στο 40-50%, σε λίγα χρόνια, όχι πάνω από δέκα, και όχι μόνο εντώ, στο Ελλάντα.  Στα τέλη του 2014, σε δυο χρόνια, το ποσοστό της ανεργίας θα κυμαίνεται μεταξύ του 30-35%. Θα ήθελα σήμερα να επιχειρηματολογήσω υπέρ αυτής της θέσης και να διατυπώσω κάποια ερωτήματα που αβίαστα εγείρονται και χρήζουν κάποιας απάντησης. 

Πρώτα θα αναρωτηθώ εάν θα συμφωνούσε ο Κύριος με αυτή την πρόγνωση. Και απαντώ: όχι απλά συμφωνεί αλλά είναι περισσότερο βέβαιος από εμἀς, από όσους και όσες εκ των Υποτελών την διατυπώνουν και την υποστηρίζουν.  Πως όμως ο Κύριος και εμείς φτάνουμε σε αυτή την βάσιμη εικασία; Πιθανόν να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Τολμώ να απαντήσω,  ΝΑΙ! Από δω και πέρα όμως, εμείς συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε μαρξιστικά, ο Κύριος όμως εγκαταλείπει τον Μαρξ και στρέφεται προς τον εξοντωτικό ναζισμό, όπως θα υποστηρίξουμε στη συνέχεια.

Continue reading

οι βρικόλακες μάς πίνουν τον κοινωνικό πλούτο

φίλες και φίλοι, καλημέρες

Λένε, στην Τρανσιλβανία, στα ορεινά της Ρουμανίας,  ότι ο πρώτος βρικόλακας ήταν θηλυκού γένους. Έβαζε τους υπηρέτες της να σφάζουν παρθένες και με το αίμα τους γέμιζε τη μπανιέρα της. Ξέρετε, εκείνα τα χρόνια, 1700, 1800,  δεν υπήρχαν κέντρα αισθητικής, λιποαναρρόφησης, κρέμες ενυδάτωσης και αντιγηραντικές, δεν υπήρχαν πίλιγκ και λίφτιγκ, υπήρχε αίμα παρθένων, άφθονο, αναλόγως της ισχύος του συζύγου σου. Διότι,  προφανώς, ο σύζυγος της βρικολάκισσας, ή ο πατέρας της,  θα πρέπει να ήταν ισχυρός τοπικός φεουδάρχης ηγεμόνας για να μπορεί να εξασφαλίζει για τον εαυτό της μια τόσο φινετσάτη και κομψή πολυτέλεια. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό το παρθενικό αίμα παύει να είναι μια οργανική ουσία των ζωντανών υπάρξεων και συγκαταλέγεται πια στην κατηγορία του κοινωνικού πλούτου, που μόνο η ίδια μπορεί να τον απολαύσει. Προϋπόθεση, μερικές παρθένες να χάσουν την ταλαίπωρη και μίζερη ζωή τους και να απαλλαγούν έτσι από τα βάσανα του μάταιου τούτου κόσμου. Το ότι σήμερα πια το αίμα είναι κοινωνικός πλούτος το γνωρίζουν όχι μόνο οι εθελοντές αιμοδότες αλλά και όσοι και όσες χρειάστηκαν αίμα, για τους ίδιους, τους φίλους ή τους συγγενείς.

Πιθανόν να  εκλάβετε την παραπάνω εκδοχή ως μία ακόμα έκφραση μισογυνισμού. Το κατανοώ. Σκεφτείτε όμως ότι και το θηλυκό έχει ασυνείδητο, ότι και το θηλυκό έχει ένα τέρας μέσα της που πρέπει να το ικανοποιήσει, ένα τέρας που θέλει να σκοτώσει, να φάει τον Άλλον, και να αιμομ(ε)ικτήσει. Ας σκεφούμε όμως και κάτι άλλο. Υποψιάζομαι ότι η εκδοχή αυτή έχει διατυπωθεί από γυναίκες της Τρανσιλβανίας, όχι από άνδρες. Οι γυναίκες γνωρίζουν πιο καλά τις γυναἰκες, πρώτον, άρα γνωρίζουν ότι μια γυναίκα μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο (η Θεοδώρα έπεισε τον Ιουστινιανό να σφάξουν τους εξεγερμένους στη στάση του Νίκα, δεκάδες χιλιάδες), γνωρίζουν ότι μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη θα επιδιώξει σχέση, αν δεν τα καταφέρει όμως θα τον εκδικηθεί με τον όποιο πιο  σκληρό και ανηλεή τρόπο μπορέσει,  θα τον φονεύσει δηλαδή συμβολικά, θα τον διώξει αφού τον παίξει πρώτα  όπως η γάτα το ποντίκι. Ας σκεφτούμε επίσης ότι αυτή η απο τις γυναίκες επινοημένη εκδοχή δεν εστιάζει μόνο στη σχέση ασυνειδήτου-Κυριαρχίας αλλά και στα θύματα. Ηττημένες γυναίκες μας αφηγούνται την ιστορία, ηττημένες από Κυρίους και Κυρίες. 

Θα πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε μεταξύ ερωτικού και κοινωνικού βαμπιρισμού, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ ότι ενίοτε αυτές οι δύο μορφές  συμπλέκονται, όπως ήδη επισημάναμε. Εάν τώρα στρέψουμε τη προσοχή μας μόνο στον ερωτικό βαμπιρισμό, θα αναγκαστούμε να φέρουμε στο προσκήνιο τις πιπιλιές στο λαιμό. Η ανάγκη του ερωτευμένου αρσενικού/θηλυκού να πιει το αίμα του άλλου, της άλλης, είναι τόσο

Continue reading

πολύ ευχάριστα νέα (1): μειώνεται η παραγωγή αυτοκινήτων

φίλες και φίλοι, καλή πραγματικότητα! (γαμάτη ευχή)

Εάν είχα χρόνο και διάθεση, και γνώσεις βέβαια, θα έγραφα ένα βιβλίο με τον τίτλο ‘πολύ ευχάριστα νέα’, στο οποίο θα παρουσίαζα μερικούς από τους κομβικούς μετασχηματισμούς που εκτυλίσσονται (αυτό το ‘λαμβάνουν χώρα΄ποτέ μου δε το χώνεψα) στις μέρες μας και προκαλούν θλίψη και απόγνωση σε κάποιους, σε άλλους όμως χαρά και ενθουσιασμό. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανεργία.

‘Für die Illusion bleibt charakteristisch die Ableitung aus menschlichen Wünschen’, χαρακτηριστικό της αυταπάτης παραμένει το ότι είναι παράγωγο των ανθρωπίνων επιθυμιών, γράφει ο Σιγισμούνδος Φρόιδ στην αρχή του έκτου κεφαλαίου σΤο  μέλλον μιας αυταπάτης (μτφρ. Δ. Νταβέας, δίγλωσση εκδ. Printa).Και συνεχίζει, λίγο πιο κάτω:  ‘Μια νέα αστικής οικογένειας μπορεί για παράδειγμα, να τρέφει την αυταπάτη ότι θα έρθει να την πάρει ένας πρίγκιπας. Είναι δυνατόν, κάποια περιστατικά αυτού του είδους να έχουν συμβεί. Ότι κάποια μέρα θα έρθει ο Μεσσίας και θα θεμελιώσει έναν χρυσό αιώνα, είναι σαφώς λιγότερο πιθανόν΄. Θα συσχετίσουμε κι εμείς, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, την αυταπάτη με την ανθρώπινη επιθυμία και θα σκεφτούμε ότι το γεγονός πως άλλοι θλίβονται κι άλλοι χαίρονται οφείλεται,  όσον αφορά το ζήτημα της ανεργίας, στην ύπαρξη αντικρουόμενων επιθυμιών. 

Continue reading