φίλες και φίλοι,
δάσκαλος είναι ο αιώνιος μαθητής, αυτός που δεν σταματά ποτέ να ρωτάει, να ψάχνει, να διαβάζει, να μελετά, να αναθεωρεί, να βελτιώνει, να συμπληρώνει· σε τι διαφέρει λοιπόν από τον μαθητή, παιδί, έφηβο ή ενήλικο που δεν σταματά ποτέ να ρωτάει, να ερευνά, να διαβάζει, να συζητά, να επανεξετάζει, να αναθεωρεί; Ο δάσκαλος υπερέχει επειδή γνωρίζει περισσότερα ή μήπως επειδή κατέχει τη μέθοδο απόκτησης της γνώσης; Όχι, δεν μας ενδιαφέρει ούτε η ποσότητα ούτε η σωστή μέθοδος: μας ενδιαφέρει ο πόθος, η ένταση της αναζήτησης, η φιλομάθεια. Αυτά μόνο οι μαθητές, ανεξαρτήτως ηλικίας, μπορούν να τα διδάξουν χωρίς να τα διδάσκουν. Η ίδια τους η ύπαρξη είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Ο καλύτερος δάσκαλος όμως πρέπει και να διδάσκει. Όποιος και όποια από τους μαθητές επιθυμεί να διδάξει κάτι, θα μπορεί να το κάνει· είμαι βέβαιος ότι θα δεχτεί με κατανόηση, όπως όλοι μας, τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις των άλλων.
Θα ήθελα να γνωρίζουν οι μαθητές-δάσκαλοι της Σχολής ότι έχω γίνει 51 χρονών και δεν έχω συναντήσει ακόμα άνθρωπο ανάξιο και δεν πρόκειται να συναντήσω. Δεν μπορώ να καταλάβω την διαφορά μεταξύ της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν και της σπανακόπιτας της αναλφάβητης μάνας μου. Δε μπορώ, τι να κάνουμε. . . Θα ήθελα επίσης να γνωριστούμε από κοντά – να μαζευτούμε, να φάμε, να πιούμε και να συζητήσουμε. Καλός ο υπολογιστής αλλά μερικές φορές μπροστά του, μα τη Παναγία, νιώθω σαν το μοσχάρι που τρώει σανό στο παχνί. . . Στην “θεολογία της προόδου” θα αφιερώσουμε μια διάλεξη με θέμα την τεχνολογία της απομόνωσης.
Θα τα ξαναπούμε· σας εύχομαι υγεία και χαρά.
Αθανάσιος Δρατζίδης
There is a critical shortage of informative atirecls like this.
Είσαι μαλακας
Πολύ μεγάλος
Αγαπητέ Αθανάσιε
Μόλις ανακάλυψα το ιστολόγιό σου. Είναι όαση “επιστημονικά” δομημένης intellectuality, Επίσης συγκινήθηκα επειδή αγαπάς (θυμάσαι) τον Henry.Miller. Μετά τον ακατάληπτο, σε έναν δεκαοκτάρη-στα τέλη του 70′- Erich Fromm, ο Τροπικός του Καρκίνου με εκσφενδόνισε στην Εμπειρία. Από τότε πέρασαν έτη και τόμοι και ταξίδια. Θα διαβάζω με ενδιαφέρον και θαυμασμό το ιστολόγιό σου. Γράφω από την ψυχρή-subtly-Βρετανία. Αλλά έχω αναπνεύσει και περπατήσει όλη την Πίνδο από τον Ταύγετο ως τον Γραμμο. Τα φιλοσοφικά σου πονήματα συγκοινωνούν όπως τα γνωστά “δοχεία” με τα ποιητικά μου φιλοσοφήματα. Όμως διαφέρουν στην μορφή όπως οι πίνακες του De Chirico διαφέρουν από αυτούς του Magritte. Ίσως θα μπορούσα να αναρτήσω μερικά στο ιστολόγιό σου. Μοιάζει να είναι το ιδανικό μέρος γι΄αυτα, με την αδειά σου φυσικά. Please advise.
Όπως και νάχει όμως, θα παραμείνω μαθητής γιατί αυτή ειναι η επιλογή ζωής μου. I’m to lazy to be a teacher.
Hasta luego
Γιάννη, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Με δίνουν δύναμη και κουράγιο. Και βέβαια θα ήθελα να δημοσιεύσεις δικά σου κείμενα, όποτε θέλεις. Θα αρχίσω να γράφω και πάλι από Οκτώβριο, πολλές δουλειές στον κήπο αυτή την εποχή.