in συναντήσεις

συναντήσεις (2)

Αγαπητέ Γιάννη Παγιασλή (leftliberalsynthesis.blogspot.com),

είχα υποσχεθεί να σχολιάσω το σχόλιό σου στις 2 Μαρτίου αλλά επισπεύδω να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου διότι φοβάμαι ότι εκείνες τις μέρες ίσως δεν θα μπορέσω. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα αργήσουμε να κατανοήσουμε τη σημασία αυτής της ημέρας, εννοώ της Πρώτης Μαρτίου 2010- 24 ώρες χωρίς εμάς,  έχοντας υπόψη ότι η ιστορική βραδύτητα και αργοπορία μετριέται με χρόνια και δεκαετίες. Μέχρι να έρθει, αναπόφευκτα κατά τη γνώμη μου, μια άλλη “1η Μαρτίου”, αναγκαστικά θα στρέψουμε την προσοχή μας σε ζητήματα που σχετίζονται με τη συλλογική δράση και τις μορφές της. Δεν θα αποφύγουμε δηλαδή να εστιάσουμε τη προσοχή μας στην έννοια της επανάστασης, σε όλα τα πεδία και σε όλα τα επίπεδα.

Έχω παρατηρήσει ότι όταν απευθύνομαι σε κάποιο πρόσωπο, δημόσια ή μη, το μυαλό μου και η γλώσσα μου λύνονται, απελευθερώνονται, επαναστατούν και μπορώ και εκφράζω αβίαστα, με φαντασία και επινοητικότητα αυτά που σκέφτομαι και θέλω να πω. Έχω συνειδητοποιήσει γιατί γίνεται αυτό: συμβαίνει διότι ανήκω σε αυτούς και αυτές που θεωρούν ότι μόνο με την ενεργητική καθημερινή αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον είναι δυνατόν να αναπτυχθεί η ψυχή, δηλαδή το σύνολο των ιστορικά καθορισμένων βιολογικών, διανοητικών, συναισθηματικών, κοινωνικών, εργασιακών και άλλων δεξιοτήτων και ικανοτήτων μας. Αυτή είναι η ψυχή για μένα, αυτή είναι η ευτυχία. Ζω στην επαρχία και δυστυχώς μόνο κατά ελλειμματικό τρόπο  μπορώ να εξασφαλίσω αυτήν την καθημερινή ενεργητική αλληλεπίδραση. Αναγκάζομαι λοιπόν να καταφεύγω στις τεχνολογίες απομόνωσης, όπως τις αποκαλώ (βιβλίο, φωτογραφία, κινηματογράφος, τηλεόραση, τηλέφωνο, φαξ, διαδίκτυο, κλπ), για να καταργήσω, μέσω της ταχύτητας,  την  απόσταση διατηρώντας την, έχοντας την ελπίδα ότι όχι μόνο θα έρθω σε ηλεκτρονική επαφή με άνδρες και γυναίκες που έχουν συγγενικές ανησυχίες και αναζητήσεις αλλά και να τα πούμε από κοντά, να φάμε και να πιούμε, να συνεργαστούμε, να δημιουργήσουμε μαζί με άλλους και άλλες. Αντιλαμβάνομαι το διαδίκτυο όχι ως μέσον κατάργησης της απόστασης και διατήρησής της μέσω της ταχύτητας αλλά ως μέσον ανάπτυξης διαπροσωπικών σχέσεων, δημιουργίας συλλογικοτήτων, συντονισμού της συλλογικής δράσης. Αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να στήσω την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών για να κοινοποιήσω τις εργασίες μου, μιας και δυσκολεύομαι όσο δεν μπορείς να φανταστείς να εκδώσω κείμενά μου. Η γνώση είναι συλλογικό δημιούργημα, όπως και η επανάσταση, και κατανοείς ότι με ενδιαφέρει κάθε συλλογικό δημιούργημα. Κάθε ατομικό δημιούργημα είναι έκφανση μιας υπόγειας συλλογικής δημιουργίας και όλοι μας, όλες μας, ως πρόσωπα είμαστε εκφάνσεις συλλογικής δημιουργίας. Εγώ είμαι οι άλλοι, όχι οι οποιοιδήποτε άλλοι, κάποιοι συγκεκριμένοι άλλοι.  Όσο περνάνε τα χρόνια, γνωρίζω ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι και οφείλω να αναφέρομαι σε αυτούς, με τον δικό μου τρόπο. Αναφέρομαι σε αυτούς και τους αντιλαμβάνομαι ως ιστορικές πηγές, μιλάω εντελώς κυριολεκτικά. Πως τα λόγια τους, οι χειρονομίες τους, οι πρακτικές τους δημιούργησαν ρήγματα στη συνείδησή μου και μου έδειξαν, χωρίς να το επιδιώκουν πολλές φορές, την σωστή για μένα, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, κατεύθυνση; Εκτός από την αδικία, δεν μπορώ να υποφέρω ούτε την αχαριστία. Αυτά λοιπόν τα συμβάντα του καθενός και της καθεμιάς, που εκτυλίχτηκαν, και εκτυλίσσονται, σε ποικίλα κοινωνικά πεδία (οικογένεια, έρωτας, εξεγέρσεις, εργασία, σχολείο, πολιτικές οργανώσεις, κλπ) δεν είναι ατομικά αλλά κοινός πλούτος στον οποίο πρέπει όλοι και όλες να έχουν ελεύθερη πρόσβαση. Είναι ένα κομμάτι του τεράστιου κοινωνικού πλούτου που παράγουμε καθημερινά, είναι η σχέση προσωπικού – πολιτικού. Όπως όλος ο κοινωνικός πλούτος πρέπει να εκτίθεται ανοιχτά και να εξασφαλίζεται η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτόν, κι αυτά τα συμβάντα πρέπει να εκτίθενται ανοιχτά, με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί, για να μπορούμε να έχουμε όλοι και όλες πρόσβαση σε αυτά. Αυτά τα συμβάντα κοιτάζω στον καθρέφτη, αυτά τα συμβάντα των άλλων παίρνω μάτι. Είναι συμβάντα κομβικής σημασίας – σημεία σύγκλισης, επεξεργασίας και απόκλισης (εκροής, διάχυσης, διασποράς, διασκορπισμού) εμπειριών, γνώσεων, γεγονότων, χειρονομιών, στάσεων, αντιλήψεων, αξιών, συμπεριφορών. Εάν αντιληφτώ τον εαυτό μου ως συλλογικό δημιούργημα (τα πάντα  είναι συλλογικά δημιουργήματα, ακόμα και το κύτταρο), ο ναρκισσισμός και η μεγαλομανία συνειδητοποιούνται, περιορίζονται, αυτοσαρκάζονται, αυτοειρωνεύονται (Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών!), αντιμετωπίζονται με τρόπο δημιουργικό. Έτσι λοιπόν, μπορούμε να καμαρώνω και να διακηρύττω: εγώ δεν είμαι μεγαλομανιακός, είμαι μεγαλομανιούτσικος! Δεν είμαι νάρκισσος, είναι ναρκισσούλης! Είμαι βέβαιος ότι αναγνωρίζεις ότι η μεγαλομανία και ο ναρκισσισμός, άρα και ο κτητικός ατομικισμός, δεν είναι μόνο πηγές προσωπικής ικανοποίησης και δυσφορίας, ευτυχίας και δυστυχίας, αλλά είναι ένα μείζον κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα. Θα έχεις παρατηρήσει πόση (μη συνειδητή) μεγαλομανία, για να περιοριστώ σε αυτήν, κυκλοφορεί  στην ιστορική νεκροζώντανη Αριστερά, και στους αντιεξουσιαστικούς και αναρχικούς κύκλους εννοείται. Θα το εκφράσω συνοπτικά και επιγραμματικά: χωρίς την αυτοαναφορική εκκεντρικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση, προσωπική ή συλλογική, διότι χωρίς επανάσταση δεν μπορεί να υπάρξει ευτυχία – προσωπική και κοινωνική. Με την ανάπτυξη της ψυχής, με την αλληλεγγύη μπορούμε και υπομένουμε τα δεινά τόσο της κοινωνικής όσο και ατομικής ύπαρξης – αυτή είναι η ευτυχία, για μένα και, γνωρίζω πολύ καλά, και για κάποιους άλλους και άλλες.

Και δεν μπορεί να υπάρξει ευτυχία διότι η επανάσταση, θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ με αυτόν τον όρο, είναι, εκτός των άλλων, καταστροφή και δημιουργία συναισθημάτων, σχέσεων, αντιλήψεων, συμπεριφορών, χειρονομιών, αξιών, πρακτικών, στάσεων, κλπ. Όταν καταστρέφουμε και δημιουργούμε συναισθήματα, σχέσεις, κλπ, επαναστατούμε, κι όταν επαναστατούμε, καταστρέφουμε και δημιουργούμε συναισθήματα, κλπ. Όταν καταστρέφουμε, για παράδειγμα, τον ανταγωνισμό, την καχυποψία, τον φθόνο και τη χαιρεκακία, για να περιοριστώ σε αυτά, επαναστατούμε. Το γνωρίζεις πολύ καλά ότι υπάρχει πολλή σκατοψυχία στην ιστορική νεκροζώντανη Αριστερά. Την αποκαλώ πολιτική σκατοψυχία – μια από τις έννοιες με τις οποίες καταπιάνομαι θεωρητικά τα τελευταία χρόνια – να αναφέρω επίσης την νεκροζωντανότητα, την απουσία, την διάρκεια, την εμπιστοσύνη, τη στάση, την ανάσταση, την επανάσταση, την κοινοχρησία, την κοινοκτησία, το συλλογικό δημιούργημα, τον εμμενή κομμουνισμό, τη γένεση του θεού και άλλες. . . Η επ-ανά-σταση είναι και δημιουργός συναισθημάτων: η στάση (το σταμάτημα, η διακοπή της σχέσης μεταξύ προστάζοντος και εκτελούντος, μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς) προκαλεί ανάσταση σε όλα τα επίπεδα, άρα και προσωπική (διανοητική, συναισθηματική, ερωτική, κοινωνική, εργασιακή, καλλιτεχνική), η οποία γενικεύεται και επεκτείνεται. Αυτή η επέκταση, η διεύρυνση μάλλον, της ανάστασης, της ψυχικής ανάτασης, είναι γνωστή με το όνομα επ-ανά-σταση.

Και προκαλούνται συναισθήματα, σχέσεις, αξίες κλπ διότι προκαλείται μια καταστροφή κοσμογονικής και κοσμοϊστορικής σημασίας. Καταστρέφεται η κομβική, η πυρηνική ισχύουσα κοινωνική σχέση: η κυριαρχική. Θεωρώ ότι μεταξύ δυο προσώπων, δυο ομάδων, δυο τάξεων, δυο λαών, κλπ, είναι δυνατόν να υπάρξουν δυο σχέσεις, κάθε μία εκ των οποίων παρουσιάζει πολλές μορφές: η σχέση της διαταγής και εκτέλεσης και η σχέση της συνεργασίας και της δημιουργικής σύγκρουσης. Δεν είναι λίγοι οι άνδρες και οι γυναίκες που δεν θέλουν να είναι ούτε Κύριοι ούτε δούλοι. Αυτούς ψάχνουμε να βρούμε, αυτούς που έχουν προκρίνει την συνεργασία και την δημιουργική σύγκρουση σε βάρος του ανταγωνισμού και του φθόνου,  για να συνεργαστούμε, για να δημιουργήσουμε. Η πρώτη σχέση είναι η Κυριαρχία, η δεύτερη ο Κομμουνισμός. Πολλοί θεωρούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς Κυριαρχία. Μπορεί όμως να υπάρξει κοινωνία χωρίς κομμουνισμό, χωρίς συμβίωση, συνεργασία, αλληλεγγύη, δημιουργική σύγκρουση, κοινοχρησία και κοινοκτησία; Είναι αδύνατον. Υπάρχει πολύς κομμουνισμός τριγύρω μας αλλά το όραμα μας τύφλωσε και δεν μπορούμε να τον δούμε – δεν πρέπει να τον δούμε. Πρέπει να παραμείνει ιδεώδες, ουτοπία, Ιδέα, αναγκαιότητα αλλά όχι πραγματικότητα. Να είναι ο σκοπός όχι το σημείο εκκίνησης! Να είναι κάτι που χαρίζεται και διεκδικείται, όχι κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται. Υποστηρίζω λοιπόν ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική. Αυτόν τον εγγενή, έμφυτο κομμουνισμό αποκαλώ εμμενή κομμουνισμό. Σε κάθε ιστορικά καθορισμένο κοινωνικό σχηματισμό ο εμμενής κομμουνισμός αποκτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και τον αποκαλώ κομμουνισμό του παρόντος. Αυτή είναι μία ελάχιστη παραγωγική ιδιομορφία. Υπάρχει κι άλλη μια, θα την παραθέσω πιο κάτω.

Επανάσταση για μένα είναι από τη μια η κατάργηση της σχέσης μεταξύ του Κυρίου και του υποτελούς, η κατάλυση της Κυριαρχίας, η καταστροφή συναισθημάτων, αξιών, πρακτικών, θεσμών, οργάνωσης του κοινωνικού χωρόχρονου, της παραγωγής, της εργασίας, κλπ.  και από την άλλη η διεύρυνση της υπάρχουσας συμβίωσης, συνεργασίας, δημιουργικής σύγκρουσης, αλληλεγγύης, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας. Αναρωτιέμαι: πως θα καταλυθεί η Κυριαρχία σε όλα τα πεδία, σε όλα τα επίπεδα; Και δίνω την εξής απάντηση: με την ταύτιση σκοπού και μέσου, δηλαδή με την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού.

Σε πολιτικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι εάν τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται μόνο με την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, σε οργανωτικό επίπεδο, η οργάνωση θα πρέπει να είναι ένα πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Γνωρίζουμε κάποια οργάνωση της νεκροζώντανης ιστορικής Αριστεράς που να αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό ως μέσον επίλυσης των  παγκόσμιων πια κοινωνικών προβλημάτων, ως σημείο εκκίνησης, ως κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται; Εγώ δεν γνωρίζω. Αυτός είναι ο λόγος που η Αριστερά αργοπεθαίνει, είναι μανεκέν για σάβανο. Οι υποτελείς Παραγωγοί της γυρνούν την πλάτη διότι άλλα λέει, άλλα εννοεί, αλλά σκέφτεται κι άλλα κάνει.

Δεν υπάρχει συνέπεια; Όχι, δεν είναι αυτό. Ένας μαρξιστής οφείλει να αναλύει την οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης με μαρξιστικό τρόπο, να επιχειρεί να διατυπώσει μια απάντηση στο ερώτημα: ποιες σχέσεις επικρατούν; Η Αριστερά αναλύει τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό και υποστηρίζει ότι πρόκειται για μια ταξική κοινωνία. Πολύ ωραία. Αναλύει όμως τον εαυτό της με τον ίδιο τρόπο; Ας εφαρμόσουμε αυτή την μεθοδολογία και στο ΚΚΕ, τον Συνασπισμό, τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ. Σε ποιο συμπέρασμα θα καταλήξομε; Θα ζοριστούμε να αποφανθούμε ότι πρόκειται για “ταξικές κοινωνίες”, ας μου επιτραπεί η πρόχειρη αυτή έκφραση; Δε νομίζω. Πρόκειται για οργανώσεις που έχουν ως πρότυπο το κράτος, την κυριαρχική σχέση.

Υποστηρίζω λοιπόν ότι ζούμε το τέλος της ιστορικής Αριστεράς κι αυτός είναι ο λόγος που την αποκαλώ νεκροζώντανη. Από την κατάσταση της νεκροζωντανότητας άλλοτε υπάρχει σημείο διαφυγής κι άλλοτε όχι. Ο ετοιμοθάνατος γέρος είναι νεκροζώντανος όπως και ο μελλοθάνατος στις φυλακές. Ο πρώτος θα πεθάνει – στον δεύτερο μπορεί να δοθεί χάρη, να ζήσει. Ο νεκροζώντανος άλλοτε πεθαίνει κι άλλοτε ζει (οδηγός της Φορμουλα 1, για παράδειγμα). Η νεκροζώντανη Αριστερά πεθαίνει, δεν υπάρχει σημείο διαφυγής. Πότε θα πεθάνει; Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Τα (ιστορικά) αποθέματά της τελειώνουν. Εξαντλήθηκαν. Δεσμεύομαι δημόσια για αυτή την  πρόβλεψη. Εάν δεν επιβεβαιωθεί, θα υποχρεωθώ να αναθεωρήσω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι. Θεωρώ, και ως μαρξιστής, ότι δεν θα κάνει χαρακίρι και δεν θα εκλάβει τον κομμουνισμό ως μέσον επίλυσης των προβλημάτων, ως σημείο εκκίνησης, δεν θα προβεί στην ταύτιση μέσου και σκοπού. Αυτό θα γίνει μόνο από τους ίδιους τους υποτελείς Παραγωγούς. Υποστηρίζω λοιπόν ανοιχτά και δημόσια ότι  οφείλουμε να επισπεύσουμε τον αναπόφευκτο θάνατο της ιστορικής Αριστεράς και να προσανατολιστούμε προς την ενεργητική διάλυση των κομμάτων και οργανώσεων της ιστορικής Αριστεράς και η επικείμενη διάσπαση (και μελλοντική διάλυση) του Συνασπισμού είναι μια πολύ θετική εξέλιξη. Σύντομα θα έρθει και η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑς, κλπ. Παράλληλα, οφείλουμε να βάλουμε τις βάσεις για την  Αριστερά που θα εκλάβει τον κομμουνισμό ως σημείο εκκίνησης. Προς αυτό το σκοπό προσανατολιζόμενος, θα δημοσιεύω εντός των ημερών την πρόταση για μια ευρωπαϊκή Αριστερά με τον τίτλο ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Ο Σεν Τζου έλεγε ότι σε ένα πόλεμο νικάει μόνο όποιος γνωρίζει καλά τον αντίπαλο και τον εαυτό του. Φαίνεται πως ο Κύριος γνωρίζει καλά και τον εαυτό του και τον αντίπαλό του, ενώ εμείς ούτε τον Κύριο γνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας. Ο σκοπός της Ανωτάτης Σχολής Κακών Τεχνών είναι να συμβάλλει στην γνώση του Κυρίου και του εαυτού μας. Θέτω λοιπόν το ερώτημα: ποιος είναι πιο ισχυρός; Οι Κύριοι ή οι Υποτελείς Παραγωγοί; Απαντώ: οντολογικά, οι Υποτελείς Παραγωγοί. Εάν εμείς δεν εργαστούμε, οι Κύριοι θα πεθάνουν από την πείνα και θα τους φάει η βρόμα. Οι Κύριοι είναι άρπαγες και καταστροφείς του συλλογικά παραγόμενου και τεράστιου κοινωνικού πλούτου, ήταν, είναι και θα είναι ένοπλοι ενδεείς, οπλισμένοι ζητιάνοι. (Η λέξη αυθέντης, αφεντικό, σημαίνει “οπλοφόρος”). Και θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους: ενδεείς. Αρπάζουν και καταστρέφουν για να επεκτείνουν την ένδεια και τη σπάνη. Κοινωνικά και πολιτικά, ιδεολογικά και τεχνολογικά, άρα και στρατιωτικά, είναι πιο ισχυροί. Γιατί είναι πιο ισχυροί από μας; Πως τα κατάφεραν;

Έγιναν, είναι  πιο ισχυροί από μας διότι επεδίωξαν να γίνουν πιο ισχυροί από τη φύση. Και εν πολλοίς τα κατάφεραν. Κατάφεραν και εκπλήρωσαν όλες τις επιθυμίες ισχυροποίησης. Ο ήρωας είχε ακόντιο, ο Δίας τον κεραυνό. Ποιος είναι ο Δίας; Μα αυτό που θα ήθελε να ήταν ο ήρωας αλλά δεν μπορούσε: να έχει ένα όπλο πιο τρομακτικό, πιο εύστοχο, με πιο μεγάλο βεληνεκές, κλπ. Ποιος κεραυνός;! Σήμερα ξεπέρασε και την πιο τολμηρή επιθυμία του: έχει πυρηνικά! Η Ήρα ταξιδεύει με ιπτάμενο άρμα. Τι είναι το άρμα της μπροστά στο Στέλθ; Τα μηνύματα του Δία τα μεταφέρει η ανεμοπόδαρη γρήγορη Ίριδα. Συγκρίνεται η ταχύτητά της με την σημερινή ταχύτητα μετάδοσης του ηλεκτρονική μηνύματος; Ο ήρωας, ο Κύριος, όχι μόνο έγινε θεός αλλά έγινε πιο ισχυρός από τον θεό, από τον Δία.  Αγαπητέ Γιάννη, τα  περισσότερα και σημαντικότερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού, του δυτικού Κυρίου δηλαδή, έχουν καταγραφεί στην Ιλιάδα ως επιθυμίες του ήρωα. Πότε ο Κύριος άρχισε να εκπληρώνει τις επιθυμίες του; Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, γύρω στο 1300 μ.Χ. Από τότε μέχρι σήμερα εκπλήρωσε όλες τις επιθυμίες του. Την εποχή αυτή του δυτικού πολιτισμού την ονομάζω εποχή της γένεσης του θεού. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε στο τέλος της, δηλαδή στο τέλος της προόδου. Γιατί; Διότι ενώ εκπλήρωσε όλες τις επιθυμίες του, υπάρχουν δυο που δεν μπόρεσε. Και δεν θα μπορέσει ποτέ! Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι δεν πρόκειται για δυο οποιεσδήποτε επιθυμίες ισχυροποίησης αλλά για τις δυο πιο σημαντικές επιθυμίες. Να γίνει σωματικά αθάνατος και (έτσι) να απεξαρτηθεί από τον (υποτελή) Παραγωγό. Εάν εκπληρώσει αυτές τις επιθυμίες του, ο Κύριος θα παύσει να είναι Κύριος, η Κυριαρχία θα καταλυθεί. Η απεξάρτηση από τον υποτελή Παραγωγό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την επίτευξη της σωματικής αθανασίας. Η σωματική όμως αθανασία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την καταστροφή της ζωής – ο εντοπισμός του θανάτου είναι αδύνατος μιας και υπάρχει για να διαιωνίζει τη ζωή. Ο θάνατος είναι τέκνο και υπηρέτης της ζωής: μπορούμε να τον εξοβελίσουμε, μόνο εάν καταστρέψουμε τη ζωή. Και ο Κύριος την καταστρέφει καθημερινά. Τόσο για να γίνει αθάνατος όσο και να συρρικνώσει τον εμμενή κομμουνισμό.

Ζούμε το τέλος της προόδου, ζούμε το αδιέξοδο του Κυρίου, ζούμε την εποχή που ο Κύριος οφείλει να αντιμετωπίσει τα διλήμματά του. Ή θα καταστρέψει τη ζωή και θα νικήσει τον θάνατο αλλά θα εξαφανιστεί και ο ίδιος ή θα συμβιβαστεί με τη φύση και τον υποτελή παραγωγό για να διαιωνίσει την Κυριαρχία. Θεωρώ ότι έχει προκρίνει τη δεύτερη λύση ενώ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί τις αντιφάσεις της πρώτης επιλογής. Ο Κύριος αρχίζει να αμύνεται, στρατοπεδεύει κι όταν ο εχθρός στρατοπεδεύει εμείς πρέπει να τον παρενοχλούμε. Εάν φύγει, οφείλουμε να τον καταδιώξουμε.

Να λοιπόν η δεύτερη ελάχιστη παραγωγική ιδιομορφία: το τέλος της γένεσης του θεού. Ο Κύριος έγινε θεός, δεν μπορεί να γίνει Θεός. Ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας ένοπλος  ενδεής, ένας ψιλικατζής Θεός. Αφού λοιπόν δεν είναι Θεός κι αφού εμείς είμαστε οντολογικά πιο ισχυροί από Αυτόν, τότε μπορούμε να έχουμε στην κατοχή μας ένα όπλο πολύ πιο ισχυρό από το ισχυρότερο όπλο που διαθέτει. Το πιο ισχυρό όπλο του είναι τα πυρηνικά. Κάθε όπλο έχει ένα μειονέκτημα: εάν δεν αποβεί αποτελεσματικό, ο χρήστης του περιέρχεται στην κατάσταση του άοπλου. Ποιο είναι το δικό μας πιο ισχυρό από τα πυρηνικά όπλο;

Δύο είναι. Το πρώτο, αυτό που μπορεί να διαθέτει ο καθένας και η καθεμιά σε ατομική και συλλογική βάση: ο κομμουνισμός ως σημείο εκκίνησης. Η κλιμάκωση και ο συντονισμός της χρήσης αυτού του όπλου δημιουργεί το δεύτερο, το πιο ισχυρό από όλά τα όπλα που μπορεί να υπάρξουν: η πανταχού απουσία, το γλέντι κατά τη διάρκεια μιας χωρίς αιτήματα παγκόσμιας αποχής από την εργασία.

Ήρθε η ώρα να ξυπνήσω τα παιδιά, να τα βοηθήσω να ετοιμαστούν για το σχολείο, να αλέσω σιτάρι, να ζυμώσω, να πήξω γιαούρτι, να μαγειρέψω – σταματάω εδώ.

Σε χαιρετώ διατηρώντας την ελπίδα ότι θα τα ξαναπούμε.

Αθανάσιος  Δρατζίδης, 10-02-2010

Σχολιάστε ελεύθερα!