in κοινωνικός πόλεμος, οι πρώτες μέρες της αγοράς/του εμπορεύματος και του χρήματος

μπορούμε να φανταστούμε ένα μήνα με τις τράπεζες κλειστές; πώς θα ζήσουμε χωρίς χρήμα;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΑΣ επιτρέπεται να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να κλείσουν οι τράπεζες για ένα μήνα ή λιγότερο, μια, δυο βδομάδες;  Όχι, κατά κανέναν τρόπο, δεν μας επιτρέπεται. Το γιατί υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο το γνωρίζουμε όλοι και όλες: για να μας αναγκάσουν να υποταχθούμε, να υπακούσουμε, να πειθαρχήσουμε σε περίπτωση κάποιας απόπειρας απόκρουσης της καπιταλιστικής επίθεσης που αποσκοπεί στην αύξηση την κερδοφορίας αφενός μέσω της μείωσης του μεροκάματου και μισθού και αφετέρου μέσω του κλεισίματος των μη ανταγωνιστικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τι θα γίνει σε αυτήν την περίπτωση;  Πώς θα ζήσουμε χωρίς χρήμα; 

ΣΕ μια τέτοια περίπτωση, θα επικρατήσει μια κατάσταση που θα μοιάζει με γενική απεργία, με πλήρη συμμετοχή, με αρνητικό πρόσημο όμως. Θα είναι μια κατάσταση που δεν θα την επιβάλουμε εμείς, ενώ θα μπορούσαμε,  αλλά θα την υποστούμε, ενώ θα μπορούσαμε να μην την υποστούμε.

ΕΑΝ, φίλες και φίλοι, κλείσουν οι τράπεζες και δεν υπάρχει χρήμα, πολύ σύντομα, αν όχι από την αρχή, θα κλείσουν και όλες οι εμπορικές επιχειρήσεις, τα σούπερ μάρκετ, τα καταστήματα, τα μαγαζάκια, τα ψιλικατζίδικα, τα περίπτερα όπου πωλούνται τα εμπορεύματα, τα αγαθά τα οποία επιτρέπουν την αναπαραγωγή της βιολογικής και κοινωνικής ζωής. Στην αρχή κάποια καταστήματα θα είναι ανοιχτά, μιας και σε κάθε σπίτι υπάρχει ένα μικρό ή μεγάλο χρηματικό ποσό. Πολύ σύντομα όμως θα κλείσουν εξ αιτίας των αναπόφευκτων λεηλασιών. Τα σούπερ μάρκετ, κοινοτικές αποθήκες ειδών πρώτης ανάγκης, αν τα δούμε από κομμουνιστικής έποψης, είτε θα φυλάσσονται από την αστυνομία είτε θα λεηλατηθούν αλλά τα ράφια δεν θα ξαναγεμίσουν. Μέσα σε λίγες μέρες η έλλειψη τροφής θα είναι κάτι παραπάνω από αισθητή.

ΘΑ πηγαίνουν στη δουλείά τους, όσοι έχουν ακόμα δουλείά; Κάποιοι και κάποιες θα πηγαίνουν, πολύ σύντομα όμως θα σταματήσουν. Είτε γιατί δεν θα έχουν βενζίνα, ακόμα κι αν έχουν χρήμα, είτε γιατί δεν θα υπάρχουν τρένα και λεωφορεία.  Υπάρχει  το ενδεχόμενο να μην πηγαίνει κανένας στη δουλείά του;

ΕΑΝ δεν θα υπάρχει χρήμα, δεν θα πληρώνουμε λογαριασμούς και εφορίες και τέλη κυκλοφορίας και πρόστιμα και άλλα πολλά. Έτσι, το Κράτος θα περιοριστεί σε πολύ λίγες δραστηριότητες (υπουργεία), κι αν περιοριστεί σε μία, αυτή θα είναι η επιτήρηση της δημόσιας τάξης  –  μπάτσοι και στρατός παντού, παντού στην αγορά εννοώ, όχι σε έρημες και σιωπηλές γειτονιές! Θα έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα;  Για να έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα, θα πρέπει κάποιοι να εργαστούν, έτσι δεν είναι;

ΤΙ θα κάνουν οι εργαζόμενοι; Θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στη δουλείά τους ενώ δεν θα έχουν να φάνε ή θα υποσιτίζονται;   Φαντάζομαι ότι δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα αν δεν πάνε στη δουλείά τους οι νηπιαγωγοί ή αν δεν ανοίξουν τα ρουχάδικα και τα παπουτσάδικα ή αν δεν πάνε στα σχολεία οι νηπιαγωγοί, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Αν δεν ανοίξουν όμως τα φαρμακεία; Τί θα απογίνουν τα πρεζάκια οι συνταξιούχοι, πού θα βρούνε τις δόσεις τους;  Θ΄ αφήσουν τα φάρμακα και θα τη πέσουν στο χασίσι και στη πρέζα, την ηρωίνη; Μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς γιατρούς και σκουπιδιάρηδες; Δυσκολεύομαι. Πολύ.

ΚΙ ας φανταστούμε, φίλες και φίλοι, ότι πάμε όλοι και όλες στις δουλειές μας ώστε να εξασφαλιστεί η αναπαραγωγή της κοινωνικής ζωής. Θα παράγουμε ρεύμα, θα καθαρίζουμε τις πόλεις, θα διδάσκουμε, θα περιθάλπουμε παιδιά και ασθενείς και γέρους, θα καθαρίζουμε τα νοσοκομεία, πολύ ωραία! Ας πούμε ότι εργαζόμαστε χωρίς πληρωμή ή με την προσδοκία ότι θα πληρωθούμε μια μέρα. Οι έμποροι τι θα κάνουν;  Θα μας χαρίζουν τα εμπορεύματά τους ή θα μας τα πουλάνε βερεσέ;  Ούτε κατά διάνοια!

ΚΙ αν το παιδί σου έχει άσθμα και χρειάζεται το φάρμακό του, τι θα κάνεις, θα το δεις να υποφέρει με κίνδυνο μέχρι και να πεθάνει;  Δεν θα πας να σπάσεις το φαρμακείο να βρεις και να πάρεις το φάρμακο; Όμως θα υπάρξει τέτοια έλλειψη εμπορευμάτων, αγαθών, που και να θέλεις να λεηλατήσεις, να αρπάξεις, να πάρεις δεν θα μπορείς! Κι όταν δεν υπάρχει λευκή αγορά, υπάρχει η μαύρη αγορά. Αν το φάρμακο κάνει 17 εβρά, θα δώσεις 100, εάν έχεις· εάν δεν έχεις, θα στήσεις κώλο.

Ο μόνος τρόπος να βρεθεί τροφή είναι η επαρχία, τα χωριά. Το γνωρίζετε αλλά ας το ξαναθυμηθούμε για να το εμπεδώσουμε. Οι χωρικοί, εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, όταν μπορούσαν, εννοώ όταν η σοδειά ήταν καλή, αποθήκευαν τροφή για ένα ολόκληρο χρόνο. Κατανάλωναν συνεχώς από το απόθεμα, συνεχώς όμως φρόντιζαν να γεμίζουν την αποθήκη. Το χωριό, η καλλιέργεια της γης και η εκτροφή κάποιων λίγων ή πολλών ζώων, παράγει τροφή καθημερινά, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Υπάρχουν μέρες, βδομάδες, μήνες  που η παραγόμενη τροφή είναι πολλή, υπάρχουν όμως και μέρες που η παραγόμενη τροφή είναι λιγότερη. Όταν η τροφή είναι πολλή, επεξεργάζεται για να συντηρηθεί –  για πέντε μήνες παράγεται γάλα το οποίο γίνεται τυρί. Το κρέας θα γίνει αλλαντικό, το λάχανο θα γίνει τουρσί, η ντομάτα θα γίνει σάλτσα και πελτές, τα φρούτα θα αποξηρανθούν ή θα γίνουν κομπόστα ή μαρμελάδα και άλλα πολλά, τα γνωρίζετε.

Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της έλλειψης της τροφής είναι η φυγή από τις πόλεις και η προσωρινή εγκατάσταση σε χωριό. Εννοείται ότι δεν έχουν όλοι και όλες αυτή τη δυνατότητα αλλά την έχουν πολλοί και πολλές. Με την τροφή που έχουμε και παράγουμε καθημερινά εμείς εδώ στην Καστανούσα στο σπίτι μας, είμαστε σε θέση να δεχτούμε άλλους έξι: θα  είναι η κόρη μου με τον άνδρα της που ζούνε στην Αθήνα, θα είναι και άλλοι τέσσερις αλλά δεν γνωρίζω ποιοι θα είναι. Θα διάγουμε βίο λιτό, όπως μας προτείνει και ο θεωρητικός των παιγνίων που έχει το χάρισμα και την ειδίκευση  να βλέπει πολλές κινήσεις μπροστά, θα επιβιώσουμε όμως. Και πιθανόν όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά να ζήσουμε, να χαρούμε τη ζωή δηλαδή, να εργαστούμε και να συνεργαστούμε και να ζήσουμε μαζί, θεωρώντας ότι η εργασία είναι ένα πρόσχημα να είμαστε μαζί. Διότι δεν μπορώ να φανταστώ ότι εγώ 57 χρονών, με σπασμένη μέση, θα εργάζομαι και η κόρη μου θα ξύνει το μουνί της –  να πάει να γαμηθεί! Είμαι όμως βέβαιος ότι και ντομάτες θα μαζέψει, και σάλτσα θα μάθει να κάνει, και θα μαγειρέψει και πιάτα θα πλύνει και Ιταλικά στον Παύλο και την Αποστολία θα διδάξει.

ΓΙΑ φανταστείτε ν΄αρχίσει να κυκλοφορεί πάλι το χρήμα και πολλοί και πολλές να μην επιστρέψουν στην πόλη –  τι εξαίσια εξέλιξη θα ήταν αυτή, τι ωραιότητα, τι επανάσταση!Θα μου πείτε,  ευσεβείς πόθοι! Ναι, ευσεβείς πόθοι! Είναι καλύτερα να έχεις ευσεβείς πόθους από το να έχεις ασεβείς ή να μην έχεις καθόλου.

Ένας μήνας, μια δυο βδομάδες με τράπεζες κλειστές, χωρίς χρήμα, θα είναι μια μια χρονική περίοδος χωρίς εμπορεύματα, χωρίς τροφή, χωρίς φάρμακα, χωρίς δουλείά,  χωρίς βενζίνα, χωρίς συγκοινωνία –  θα είναι μια κατάσταση που θα μοιάζει με γενική απεργία αλλά με πολύ μεγάλη, με καθολική συμμετοχή. Τυπικά, δεν θα υπάρχει καμιά απολύτως διαφορά. Θα υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά: θα είναι μια κατάσταση που θα μας επιβληθεί, που θα την υποστούμε χωρίς να το θέλουμε, ενώ θα μπορούσαμε (δυνητική ευκτική, ευχετική ευκτική) να το επιβάλουμε εμείς αλλά δεν το κάναμε. Θα απεργήσουμε χωρίς να το θέλουμε! 

Ο Κύριος είναι σε θέση να μας επιβάλει με την έλλειψη χρήματος μια γενική απεργία που θα είναι μια περίοδος εξαθλίωσης και απόγνωσης και απελπισίας –   πλήρης κοινωνικός και διανοητικός και πολιτικός αφοπλισμός της εργατικής τάξης. Μιας και όμως είναι μια κατάσταση γενικής απεργίας, δύο επιλογές θα έχουμε μπροστά μας: ή θα υποστούμε την εξαθλίωση, την απόγνωση, την απελπισία και θα υποταχθούμε ή θα την μετεξελίξουμε σε πραγματική γενική απεργία, σε φυγή από το καταναγκαστικό μεροκάματο, σε φυγή από τη μέτρηση του χρόνου, σε διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Μα ο λογος (και ο φοβος) που εμποδιζει να γινει γενικη απεργια απ τους δουλους ειιναι ακριβως ο ιδιος που στην γενικη απεργια των αφεντικων προξενει ολα εκεινα τα δεινα:η απουσια συνειδητης
    αλληλεγγυης και αλληλεγγυας συνειδησης.

  2. Υπάρχουν όλες οι δυνατότητες, ειδικά στην ελλάδα όπου πάρα πολλοί έχουν ακόμα χωριό, να υπάρξει επιστροφή στα χωριά σε φάση πείνας, ας πούμε μετά από μια (σκόπιμη ή κατά λάθος) χρεωκοπία. Το θέμα είναι πως οι περισσότεροι αθηναίοι κυρίως δεύτερης γενιάς είναι αγροτικά ανεκπαίδευτοι, πιό λαϊκά στούρνοι. Μην ξεχνάς επίσης πως πολλά επαναστατικά καλόπαιδα τς αθήνας (ειδικά άντρακλες μαμάκηδες) δεν ξέρουν ούτε να πλένουν το βρακί τους, ή να τηγανίζουν μια τηγανιά πατάτες, πόσο μάλλον να φροντίζουν ένα χωράφι. Τι προτείνεις για να προσαρμοστούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε συνθήκες κοινοβιακής-αγροτικής ζωής; Και επιπλέον, υπάρχει θέμα με την κοινωνική τους ένταξη, την ψυχική τους αθλιότητα. Ξέρω πως πολλοί “αστοί” δεν αντέχουν να κάτσουν σε ένα χωριό πάνω από μερικές ημέρες, μετά βαράνε μπιέλες, παθαίνουν τραλαλά. Τι πρέπει να κάνουν κατά την γνώμη σου όλοι αυτοί οι άνθρωποι για να επανέλθουν σε έναν χρόνο αγροτικής ζωής και να πάψουν να είναι νευρόσπαστα όπως σήμερα;
    Πάντως, για να φτιάξω μια συνέχεια με τις προηγούμενες αναρτήσεις σου, θα έλεγα το εξής: ίσως όχι τώρα αλλά σε λίγο καιρό ο δρόμος της αποαστεοποίησης θα είναι αναγκαστικός για την ελληνική κοινωνία. Και αυτό εγώ, από μια άλλη σκοπιά ταυτόσημη αλλά και ριζικά διαφορετική σκοπιά από την δική σου, το θεωρώ την πρώτη φάση μια μελλοντικής επανάστασης στην πράξη και μιας πραγματικής αναγέννησης του τόπου. Μη ξεχνάμε, ένα κίνημα αντιφατικό, καιροσκοπικό, ίσως και αδιέξοδο υπάρχει, αλλά υπάρχει και αυτό είναι οι Ζαπατίστας και οι Κούρδοι της Ροζάβα, όλοι αγρότες με κοινοκτημονικές τάσεις και πράξεις. Οι αστεακοί πληθυσμοί (ακόμα) δεν κάνουν τίποτα, ούτε θα κάνουν.

  3. Κατά τη γνώμη μου ο Αθανάσιος καλά κάνει και προτείνει όσοι μπορούμε να πάμε στα χωριά μας, το αν θέλουμε ή όχι είναι δικό μας θέμα κι ας το λύσουμε μόνοι μας. Το να περιμένουμε να μας τα σερβίρουν-προτείνουν όλα έτοιμα είναι ακριβώς και κομμάτι του μαμακιδισμού μας, έτσι δεν είναι;

  4. Σωστά τζόρτζ. Επειδή εγώ ζω ήδη πολύ χρόνο στο χωριό μου και έχω μεγαλώσει εκεί, και έχω κάνει και τον βοσκό, θα αναφέρεσαι μάλλον στον εαυτό σου και σε κάποιους γνωστούς σου..,

  5. Γιάννη, γράφω ότι εάν υπάρξει περίπτωση να κλείσουν οι τράπεζες και να μην υπάρχει χρήμα, ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΝ να πάνε στα χωριά τους, ΟΣΟΙ ΚΑΙ ΟΣΕΣ έχουν άκρες με χωριά. Όσοι δεν έχουν και θέλουν να πάνε, πρέπει να βοηθηθούν· όσοι έχουν και δεν πάνε, θα υποφέρουν, θα πεθάνουν της πείνας – να ψοφήσουν! Το ότι οι περισσότεροι δεν μπορούν και δεν θέλουν να ζήσουν σε χωριό και δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα, αυτό είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Εγώ όμως δεν αναφέρομαι στην επιθυμία ή στη γνώση αλλά στην ΑΝΑΓΚΗ, που γεννά και την επιθυμία και την γνώση. Ή τον θάνατο.

  6. Ιωάννη, θα σου πρότεινα να δεις το σχόλιό μου σαν κριτική στο δικό σου και όχι σαν προσωπική μομφή. Δεν είναι του γούστου μου οι διαδικτυακές κοκορομαχίες, γι’ αυτό δεν υπάρχει λόγος ν’ αρπάζεσαι. Με σεβασμό.