φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΟΤΑΝ θα πεθάνουμε, δεν θα λείπει τίποτα. Τώρα που είμαστε ζωντανοί, όλο και κάτι μας λείπει. Η ζωή είναι έλλειψη, τουτέστιν (και) αδυναμία – ο θάνατος είναι πλήρης απουσία έλλειψης και αδυναμίας· ο νεκρός είναι πανίσχυρος, είναι α-θάνατος. Η επιθυμία είναι κόρη της έλλειψης και της αδυναμίας. Η επιθυμία δεν μπορεί να νοηθεί μακράν των σχέσεων – δεν μπορεί να νοηθεί άνθρωπος μακράν των σχέσεων.
ΟΠΟΥ υπάρχει σχέση, προϊόν της έλλειψης και της αδυναμίας, εκεί υπάρχει και επιθυμία. Οι φορείς της κυριαρχικής σχέσης, ο προστάζων Κύριος και ο εκτελών Υποτελής, επιθυμούν· και ενώ γνωρίζουμε τις επιθυμίες τους, υπάρχουν επιθυμίες που όχι μόνο δεν τις γνωρίζουμε αλλά δεν τις γνωρίζουν και αυτοί οι ίδιοι οι φορείς. Μιας και η κυριαρχική σχέση θεμελιώνεται πάνω στην απόσταση, οι φορείς επιθυμούν και να κινηθούν προς τον άλλον αλλά και να απομακρυνθούν από τον άλλον.
ΜΕ γνώμονα την επιθυμία, τον σκοπό της επιθυμίας, διακρίνουμε δύο κινήσεις των Υποτελών προς τον Κύριο – θα έλεγα και δύο κινήματα αφού το κίνημα είναι το αποτέλεσμα της κίνησης : την εθελοδουλεία και την εξέγερση. Θεωρούμε ότι η απόσταση της μιας από την άλλη είναι πολύ μεγάλη, αβυσσαλέα, αγεφύρωτη. Θα εξαγριωθείτε αν γράψω ότι είναι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος – της επιθυμίας προσέγγισης του Κυρίου – αλλά ευτυχώς είσαστε μακριά και δεν μπορείτε να με χτυπήσετε. Η απόσταση αυτή μου παρέχει ασφάλεια.
ΣΤΗΝ πρώτη περίπτωση, την εθελοδουλεία εννοώ, ο Υποτελής θέλει να εκφράσει την πίστη του, την υπακοή του, την αφοσίωση του που με τόση ανησυχία και λαχτάρα ο Κύριος επιθυμεί και προσπαθεί να αποσπάσει. Και η μίμηση του Κυρίου εθελοδουλεία είναι. Όλα αυτά τα εξετάζει η Υποτακτική Τέχνη και Επιστήμη. Ο λόγος και οι πρακτικές της εθελοδουλείας είναι ένα ευρύ ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε διεξοδικά προσεχώς – δεν ξεχνάμε ότι πρέπει να παραμερίζουμε όταν περνάει αυτός (με τη λέξη αυτός οι αρχαίοι Έλληνες προσφωνούσαν τον Κύριο – στον Θεόφραστο το διάβασα), να του φιλάμε το χέρι, να στεκόμαστε ακίνητοι και να τον χαιρετούμε, να σηκωνόμαστε όρθιοι όταν καθόμαστε, να μην του κάνουμε τη χειρονομία του κωλοδάχτυλου, να μην τον χτυπάμε φιλικά στην πλάτη, να μην τον πλησιάζουμε πολύ, να μην διακόπτουμε τον λόγο του, να μιλάμε όταν μας το επιτρέπει, να του μιλάμε στον πληθυντικό, να μην τον κάνουμε τα περιμένει – σταματάω εδώ. Προσεγγίζουμε τον Κύριο και με τις λέξεις, τις χειρονομίες (η γλώσσα του σώματος) και τον τονισμό της φωνής εκφράζουμε την υπακοή μας, την πίστη μας , την αφοσίωσή μας.
ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ να προσεγγίσουμε τον Κύριο γιατί τον αγαπάμε, και θέλουμε να εκφράσουμε την αγάπη μας, γιατί τον φοβόμαστε και θέλουμε να εκφράσουμε τον φόβο μας. Τον προσεγγίζουμε γιατί τον θαυμάζουμε, και θέλουμε να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας. Τον θαυμάζουμε γιατί είναι ελκυστικός , θελκτικός: είναι ισχυρός, πλούσιος, διάσημος. Μας τρώει τα σωθικά και το μυαλό η περιέργεια να δούμε από κοντά έναν Κύριο, να τον δούμε πως είναι, πως μιλά, να πιούμε ένα ποτάκι μαζί του. Τι χαρά θα ένιωθε ένας, μία υπάλληλος στον ΑΝΤ εάν τον καλούσε ο Μπόμπολας να φάει μαζί του! Δεν αρκεί η μίμηση εξ αποστάσεως!
Ο Υποτελής δεν πλησιάζει τον Κύριο μόνο για όλα τα παραπάνω αλλά τον προσεγγίζει και για να διατυπώσει κάποιο αίτημα. Κάτι του λείπει και μόνο ο Κύριός Του μπορεί να του το δώσει. Οι τρόποι προσέγγισης και διατύπωσης του αιτήματος δεν είναι πολλοί. Να ο πρώτος: εκφράζει την πίστη του, τον φόβο του, τη μίμησή του, τον θαυμασμό του και μετά διατυπώνει ευλαβικά το αίτημα, όπως όταν προσεύχεται στον Κύριο χωρίς όρους. Αναπόφευκτα εξασφαλίζει την ευαρέσκεια του Κυρίου.
Ο δεύτερος τρόπος εξασφαλίζει άλλοτε την αδιαφορία και άλλοτε την ελαφρά ή βαριά ενόχληση του Κυρίου. Ο Υποτελής προσπαθεί να πείσει τον Κύριο, του υποδεικνύει ότι πρέπει, ότι είναι υποχρεωμένος, για πολλούς λόγους, να ικανοποιήσει το αίτημά του. Προσπαθεί να πείσει τον Κύριο γιατί δεν μπορεί να τον απειλήσει – το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαμαρτύρεται. Αυτά είναι τα κοινωνικά κινήματα. Από την ενόχληση περνάμε στην οργή όταν ο Υποτελής απειλεί τον Κύριο – εάν δεν μου δώσεις αύξηση, δεν θα δουλέψω. Εάν υλοποιηθεί η απειλή, τότε η απομάκρυνση υποκαθιστά την προσέγγιση.
ΣΕ μια τρίτη περίπτωση, ο Υποτελής κινείται απειλητικά προς τον Κύριο. Εάν πέσει κάποιος Κύριος στα χέρια του θα γιαουρτωθεί, θα αυγωθεί, θα ξυλοκοπηθεί, μέχρι και θα εκτελεστεί (Καντάφι, Τσαουσέσκου και άλλοι πολλοί). Θα καταλάβει τον δρόμο, θα καταστρέψει, θα λεηλατήσει, θα κάψει. Αυτή είναι η εξέγερση. Είναι μια επιθυμία προσέγγισης του Κυρίου με σκοπό να τιμωρηθεί. Είναι η λαϊκή δικαιοσύνη. Και δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή δικαιοσύνη χωρίς κατάλυση του Κράτους – ολιγοήμερη, πάντα. Οι εξεγερμένοι ενίοτε μπορούν και τον τιμωρούν, πολύ γρήγορα όμως επέρχεται η τιμωρία του Κυρίου. Και είναι πάντα ανηλεής. Πίσω από την επιθυμία αυτή κρύβεται ο φθόνος που προκαλείται από τον θαυμασμό. Η πολύ βαθιά κρυμμένη επιθυμία του εξεγερμένου είναι να γίνει σωστός και δίκαιος Κύριος στη θέση του άδικου και ακατάλληλου Κυρίου. Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχει διαμαρτυρία, αίτημα, εξέγερση ή ομάδα που να μην έχει ηγέτη – δεν γίνεται να μην φθονεί τον Κύριο, δεν μπορεί να μην θέλει να είναι είναι Κύριος. Ως εκ τούτου, όλα αυτά τα κινήματα, τα κόμματα, οι οργανώσεις και οι εξεγερμένοι και επαναστάτες ηγέτες μια μέρα γίνονται υπηρετικό προσωπικό του Κυρίου ή γίνονται Κύριοι, υποτελείς ασφαλώς – γενικός γραμματέας σε Υπουργείο, λέω εγώ τώρα. Κάθε διαμαρτυρία, αίτημα, κίνημα, εξέγερση είναι καταδικασμένη να ηττηθεί αφού ο σκοπός τους είναι η προσέγγιση του Κυρίου με σκοπό ή την εξασφάλιση της ασφάλειας που παρέχει ο ισχυρός Κύριος (εθελοδουλεία) ή την εκδίωξη και αντικατάσταση του κακού Κυρίου (εξέγερση). Σε αυτή την περίπτωση και η νίκη, να γίνει Κύριος ο επαναστάτης, ήττα είναι!
ΤΗΝ επιθυμία απομάκρυνσης από τον Κύριο την ονομάζω επανάσταση. Για να εμφανιστεί αυτή η επιθυμία πρέπει να αρχίσει η υποχώρηση, η απαξίωση, η χρεοκοπία, η ματαιότητα, η αναποτελεσματικότητα της επιθυμίας προσέγγισης του Κυρίου, η οποία προηγείται χρονικά και λογικά. Οι κυριαρχικές κοινωνίες αρχίζουν να κλονίζονται, να αναστατώνονται όταν η επιθυμία της προσέγγισης τείνει να εξαφανιστεί και η επιθυμία της απομάκρυνσης από τον Κύριο τείνει να επεκταθεί και να γενικευτεί. Μια περίοδος με αυτό το χαρακτηριστικό είναι μια μεταβατική περίοδος – και αυτήν έχουμε αρχίσει να ζούμε. Η αποχή είναι μία από τις πολλές ενδείξεις. Δεν θα είναι σύντομη περίοδος. Δεν θα είναι όμως και μακράς διάρκειας. Από ένα σημείο και πέρα, ο ρυθμός της επέκτασης και της γενίκευσης της απομάκρυνσης μπορεί να αυξηθεί επιταχυνόμενος και να δούμε και να ζήσουμε καταστάσεις που ακόμα και η πιο τολμηρή φαντασία είναι ανίκανη να σκιαγραφήσει.
Σχολιάστε ελεύθερα!