in Ανθρωποβοσκητική, ποιμενικός τρόπος σκέψης

μπροστά: ο μεταφορικός λόγος της Κυριαρχίας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

 ΕΞΕΤΑΣΑΜΕ  προχτές τη μεταφορά ψηλά και διαπιστώσαμε ότι προέκυψε  από τη λατρεία του ύψους, η οποία με τη σειρά της προήλθε από την ανάγκη του Κυρίου να ζει ψηλά για να είναι ασφαλής, για να νικά στον πόλεμο και για να επιτηρεί τους από κάτω, αυτούς που ζουν χαμηλά, τους υποτελείς ( Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου). Η μεταφορά ψηλά είναι μια χωρική μεταφορά. Οι ομιλητές της ελληνικής γλώσσας, αλλά και όλων των άλλων ευρωπαϊκών, ινδοευρωπαϊκής καταγωγής (τα βασκικά, τα ουγγρικά, τα φιλανδικά και άλλες δεν είναι ΙΕ καταγωγής)  μεταχειρίζονται πολλές χωρικές μεταφορές. Επισημάναμε ότι όταν μεταχειριζόμαστε τη μεταφορά ψηλά θέλουμε να δηλώσουμε την διαθέσιμη ισχύ, την επιβολή ελέγχου, την υψηλή κοινωνική θέση, την ποσότητα και την ποιότητα, τη λογική, το καλό, την αρετή, την επιτυχία, την υγεία, την εγρήγορση.  Όλα αυτά τα διαθέτει ο Κύριος εκεί ψηλά, οπότε, εάν σηκωθούμε και εμείς,  όλοι μαζί, και φτάσουμε εκεί ψηλά, θα τα διαθέτουμε και εμείς. Αφού η χρήση της μεταφοράς είναι διαταξική, διαταξική θα είναι και η σημασία της. Παρατηρούμε πόσο αποτελεσματικά, επειδή γίνεται μεταφορικά, δηλαδή υπαινικτικά, συγκροτείται η ιδεολογία της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας και συνεννόησης. Όλοι μαζί μεταχειριζόμαστε την μεταφορά, όλοι μαζί θα φτάσουμε ψηλά, όλοι μαζί θα είμαστε νικητές.

ΠΡΙΝ ασχοληθούμε με τη χωρική μεταφορά μπροστά, ας εξετάσουμε σύντομα και απλά τα παρακάτω ερωτήματα. Γιατί οι γλώσσες της δυτικής Κυριαρχίας διαθέτουν τόσες πολλές  χωρικές, για να περιοριστώ σε αυτές, μεταφορές; Πώς προέκυψε η μεταφορά; Γιατί χρησιμοποιείται τόσο συχνά, γιατί δηλαδή είναι τόσο αποτελεσματική;

 Η μεταφορά μεταφέρει ζωή και ενέργεια σε άψυχα αντικείμενα για να δηλώσει είτε την ισχύ τους είτε την επιθυμία για αύξηση της ισχύος. Ή και σε θεωρούμενα ως έμψυχα για να αυξήσει την ισχύ τους: Στην Ιλιάδα ο πόλεμος είναι φλογερός. ΣΠόσο ισχυρή είναι μια φωτιά που κατακαίει το δάσος – μπορεί κανείς να τη σταματήσει; Δεν θα ήθελε ο πολεμιστής ήρωας να ήταν τόσο ισχυρός; Ασφαλώς και θα ήθελε. Στην Ιλιάδα επίσης τα δόρατα βούλονται διακαώς να φάνε τη σάρκα του αντιπάλου – δεν θα ήθελε ο ήρωας να διαθέτει τέτοια όπλα; Θα ήθελε και τα απέκτησε (έξυπνα όπλα). Ένας βράχος που κατρακυλά από ψηλά και κάνει καταστροφές περιγράφεται ως ένας αναιδής λάας  (βράχος, μεγάλη πέτρα), ένας βράχος χωρίς αιδώ, πολύ καταστροφικός δηλαδή. Αυτή η ζωοποίηση, η προσωποποίηση του άψυχου αντικειμένου χαρίζει ζωντάνια και παραστατικότητα στο λόγο κι αυτός είναι ο λόγος που η μεταφορά χρησιμοποιείται τόσο συχνά – είναι πολύ αποτελεσματική.

ΟΙ χωρικές μεταφορές είναι πολλές κι αυτό οφείλεται στην ποιμενική καταγωγή των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Οι ποιμένες κινούνται/σταματούν  στον χώρο συνεχώς και αυτή η κίνηση/στάση περιγράφεται λεπτομερέστατα. Κάθε κίνηση/στάση  έχει τη δική της σημασία, φέρνει στο προσκήνιο μια στιγμή του ποιμενικού τρόπου παραγωγής. Όταν θα εξετάσουμε την ιστορία των προθέσεων (από, εκ, επί, περί κλπ) θα δούμε ότι η πληθώρα των προθέσεων δείχνει τη σπουδαιότητα της κίνησης και της στάσης σε αυτόν τον τρόπο παραγωγής.

Η μεταφορά μπροστά εντοπίζεται σε όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, ευρωπαϊκές και μη. Είναι μια μεταφορά που η καταγωγή της είναι πολύ σαφής – ποιμενική, πολιτική  και πολεμική. Αυτός που πάει μπροστά είναι ηγέτης,  επιζήσας, νικητής, πλούσιος, ισχυρός, ασφαλής, υγιής, επιτυχημένος. Εάν όλοι μαζί πάμε μπροστά, όλοι μαζί θα είμαστε ή θα γίνουμε αυτό που δηλώνει η μεταφορά. Ισχύει ότι και για την μεταφορά ψηλά: υπαινικτική συγκρότηση της εθνικής ενότητας, χάριν της κοινής, εθνικής γλώσσας. Όλοι μαζί θα είμαστε ηγέτες και νικητές και πλούσιοι!

ΟΙ ποιμένες γνώριζαν ότι μπροστά βρίσκεται η επιβίωση, πίσω η ένδεια και ο όλεθρος. Κινούμενοι από πίσω προς τα μπρος, κινούνται από εξαντλημένα λιβάδια προς πλούσια λιβάδια. Η κίνηση προς τα μπρος είναι αναγκαία, αναπόφευκτη – μόνο αυτή εξασφαλίζει τροφή στα ποίμνια, άρα και στους ποιμένες. Ενώ κινούνται όλοι μαζί μπροστά, προς τους πλούσιους λειμώνες, κάποιος είναι πιο μπροστά από τους άλλους, αυτός τους οδηγεί. Το λεξιλόγιο της κίνησης προς τα μπρος είναι μεγάλο, θα περιοριστώ όμως μόνο σε ένα παράδειγμα, γνωστό τοις πάσι και ταις πάσαις. Η αρχική σημασία της λέξης αγρός είναι λιβάδι. Ο αγροίκος είναι αυτός που ζει στα λιβάδια. Ο άγραυλος είναι αυτός που έχει την αυλήν στα λιβάδια Στάνη ήταν η αρχική σημασία της λέξη αυλή, ναι, ναι! – η λέξη νομός σημαίνει βοσκότοπος, η λέξη σταθμός τη στάνη! Άγρα είναι το κυνήγι. Η λέξη αγρός απέκτησε τη σημασία της καλλιεργήσιμης ή καλλιεργημένης γης όταν οι ποιμένες στράφηκαν προς την καλλιέργεια της γης – διαδικασία που ολοκληρώθηκε κατά την αρχαϊκή εποχή (750-500 π. Χ.). Αυτός που πάει μπροστά από τους άλλους λέγεται αγός – η αρχική σημασία του ρήματος άγω είναι οδηγώ το κοπάδι στο λιβάδι.

ΤΟ μπροστά δηλώνει και την ηγεσία και τους πλούσιους βοσκοτόπους, προς τους οποίους κινούμαστε οδηγούμενοι από τον αγόν. Εάν φτάσουμε μπροστά, ο ηγέτης έκανε καλά τη δουλειά του: τα ζώα θα φάνε χόρτα, οι ήρωες θα φάνε τσιτσί – κρέας. Εάν για κάποιο λόγο δεν μπορέσουμε να πάμε μπροστά (δεν είμαστε μόνοι μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη),  τα ζώα θα ψοφήσουν από την πείνα κι μαζί με αυτά και εμείς. Και τότε θα αναγκαστούμε να πολεμήσουμε. Να σκοτώσουμε τους αντιπάλους, εκτός από τις γυναίκες τους που θα τις κάνουμε μηχανές παραγωγής πολεμιστών (αυτή είναι μια πτυχή της πατριαρχίας) και θα αρπάξουμε όλον τον πλούτο τους, ο οποίος είναι μόνο κινητός (κυρίως ζώα, εργαλεία, ρουχισμός, σκεύη, μέταλλα). Η λατρεία του κινητού τηλεφώνου προέρχεται και από την λατρεία του κινητού πλούτου.

ΠΟΙΟΣ όμως, φίλοι και φίλες, θα αρπάξει τα πιο πολλά; Αυτός που θα είναι μπροστά. Αυτός που είναι πίσω και φτάσει τελευταίος και καταϊδρωμένος θα πάρει τ΄ αρχίδια του. Θα ζήσει όμως! Αυτός που θα είναι μπροστά, στην πρώτη γραμμή του πολέμου θα αρπάξει τα περισσότερα – εάν ζήσει όμως. Θα αυξηθεί ο πλούτος του και η ισχύς του και η φήμη του, το κλέος του, το κύδος του, το εύχος του – εάν ζήσει όμως. Για τον ήρωα ο πόλεμος είναι και καλός και κακός. Είναι καλός και επιθυμητός γιατί εάν νικήσεις μπορείς να επιβιώσεις, να γίνεις πιο ισχυρός, πιο πλούσιος. Ενδέχεται όμως και να πεθάνεις.

ΤΟ δίλημμα αυτό ξεπεράστηκε με τον εξής τρόπο. Οι ισχυροί δεν θα πολεμούν, θα πολεμούν αυτοί που δεν είναι αλλά θέλουν να γίνουν. Το πρότυπο των ηρώων είναι ο Ζεύς, ο οποίος ουδέποτε πολεμά στην Ιλιάδα: κάθεται στην ψηλή κορφή του Ολύμπου ή της Ίδας και παρακολουθεί με ηδονή τους άλλους να πολεμούν και να πεθαίνουν με καρφωμένα τα φοβερά δόρατα στα μάτια τους ή στον αφαλό τους, χαρούμενος και ικανοποιημένος που είναι τόσο ισχυρός και μπορεί και αποφεύγει τον πόλεμο. Ο Αχιλλεύς κατηγορεί τον Αγαμέμνονα ότι αποφεύγει τον πόλεμο – για να τον εκδικηθεί, τον αποδυναμώνει αποφεύγοντας κι αυτός τον πόλεμο!

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία θα μας πάνε μπροστά – όχι μόνο θα επιβιώσουμε αλλά θα μας κάνουν  ηγέτες, πλούσιους, ισχυρούς. Όλους και όλες, φίλες και φίλοι, δεν θα μείνει κανένας και καμιά πίσω, είμαστε βέβαιοι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Μπροστά όμως βρίσκεται και ο θάνατος. Αυτό θα το καταλάβουμε όταν οι περισσότεροι πάμε αδιάβαστοι, σε πέντε με δέκα χρόνια.

Σχολιάστε ελεύθερα!