in Καταστροφική, Κυριαρχική, αδρομερές σκιαγράφημα δυο ιστοριών του ανθρώπινου γένους, θεωρία κομμουνισμού

για την ταχύτητα διάδοσης της γνώσης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΟ ζήτημα της δημιουργικής προσωπικότητας είναι αχανές και ακανθώδες ζήτημα· εξ ίσου (εκς > εκ!) αχανές και ακανθώδες είναι και αυτό της δημιουργικής ομάδας. Θα ασχοληθούμε με αυτά τον χειμώνα, τότε που η παρέα μου δεν είναι οι ντοματιές αλλά οι φίλοι οι καλοί που ζουν στα ράφια της βιβλιοθήκης μου, που φθόνο δεν γνωρίζουν και μου χαρίζουν την γνώση τους γενναιόδωρα, απλόχερα. Το θίγω όμως δίκην προετοιμασίας.

ΤΟ καλοκαίρι που πέρασε (μάλλον το καλοκαίρι που περάσαμε) διάβασα για τρίτη φορά τους Νόμους του Πλάτωνος. Θα αφιερώσω τον φετινό χειμώνα στη μελέτη του Πλάτωνος, οπότε θα πούμε και θα σκεφτούμε πολλά – κάθε χειμώνα τον αφιερώνω στη μελέτη κάποιου στοχαστή. Είναι ο φιλόσοφος αριστοκράτης που πρώτος,  πρότεινε την ίδρυση Υπουργείου Παιδείας, ναι, ναι. Είναι ο φιλόσοφος δουλοκτήτης γαιοκτήμονας που προτείνει την θανατική ποινή για ψύλλου πήδημα. Είναι ο φιλόσοφος Κύριος που προτείνει την επιβολή της λογοκρισίας για την επικίνδυνη σκέψη, ναι, ναι – όλα αυτά στους Νόμους του. Και ερωτώ: ήταν ο Πλάτων μια δημιουργική προσωπικότητα;

ΗΤΑΝ μια δημιουργική προσωπικότητα της Κυριαρχίας. Μόνο οι Κύριοι μπορεί, λέει ο θείος Κύριος Πλάτων, και μπορούν, και πρέπει, και οφείλουν, να είναι δημιουργικές προσωπικότητες και δημιουργικές ομάδες, κανένας άλλος. Εάν υπάρξει μεταξύ των Υποτελών κάποια, αυτή εξολοθρεύεται από τους άλλους Υποτελείς Γιατί διαμαρτύρεστε; Το γράφει ολοκάθαρα στη Πολιτείαν του, στο περίφημο μύθο του σπηλαίου. Όταν κάποιος βγει από τη σπηλιά των σκιών και δει το φως του ήλιου και επιστρέψει μετά στη σπηλιά και πει στους άλλους ότι αυτό που ζείτε δεν είναι η πραγματική πραγματικότητα, αυτοί θα τον σκοτώσουν.

ΟΤΑΝ δεν εξολοθρεύουν οι ίδιοι οι Υποτελείς τη δημιουργική προσωπικότητα, την εξολοθρεύει ο Κύριος. Εάν δεν την εξολοθρεύσει, θα την προσελκύσει για να τον υπηρετήσει με μέσο τη φιλοδοξία – φλέγον και επίκαιρο ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε αύριο, πρώτα η Ζωή. Κάθε γενίτσαρος, την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς,  16ος αιώνας,  ζούσε με τη παρακινούμενη από τον Κύριο φιλοδοξία ότι μπορεί να γίνει βεζίρης – εάν ο Τσίπρας ήταν γενίτσαρος, θα τα κατάφερνε! Θα εντοπίσουμε πάρα πολλές ομοιότητες εάν συγκρίνουμε την ισλαμική και την καπιταλιστική Κυριαρχία – θα το κάνουμε.  Διότι, το γνωρίζει καλά ο Κύριος, η Κυριαρχία έχει πάντα έλλειψη από δημιουργικές προσωπικότητες. Το δίλημμα λοιπόν κάθε δημιουργικής προσωπικότητας είναι αυτό: θα υπηρετήσει τον Κύριο ή θα τον πολεμήσει; Τι νομίζετε απασχολούσε τον Χριστούλη μας σαράντα μέρες εκεί στην ερημιά;

ΟΠΟΙΟΣ και όποια ασχολείται με το ζήτημα της δημιουργικής προσωπικότητας /ομάδας και δεν το εξετάζει εμβριθώς  και από την οπτική της Κυριαρχίας θα περιέλθει σύντομα σε κατάσταση πνευματικής αμηχανίας και σύγχυσης. Υπάρχει και άλλη οπτική; Ασφαλώς και υπάρχει. Υπάρχει η (αναρχο)κομμουνιστική οπτική. Θα πρέπει όμως να ανατρέξουμε στις πηγές της.

ΚΑΙ οι πηγές της δεν είναι παρά η ανθρωπογένεση και οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες, που χρονικά καλύπτουν το 95% της Παγκόσμιας Ιστορίας – με το υπόλοιπο 5% να το καλύπτουν οι κυριαρχικές κοινωνίες. Θα πρέπει λοιπόν να θέσουμε το ζήτημα της δημιουργικής προσωπικότητας/ομάδας πριν την ιστορική εμφάνιση της Κυριαρχίας. Διαμορφωθήκαμε ως είδος και επιβιώσαμε μόνο χάριν της συνεργασίας, της κυκλοφορίας της γνώσης και του δαμασμού, μέσω της ικανοποίησης,  του Τέρατος που βρίσκεται μέσα σε όλους και όλες μας. Χωρίς αυτά δεν θα είχαμε υπάρξει.

ΕΙΝΑΙ αλληλένδετα, κανένα από αυτά τα τρία δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομα. Λόγω του περιορισμένου μεγέθους της συμβιωτικής ομάδας, η ταχύτητα μετάδοσης της νέας γνώσης ήταν αστραπιαία. Η επιβίωση της ομάδας εξασφαλίζονταν μόνο με την απρόσκοπτη και ταχεία διάδοση της γνώσης.  Να κρύψεις μια γνώση ή να την θεωρήσεις δικιά σου ήταν παντελώς αδιανόητο. Τείνω να καταλήξω στην εικασία ότι θα υπάρχει μια πολύ στενή σχέση ανάμεσα στην κυκλοφορία της γνώσης και τον έρωτα – γίνονται έρευνες. Δεν μας ελκύει σφόδρα μόνο η αναπαραγωγική ικανότητα  αλλά και η γνώση. Ερωτευόμαστε αυτό που δεν είμαστε, οπότε στον έρωτα υπάρχει μια διαφορά δυναμικού, την οποία ονομάζω εξουσία – δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει κοινωνία χωρίς εξουσία. Με αυτή την έννοια, δεν είμαι αντιεξουσιαστής. Εάν η διαφορά δυναμικού εξανεμιστεί, τότε ο έρωτας, η όποια αναπόφευκτη εξουσία (γονεϊκή, φιλική, διδασκαλία, ιατρική και άλλες), εξανεμίζεται και αυτός – και αυτή· εάν δεν εξανεμιστεί αλλά τονιστεί, τότε θα έχουμε την εμπέδωση της κυριαρχικής σχέσης, ερειδόμενη σε ανθρωπολογικά δεδομένα.

ΔΕΝ είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι ένας τρόπος διάδοσης της γνώσης είναι ο έρωτας – και η ελεύθερη εργασία και το παιχνίδι και το ταξίδι και άλλα πολλά. Ώστε το ζήτημα της κυκλοφορίας της γνώσης σχετίζεται με αυτό της εξουσίας, άρα και της Κυριαρχίας (της ανθρωπολογικής, όχι της ιστορικής). Ούτε είναι τυχαίο ότι η ιστορική Κυριαρχία έχει βάλει στο μάτι όλους τους τρόπους διάδοσης της γνώσης – και φτάσαμε στο γαμήσι, τη δουλείά, το video game, τον τουρισμό.

ΝΑ και άλλες δύο μεγάλες κατάρες της Κυριαρχίας: η ιδιοκτησία της σκέψης και της γνώσης, το γνωστό copyright, και η παρεμπόδιση κυκλοφορίας της γνώσης που υπερβαίνει την Κυριαρχία.  To copyright δεν είναι έγκλημα, είναι κάτι χειρότερο: είναι αμάρτημα. Και οι δύο αυτές κατάρες είναι η άμυνα  της Κυριαρχίας, άμυνα που αναιρεί τις πιο μεγάλες δημιουργίες του ανθρώπου: την ίδια την ανθρωπογένεση και την επιβίωση των πρώτων κοινωνιών. Κατά συνέπεια, η Κυριαρχία συσσωρεύει συνθήκες και προϋποθέσεις για την εξάλειψη και της ανθρωπογένεσης και της επιβίωσης των κοινωνιών. Όσο περνάνε οι δεκαετίες τόσο θα διαδίδεται η γνώση ότι η Κυριαρχία δεν είναι μόνο περιττή, είναι και επικίνδυνη. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι Σπαρτιάτες στην αρχαία Ελλάδα – παντελώς περιττοί και παντελώς επικίνδυνοι!

ΔΕΝ νοείται κοινωνική και πολιτισμική επανάσταση χωρίς την κατάργηση της ιδιοκτησίας της σκέψης και της γνώσης και χωρίς την ριζική εξάλειψη της παρεμπόδισης της κυκλοφορίας της γνώσης που υπερβαίνει την Κυριαρχία. Εδώ ανοίγεται μπροστά μας ένα αχανές πεδίο μάχης, στο οποίο δεν θα κατέβουμε να πολεμήσουμε διότι έχουμε την επίγνωση  ότι σε αυτή την περίπτωση ισχύει πανηγυρικά και ανεπιφύλακτα το πρώτο αξίωμα της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου

νικάμε χωρίς να πολεμάμε – πέρασμα στην πράξη!

Σχολιάστε ελεύθερα!