in αδρομερές σκιαγράφημα δυο ιστοριών του ανθρώπινου γένους, θεωρία κομμουνισμού

ανθρωπολογία της ηγεσίας: ο Κύριος διατάζει, ο ηγέτης ποτέ! (3)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΡΙΤΟ σημείωμα σήμερα επί του ιδίου θέματος· εάν έχετε παραξενευτεί με τη συνέπειά μου, ομολογώ ότι  δεν ξέρω εάν θα σταματήσω στο εικοστό ή στο τριακοστό σημείωμα· διαβάζετε τα κεφάλαια ενός μικρού βιβλίου που γράφω και  που εσείς πρώτοι και πρώτες διαβάζετε, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα. Θα αρχίσω με κάτι που μου συνέβη όταν ήμουν παιδί, κάτι που με έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση.

ΠΑΙΖΑΜΕ στις αυλές των σπιτιών κι όταν νύχτωνε, τρώγαμε στο σπίτι που έτυχε να παίζουμε. Έχω φάει σε πολλά σπίτια γιατί στις αγροτικές κοινότητες τα παιδιά των άλλων είναι και δικά μου παιδιά –  αφού τρώνε τα δικά μου, θα φάνε και τα άλλα. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι υπήρχαν μανάδες που μας γέμιζαν πάρα πολύ τα πιάτα κι άλλες που μας έβαζαν λίγο. Είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ότι τις μανάδες που μας έβαζαν πολύ, δεν τις πολυσυμπαθούσα, ενώ αυτές που μου έβαζαν λίγο, μου ήταν πολύ συμπαθείς. Μα γιατί;  Γιατί να μου βάζουν τόσο πολύ φαΐ και να μην τις συμπαθώ; Το μυστήριο δεν άργησε να λυθεί. Όσο πιο πολύ φαΐ μου έβαζαν, τόσο λιγότερο έτρωγα· όσο λιγότερο μου έβαζαν, τόσο πιο πολύ έτρωγα.

ΚΙ άρχισα να σκέφτομαι: μήπως μου έβαζαν πολύ φαΐ για να μην τρώω πολύ (από το φαΐ τους); Μήπως μου έβαζαν λίγο για να φάω πολύ;

ΑΦΟΥ δεχόμαστε ότι η κοινωνία, με τη μορφή της ομάδας ή συνόλου ομάδων, είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων του ανθρώπου με τη φύση και του ανθρώπου με τον άνθρωπο, μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι η κοινωνία, αλλά και ο άνθρωπος,  και είναι και δεν είναι φύση. Όταν είναι φύση, δεν μπορεί να μην έχει κοινά χαρακτηριστικά με τη φύση, και η κοινωνία και ο εξ αυτής προερχόμενος  άνθρωπος· όταν δεν είναι φύση, δεν είναι διότι, αν και προερχόμενη και προερχόμενος από τη φύση, έχει απομακρυνθεί από αυτήν, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ανεπανάληπτα. Καμία άλλη ομαδική συμβίωση δεν μοιάζει με αυτήν του ανθρώπου και κανένα άλλο ον δεν έχει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, όπως η γλωσσική επικοινωνία, η σκέψη, η φαντασία, η φαντασίωση, το γέλιο, το κλάμα, η επίγνωση του θανάτου, η τέχνη και άλλα πολλά.

Η κοινωνία/άνθρωπος έχει λοιπόν πολλά κοινά στοιχεία με τη φύση, έχει όμως και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Στρέφω το φιλέρευνο βλέμμα μου όχι προς τη φύση, όχι προς την κοινωνία/άνθρωπο· το στρέφω στα κοινά στοιχεία που έχει με τη φύση, το στρέφω προς τη μετάβαση από τη φύση στην κοινωνία/άνθρωπο. Και τι παρατηρώ;

ΠΑΡΑΤΗΡΩ ότι η άπειρη πολυμορφία, η ποικιλία  που υπάρχει στη φύση, η καρποφόρα διαφορετικότητα, υπάρχει και στην κοινωνία/άνθρωπο. Αυτό είναι το πρώτο και κομβικό κοινό χαρακτηριστικό της φύσης και της κοινωνίας/ανθρώπου. Η κοινωνία/άνθρωπος δεν παύει να είναι φύση, κατά πολλούς τρόπους. Ζώντας σε κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού, της δυτικής Κυριαρχίας, ο οποίος απωθεί αυτή την κατάσταση, επειδή θεωρεί τη φύση ελαττωματική που πρέπει να διορθωθεί, δεν έχουμε προσέξει πώς και πόσο είμαστε φύση.

ΟΠΟΥ υπάρχει πολυμορφία, ποικιλία και διαφορετικότητα εκεί υπάρχει έλλειψη, συμπληρωματικότητα, κατά συνέπεια θα υπάρχει και συνεργασία και   φροντίδα. Κανένα άλλο ον δεν είναι τόσο ελλιπές, τόσο αδύναμο, κανένα άλλο δεν έχει ανάγκη τη συμπληρωματικότητα και τη συνεργασία και την φροντίδα όσο ο άνθρωπος. Αυτά είναι και το περιεχόμενο, όχι όμως μόνο αυτά,  του πλέγματος των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Από όλα αυτά θα μας αποσπάσει την προσοχή το ένα –  η φροντίδα, η μητέρα της έμπνευσης.

ΑΠΟ τα ερπετά στα θηλαστικά και από αυτά στα πρωτεύοντα (primaria) κι από αυτά στην κοινωνία/άνθρωπο υπάρχει μια τάση γενίκευσης της φροντίδας. Κανένα άλλο ον δεν φροντίζεται και δεν φροντίζει τόσο όσο ο άνθρωπος –  το είχε παρατηρήσει ο Χάιντεγκερ, στο Είναι και Χρόνος (Sein und Zeit), αλλά με τις απόψεις του θα ασχοληθούμε ένα άλλο πρωινό. Και με τη γενίκευση και την κλιμάκωση της φροντίδας φτάσαμε στο σημείο το ίδιο το Κράτος να έχει αποικίσει και να ελέγχει το πεδίο της φροντίδας, ώστε ο Πιέρ Κλάστρ να ταυτίζει την κοινωνική ασφάλιση με το Κράτος. Με το οποίο θα ασχοληθούμε διεξοδικά και θα διατυπώσουμε καινοφανείς απόψεις αρκεί να μην βιάζεστε γιατί η βιασύνη θεωρείται στα μέρη μας, και στα μέρη σας, αγένεια.

ΜΑΣ φροντίζουν, όταν περπατάμε στα τέσσερα,  μετά φροντίζουμε εμείς, όταν περπατάμε στα δύο, μετά πάλι μας φροντίζουν, όταν περπατάμε στα τρία. Σε καμία άλλη κοινωνία η μετάβαση από την αποδοχή της φροντίδας στην παροχή της φροντίδας δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, με αποτέλεσμα η εφηβεία να έχει, κατά κάποιο τρόπο, παραταθεί μέχρι τα τριάντα πέντε και σαράντα. Λόγω της ανεπαναληπτότητάς μας (ψυχολογία των ατομικών διαφορών!), και της συμπληρωματικότητάς μας (κόρη της οποίας είναι η αμοιβαιότητα) δεν φροντίζουμε τον ίδιο αριθμό ανθρώπων. Μια μάνα φροντίζει τα παιδιά της αλλά ο σαμάνος ή ο αρχηγός φροντίζουν πολλούς. Ένας μυθιστοριογράφος φροντίζει πολλούς. Πόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων έχει φροντίσει και θα φροντίσει ο Άινστάιν!

Η φροντίδα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γνώση και την εμπειρία, άρα με την εξουσία, την οποία ορίσαμε ως τη φυσική, άρα αναπόφευκτη, διαφορά των μελών μιας ομάδας/κοινωνίας ως προς τη γνώση και την εμπειρία. Η φροντίδα είναι άμεσα συνυφασμένη με την εξουσία· η φροντίδα είναι ένα από τα κομβικά χαρακτηριστικά της μετάβασης από τη φύση στην κοινωνία· κατά συνέπεια, η εξουσία είναι φαινόμενο της μετάβασης –  όντας φύση η φροντίδα, είναι κάτι που δεν μπορεί να εκλείψει· κατά συνέπεια, δεν μπορεί ούτε η εξουσία να εκλείψει. Η κοινωνία, άρα και ο άνθρωπος, ως φύση και ως μη φύση, βρίσκεται πάντα σε μια μόνιμη, διαρκή, αέναη μεταβατική κατάσταση αλλά η κατάσταση αυτή δεν θα πάψει ποτέ να είναι μεταβατική –  η μεταβατικότητα είναι η φύση μας.

ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΩ λοιπόν το φαινόμενο της εξουσίας από την άποψη της φροντίδας. Εάν η φροντίδα γενικεύεται και κλιμακώνεται, επόμενο είναι οι εκφάνσεις της εξουσίας να πολλαπλασιάζονται κι αυτές. Θα πρέπει λοιπόν να εξετάσουμε εκ νέου τον σαμάνο και τον ηγέτη, πριν εστιάσουμε το βλέμμα μας στη σχέση δασκάλου –  μαθητή και εντοπίσουμε και όλες τις άλλες σχέσεις εξουσίας. Θα το κάνουμε όμως αύριο το πρωί.

Έρχεται φίλος από τον παραδεισοκόλαση της Αθήνας· στη σόμπα ζυγούρι βραστό· με πατάτες (τις τελευταίες δικές μας), σέλινο, πράσινο κρεμμυδάκι,  μαϊντανό, αλατοπίπερο.

ΣΤΗ φύση υπάρχει υδρογόνο και οξυγόνο. Και τα δύο,  δηλητήρια – για τη φυσιολογία του ανθρώπου. Δύο άτομα δηλητηριώδους υδρογόνου κι ένα άτομο δηλητηριώδους οξυγόνου συνδυαζόμενα, συνεργαζόμενα, δημιουργούν ένα μόριο νερού, μέσα στο οποίο γεννήθηκε και πολλαπλασιάστηκε η ζωή! Το οποίο νερό, όπως και η φωτιά, είναι καλός υπηρέτης και κακό αφεντικό, μιλώντας με όρους Κυριαρχίας.

Πώς το νερό συνδέει τη φύση με την κοινωνία;

Σχολιάστε ελεύθερα!