in αδρομερές σκιαγράφημα δυο ιστοριών του ανθρώπινου γένους, θεωρία κομμουνισμού

ανθρωπολογία της ηγεσίας: ο Κύριος διατάζει, ο ηγέτης ποτέ! (4)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΑΝ δεν θα υπήρχε το νερό, δεν θα υπήρχε ζωή, δεν θα υπήρχε φύση· και δεν θα υπήρχε νερό, εάν δύο άτομα υδρογόνου και ένα οξυγόνου δεν ενώνονταν, δεν συνεργάζονταν. Είναι βίαιος ο τρόπος με τον οποίον ενώνονται, συνεργάζονται; Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να μεταχειριστώ ένα άλλο ρήμα αντί του συνεργάζομαι αλλά που να το βρω, που το πουλάνε να πάω να το αγοράσω; Πόση συνεργασία απαιτείται για να δημιουργηθούν άλλα μεγαλύτερα μόρια, όπως τα σάκχαρα –  τι σάκχαρα υπάρχουν στο Σύμπαν, πόσο γλυκό είναι! Και εδώ απαιτήθηκε βία; Είναι βία η έκρηξη μιας μαύρης τρύπας;  Θα είναι βία, θα είναι καταστροφή, θα είναι θάνατος, θα είναι απώλεια η απορρόφηση του ηλιακού μας συστήματος από μια μαύρη τρύπα μετά από δισ. χρόνια;

Ο,ΤΙ κι αν γίνεται, όπως κι αν το ονομάσουμε, –  βία ή θάνατο ή καταστροφή –  όπως κι αν γίνεται, γίνεται για να ενισχυθεί και συνεχιστεί η ζωή.  Γιατί δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την εμφάνιση της ζωής; Πώς η ανόργανη ύλη έγινε οργανική, πώς κάποια μεγάλα μόρια, αποτέλεσμα ένωσης και συνεργασίας,  και ενώσεις μορίων έγιναν ζωντανά πλάσματα; Άρχισαν να αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον, να συνεργάζονται με αυτό. Εάν θέλουμε να διατυπώσουμε μια απάντηση,  γιατί δεν επιστρέφουμε στο υδρογόνο και το οξυγόνο και τον άνθρακα, να δούμε ότι το καθένα από αυτά και όλα τα άλλα, δεκάδες άλλα πρωτογενή υλικά, είναι ταυτόσημα με την δυνατότητα της ένωσης και της συνεργασίας, είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους;  Ως ανεπανάληπτα, ανεπανάληπτη και ιδιαίτερη είναι η δυνατότητα συνεργασίας –  αυτός ο άνθρακας! Θα ήθελα να ήμουνα άνθρακας (C)! Είμαι άνθρακας.

ΤΙ να πούμε για το κύτταρο! Αυτό το θαύμα της συνεργασίας! Όλα τα μέρη του ήταν αυτόνομα, το γνωρίζετε –  και ο πυρήνας και τα μιτοχόνδρια και όλα τα άλλα που δεν τα θυμάμαι. Θ΄ αρχίσω να διαβάζω ανόργανη και οργανική χημεία –  και κυτταρολογία. Η γενίκευση και η κλιμάκωση της συνεργασίας γέννησε τη ζωή. Εάν δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε, και η εμφάνιση της ζωής δεν είναι το μόνο που δεν κατανοοούμε, είναι γιατί έχουμε προκρίνει τον ανταγωνισμό,  και τη βία του,  σε βάρος της συνεργασίας. Πότε θα μάθουμε πως λειτουργεί ο εγκέφαλος, η κορωνίδα της συνεργασίας, η παντελής απουσία του ανταγωνισμού; Εάν η περιφρόνηση της φύσης και η περιφρόνηση της συνεργασίας είναι τα δυο κομβικά χαρακτηριστικά της δυτικής Κυριαρχίας, δεν μπορεί να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Η Κυριαρχία είναι στάχτη στα μάτια, δεν μας αφήνει να δούμε –  ούτε τη φύση ούτε τη συνεργασία. Νομίζετε ότι η δυτική επιστήμη βλέπει τη φύση και τη συνεργασία;  Ας γελάσω!

Η δυτική επιστήμη βλέπει την αλήθεια, την μη (α-) λήθη –  ποια λήθη;  Μα την μη λήθη της ήττας. Η αλήθεια είναι η ισχύς, η κυριαρχία πάνω στη φύση, η επιδίωξη της επίτευξης της σωματικής αθανασίας· και η θέληση για αλήθεια δεν είναι παρά θέληση για ισχύ και κυριαρχία και αθανασία. Η ήττα είναι ο θάνατος του Κυρίου. Και γιατί να μην είναι η αλήθεια η αναπόφευκτη δυνατότητα της συνεργασίας, η πολυσύνθετη διαδικασία της κλιμάκωσης της συνεργασίας; Γιατί να μην είναι η ίδια η διαδικασία, να μην είναι οι ίδιες οι σχέσεις, αποτέλεσμα της συνεργασίας;

Ο αέναος κύκλος της γέννησης και της καταστροφής που παρατηρούμε στο σύμπαν υπάρχει μόνο και μόνο για να ενισχυθεί η ζωή, για τίποτα άλλο. Και η ζωή για να ενισχυθεί επινόησε τον θάνατο! Εάν δεν υπήρχε ο θάνατος, ούτε εγώ θα υπήρχα ούτε εσείς –  ο θάνατος είναι υπηρέτης της ζωής. Ο θάνατος είναι ένας τρόπος ενίσχυσης της ζωής,  ένας τρόπος από τους πολλούς. Λόγω τους τρόμου του θανάτου, εστιάσαμε σε αυτόν και αφήσαμε όλους τους άλλους –  μόνο τους αφήσαμε! Τους περιφρονήσαμε, τους χλευάσαμε, τους εξευτελίσαμε.

ΜΟΛΙΣ οι άνθρωποι απέκτησαν την επίγνωση του θανάτου, συνειδητοποίησαν ότι ο θάνατος ενισχύει τη ζωή. Αυτή η αντίληψη είναι η προϋπόθεση της θυσίας. Ο σκοπός της θυσίας είναι η ενίσχυση της ζωής –  αφού το θύμα πεθαίνει, δεν μπορεί παρά να ενισχύει τη ζωή. Όποιο κι αν είναι αυτό το θύμα, η θυσία είναι ένας συνδυασμός χαράς και θλίψης: θλίψη για το θύμα, χαρά για την ενίσχυση της ζωής. Η θλίψη εκφράζεται με χειρονομίες, που ήταν ο κύριος τρόπος επικοινωνίας πριν την γλωσσική επικοινωνία. Οι χειρονομίες της θλίψης κατά τη διάρκεια της θυσίας συγκρότησαν την τελετουργία. Ο μύθος έρχεται κατόπιν για να δώσει νόημα και περιεχόμενο σε αυτή την τελετουργία.

Η θυσία είναι βίαιη, αιματηρή φροντίδα, αιματηρή ενίσχυση της ζωής, είναι μία από τις πολλές φροντίδες, είναι μία, και όχι η μοναδική, πτυχή της ενίσχυσης της ζωής. Κι ενώ είναι μία, έχει αποικίσει τόσο πολύ τη σκέψη μας και τη ζωή μας που σχηματίζουμε την εντύπωση ότι είναι η μοναδική. Θα αναζητήσουμε την πηγή αυτής της αποίκισης στον ποιμενισμό. Θα αργήσουμε να φτάσουμε εκεί. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, θα φέρουμε στο προσκήνιο πολλούς από τους τρόπους φροντίδας της ζωής, ενίσχυσης της ζωής, που οι ποιμενικές κοινωνίες, και όσες προήλθαν από αυτές, όπως οι καπιταλιστικές, περιφρόνησαν και ατίμασαν.

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ξαναδιαβάσουμε τη δυτική φιλοσοφία, και τη δυτική επιστήμη, με κριτήριο την ενίσχυση της ζωής. Πολύ μεγάλη εργασία, δεκαετιών, γενεών. Θα τις ξαναδιαβάσουμε όμως. Ήδη όμως από τώρα αντιλαμβανόμαστε πως κάποιοι εστίασαν την προσοχή τους στον θάνατο χωρίς να τονίσουν το γεγονός ότι ενισχύει τη ζωή, παραβλέποντας όλους τους άλλους τρόπους ενίσχυσης της ζωής. Αιχμάλωτοι της ποιμενικής πολιτισμικής παράδοσης δεν μπορούν να δουν την όλη εικόνα και ακολουθούν την πεπατημένη –  από τον Θουκυδίδη μέχρι τον Νίτσε και τον Κονδύλη. Ήταν καταδικασμένοι να μην μπορούν να δουν την πληθώρα των πρακτικών και ηθών και θεσμών  που επινόησε η ενίσχυση της ζωής την εποχή που η κοινωνία ταυτίζονταν με την ομάδα. Στον αντίποδα, να και ο Μπερξόν –  πώς να τον ξαναδιαβάσουμε αφού δεν τον έχουμε διαβάσει;

Μετα από αυτήν την μακροσκελή, επιστημολογικού περιεχομένου,  παράκαμψη θα επιστρέψω, αύριο,  στο θέμα της εξουσίας –  για την οποία είπαμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς εξουσία –  και θα συνεχίσω την επιχειρηματολογία μου εστιάζοντας στην ενισχυτική της ζωής  σχέση δασκάλου –  μαθητή, μία από τις πρωιμότερες μορφές εξουσίας.

Σχολιάστε ελεύθερα!