in Νεκροζώντανη Αριστερά, Ανθρωποβοσκητική

αγώνας: μια τέταρτη μορφή κινητοποίησης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΙΑ παντελώς καινοφανής μορφή κινητοποίησης του Υποτελούς από τον Κύριο εμφανίζεται στις μέρες μας,  ο αγώνας, και προστίθεται στις ήδη τρεις υπάρχουσες, για να τις αντικαταστησει, μιας κι αυτές μετράνε μέρες, για να απομείνει μία και μόνη: την κινητοποίηση για πόλεμο, για εργασία και για κατανάλωση. Ο Κύριος μετεξελίσσεται σε Αγωνιστή και ενθαρρύνει όλους τους Υποτελείς να αγωνιστούν, δηλαδή, να διαμαρτυρηθούν, να αγανακτήσουν, να διαδηλώσουν, να συλλαλήσουν πορευόμενοι, να ικετεύσουν, να αιτηθούν, να διεκδικήσουν. Η στάση αυτή του Κυρίου προκαλεί ερωτηματικά και αμηχανία σε πολλούς και πολλές –  σήμερα θα ασχοληθούμε με αυτή την αμηχανία.

ΓΙΑ να ενθαρρύνει ο Κύριος τους Υποτελείς να κινητοποιηθούν  αγωνιστικώς σημαίνει ότι το κίνημα, το αποτέλεσμα της κινητοποίησης, ο αγώνας, αυξάνει την Ισχύ Του, ενισχύει και αναπαραγάγει την  Κυριαρχία. Η παρότρυνση αυτή είναι καινοφανής διότι ιστορικά κάθε κινητοποίηση του Υποτελούς ενοχλούσε, όταν δεν τρόμαζε,  τον Κύριο, ακόμα κι αν γνώριζε πως η καταστολή της κινητοποίησης ήταν σχεδόν πάντα μια εύκολη υπόθεση. Κάποτε, ο  Κύριος φοβόταν το πλήθος  –  τώρα δεν το φοβάται. Γιατί δεν το φοβάται;

ΠΡΙΝ απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας ρίξουμε ένα βλέφαρο στις τρεις παραδοσιακές μορφές κινητοποίησης του Υποτελούς από τον δυτικό Κύριο, ο οποίος είναι και ο πρώτος κινητήρας –  ο Αριστοτέλης στα Μετά τα Φυσικά μας λέει ότι είναι ακίνητος κινητήρας! Ιστορικά, πρώτη εμφανίζεται η κινητοποίηση για πόλεμο. Όποιος και όποια θελήσει να τη μελετήσει, οφείλει να καταφύγει στην Ιλιάδα και στον Επιτάφιο του Περικλέους, που είναι γραμμένος  από τον πάμπλουτο αριστοκράτη δουλοκτήτη Θουκυδίδη. Από την παρότρυνση του Υποτελούς για να πολεμήσει προέρχεται η Ρητορική –  να γιατί είναι θυγατέρα του πολέμου. Γιατί όμως ο κινητήρας Κύριος παροτρύνει τους Υποτελείς να πολεμήσουν; Για δύο λόγους: για να μην πολεμά αυτός ο ίδιος και πεθάνει και χάσει πλούτο, ισχύ και κλέος,  και για να αυξήσει την Ισχύ του: όσο πιο πολλοί πολεμουν για σένα, τόσο πιο ισχυρός και πλούσιος και διάσημος είσαι. Όποιος δεν κινητοποιείται για πόλεμο (ανυποταξία) ή όποιος ακινητοποιείται κατά τη διάρκεια του πολέμου (λιποταξία) πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά –  μέχρι και να εξοντώνεται.  Η κινητοποίηση για πόλεμο διήρκεσε πολλές χιλιάδες χρόνια και έληξε μόλις πριν από μερικές δεκαετίες, μετά τον πόλεμο στον Βιετνάμ. Ο στρατός έγινε μισθοφορικός ενώ η τεχνική των όπλων απαιτεί τη συμμετοχή στον πόλεμο ολοένα και λιγότερους Υποτελείς. Εάν κάποτε η κινητοποίηση των Υποτελών για πόλεμο ήταν επιπλέον και ένα πρόσχημα για να εξοντωθούν, τώρα, η τεχνική των όπλων έχει εξοβελίσει για πάντα αυτό το πρόσχημα. Οι Υποτελείς θα εξολοθρευθούν με άλλους τρόπους.

ΠΡΟΣ το τέλος της το οριστικό βρίσκεται και η δεύτερη μορφή κινητοποίησης, η κινητοποίηση προς εργασία. Η κινητοποίηση αυτή διήρκεσε όσο και η κινητοποίηση για πόλεμο, μιας και η τεχνική του πολέμου και η τεχνική της παραγωγής περπατούσαν πιασμένες από το χεράκι. Ζούμε το τέλος της κινητοποίησης για εργασία –  σε είκοσι χρόνια το πολύ και να θέλει να μας κινητοποιήσει για εργασία ο Κύριος δεν θα μπορεί –  θα υπάρχουν τα ρομπότ, ο πλούτος θα παράγεται από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς, πάρα πολύ γρήγορα και σε πολύ μεγάλες ποσότητες.

Η κινητοποίηση για κατανάλωση θα συρρικνωθεί αλλά δεν θα εξαφανιστεί, όπως οι δύο προηγούμενες. Θα συρρικνωθεί διότι και θα μειωθεί δραστικά ο αριθμός των καταναλωτών και θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη όσων διαθέτουν ίχνη από αυτήν. Η πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα μπορεί να καταναλώνει κι ένα πολύ μεγάλο μέρος θα καταναλώνει ελάχιστα –  πρόκειται για τον άχρηστο και περιττό και επικίνυνδο παγκόσμιο πληθυσμό που ο Κύριος επιθυμεί να εξοντώσει. Οπότε,η παρότρυνση, η κινητοποίηση για κατανάλωση θα αφορά μόνο ένα μέρος των Υποτελών των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών.

ΦΤΑΝΟΥΜΕ λοιπόν σε ένα παράδοξο, το παράδοξο της αδυναμίας του Κυρίου να ακινητοποιεί τους Υποτελείς. Εάν δεν νοείται Κυριαρχία χωρίς την κινητοποίηση του Υποτελούς (και την ακινητοποίηση, όταν αρνείται την κινητοποίηση ή όταν αποτελεί συστατικό της ίδιας της κινητοποίησης, λ.χ. ακινητοποιημένη εργασία, οδήγηση), τότε είναι σαφές ότι η Κυριαρχία αντιμετωπίζει ένα θανάσιμο κίνδυνο –  την γενικευμένη ακινητοποίηση των Υποτελών.

ΤΟΝ κίνδυνο αυτό αντιμετώπισε η αρχαία αιγυπτιακή αγροτική Κυριαρχία όταν ο παραγόμενος πλούτος ήταν τόσος που οι Υποτελείς για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα του έτους δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καλοπερνάνε και να ξύνουν τ΄αρχίδια τους και το μουνί τους. Το πώς ξεπέρασε αυτόν τον θανάσιμο κίνδυνο το γνωρίζουμε: πυραμίδες. Σήμερα όμως ο καπιταλιστής Κύριος και να θέλει δεν μπορεί να παροτρύνει ή να εξαναγκάσει τους Υποτελείς να εργαστούν. Μπορεί όμως να τους παροτρύνει να κάνουν κάτι άλλο: να κινητοποιηθούν για αγώνα, να αγωνιστούν.

Ο αγώνας των Υποτελών είναι οι Πυραμίδες της εποχής μας. Θα διαδοθεί και θα γενικευτεί σε όλον τον πλανήτη. Αγώνας παντού, από τους πάντες,  για τα πάντα:  είναι τόσο πολλά που δεν θέλω να τα καταγράψω. Δεν βλέπουμε τους Κυρίους μας πολιτικούς ηγέτες να διαδηλώνουν στην πρώτη γραμμή; Ασφαλώς και τους βλέπουμε! Και θα τους βλέπουμε ολοένα και πιο συχνά! Ο Κύριος είναι αγωνιστής και θέλει να μας κάνει όλους αγωνιστές –  εννοώ, όσους και όσες δεν είναι ακόμα!

Η συμβολή της ιστορικής Αριστεράς στη διαμόρφωση της κινητοποίησης για αγώνα είναι πολύ μεγάλη αλλά δεν είναι η μοναδική. Για την ιστορική διαμόρφωση όμως της μοναδικής πια μορφής κινητοποίησης του Υποτελούς από τον Κύριο θα γράψω αύριο το πρωί.

Σχολιάστε ελεύθερα!