in κόκκινο βελούδο

σχόλια για τη βία (1)

Στην Utopiaggia, στη οικοκοινότητα των Γερμανών μαθητών του Χάμπερμας, καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Περούτζια, με κάλεσαν ο Ντέτλεφ (σημαίνει ‘προστάτης του λαού’) και η Ίνγκριντ – τους γνώρισα στο Σαρακήνικο της Ιθάκης, σε μια άλλη οικοκοινότητα Γερμανών φρηκιών, έρχονταν για μπάνιο σε παρακείμενη παραλία γυμνιστών όπου για τρία καλοκαίρια είχα μια καλύβα- καντίνα. 1987-1989.


Φοιτητής ο Ντέτλεφ ήταν συγκάτοικος με κάποιον που έγινε αργότερα Υπουργός Εξωτερικών, από τους Πράσινους ( Εναλλακτικούς) προερχόμενος (ο Φίσερ, θα τον θυμάστε) αλλά έγινε οικοδόμος και με τη γυναίκα του εξέτρεφαν καμιά κατοσταριά πρόβατα.
Μια μέρα, διάβαζα στο τροχόσπιτο-ξενώνα, μπαίνει έξαλλος ο Ντέτλεφ και μου λέει, Θανάση, έλα γρήγορα μαζί μου, σε χρειάζομαι. Πετάω το βιβλίο και τρέχω. Μου έφαγαν τα σκυλιά δυο αρνιά, μου λέει. Τι να κάνω; Να τα αφήσω ατιμώρητα; – θα μου τα φάνε όλα τα πρόβατα. Να τα σκοτώσω; δεν το θέλω, είναι καλά σκυλιά. Πρέπει να τους εξηγήσω ότι δεν πρέπει να το ξανακάνουν. Με διάλογο; τον ρωτάω. Ναι, ναι , με διάλογο, απαντά χαμογελώντας.
Έκανα ό,τι μου είπε. Εγώ κρατούσα το κεφάλι του ενός σκύλου, μετά ήρθε και η σειρά του άλλου, μέσα στην ξεσκισμένη κοιλιά του αρνιού και ο Ντέτλεφ με ένα ξύλο το σακάτευε στο ξύλο.
Δεν ξανάφαγαν αρνιά.

Σχολιάστε ελεύθερα!