in θεωρία κομμουνισμού, κοινωνικός πόλεμος

κοινωνικός πόλεμος, ζωντανός κομμουνισμός και Αριστερά

φίλες και φίλοι

ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ ενώπιον της Ζωής, που πάντα παρίσταται αρωγός σε όσους και όσες την ενισχύουν, και ορκίζομαι, μα την Αγία Πατάτα, μα την Αγία Ντομάτα, μα την Αγία Φράουλα, ότι μέχρι στις 31 Δεκεμβρίου του 2019, πριν αρχίσει η τρομερή και φοβερή δεκαετία 2020-2030, θα ολοκληρώσω και θα εκδώσω το βιβλίο που έχω κατά νου και εν πολλοίς έχει γραφεί με πρωινά σημειώματα για την Αριστερά, του παρελθόντος και του μέλλοντος. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα για τον τίτλο αλλά μάλλον προσανατολίζομαι προς τον τίτλο του σημερινού σημειώματος.

ΤΟ βιβλίο θα αποτελείται από τρία μέρη. Στο πρώτο, θα επιχειρήσω να απαντήσω στο ερώτημα τι είναι (η) Αριστερά. Θα υποστηρίξω ότι για να διατυπώσουμε μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα πρέπει οπωσδήποτε να εξετάσουμε τις έννοιες του κοινωνικού πολέμου και του ζωντανού κομμουνισμού. Έτσι, το πρώτο μέρος θα αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο πρώτο θα ασχοληθώ με την έννοια του κοινωνικού πολέμου και θα αφηγηθώ αδρομερώς τις μορφές και τους τρόπους διεξαγωγής του στις κυριαρχικές κοινωνίες της δουλοκτησίας, της φεουδαρχίας και του καπιταλισμού. Στο δεύτερο θα καταπιαστώ με την έννοια του ζωντανού κομμουνισμού και με τις μορφές με τις οποίες εμφανίζεται στις κυριαρχικές κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού.  Στο τρίτο θα υποστηρίξω ότι Αριστερά δεν υπήρχε στην δουλοκτησία και την φεουδαρχία διότι οι Υποτελείς αποκλείονταν από την πολιτική ζωή, από τον δημόσιο χώρο αλλά μόνο στον καπιταλισμό. Άρα λοιπόν η Αριστερά εμφανίζεται με δύο όψεις, την κοινωνική και την πολιτική. Θα υποστηρίξω λοιπόν ότι η Αριστερά είναι η κοινωνική και πολιτική δύναμη που αφενός μελετά και συντονίζει τον υπάρχοντα, τον εμμενή κοινωνικό πόλεμο και αφετέρου συμβάλλει και προωθεί την διεύρυνση του ζωντανού κομμουνισμού και προτείνει και νέους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου και νέες μορφές διεύρυνσης του ζωντανού κομμουνισμού.

ΤΟ δεύτερο μέρος θα αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο πρώτο θα εκθέσω την άποψή μου πρώτα για τη φάση εξέλιξης στην οποία βρίσκεται σήμερα ο καπιταλισμός και μετά θα αναδείξω την κομβική αντίφαση που τον χαρακτηρίζει. Θα υποστηρίξω ότι η πολλών αιώνων και με πολλές διακοπές (κρίσεις) επέκταση του καπιταλισμού βρίσκεται στο τέλος της, ότι ζούμε τη μετάβαση προς την έναρξη της συρρίκνωσης που θα διαρκέσει έναν και δυο κι εγώ δεν ξέρω και κανείς και καμιά πόσους αιώνες. Η κομβική αντίφαση του καπιταλισμού, σημερινή και αυριανή, έχει τρεις όψεις. Την οικονομική, την στρατιωτική και την κοινωνική. Αν και ο πλούτος που παράγεται είναι τεράστιος, παράγεται γρήγορα και από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς, επικρατεί η σπάνη, η αθλιότητα, η εξαχρείωση και η δυσφορία. Αυτή η πτυχή της αντίφασης είναι η προϋπόθεση για την εμφάνιση και την επέκταση μιας παγκόσμιας πνευματικής επανάστασης. Η στρατιωτική αντίφαση είναι η εξής:  η παραγωγικότητα των μέσων παραγωγής καταστροφής και εξόντωσης (των όπλων δηλαδή) είναι τέτοια ώστε η χρήση τους έχει γίνει απαγορευτική. Η κοινωνική αντίφαση: η παρακολουθητική, επιτηρητική δεινότητα είναι τέτοια που  οι Υποτελείς δεν έχουν τίποτα να κρύψουν και τίποτα να φοβηθούν ως προς τις επιλογές της προσωπικής ζωής (όχι όμως και ως προς την κοινωνική και πολιτική ελευθερία τους!) Οι τρείς αυτές όψεις της κομβικής αντίφασης του καπιταλισμού επιβεβαιώνουν τη θεωρητική θέση ότι όσο πιο ισχυρός είναι ο Κύριος τόσο πιο ανίσχυρος γίνεται.

ΣΤΟ δεύτερο κεφάλαιο θα αφηγηθώ αδρομερώς την ιστορία της Αριστεράς από την εμφάνισή της, στις αρχές του 19ου αιώνα, θα αφηγηθώ δηλαδή αφενός τις μορφές του κοινωνικού πολέμου και τους τρόπους διεξαγωγής  του και αφετέρου τις μορφές ύπαρξης και τους τρόπους διεύρυνσης και συρρίκνωσης του ζωντανού κομμουνισμού. Θα εστιάσω την προσοχή μου περισσότερο στην διεξαγωγή του συλλογικού κοινωνικού πολέμου παρά στον ατομικό και θα υποστηρίξω ότι υπήρξαν τέσσερις τρόποι διεξαγωγής του: η στάση (απεργία, αποχή, φυγή), το κίνημα ( διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, αιτήματα), οι εκλογές και η ένοπλη βία (συνωμοσία, παρανομία). Θα καταγράψω τις νίκες που σημειώθηκαν αλλά και για ποιο λόγο έγιναν εφικτές.

ΣΤΟ τρίτο κεφάλαιο θα δείξω ότι και οι τέσσερις αυτοί τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου έχουν εξαντλήσει τη δυναμική τους και θα εκθέσω τα επιχειρήματά μου. Θα εξηγήσω δηλαδή την ανυπαρξία, τον θάνατο της Ιστορικής Αριστεράς στις μέρες μας και θα αναδείξω τον μεταβατικό χαρακτήρα των ημερών μας. Οι εξελίξεις της Τεχνικής και της εφαρμογής της επιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή καταργούν σταδιακά το βιομηχανικό προλεταριάτο και μαζί με αυτό και την απεργία –  διότι μόνο η απεργία του βιομηχανικού προλεταριάτου μπόρεσε και κατάφερε αποφασιστικά πλήγματα κατά του Κυρίου καπιταλιστή –  η μεγαλύτερη νίκη μας, η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, με απεργία έγινε, δεν έγινε με διαμαρτυρίες. Το κίνημα, οι κινητοποιήσεις ανήκουν στο παρελθόν διότι αφενός ο καπιταλιστής, λόγω της συρρίκνωσης του καπιταλισμού,  δεν ανέχεται πια διαμαρτυρίες, δεν ακούει αιτήματα και δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον δημόσιο χώρο λόγω της συντριπτικής οπλικής υπεροχής του αντιπάλου μας. Οι εκλογές και οι κυβερνήσεις της Αριστεράς ανήκουν κι αυτές στο παρελθόν  και λόγω της σαφούς υπερίσχυσης του Κράτους έναντι του όποιου κόμματος της κυβερνώσας Αριστεράς αλλά και λόγω της δομικής συρρίκνωσης και του Κράτους και της Δημοκρατίας, αποτελέσματα της συρρίκνωσης του καπιταλισμού. Όσο για την ένοπλη βία, την παρανομία και τις συνωμοσίες,  η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή και η παρακολουθητική/επιτηρητική δεινότητα του Κράτους καθιστούν στις εν λόγω πρακτικές παντελώς αρχαϊστικές.

ΤΟ τρίτο μέρος θα αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο πρώτο θα αναρωτηθώ εάν οι Υποτελείς θέλουν και εάν μπορούν να διεξαγάγουν τον κοινωνικό πόλεμο και να ζήσουν, όσο αυτό είναι κάθε φορά εφικτό, τον κομμουνισμό, να διευρύνουν δηλαδή τον ζωντανό κομμουνισμό. Θα αφηγηθώ εν συντομία την ιστορία της επιβολής της παθητικότητας και της σιωπής, δεν θα παραλείψω όμως να σημείωσω ότι αυτή η επιβολή δεν μας εμπόδισε να καταγάγουμε πολλές και μεγαλές νίκες! Μπορεί ο καπιταλιστής να προσανατολίζεται σταθερά προς την λειτουργική καταστροφή των Υποτελών (να είναι δηλαδή υπάκουοι και χρήσιμοι), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καταφέρνει να μας καταστήσει ανίκανους να εξεγειρόμαστε και να επαναστατούμε. Έχουμε πολλούς συμμάχους: έχουμε τη Ζωή και την Ανάγκη· οι σύμμαχοι αυτοί δεν θα μας αφήσουν ποτέ ήσυχους και ήσυχες.

ΣΤΟ δεύτερο κεφάλαιο θα φέρω στο προσκήνιο τόσο τις μορφές και τους και τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου κατά τις τελευταίες δεκαετίες όσο και τις εκδηλώσεις βίωσης και διεύρυνσης του ζωντανού κομμουνισμού. Και θα αναδείξω κάποιες εκδηλώσεις της εν εξελίξει παγκόσμιας πνευματικής επανάστασης.

ΣΤΟ τρίτο κεφάλαιο θα εστιάσω την προσοχή μου σε ζητήματα που άπτονται της πολιτικής Αριστεράς και της πολιτικής της. Θα τονίσω ότι η Αριστερά του μέλλοντος θα έχετε το βλέμμα της κολλημένο τόσο στους νέους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου όσο και στα νέα εγχειρήματα διεύρυνσης του κοινωνικού πολέμου, ότι δεν θα πολεμήσει όπως πολεμούσε μέχρι πρότινος· ότι δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση, ότι βασικός προσανατολισμός της θα είναι να δημιουργεί όσο γίνεται περισσότερα και δισεπίλυτα ή και άλυτα προβλήματα στον Κύριο καπιταλιστή· ότι θα αποφύγει τον έλεγχο του χώρου και θα προσανατολιστεί προς τον έλεγχο του χρόνου (Πανταχού Απουσία)· ότι θα αναδείξει τον ζωντανό κομμουνισμό ως σημείο εκκίνησης, ότι  θα ζήσουμε τώρα κομμουνιστικά, όσο κι όποτε και με όποιους και όποιες μπορούμε, και όχι να περιμένουμε πότε το μεγάλο όραμα και το εξαίσιο ιδανικό να γίνει πραγματικότητα μετά από μια μεγαλειώδη έφοδο που θα κατακτήσει τα χειμερινά ανάκτορα του ουρανού.

ΥΠΑΡΧΕΙ ένα ενδεχόμενο να μην τηρήσω τη δέσμευσή μου και τον όρκο μου:  να πεθάνω, αύριο, μεθαύριο, μιας και ζούμε πάντα με τον θάνατο μια ανάσα μακριά μας. Βέβαια, η θέληση για ζωή και οι φίλοι/ες τον αποδιώχνουν αλλά ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι. Σε αυτή την περίπτωση, το σημερινό σημείωμα θα είναι η διαθήκη μου, κατά κάποιο τρόπο. Εάν την σκαπουλάρω, είμαι βέβαιος ότι η έκδοση του βιβλίου θα ανοίξει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που θα συμπέσει χρονικά με τν τρομερή και φοβερή δεκαετία 2ο20-2030.

ΑΠΟ σήμερα και για τρεις μέρες δεν θα είμαστε τέσσερις στο σπίτι αλλά έξι. Δεν θα είμαστε έξι αλλά ούτε και εφτά, κάτι μεταξύ του έξι και του εφτά, μάλλον προς το εξήμιση. Προσφιλές, πιο προσφιλές δεν γίνεται, ζευγάρι αφικνείται εξ Αθηνών εντός ολίγων ωρών. Ζυμώνω.

Σχολιάστε ελεύθερα!