in Κυριαρχική, Ανθρωποβοσκητική

‘ενωμένοι σα γροθιά’: οι δύο τρόποι σύμπηξης και ενίσχυσης της εθνικής ενότητας και ομόνοιας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΗΜΕΡΑ θα εκθέσω τις σκέψεις μου και τα επιχειρήματά μου σχετικά με την εξής διαπίστωση: από δω και πέρα και μέχρι το 2030, τουλάχιστον, κυβερνήσεις ( της Δεξιάς και της Αριστεράς, και πιο πολύ οι Οικουμενικές), και τηλεοράσεις και εφημερίδες και σοφοί σύμβουλοι του Κυρίου θα μας πρήξουν ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, θα μας τα πρήζουν καθημερινά για πολλά χρόνια: διατρέχουμε ένα μεγάλο κίνδυνο, αντιμετωπίζουμε μια τεράστια απειλή: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ! Θα μας πάρουν τα νησιά, θα μας σκοτώσουν, θα μας βιάσουν, θα ακρωτηριάσουν την εδαφική μας ακεραιότητα. Γιατί, φίλες και φίλοι, γιατί αυτή η εμμονή, πρωτοφανής θα έλεγα;

ΝΤΥΜΕΝΟΣ με στρατιωτική στολή παραλλαγής ο ακροδεξιός Υπουργός Εθνικής Άμυνας της κυβέρνησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς των κινημάτων και των πλατειών δήλωσε ότι σε περίπτωση απειλής, τουρκικής εννοούσε, θα είμαστε ενωμένοι σα γροθιά. Ενωμένοι θα είμαστε ισχυροί – είμαστε ενωμένοι, άρα είμαστε ισχυροί. Είμαστε ενωμένοι όχι γιατί μας αρέσει η ομόνοια και η ενότητα αλλά γιατί υπάρχει κίνδυνος και απειλή εξωτερική. Εάν δεν υπάρχει, θα πρέπει να επινοήσουμε κάποια. Εάν υπάρχει, πραγματική ή φανταστική, θα πρέπει να την φέρνουμε συνεχώς στο προσκήνιο, να την αντιλαμβανόμαστε, να τη νιώθουμε, να μην την ξεχνάμε, να φοβόμαστε διαρκώς, να προστρέχουμε διαρκώς στον ισχυρό προστάτη μας, στον ισχυρό σωτήρα μας. Αυτός θα μας σώσει, αυτός θα μας προστατέψει.

Η απειλή και ο κίνδυνος που βρίσκονται έξω από τα σύνορά μας και απειλούν την εδαφική μας ακεραιότητα ενώνει Κυρίους και Υποτελείς και συγκροτεί ένα κοινό σκοπό: την από κοινού αποφασιστική αντιμετώπιση του εχθρού. Ο Κύριος και οι Υποτελείς είναι Φίλοι, ο εξωτερικός κίνδυνος είναι ο Εχθρός. Αυτό το αποφασίζει ο Κύριος, το δέχονται οι Υποτελείς – Κύριος είναι αυτός που αποφασίζει, μας λέει ένας από τους θεωρητικούς του ναζισμού, ο νομικός και καθηγητής του Δικαίου Καρλ Σμιτ. Η δουλειά του Κυρίου είναι να αποφασίζει.

ΑΥΤΟΣ είναι ο ένας τρόπος σύμπηξης και ενίσχυσης και διαιώνισης την εθνικής ομόνοιας και ενότητας – ο εξωτερικός κίνδυνος. Υπάρχει κι ένας άλλος: το εθνικό αφήγημα. Το εθνικό αφήγημα είναι ένα όραμα, ένα σχέδιο που διατυπώνει ο Κύριος και αφηγείται στους Υποτελείς με σκοπό να τους πείσει ότι Αυτός και Αυτοί έχουν ένα κοινό όραμα για το μέλλον, έχουν ένα κοινό σκοπό που εδράζεται πάνω σε ένα κοινό συμφέρον: να μπούμε στην ΕΟΚ, να γίνουμε Ευρωπαίοι, να υιοθετήσουμε το εβρό. Είναι ένα όραμα το οποίο όταν θα γίνει πραγματικότητα, Κύριος και Υποτελείς θα είναι και πιο ισχυροί και πιο πλούσιοι.Το όραμα αυτό, το σχέδιο, το εθνικό αφήγημα το διατυπώνει, το αποφασίζει ο Κύριος και το επιβάλλει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στους Υποτελείς Του. Υποδεικνύει ένα δρόμο που, εάν τον ακολουθήσουμε ενωμένοι, θα πάμε μπροστά, τρέχοντας για να προλάβουμε τους άλλους, και θα φτάσουμε στους πλούσιους λειμώνες του καπιταλιστικού μέλλοντος, εκεί όπου το χορτάρι είναι πολύ. Εκεί θα μπορούμε να βοσκήσουμε ανενόχλητοι την άφθονη χλόη. Ο Κύριός μας θα μας οδηγήσει εκεί. Με το εθνικό αφήγημα ο Κύριος αποικίζει το μέλλον και το ελέγχει.

ΘΑ γίνουμε όμως πιο ισχυροί και πιο πλούσιοι αποδεχόμενοι αυτούς τους δύο τρόπους σύμπηξης της εθνικής ενότητας και ομόνοιας; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας εξετάσουμε ένα άλλο. Σήμερα, 2017, υπάρχουν αυτοί οι δύο τρόποι σύμπηξης και ενίσχυσης της εθνικής ενότητας; Όχι, δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος: αυτός του εξωτερικού κινδύνου, της εξωτερικής απειλής. Γιατί δεν υπάρχει όμως εθνικό αφήγημα; Θα υπάρξει;

ΟΧΙ, φίλες και φίλες, κατηγορηματικά όχι: εθνικό αφήγημα δεν πρόκειται να υπάρξει. Η διαπίστωση αυτή είναι πολύ σημαντική και θα δούμε παρακάτω την σπουδαιότητά της. Δεν πρόκειται να υπάρξει έως ότου σβηστεί και ξεχαστεί η αποτυχία των προηγούμενων εθνικών αφηγημάτων – δηλαδή θα υπάρξει εθνικό αφήγημα μετά από πολλές δεκαετίες. Μέχρι τότε θα ζούμε χωρίς εθνικό αφήγημα κι αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Τα παραμύθια που μας αφηγήθηκε ο Κύριός μας αποδείχτηκαν απατηλά: δεν γίναμε περισσότερο πλούσιοι ούτε περισσότερο ισχυροί. Αυτός έγινε περισσότερο πλούσιος, περισσότερο ισχυρός. Κατά συνέπεια, ο κρυμμένος σκοπός του εθνικού αφηγήματος είναι η αύξηση της ισχύος και του πλούτου όχι όλων, Κυρίου και Υποτελών, αλλά μόνο του Κυρίου. Οι καπιταλιστικές επιθέσεις που εξαπολύθηκαν με την υιοθέτηση του ευρού και με τα μνημόνια εξαΰλωσαν τα προηγούμενα εθνικά παραμύθια και τα ξεβράκωσαν.

ΝΑ η σπουδαιότητα της αδυναμίας διατύπωσης εθνικού αφηγήματος: η εμπέδωση ενός διαρκούς και εμφανούς ρήγματος μεταξύ Κυρίου και Υποτελών, μιας συνεχούς και ορατής απομάκρυνσης των Υποτελών από τον Κύριο. Αυτό για τον Κύριο, φίλες και φίλοι, είναι τρομακτικό. Το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι να επιδεικνύει την Ισχύ του και να αποκρύπτει την αδυναμία του, την Ισχύ και την Αδυναμία της Κυριαρχίας. Η επίδειξη της Ισχύος του είναι λίγο πολύ σαφής και ορατή. Εκείνο που μας διαφεύγει είναι η απόκρυψη της αδυναμίας του. Ποια είναι η αδυναμία του; Είναι η εξάρτησή του από τους Υποτελείς, είναι η εγγενής απόστασή του από αυτούς, είναι ο εμμενής, καθημερινός, ζωντανός κοινωνικός πόλεμος που εγκαθιδρύει η ίδια η κυριαρχική σχέση. Όλα αυτά πρέπει να τα κρύψει, να τα κουκουλώσει, να τα εξαφανίσει. Μπορεί και το κάνει με τη σύμπηξη της εθνικής ενότητας – όταν παρουσιάζει το δικό του συμφέρον ως κοινό συμφέρον. Όταν δεν μπορεί να το κάνει, τότε η αδυναμία του έρχεται στο προσκήνιο – έρχεται στο προσκήνιο το ρήγμα, η ρηγμάτωση, το χάσμα, ο κοινωνικός πόλεμος, η κοινωνική σύγκρουση. Ο Έλληνας Κύριος μπορεί και το κάνει: μπορεί και καταφεύγει άλλοτε και στους δύο προαναφερθέντες τρόπους ταυτόχρονα κι άλλοτε μόνο στον έναν – συνήθως σε αυτόν του εξωτερικού κινδύνου. Τον τρόπο αυτό τον έχει σαν άσο στο μανίκι του:μόλις χρεοκοπήσει το εθνικό αφήγημα του κοινού οικονομικού συμφέροντος, τον βγάζει από το μανίκι του και τα παίρνει όλα.

ΕΑΝ γίνει πόλεμος με την Τουρκία, χαμένοι θα είναι οι Υποτελείς, όχι οι καπιταλιστές Κύριοι και τα τσιράκια τους. Κάθε τρόπος σύμπηξης της εθνικής ενότητας είναι ένας τρόπος επιβολής της βούλησης του Κυρίου – και στους δύο τρόπους ηττημένοι και χαμένοι είναι πάντα οι Υποτελείς. Οι Υποτελείς και θα πεθάνουν και θα ακρωτηριαστούν και θα υποφέρουν, όχι οι Κύριοι – αυτοί δεν θα πάθουν απολύτως τίποτα. Θα γίνουν και πιο ισχυροί μάλιστα. Αλλά πόλεμος με την Τουρκία δεν πρόκειται να γίνει, το λέμε και θα το ξαναλέμε – μέχρι να γίνει να γίνουμε ρόμπες – όσο η καπιταλιστική Δύση πολιορκεί τη Ρωσία για να αποσπάσει τη  Σιβηρία. Αυτό το ξέρουν με βεβαιότητα τόσο οι καπιταλιστές όσο και οι Υπηρέτες τους. Μόνο εμείς δεν το ξέρουμε.

ΚΑΘΕ φορά που θα οξύνεται η κοινωνική σύγκρουση, κάθε φορά που θα διευρύνεται το κοινωνικό ρήγμα, η κοινωνική απόσταση, που θα οξύνεται ο κοινωνικός πόλεμος, τόσο  πιο κοντά θα βρισκόμαστε στο ενδεχόμενο πολέμου με τους Τούρκους. Κι αυτό για να φοβηθούν οι Υποτελείς, να συρρικνωθεί το ρήγμα, να μειωθεί η απόσταση, να κοπάσει ο κοινωνικός πόλεμος, να καταλαγιάσει η κοινωνική σύγκρουση – ή να προληφθούν όλα αυτά! Θα παραμένει όμως πάντα ένα ενδεχόμενο. Με τα ενδεχόμενα μας τρομοκρατεί ο Κύριος.

ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ αντεπανάσταση μέσω της επίκλησης του εξωτερικού κινδύνου.

.

Σχολιάστε ελεύθερα!