in σπουδαιογελοία ερωτήματα, φιλοσοφία της μαγειρικής

η πίκρα και η ξινίλα, του Κυρίου; η γλύκα και το αλμυρό, του Υποτελούς;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο Κύριος τείνει προς την πίκρα και τη ξινίλα, αυτές είναι οι γεύσεις του, ο Υποτελής προς τη γλύκα και το αλμυρό – σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει, το κοινοποιώ για να δω αν και που κάνω λάθος. Κι ενώ ο Κύριος δεν αποφεύγει το γλυκό και το αλμυρό, ο Υποτελής αποστρέφεται το πικρό και το ξινό. Μιας και οι δύο διαθέτουν στόμα και αδένες  και γεύση που δεν διαφέρουν, εικάζω ότι οι παραπάνω προτιμήσεις και αποστροφές θα πρέπει να εξηγηθούν κοινωνικά ή, καλύτερα,  κοινωνικοψυχολογικά. Να μπορούμε άραγε να εξηγήσουμε την προτίμηση αυτών των γεύσεων εστιάζοντας την προσοχή μας στις μεταξύ τους σχέσεις;

Ο Κύριος είναι πικρός και ξινός, ο Υποτελής είναι γλυκός και αλμυρός. Εάν τρώγαμε το κρέας τους, βέβαια, δεν θα παρατηρούσαμε κάποια διαφορά, μιας και ο οργανισμός μεταβολίζει τα συστατικά που προκαλούν τις γεύσεις με τον ίδιο τρόπο. Ο Κύριος είναι πικρός και ξινός κοινωνικά και ψυχικά· ο Υποτελής είναι γλυκός και αλμυρός κοινωνικά και ψυχικά. Στον Κύριο πίκρα και ξινίλα χαρίζει η ήττα. Διεξάγει τον κοινωνικό πόλεμο ως εξής: απαγορεύεται η ήττα. Αυτό σημαίνει ότι είναι ο νικητής. Το γεγονός όμως ότι την απαγορεύει σημαίνει ότι και την έχει γευθεί και φοβάται μην την ξαναγευθεί – η γεύση της ήττας είναι πικρή. Τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε να την ακούν,  λένε οι Κορίνθιοι για τους Αθηναίους σε μια δημηγορία του Θουκυδίδη. Τον ενοχλεί τόσο πολύ η ήττα, ώστε η δυσάρεστη πίκρα τον βοηθάει να μην ξεχνά ποτέ την απαγόρευση. Η ήττα του προκαλεί ξινίλα στο στομάχι. Ο Κύριος υποφέρει πάντα από το στομάχι του, δεν μπορεί να χωνέψει την ήττα, δεν μπορεί να χωνέψει την φυσική και κοινωνική πραγματικότητα, δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι οφείλει την ύπαρξή του στην ύπαρξη των Υποτελών. Αυτό είναι μια διαρκής, οντολογική, ανθρωπολογική ήττα – αυτός είναι ένας από τους λόγους που τείνει προς την πίκρα και την ξινίλα.

Ο Υποτελής τείνει προς την γλύκα για να γιορτάζει την οντολογική και ανθρωπολογική του νίκη:αυτός είναι ο παραγωγός του κοινωνικού πλούτου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου αρπάζει ο πικρόχολος αιωνίως ξινισμένος Κύριος. Μιας και η φύση και το σύμπαν όλο αποτελείται κυρίως από ζάκχαρα (άνθρακα και άλλα), ο Υποτελής είναι πιο κοντά στη φύση, πιο κοντά στα ζάκχαρα – ο Κύριος έχει απομακρυνθεί. Ο Υποτελής είναι γλυκός, ο Κύριος άγλυκος.

ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ γλυκά ο Υποτελής παίρνει ενέργεια για να συνεχίσει να παραγάγει τον κοινωνικό πλούτο. Ο Κύριος του μπουκώνει με γλυκά. Ο Κύριος δεν παράγει κοινωνικό πλούτο, δεν τα έχει ανάγκη και πολύ τα σάκχαρα. Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου όμως ασφαλώς και είναι ήττα για τον Υποτελή αλλά η ήττα αυτή δεν του προκαλεί πίκρα, του προκαλεί κατάθλιψη και γι αυτό τρώει πολλά γλυκά, τα οποία παράγει ο ίδιος φυσικά! Και τι γλυκά! Αυτό το κανταΐφι, με το σιρόπι, τι γλυκό που είναι ρε φίλε μου! Ο Κύριος είναι μανιακός και οι μανιακοί προτιμούν την πίκρα – οι καταθλιπτικοί τα γλυκά. Οι γυναίκες που είναι πιο καταθλιπτικές από τους άνδρες τρώνε πιο πολλές σοκολάτες, γάλακτος, γλυκές. Οι μανιοκαταθλιπτικοί και τα πικρά και τα γλυκά – οι μικροαστοί, για παράδειγμα. Τρώνε κουβερτούρα.

ΕΝΩ ο Υποτελής αυτοκτονεί από έρωτα ή από ανημπόρια να φροντίσει τους άλλους, ο Κύριος αυτοκτονεί επειδή έχασε, ηττήθηκε, δεν μπόρεσε να αρπάξει περισσότερα. Ενώ ο Υποτελής είναι φάρμακο, ο Κύριος είναι δηλητήριο. Δηλητηριάζει με τις πρακτικές του, τις αντιλήψεις του, τις σχέσεις και φύση και κοινωνία. Ο Υποτελής προσπαθεί να επουλώσει αυτές τις πληγές, να τις θεραπεύσει με φάρμακα ευχάριστα και γλυκά: με τροφή, με ποτό, με παρέα. Ξέρουμε ότι τα δηλητήρια είναι πικρά και ο Κύριος ως δηλητήριο είναι πικρός. Να είναι τυχαίο που δολοφονεί τους ανταγωνιστές του με δηλητήρια ή που αυτοκτονεί με δηλητήρια; Βέβαια, υπάρχουν φάρμακα που είναι πικρά αλλά κάθε φορά που ο Υποτελής αναγκάζεται να τα πάρει, στραβομουτσουνιάζει. Ο Κύριος είναι φαρμακομανής, αφού είναι μια ζωή άρρωστος, και τα πικρά φάρμακα τον έλκουν όπως και τα δηλητήρια. Η γλώσσα του είναι δηλητήριο, χολή ξερνάει με την παραμικρή ευκαιρία.

ΕΑΝ η ζωή εξαλειφτεί πάνω στη Γη, ο Κύριος θα είναι αυτός που θα την εξαλείψει. Αυτός θέλησε, επινόησε και κατασκεύασε τα πυρηνικά και καταστρέφει το κλίμα και τα νερά και τα εδάφη και τον αέρα. Είναι αυτοκαταστροφικός και αυτοκτονικός, το ξέρουμε πολύ καλά. Είναι σαδομαζοχιστής: κερνάει πόνο και πίκρα, απολαύει τον πόνο και την πίκρα. Ο Υποτελής προτιμά το γλέντι και τη χαρά. Γι΄ αυτό και τον ζωντανό, εμμενή κομμουνισμό τον λέμε και γλεντζέδικο.

Ο Κύριος δεν τρώει τουρσιά και παστά, αποφεύγει τα αλμυρά γιατί και δεν τον ενδιαφέρει να έχει γερά κόκαλα και δεν πίνει τσίπουρο. Τον γοητεύει η πικρή αγκινάρα και το μαρτίνι. Μέσα στις στάνες οι βοσκοί τοποθετούν μεγάλα κομμάτια αλατιού και τα κατσίκια και τα πρόβατα το γλείφουν για να έχουν γερά κόκαλα. Το ίδιο κάνουν και οι Υποτελείς. Τους αρέσει το αλμυρό, όχι όμως το πολύ αλμυρό. Το αλμυρό είναι γλυκό, το πολύ αλμυρό όμως είναι πικρό, λύσσα. Οι μεγάλες τιμές είναι αλμυρές, το ψηλό ενοίκιο είναι αλμυρό.

ΤΟ ξινό δεν πάει με το τσίπουρο! Πόσες φορές όμως δεν του βγαίνει του Υποτελούς ξινό το γλέντι! Πόσες φορές το ταξίδι ήταν ξινό! Οι διακοπές; Πόσες φορές δεν συναντούν κάποιον ξινό άνθρωπο! Α, το αφεντικό τους είναι σίγουρα ξινό. Αυτός ευθύνεται για τη ξινίλα της κοινωνίας όλης.

Ο Υποτελής τρώει πικρό ψωμί και δυσανασχετεί. Πίνει το πικρό ποτήρι της μισθωτής εργασίας και υποφέρει. Το χαμόγελό του μερικές φορές είναι πικρό, όπως και το δάκρυ του – ο Κύριος του τα κερνάει όλα αυτά, για να γίνουμε κι εμείς πικροί όπως είναι Αυτός. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, φίλες και φίλοι. Οι Υποτελείς έχουν πικρή πείρα. Ο χωρισμός είναι πικρός.

ΟΛΑ τα βάσανα ξεχνιούνται, αν έχεις ψωμί’, έγραψε ο Θερβάντες. Ενώ ο Όργουελ επαναλαμβάνει συνοπτικά τον Μαρξ: ‘πρώτα η κοιλιά, μετά η ψυχή’.  Η πίκρα και η ξινίλα ενώνει την κοιλιά και τη ψυχή του Κυρίου, η γλύκα και το αλμυρό του Υποτελούς.

Ζήτω ο μπακλαβάς! Ζήτωσαν οι παστές σαρδέλες!

 

Σχολιάστε ελεύθερα!